แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 28

ใบบัว...

ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดเพราะตอนนี้คุณฟิวมองฉันด้วยสายตาโกรธเคืองเพราะตอนนี้เขาไม่ได้พาฉันกลับห้องแต่เขากลับอุ้มฉันเดินไปยังสวนหลังบ้านเขาวางฉันลงตรงศาลากลางสวนซึ่งในขณะนี้มันเป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้วฉันมองไปรอบๆ มันทั้งเงียบทั้งมืดมีเพียงแค่แสงไฟจากเสาไฟทางเดินเท่านั้น

"คุณฟิวพาบัวมาที่นี่ทำไมคะ"

"อุ้มไม่ไหว เมื่อยแขน"

"???? "

"อยากกลับห้องก็โทรเรียกให้ผู้ชายของเธอมาอุ้มกลับห้องเองละกัน" พูดจบคุณฟิวก็หันหลังแล้วเดินออกไปทิ้งฉันไว้ตรงนี้เพียงคนเดียวแล้วตอนนี้ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะฉันไม่มีทั้งไม้ค้ำไม่มีทั้งมือถือ ของทุกอย่างอยู่บนรถของคุณฟิวทั้งหมด ฉันไม่สามารถพาตัวเองกลับห้องได้จะตะโกนให้ใครช่วยก็คงไม่มีใครได้ยินเพราะจากตรงนี้มันไกลจากบ้านมากพอสมควร ฉันไม่รู้จะทำยังไงและตอนนี้ฉันก็ง่วงและเพลียมากยังดีที่เขาพาฉันมานั่งตรงศาลาทำให้ฉันไม่ต้องทนนั่งตากน้ำค้าง ฉันหวังว่าพรุ่งนี้คนสวนคงจะมารดน้ำทำสวนแล้วเจอฉัน แต่ฉันไม่ไหวแล้วขอพักสายตาก่อนฉันเอนตัวลงนอนทั้งอย่างนั้นเพราะร่างกายของฉันมันไม่ไหวแล้วจริงๆ

ฟิว.....

ผมเดินกลับมาที่รถเพื่อจะเอารถไปจอดในโรงจอด พอเปิดประตูรถก็เห็นว่าของๆ ใบบัวยังอยู่บนรถทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นกระเป๋าสะพาย ไม้ค้ำ หรือแม้แต่ถุงยาที่หมอให้มา นั่นก็แสดงว่าใบบัวไม่สามารถเดินกลับห้องเองได้ หึ ก็ดีแล้วไงอยากปากเก่งอยากพูดถึงไอ้ศิวานักมีปัญญาก็เรียกให้มันมาอุ้มกลับห้องเองละกัน ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกหงุดหงิดตอนที่ใบบัวพูดถึงพี่ชายลูกศร แต่ที่ผมรู้ก็คือมันน่าจะคลั่งรักยัยนี่หนักมากทั้งที่เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งมันไม่ปิดบังความรู้สึกของมันเลยทั้งคำพูดทั้งสายตาที่มันมองใบบัว หึ ผู้หญิงสาวๆ สวยๆ ฐานะดีๆที่เหมาะสมกับมันมันเสือกไม่มองไม่สนใจดันมาชอบคนใช้บ้านเขา ตาต่ำชิบหาย

ผมกลับมาถึงห้องหลังจากเอารถไปเก็บเรียบร้อยแล้ว หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จผมก็ขึ้นมานอนบนเตียงแต่นอนยังไงก็นอนไม่หลับพลิกตัวไปมาอยู่แบบนั้นเกือบครึ่งค่อนคืน ในหัวมันดันคิดถึงคนที่ผมปล่อยทิ้งไว้ตรงศาลาสวนหลังบ้านที่ผมมั่นใจว่าตอนนี้ใบบัวก็ยังอยู่ที่นั่นเพราะคงกลับห้องไม่ได้

ผมตัดสินใจลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกมาจากห้องพอเปิดประตูออกมาก็เจอกับแม่พอดี

"อ้าวฟิวยังไม่นอนเหรอลูก"

"ยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่ครับกะว่าจะออกไปเดินเล่นข้างล่างสักหน่อยแล้วแม่ล่ะไปไหนมาทำไมยังไม่นอนอีก"

"แม่ลงไปหานมอุ่นๆ ทานน่ะมันนอนไม่ค่อยหลับสงสัยเมื่อตอนกลางวันจะนอนเยอะไปหน่อย"

"อ่อ ครับ"

"งั้นแม่ไปนอนก่อนนะ"

"ฝันดีนะครับแม่"

"เอ้อแม่ลืมถาม ตอนนี้ฟิวมีแฟนแล้วเหรอลูก"

"ครับ?? "

"เมื่อตอนกลางวันแม่โทรคุยกับหนูข้าวฟ่างหนูข้าวฟ่างบอกว่าฟิวคบกับเพื่อนหนูข้าวฟ่างจริงหรือเปล่าลูก"

"ก็...ครับ"

"ว่างๆ พามาแนะนำให้แม่รู้จักหน่อยสิแม่อยากรู้ว่าแฟนของฟิวจะน่ารักขนาดไหนและมีอะไรดีถึงมัดใจลูกชายของแม่ได้^^"

"ไว้มีโอกาสผมจะพามานะครับ"

"จ๊ะ งั้นแม่ไปนอนก่อนนะลูก ฟิวก็อย่านอนดึกนักล่ะเข้าใจมั้ยลูก"

"ครับ"

