แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 41

ใบบัว....

ฉันกับคุณฟิวพากันเดินออกมาจากห้องก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าก็คือสภาพบ้านที่มันเละเทะมากเหมือนมีใครมาทำอะไร

"เห้ยอะไรวะเนี๊ยะ"

"มีขโมยหรือเปล่าคะ"

"ไม่รู้เหมือนกันแต่เหมือนไม่มีอะไรหายนะ"

"คุณฟิวพูดจริงๆใช่ไหมคะเรื่องที่ว่าบ้านนี้คุณฟิวสร้างเอง"

ทำไม หรือเธอคิดว่าจะเป็นผีคุณยายเจ้าของบ้าน"

"ก็เมื่อคืนบัวได้ยินเสียงกุกๆกักๆข้างนอก บัวคิดว่าอาจจะเป็นผีเจ้าของบ้านอย่างที่คุณฟิวบอกว่าแกหวงบ้านหลังนี้"

"ไร้สาระน่ะไม่ใช่หรอก"

"แล้วทำไมบ้านถึงเละแบบนี้ล่ะคะ"

"เดี๋ยวดูจากกล้องวงจรปิด"

"คุณฟิวติดกล้องด้วยเหรอคะ"

"ติดดิของในบ้านราคาไม่ใช่ถูกๆเกิดมีขโมยมายกเค้าทำไง"

จากนั้นคุณฟิวก็เดินไปนั่งที่โซฟาแล้วเปิดดูกล้องวงจรปิดจากมือถือ แล้วสิ่งที่เห็นก็คือ สิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่คนแต่เป็น..แมวค่ะ แมวสีขาวขนปุยที่วิ่งเล่นไปมาภายในบ้านอย่างมีความสุขจนทำให้ข้าวของในบ้านหล่นเละเทะไปหมดก่อนที่มันจะเดินไปที่ประตูหน้าห้องแล้วเอาเท้าข่วนประตู เสียงนี้สินะที่ฉันได้ยินเมื่อคืน

"โธ่เอ้ยนึกว่าอะไรที่แท้ก็แมว"

"แล้วมันเข้ามาทางไหนคะประตูก็ปิด"

"น่าจะมาทางหน้าต่าง" ฉันมองตามที่คุณฟิวชี้ซึ่งน่าจะเป็นไปได้

"เมี๊ยววว เมี๊ยวววว"

"ว๊ายยย" ฉันตกใจถึงกับกระโดดขึ้นดซฟาเพราะจู่ๆเจ้าแมวสีขาวที่ฉันกับุคณฟิวเพิ่งดูในกล้องมันเดินต้วมเตี้ยมออกมาจากพื้นโต๊ะ

"เห้ยยังอยู่เหรอวะเจ้าเหมียว" คุณฟิวเดินไปอุ้มมันมาวางไว้ที่ตัก มันจ้องหน้าคุณฟิวก่อนจะจ้องหน้าฉันเขม็ง

"เมี๊ยววว เมี๊ยวววว" แล้วมันก็กระโดดมานั่งที่ตักของฉันแล้วเอาหัวของมันมาถูๆที่บริเวณหน้าอกของฉันไปมา

"มันกำลังอ้อนเธออยู่"

"อ่ะ เอ่ออ คือบัวกลัวแมวค่ะ" ฉันกลัวแมวเพราะมีความหลังฝังใจกับมัน ตอนเด็กๆฉันเคยไปอุ้มแมวแล้วมันข่วนฉันจนเลือดออกจากนั้นมาฉันก็ไม่กล้าอุ้มมันอีกเลย

"ห๊ะ กลัวแมว 555ตลกว่ะ"

"บัวกลัวจริงๆนะคะ คือเมื่อก่อนตอนบัวเด็กๆบัวเคยโดนแมวมันกัดคุณฟิวช่วยอุ้มออกไปหน่อยได้ไหมคะบัวไม่กล้าจับ"

"แมวมันไม่ได้น่ากลัวทุกตัวนะ ดูอย่างเจ้าตัวนี้ดิ น่ารักดีนะขนปุยเชียวเธอลองจับมันดูก่อนสิ" ฉันส่ายหน้ายังไงก็ไม่กล้าจับแต่จู่ๆคุณฟิวก็ดึงมือฉันไปลูบขนของมันฉันหลับตาแน่นเพราะกลัวมันจะกัดแต่เปล่าเลยมันกลับเอาลิ้นมาเลียที่ฝ่ามือของฉัน

"เมี๊ยววว เมี๊ยวววว"

"ดูเหมือนมันจะชอบเธอนะดูดิเลียใหญ่เลย"

"จะ จริงเหรอคะมันชอบบัวเหรอคะ"

"จริงดิ ไม่เชื่อเธอลองอุ้มมันดู" ฉันมองหน้าคุณฟิวก่อนจะก้มมองมาที่แมวตัวอ้วนสีขาวที่ยังนั่งอยู่บนตักของฉัน ฉันกำลังรวบรวมความกล้าค่อยๆช้อนตัวมันขึ้นมาอุ้มเอามันมาแนบอกซึ่งมันก็ไม่ได้ดิ้นหรือขัดขืนอะไรเลยสักนิดยอมให้ฉันอุ้มอย่างง่ายดาย

