แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 90

ซังซังเพียงแค่มองดูยาเสริมจิต ก็รู้แล้วว่ายาเม็ดนี้ไม่ธรรมดา และมองไปยังเฉินโม่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

"ฉันมีธุระจะต้องออกไปข้างนอก พวกเธอตามสบายเลย! " เฉินโม่พูดจบ ก็หันหลังเดินจากไป

เอียนชิงเฉิงไม่ได้พูดอะไร แต่ซังซังพลันพูดขึ้นว่า: "ช้าก่อน ให้คุณหนูตามไปกับคุณด้วย! "

เอียนชิงเฉิงตกใจ มองไปที่ซังซังพร้อมกับขมวดคิ้วและถามขึ้นว่า: "ทำไมฉันต้องไปกับเขาด้วย? "

ซังซังคิดที่จะพูดเรื่องเมื่อคืนที่ว่ามีนักฆ่าแอบลอบทำร้าย แต่ก็กังวลว่าจะทำให้เอียนชิงเฉิงตกใจ จึงพูดเพียงแค่ว่า: "ฉันมีอาการไม่ค่อยสบาย เกรงว่าจะไม่สามารถปกป้องคุณหนูได้ คุณหนูไปกับเฉินโม่ เขาสามารถที่จะปกป้องความปลอดภัยให้กับคุณหนูได้! "

เพียงแค่เห็นถึงพลังความสามารถของเฉินโม่แล้ว ซังซังก็รู้ดีว่าหากเอียนชิงเฉิงติดตามไปกับเฉินโม่ ยังจะปลอดภัยมากกว่าอยู่กับตัวเองเสียอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ตัวเธอเองได้รับบาดเจ็บ จำเป็นจะต้องพักรักษาตัว

เอียนชิงเฉิงมองไปที่ซังซังด้วยความสงสัย และก็มองไปยังเฉินโม่ที่ไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก แล้วก็พยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจ: "ตามนี้แล้วกัน ฉันจะไปกับเขา! "

เฉินโม่เองก็ปวดศีรษะขึ้นชั่วขณะ เขาจะออกไปทำธุระ โดยที่ข้างกายมีหญิงงามอย่างเอียนชิงเฉิงติดตามไปด้วย เกรงว่าจะเกิดปัญหาอย่างต่อเนื่อง

แต่เขาเข้าใจว่าซังซังจะต้องพักรักษาตัว ถ้าหากเวลานี้มีนักฆ่าลอบบุกเข้ามาทำร้าย เอียนชิงเฉิงคงจะตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

"อย่างนั้นก็ไปกับฉันแล้วกัน! " เฉินโม่มองไปที่เอียนชิงเฉิงอย่างจำใจ รู้สึกว่านี่คือตัวถ่วง!

ถ้าหากเอียนชิงเฉิงรู้ว่าผู้ชายนั้นคิดว่าเธอเองเป็นตัวถ่วง ไม่รู้ว่าเธอจะโมโหบ้างหรือไม่ ซึ่งตอนที่อยู่ยานจิงนั้นไม่รู้ว่ามีคุณชายลูกเศรษฐีจำนวนมากเท่าไรที่ต้องการขอพบเจอกับเธอแต่ก็ยังไม่ได้พบเลย

เมื่อออกมาจากบ้านเช่าในชุมชนเมือง เฉินโม่ก็โบกเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง เพื่อไปยังที่พักของลูกศิษย์ที่เชื่อฟังคนนั้น

เดินทางประมาณสิบห้านาที เฉินโม่พบว่าคนขับรถวัยกลางคนได้แอบมองเอียนชิงเฉิงผ่านกระจกมองหลังสี่สิบห้าครั้ง โดยในทุกหนึ่งนาทีจะมองสามครั้ง

เมื่อลงมาจากรถ เฉินโม่ก็พลันจ้องมองไปที่เอียนชิงเฉิง พร้อมกับขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

เอียนชิงเฉิงถูกเขาจ้องมองจนอึดอัดใจ จึงถามขึ้นว่า: "ทำไมต้องจ้องมองฉันแบบนี้ด้วย? "

เฉินโม่ครุ่นคิดชั่วครู่ และพูดว่า: "ครั้งต่อไปเมื่อเธอออกจากที่พัก ก็ควรที่จะใส่แว่นกันแดดเถอะ! "

นักพรตเฒ่าเอนตัวขึ้น มองเห็นเอียนชิงเฉิงที่กำลังเดินตามเฉินโม่เข้ามาด้านในบ้าน ถึงกับตะลึงงันไปชั่วขณะ แต่ไม่นานก็ตั้งสติกลับคืนมาได้อย่างรวดเร็ว

เฉินโม่แอบพยักหน้า แสดงออกถึงความพึงพอใจต่อจิตใจที่สงบมั่นคงของนักพรตเฒ่า

นักพรตเฒ่าได้รินน้ำชาให้กับเฉินโม่และเอียนชิงเฉิงคนละแก้ว แล้วก็ยืนอยู่ด้านข้างอย่างสุภาพนอบน้อม และถามขึ้นว่า: "อาจารย์ ขออนุญาตถามหน่อยว่าท่านนี้คืออาจารย์แม่ใช่ไหม? "

เอียนชิงเชิงหน้าตาแดงก่ำ อดไม่ได้ที่จะเหลือบตาขาวใส่นักพรตเฒ่าผู้นั้น ซึ่งการที่เห็นนักพรตคนหนึ่งที่มีอายุมากกว่าพ่อของตนเองหลายปียืนอยู่ด้านข้างอย่างเคารพนอบน้อม และเรียกตนเองว่าอาจารย์แม่ เธอจึงรู้สึกกว่ามันแปลก ๆ ยังไงชอบกล

เฉินโม่เพิ่งจะดื่มน้ำชาเข้าไปในปาก ทันใดนั้นก็บ้วนออกมาลงไปในแก้วอีกครั้ง ไอเบา ๆ จ้องมองไปที่นักพรตเฒ่า และตวาดใส่ว่า: "ห้ามพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า เธอคือ......"

ทันใดนั้น เฉินโม่ก็หยุดชะงักลง เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะแนะนำเอียนชิงเฉิงอย่างไรดี บางทีเรียกว่าอาจารย์แม่ก็คงไม่ผิด ผ่านไปชั่วครู่ จึงพูดต่อว่า: "เธอคือเพื่อนของฉัน"

เพื่อน? เป็นแค่เพื่อนเท่านั้นเหรอ?

เอียนชิงเฉิงมองไปที่เฉินโม่ จิตใจก็พลันรู้สึกผิดหวัง ซึ่งความรู้สึกแบบนี้แม้แต่เธอเองก็ยังตะลึงอยู่เล็กน้อย เธอไม่ได้ชอบเฉินโม่ และก็ไม่เคยที่จะคิดว่าเฉินโม่เป็นคู่หมั้นของเธอเลย แต่เมื่อได้ยินเฉินโม่พูดว่าเธอเป็นเพียงแค่เพื่อนของเขา ทำไมถึงต้องรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยด้วยล่ะ?