ผมเดินออกมาจากบ้านแล้วเดินตรงไปที่สวนสายตาของผมมองหาใครบางคนที่ผมมั่นใจว่าน่าจะอยู่ที่นั่นเพราะผมเป็นคนพาเธอมาทิ้งไว้ที่นี่เองพอเดินมาถึงก็เห็นว่าใบบัวนอนหลับอยู่ผมเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นว่าเหงื่อของเธอผุดขึ้นเต็มใบหน้าสักพักผมก็ได้ยินเสียงของเธอดังลอดออกมาแต่มันเบามากจนแทบไม่ได้ยินถ้าไม่ตั้งใจฟัง

"ฮืออ คุณฟิว คนใจร้าย"

"???? " ยัยนี่ละเมอว่าผมงั้นเหรอมันจะมากเกินไปละนะ

"คนไม่มีหัวใจ ฮือออ บัวไม่น่ารักคุณเลย"

"แม่จ๋า พ่อจ๋า เมื่อไหร่จะมารับบัว"

"โอ๊ย แม่จ๋าอย่าตีบัว บัวยอมแล้ว"

"อย่าเอาของพี่ไปเอาคืนมา"

"อะไรนักหนาวะ" เขาสะลึมสะลือลุกขึ้นนั่งแล้วมองมาที่ฉันด้วยสายตาขุ่นเคืองก่อนจะทำหน้าตกใจที่เห็นฉัน

"เฮ้ย!!! เธอมานอนที่ห้องฉันได้ไงใครอนุญาต"

"บัวต้องเป็นคนถามคุณฟิวว่าบัวมานอนที่นี่ได้ยังไง" พอฉันถามกลับคุณฟิวก็เหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นคนพาฉันมาเองเขาเลยเงียบลง

หลังจากนั้นฉันก็ขอให้คุณฟิวพาฉันลงไปข้างล่างก่อนที่จะมีใครตื่นมาเจอ เขาอุ้มฉันเดินลงบันไดมาแต่ยังไม่ได้พากลับห้องเขาให้ฉันยืนรอสักพักเขาก็เดินกลับมาพร้อมของๆ ฉันที่ลืมทิ้งไว้บนรถ

"ขอบคุณนะคะที่ยังใจดีกับบัว" ฉันกราบขอบคุณๆ ฟิวแม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะใจร้ายปากร้ายกับฉันมาตลอดแต่เมื่อคืนเขาก็อุส่าห์อุ้มฉันขึ้นไปนอนที่ห้องของเขาแม้จะไม่รู้ว่าเขาทำไปเพราะอะไรก็ตาม

หลายวันต่อมา...

ฉันเริ่มใช้ไม้เท้าได้คล่องขึ้นถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะเดินได้ไม่สะดวกเท่าไหร่แต่ฉันก็ไม่อยู่เฉยฉันเข้าไปช่วยงานในครัวเล็กๆ น้อยๆ ที่พอจะช่วยได้แม้จะโดนคุณเฟื่องดุไปหลายทีเพราะท่านไม่อยากให้ฉันทำงานเพราะเห็นว่าฉันยังเข้าเฝือกอยู่แต่ฉันก็ไม่ฟังมือฉันยังใช้งานได้ฉันไม่อยากเอาเปรียบใครทำอะไรได้ก็ทำ

"บัวมีคนมาหาเอ็ง" ป้าคำปันเดินเข้ามาในครัวในขณะที่ฉันกำลังนั่งหั่นผักอยู่กับแม่ครัวอีกคนซึ่งฉันไม่รู้ว่าเป็นใครเพราะฉันไม่เคยให้เพื่อนหรือใครมาหาที่บ้านเลยสักครั้ง

"ใครคะ"

"ไม่รู้แต่คุณเฟื่องให้ป้ามาตามเอ็งบอกเขามาหาเอ็ง" จากนั้นฉันก็ใช้ไม้ค้ำพาตัวเองเดินมาที่ตึกใหญ่ตลอดทางก็คิดอยู่ว่าใครกันที่มาหาฉันที่นี่แล้วทำไมถึงไปเจอคุณเฟื่องได้ ฉันเกรงใจท่านน่ะ

"บัว^^"

"คุณศิวา?? " บอกเลยว่าฉันตกใจและแปลกใจที่เห็นคุณศิวาที่นี่ข้างๆ เขามีผู้หญิงสาวสวยอีกคนนึงถ้าให้ฉันเดาผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นคุณลูกศรน้องสาวคุณศิวาที่ตอนนี้เป็นแฟนคุณฟิว

"บัวคุณศิวามาเยี่ยมเราน่ะ" คุณเฟื่องส่งยิ้มมาให้ฉัน

"สวัสดีค่ะคุณศิวา" ฉันยกมือไหว้คุณศิวาก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ อีกครั้งก่อนจะยกมือไหว้ผู้หญิงคนนั้น สายตาของผู้หญิงคนนั้นมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนที่จะปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม

"นี่น่ะเหรอคะใบบัวที่พี่ศิวาช่วยไว้ หน้าตาน่ารักดีนะคะ ใบบัวจ๊ะฉันชื่อลูกศรนะเป็นน้องสาวพี่ศิวาแล้วก็เป็น..แฟนของฟิว^^" ผู้หญิงคนนี้แนะนำตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่แววตาของเธอมันไม่ได้แสดงออกมาเหมือนสีหน้าของเธอเลยสักนิดหรือฉันคิดมากไปเอง