แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 12

ใบบัว....

"อ้าขาออกหน่อยฉันจะเข้าไปในตัวเธอ" ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ฉันทำตามที่เขาบอกอย่างง่ายดาย และในเวลาเพียงเสี้ยววินาทีฉันก็ต้องกรีดร้องออกมาอย่างสุดจะกลั้นเมื่อเขาสอดแทรกตัวตนเข้ามาในร่างกายของฉันอย่างรวดเร็วฉันจุกจนพูดไม่ออกเพราะของๆ เขามันทั้งใหญ่และยาว เขาสอดใส่มันเข้ามาเร็วมากจนฉันตั้งตัวไม่ทันมันเจ็บแทบขาดใจ

"กรี๊ดดดดดดดดด เจ็บ ฮือออ เจ็บ คุณฟิว เอามันออกไป ฮือออ บัวเจ็บ บัวเจ็บ ฮืออออ"

"บัว?? " เสียงคุณฟิวเอ่ยชื่อฉันเหมือนทวนสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่แล้วจู่ๆ ร่างกายของคุณฟิวก็หยุดการกระทำลงในทันทีที่ฉันเอ่ยชื่อตัวเอง เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยความตกใจเพราะฉันไม่ใช่คุณฟ่างอย่างที่เขาเข้าใจ

"นี่เธอ!!!"

"ฮือออ คุณฟิวบัวเจ็บ ฮือออ"

"แม่งเอ้ยยย เกิดอะไรขึ้นวะเป็นเธอไปได้ยังไง" เหมือนเขาจะรู้สึกตัวแล้วว่าใครคือคนที่เขากำลังมีอะไรด้วยเขามองหน้าฉันก่อนจะก้มลงไปมองส่วนที่เชื่อมต่อกันของเราสองคนทำให้ฉันก้มมองตามและสิ่งที่ฉันกับเขาเห็นพร้อมกันก็คือท่อนเอ็นของเขาที่ขยับออกมาเพียงเล็กน้อยมันมีเลือดติดมาด้วย โดยที่ไม่ต้องสงสัยว่ามันคือเลือดของใครถ้าไม่ใช่ของฉัน ความบริสุทธิ์ของฉันที่เขาได้มันไปครองแม้จะรู้ว่ามันคงไม่มีความหมายความสำคัญเพราะฉันไม่ใช่คนที่เขาต้องการตั้งแต่แรก

"อ๊ะเจ็บ" เพียงแค่เขาจะขยับออกฉันก็เจ็บจนต้องร้องออกมา

"ซี๊ดดดด ทำไมมันเจ็บแบบนี้วะ" แต่คงไม่ใช่มีเพียงฉันที่เจ็บคุณฟิวเองก็คงจะเจ็บเหมือนกันดูจากสีหน้าของเขา ถ้าฉันฟังไม่ผิดเมื่อกี๊เขาพูดว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกของเขานั่นก็หมายความว่าทั้งฉันและเขาต่างก็เป็นคนแรกของกันและกันสินะฉันควรจะต้องดีใจไหม แต่คงมีแค่ฉันที่ดีใจแต่สำหรับเขามันคงไม่ใช่ ฉันยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ซึ่งแน่นอนว่าเขาคงจะโกรธและคงจะเกลียดฉันที่รู้ทั้งรู้ว่าเขาเข้าใจผิดแต่ก็ยังปล่อยให้เขาทำจนเกินเลยถึงขั้นมีอะไรกันแล้ว

"คุณฟิว..เอามันออกไปสิคะ" ฉันกลั้นใจพูดออกมาโดยไม่กล้าสบตากับเขาเพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าฉันคือใครฉันไม่ใช่คุณข้าวฟ่างผู้หญิงที่เขารัก

"เอาออกยังไงวะ ทำยังไม่เสร็จ" พอฉันได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบหันกลับไปมองหน้าเขาทันที นี่หมายความว่าเขาจะยัง.....

