แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 730

“เอาล่ะ อย่าชักช้าอีกเลย เพราะหลังจากจัดการพวกนายแล้ว ฉันยังมีธุระต้องไปทำต่อ!” เยว่หนานกล่าวด้วยความหงุดหงิด แล้วกระดิกนิ้วไปทางกู่หลินเฟิง

กู่หลินเฟิงรู้สึกโกรธมาก “แต่ฉันไม่เชื่อว่านายจะสามารถทำเช่นนั้นได้!”

“รับการโจมตี!” กู่หลินเฟิงถือโอกาสลงมือก่อน

กู่หลินเฟิงปล่อยหมัดออกไป เขาขยับร่างกาย แล้วก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างเยว่หนาน

“หรือว่านี่คือยอดฝีมือยุทธภพ?” นักศึกษาที่อยู่รอบ ๆ มองกู่หลินเฟิงที่โจมตีอย่างเต็มกำลัง ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ

“เชี่ย! กำลังถ่ายหนังอยู่เหรอ?!” เพื่อนนักศึกษาบางคนแสดงสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

พวกจี๋ต๋าจิ่วตูเฝ้ามองหมัดที่กู่หลินเฟิงปล่อยออกไป และคิดอยู่ในใจว่า “ไอ้กู่เป็นคนที่ระวังตัวจริง ๆ เขาเก่งขนาดนี้แล้ว เขายังให้พวกเราไปจากที่นี่อีก แล้วใครจะสามารถต้านหมัดนี้ของเขาได้!”

เพียงแต่ขณะที่หมัดที่ทรงพลังของกู่หลินเฟิงอยู่ห่างจากเยว่หนานสามฟุต เยว่หนานกล่าวด้วยสีหน้าเยาะเย้ยว่า “มีความสามารถแค่น้อยนิด ยังกล้ามาโอ้อวดต่อหน้าฉันอีก!”

“คุกเข่า!” เยว่หนานตะโกนเสียงดัง เสียงของเขาสั่นสะเทือนไปทั่ว

หมัดของกู่หลินเฟิงที่เพื่อนนักศึกษาคิดว่าทรงพลัง แต่เยว่หนานเพียงแค่สะบัดมือ และเยว่หนานยังไม่ได้ดึงมือกลับมาด้วยซ้ำ ร่างกายของกู่หลินเฟิงก็กระเด็นออกไปแล้ว และตกลงบนพื้นอย่างน่าสังเวช

นี่มัน……

ทุกคนนิ่งเงียบ!

กู่หลินเฟิงไอไม่หยุด และมีเลือดไหลออกจากมุมปาก

“เป็นไปได้ยังไง!” พวกจี๋ต๋าจิ่วตูเบิกตากว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ พวกเขาไม่สามารถจินตนาการว่าหมัดเมื่อสักครู่ของกู่หลินเฟิงนั้นทรงพลังเพียงใด แต่คู่ต่อสู้เพียงแค่สะบัดมือ เขาก็กระเด็นออกไปแล้ว!

ชายหนุ่มสวมชุดกีฬาสีดำคนนี้แข็งแกร่งเพียงใด!

“ไอ้กู่ นายไม่เป็นไรใช่ไหม!” พวกจี๋ต๋าจิ่วตูรีบวิ่งเข้าไปพยุงกู่หลินเฟิงลุกขึ้นยืน และถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร กลับไปพักผ่อนสองสามวันก็หายเป็นปกติแล้ว จริงสิ ทำไมพวกนายยังไม่ไปจากที่นี่อีก!” เมื่อกู่หลินเฟิงเอ่ยปากพูด เขาก็รู้สึกเจ็บปวดทันที เจ็บปวดจนเขาขมวดคิ้วจนแน่น

“นายบาดเจ็บถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าพวกเราทิ้งนายไว้ที่นี่ แล้วพวกเรายังจะเป็นคนอยู่อีกเหรอ?” จี๋ต๋าจิ่วตูกล่าวอย่างเฉียบขาด

“แค๊ก ๆ!” กู่หลินเฟิงทำได้เพียงยอมแพ้ และหยุดเกลี้ยกล่อมพวกเขา

เฉินโม่เฝ้ามองอย่างเงียบ ๆ เขารู้ว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ ความอัปยศอย่างแท้จริงของกู่หลินเฟิงยังอยู่ข้างหลัง

เขารู้ว่ากู่หลินเฟิงเป็นคนเย่อหยิ่ง เหตุผลที่เขาไม่ลงมือทันที เพื่อที่จะทำให้กู่หลินเฟิงรู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนก็ยังมีคน

มนุษย์ ถ้าไม่เคยประสบกับความพ่ายแพ้ ก็จะไม่มีวันพัฒนา