แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 74

ฉู่เหวินสงหันหัวมองไปที่สือหยาง สีหน้าเย็นชา: "ไอ่หนุ่ม ยังจะเทียบจำนวนคนกับฉันอยู่รึเปล่า?"

สือหยางมองเห็นวัยรุ่นสิบกว่าคนที่หน้าตาโหดเหี้ยมพวกนั้นลงจากรถ ก็กลัวจนขาสั่นทั้งสองข้างแล้ว เขาคนพวกนี้ถึงแม้จะอวดเก่งแค่ไหน ก็อวดเก่งแสดงอำนาจได้แค่ในโรงเรียน จะไปเคยเห็นนักเลงที่ผ่านการฆ่าฟันที่นับไม่ถ้วนมาจริงๆซะที่ไหน! เพียงแค่ลมหายใจที่โหดเหี้ยมบนตัวพวกวัยรุ่นพวกนั้น ก็ทำให้สือหยางหวาดกลัวมากแล้ว

ถึงตอนนี้ เขาถึงได้เข้าใจว่าทำไมจางเสี่ยนถึงกลัวฉู่เหวินสงขนาดนั้น ขนาดฉู่เหวินสงด่าเขา เขาก็ยังไม่กล้าออกเสียง

"พี่สง ผมผิดแล้ว ผมยอมชดใช้ค่าเสียหายของท่าน ท่านปล่อยผมไปเถอะ !"ในที่สุดสือหยางก็ยอมจำนน

"ชดใช้ค่าเสียหาย? แกรบกวนฉันหนึ่งนาที หนึ่งล้าน แกคิดดูเอง ต้องชดใช้เท่าไหร่?"ฉู่เหวินสงยิ้มเยาะเย้ยแล้วพูด

ตอนนี้อย่างน้อยก็ครึ่งชั่วโมง หนึ่งนาทีหนึ่งล้าน ต้องชดใช้สามสิบล้าน สือหยางทุบหม้อขายเหล็กก็ชดใช้ไม่ไหว

"พี่เสี่ยน ฉันรู้ตัวว่าผิดแล้ว ขอร้องด้วยพี่ช่วยฉันด้วย!"สือหยางใกล้จะร้องไห้ออกมา ขอร้องกับจางเสี่ยนที่พึ่งแตกคอไป

จางเสี่ยนก้มหน้า ไม่พูดอะไรเลย จนถึงตอนนี้เขายังจะกล้าออกหน้าให้สือหยางซะที่ไหน!

ฉู่เหวินสงโบกมือให้กับลูกน้อง: "จับไอ่หนุ่มนี่แล้วก็แม่สาวสองคนนั้นขึ้นรถ คนที่เหลือสั่งสอนให้สักหน่อย ให้พวกมันจำขึ้นใจ!"

ได้ยินคำนี้ สือหยางล้มลงไปกับพื้น สีหน้ากระวนกระวาย เขาจะไปคิดถึงได้ยังไง Passatที่ราคาสองแสนนิดๆ ถึงกับมีบุคคลอย่างฉู่เหวินสงนั่งอยู่ข้างใจ!

สะท้อนให้เห็นคำนั้นจริงๆ คุณไม่มีทางรู้ว่าบนPassatมีใครนั่งอยู่? ก็เหมือนกับอารมณ์ของPassat สุขุมเรียบง่าย เหมาะกับบุคคลใหญ่โตมากมายที่ไม่อยากเป็นที่สนใจเกินไป

มู่หรงยานเอ๋อร์และอานเข่อเยว่ถูกทำให้ตกใจจนหน้าซีด ถอยหลังไม่หยุด

จางเสี่ยนหน้าซีดไปหมด ในใจก็ตะโกนร้องไม่หยุด: "เจิ้งหยวนฮ่าว เจิ้งหยวนฮ่าว รีบโทรมาช่วยชีวิตสิ!"

ทันใดนั้น มือถือในกระเป๋ากางเกงของฉู่เหวินสงก็ดังขึ้น

จางเสี่ยนก็เหมือนเห็นทหารเสริมที่กำลังมาช่วย สีหน้าดีใจ

ฉู่เหวินสงมองไปที่หน้าจอมือถือ บนหน้าไม่มีปฏิกิริยาใดๆ รับสาย: " ท่านรองนายกฯเจิ้ง ทำไมนึกขึ้นโทรหาผมล่ะ?"

ได้ยินว่าเป็นท่านรองนายกเทศมนตรีเจิ้ง จางเสี่ยนดีใจจนเกือบจะปรบมือว่าดี มิน่าเจิ้งหยวนฮ่าวนานขนาดนี้ก็ไม่โทรมา คิดไม่ถึงว่าเขาถึงกับเรียกพ่อของเขามาขอร้อง ท่านรองนายกฯออกหน้าขอร้อง ถึงแม้จะเป็นฉู่เหวินสงก็ต้องให้หน้าสักหน่อยสินะ

ขนาดหน้าของท่านรองนายกฯก็ไม่ให้ ฉู่เหวินสงคนนี้ สมแล้วที่เป็นจอมบ้าคลั่ง!

ทีนี้ พวกของจางเสี่ยนทั้งหลายแต่ละคนหน้าตาสิ้นหวัง พวกเขาเสียที่พึ่งที่ใหญ่ที่สุดไปแล้ว ไม่มีใครสามารถช่วยพวกเขาได้อีกแล้ว

ฉู่เหวินสงใส่มือถือลงในกระเป๋ากางเกง พูดด้วยความรำคาญแล้วว่า: "พอแล้ว ลงมือเถอะ!"

ไอ้มีดสีหน้าเยือกเย็น โบกมือหนึ่งที วัยรุ่นสังคมสิบกว่าคนพุ่งเข้าไปหานักเรียนมัธยมปีที่หกพวกนั้น

"อ๊าย พวกแกอย่าเข้ามานะ!" หยางเชี่ยนเชี่ยนตกใจกลัวจนตะโกนออกมา

อานเข่อเยว่และมู่หรงยานเอ๋อร์ก็กอดเข้าด้วยกัน แต่ว่าทั้งสองคนไม่ได้กลัวมาก บ้านของพวกเธอก็รู้จักบุคคลใหญ่โตที่รู้ฟ้ารู้ดินอยู่ เชื่อว่าถึงแม้จะเป็นฉู่เหวินสง ก็ไม่กล้าทำอะไรพวกเธอ

เวลานี้เอง เฉินโม่ที่นั่งอยู่บนรถดูตลก ก็ลุกขึ้นนั่งสักที

ไม่ได้เห็นท่าทีใดๆของเขา วินาทีต่อมา ร่างเงาของเฉินโม่ก็ไปปรากฏอยู่ด้านหลังของอานเข่อเยว่และมู่หรงยานเอ๋อร์แล้ว พูดด้วยน้ำเสียงเฉยชาขึ้นมาว่า: "สองคนนี้ ฉันจะคุมเอง!"