แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 731

จี้ชิงเดินไปอยู่หน้ากู่หลินเฟิงด้วยสีหน้าลำพองใจ

“กู่หลินเฟิง นายแพ้แล้ว!”

กู่หลินเฟิงกล่าวด้วยความเย็นชา “ถึงแม้ว่าฉันจะแพ้ แต่นายยังคงเป็นเพียงคนที่เคยพ่ายแพ้ให้กับฉันอยู่ดี!”

จี้ชิงกล่าวด้วยความโมโหว่า “กู่หลินเฟิง จนถึงตอนนี้แล้วนายยังปากแข็งอีก ในเมื่อนายแพ้แล้ว ก็ทำตามเดิมพันเถอะ!”

เมื่อได้ยินคำว่าเดิมพัน สีหน้าของกู่หลินเฟิงเปลี่ยนไปทันที เขามองจี้ชิงและกล่าวว่า “นายต้องการอะไร?”

จี้ชิงยิ้มด้วยความหยอกล้อ มองกู่หลินเฟิงและพูดเน้นคำต่อคำว่า “ฉันต้องการให้นายคุกเข่าและยอมรับความพ่ายแพ้ต่อหน้านักศึกษา!”

กู่หลินเฟิงรู้สึกโมโหจนพ่นเลือดออกมาจากปาก ตะโกนด้วยความโมโหว่า “จี้ชิง นายมันเป็นคนถ่อย นายฝันไปเถอะ!”

จี้ชิงเลิกคิ้ว “นายจะบิดพลิ้วเหรอ? งั้นนายก็อย่ามาโทษว่าฉันไม่เกรงใจ!”

จี้ชิงมองสำรวจพวกจี๋ต๋าจิ่วตู

“เพื่อนพวกนี้ของนายมีน้ำใจมาก ตอนที่นายตกอยู่ในอันตราย พวกเขาก็ไม่ทิ้งนายไป งั้นเมื่อพวกเขาตกอยู่ในอันตราย นายยินดีที่จะออกหน้าแทนพวกเขาหรือไม่?” จี้ชิงกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

กู่หลินเฟิงกล่าวด้วยความโมโห “จี้ชิง นายคิดจะทำอะไร?!”

จี้ชิงหัวเราเสียงดัง “ในเมื่อนายไม่ปฏิบัติตามเดิมพันของพวกเรา งั้นนายก็อย่ามาโทษว่าฉันไม่เกรงใจ!”

“พวกนาย จะให้ฉันทุบตีดี ๆ หรือจะต่อสู้กับฉัน?” จี้ชิงเดินไปทางพวกจี๋ต๋าจิ่วตูด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

เยว่หนานเยาะเย้ยอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ เพราะจัดการคนธรรมดาอย่างเช่นพวกจี๋ต๋าจิ่วตู เขาไม่จำเป็นต้องลงมือเอง จี้ชิงคนเดียวก็สามารถจัดการได้

จี๋ต๋าจิ่วตูกลืนน้ำลาย เขาไม่กลัวการต้องต่อสู้ และไม่กลัวถูกทุบตี แต่ต้องอยู่บนพื้นฐานว่าทุกคนนั้นเป็นคนธรรมดา

แต่ตอนนี้ให้เขาต่อสู้กับคนที่ไม่ใช่คนธรรมดา แล้วเขาจะไม่รู้สึกกลัวได้อย่างไร?

“จี้ชิง ฉันยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว! อย่าลากเพื่อนของฉันเข้ามาเกี่ยวข้อง มิฉะนั้น ฉันจะไม่ประนีประนอม!” ดวงตาของกู่หลินเฟิงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

จี้ชิงครุ่นคิดและกล่าวเยาะเย้ยว่า “โอเค ขอเพียงแค่นายคุกเข่าและยอมรับความพ่ายแพ้ แล้วฉันก็จะปล่อยพวกเขาไป!”

“ไอ้กู่ อย่า!” สีหน้าของพวกจี๋ต๋าจิ่วตูเต็มไปด้วยความเศร้าและความโกรธ แต่พวกเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ พวกเขาทำได้เพียงจ้องจี้ชิงด้วยความโมโหเท่านั้น

นักศึกษาที่อยู่รอบ ๆ ต่างมองกู่หลินเฟิงด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ กู่หลินเฟิงที่กล้าท้าทายเสิ่นเจี้ยนเหวิน แต่ตอนนี้เขากลับคุกเข่าและยอมรับความพ่ายแพ้!

นี่เป็นการล้มล้างความเข้าใจของนักศึกษาห้องสามทั้งหมด!

กลางฝูงชน ไม่รู้ว่าเสิ่นเจี้ยนเหวินมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ เขามองกู่หลินเฟิงด้วยสีหน้ามีความสุข และรู้สึกเหมือนกับว่าตนเองได้ระบายอารมณ์

สีหน้าลูกน้องของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกมีความสุขกับความโชคร้ายของคนอื่น และกล่าวว่า “คุณชายเสิ่น กรรมตามสนองคนแซ่กู่เร็วมาก ฮ่า ๆ!”

“ถ้าวันนี้เขาคุกเข่าและยอมรับความพ่ายแพ้ให้กับบุคคลนั้นต่อหน้าคนมากมาย พวกเรามาคอยดูว่าต่อไปเขาจะมีหน้าตาอยู่ในมหาวิทยาลัยนี้ได้อย่างไร!”