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ

"แม่งงง จะแตก อ่าาาาส์"

"บัวขอ...ขอยืมเสื้อคุณฟิวสักตัวได้ไหมคะ คือเสื้อของบัวมันขาดใส่กลับลงไปไม่ได้" ฉันก้มหน้าพูดเพราะตอนนี้ฉันไม่กล้าที่จะสบตากับเขาแล้วฉันกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้มากกว่าเดิม

ฟึ่บ!!! สักพักก็มีของบางอย่างโยนลงมาที่ตักของฉันมันคือเสื้อแขนยาวสีขาวของคุณฟิวที่ฉันจำได้เพราะหน้าที่ซักรีดเสื้อผ้าของเขามันคือหน้าที่ประจำของฉัน

"ขะ..ขอบคุณค่ะ" ฉันพูดขอบคุณที่เขายังมีความปรานีเอาเสื้อมาให้ฉันตามที่ฉันร้องขอ

ฉันรีบจัดการใส่เสื้อผ้าแล้วรีบเดินลงบันไดเพื่อกลับไปยังห้องพักของตัวเองซึ่งอยู่ด้านหลังของตัวตึก แต่ละก้าวที่ฉันก้าวลงบันไดมันเป็นอะไรที่ยากลำบากและทรมานมากมันนานกว่าจะเดินมาถึงขั้นสุดท้ายทั้งที่ปกติฉันใช้เวลาเดินขึ้นลงไม่ถึงนาทีแต่นี่ฉันใช้เวลานานหลายนาทีที่จะก้าวลงมาในแต่ละขั้นมือของฉันต้องจับราวบันไดเอาไว้ตลอดเวลาเพราะมันเจ็บตรงส่วนนั้นจนเดินหรือก้าวขาแทบไม่ออกแต่ฉันก็ต้องรีบพาตัวเองลงมาให้เร็วที่สุดเพราะอีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงคนรับใช้ในบ้านก็จะต้องตื่นแล้วเข้ามาทำอาหารเช้าและทำความสะอาด

"เจ็บจัง" ฉันพูดออกมาเมื่อเดินมาถึงห้องนอนของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยโชคดีที่ไม่มีใครเจอฉันก่อนจะมาถึงห้องเพราะมันยังเช้าอยู่มากฉันคงไม่รู้ว่าจะตอบคำถามใครยัยไงถ้าเกิดโดนถามว่าไปไหนมาหรือไปทำอะไรมาทำไมถึงมีสภาพเป็นแบบนี้ ฉันรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายชำระคราบต่างๆ ที่เลอะเต็มขา โชคดีอีกอย่างที่ห้องนอนทุกห้องของคนรับใช้ที่นี่มีห้องน้ำในตัวไม่ต้องใช้รวมกันกับใคร แล้วฉันก็ต้องตกใจกับรอยแดงที่มันเต็มไปทั่วลำคอของฉัน ไม่ต้องสงสัยว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

"คุณฟิว อื้อออ เจ็บ" คุณฟิวกดริมฝีปากลงมาที่ซอกคอของฉันแล้วก็ดูดมันอย่างแรงจนเกิดเสียงระหว่างที่เขากระแทกส่วนนั้นเข้ามาในร่างกายของฉันอย่างรุนแรง เขาไม่ได้ทำมันแค่ข้างเดียวเพราะรอยแดงเหล่านี้มันมีเต็มคอของฉันทั้งสองข้างและมันลามลงมาถึงหน้าอกของฉันด้วยแม้แต่หน้าหน้าท้องก็ไม่เว้น พอคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงในห้องนอนของเขามันก็ทำให้ฉันรับรู้ได้ว่ามันคือความจริงไม่ใช่ความฝัน ฉันกับคุณฟิวเรามีอะไรกันแล้วโดยที่ฉันเต็มใจและยินยอมให้เขาทำอย่างหน้าไม่อาย ถ้าจะถามหาคนผิดมันคือฉันเองที่ผิดฉันเองที่ไม่ปฏิเสธทั้งที่มีโอกาสตั้งแต่แรกตั้งแต่ก่อนที่เขาจะอุ้มฉันเข้าห้อง มันก็สมควรแล้วที่เขาพูดว่าห้ามหาความรับผิดชอบจากเขาซึ่งฉันก็ไม่คิดว่าจะให้เขารับผิดชอบอยู่แล้วล่ะเขาเมาไม่ได้สติแต่ฉันมีสติครบถ้วนเขาไม่ผิดเลยสักนิดฉันเองที่ผิด ผิดที่ไปรักเขาตั้งแต่แรก ผิดที่ไม่เจียมตัวเจียมหัวใจ