"เมี๊ยววว เมี๊ยวววว" มันเงยหน้ามองฉันแล้วก็เอาหัวมาซุกที่หน้าอกของฉันอีกครั้ง

"เห็นมั้ยว่ามันไม่ได้น่ากลัวมันไม่ได้กัดเธอ" ฉันมองเจ้าแมวตัวอ้วนอย่างพินิจพิจารณาอีกครั้งแล้วก็ยิ้มให้กับมันด้วยความเอ็นดู

"เจ้าโอโม่มาอยู่ที่นี่นี่เอง เอ่อสวัสดีค่ะคุณฟิว"

"สวัสดีครับป้า"

"ป้ามาทำความสะอาดบ้านค่ะ ขอโทษนะคะที่มาสายไปหน่อยคือมัวแต่ตามหาเจ้าโอโม่อยู่คิดว่ามันหายไปไหนที่แท้ก็แอบมาที่นี่นี่เอง"

"เจ้าโอโม่ คือชื่อของแมวตัวนี้เหรอครับ"

"ใช่ค่ะ มันชื่อโอโม่หลานป้าตั้งชื่อให้มันเอง เจ้าโอโม่มันน่าสงสารนะคะ มันเหมือนลูกนอกคอกที่แม่มันไม่ต้องการ"

"ยังไงครับ"

"คือแม่มันไม่ยอมให้มันกินนมค่ะเพราะมันผ่าเหล่าผ่ากอมันเป็นแมวตัวเดียวในคอกที่ออกมาสีขาวพี่น้องมันสีดำกันหมดทุกตัวแม่มันเลยไม่เลี้ยงไม่ยอมให้นมมันกินนมป้ากลัวมันจะอดตายก็เลยจับมันแยกออกมาแล้วเลี้ยงมันเอง

"น่าสงสารจังเลยนะคะ" ฉันฟังแล้วก็อดเอ็นดูสงสารมันไม่ได้ ชีวิตของมันก็คล้ายๆกับฉันที่ไม่มีใครต้องการ

"ถ้าผมขอเจ้าโอโม่ไปเลี้ยงจะได้มั้ยครับ"

"จริงเหรอคะคุณฟิว"

"ครับ ป้าจะเรียกค่าตัวเจ้าโอโม่เท่าไหร่ก็ว่ามาเลยครับผมยินดีจ่าย"

"ไม่เอาหรอกค่ะ ป้ายกให้คือที่บ้านป้าก็มีแมวหลายตัวแล้วค่ะถ้าคุณฟิวเอาไปเลี้ยงป้าก็ยินดียกให้ค่ะแต่มันจะดื้อแล้วก็ซนหน่อยนะคะ"

"ขอบคุณนะครับ"

"ถ้างั้นป้าขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ"

"ครับ" หลังจากป้าแม่บ้านเดินออกไปคุณฟิวก็หันมามองหน้าฉันกับเจ้าโอโม่ที่มันยังไม่ยอมลงไปไหน

"ฉันยกมันให้เธอเลี้ยง"

"อไรนะคะ"

"ฉันจะให้เธอดูแลมันไง เธอจะได้ไม่เหงาแล้วเธอจะได้เลิกกลัวแมวสักที"

"ขอบคุณนะคะ^^"

"เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม"

"เปลี่ยนเป็นอะไรคะ บัวไม่มีเงินให้คุณฟิวหรอกนะคะ"ฉันคิดว่าเขาจะเอาเงินค่าตัวเจ้าโอโม่

"เป็นได้ก็เลิกได้"

"หมายความว่าไง"

"ตอนแรกฉันคิดว่าฉันจะคุยกับเธอเรื่องนี้หลังจากกลับไปแต่ในเมื่อเธอมาถึงที่นี่ฉันก็พูดเลยละกัน ฉันว่าเราเลิก...."

"ไม่นะ เราไม่ยอมเลิก"

"แต่ฉันไม่ได้รักเธอคบกันไปก็เสียเวลาเธอเปล่าๆ"

"เพราะนายกำลังหลงยัยนี่อยู่ยังไงล่ะนายถึงไม่ยอมมองเห็นความจริงใจที่เรามีให้"

"มันไม่เกี่ยวกับใบบัว"

"ทำไมจะไม่เกี่ยว เราเห็นสายตาที่นายมองยัยนี่หลายต่อหลายครั้งเราพยายามไม่คิดแต่สุดท้ายมันก็เป็นอย่างที่เราคิดนายหึงนายหวงยัยนี่ออกหน้าออกตาโดยที่นายไม่รู้ตัว"

"คุณลูกศรคะ คือบัวกับคุณฟิว.." ฉันพยายามจะอธิบายเพราะฉันไม่ต้องการให้เรื่องมันบานปลายไปกว่านี้

"อย่าสะเออะ เป็นแค่คนรับใช้อย่าเสนอหน้าถ้าเจ้านายเค้ากำลังคุยกันอยู่ "

"ยัยลูกศร!!!!"

"พี่ก็อีกคนหลงยัยนี่ไปได้ยังไงทั้งที่รู้ว่ามันเป็นแค่คนใช้ ศรโทรบอกพ่อกับแม่แล้วนะท่านบอกว่าจะรีบมาจัดการเพราะท่านรับไม่ได้ที่พี่มาสนใจเด็กรับใช้"

"เป็นคนรับใช้แล้วไงคนรับใช้ก็คน พี่ไม่คิดเลยนะว่าเราจะเป็นคนแบบนี้เราหัดเป็นคนดูถูกคนตั้งแต่เมื่อไหร่ยัยศร"

"ศรก็ไม่ได้อยากดูถูกหรอกค่ะถ้ายัยนี่หัดเจียมเนื้อเจียมตัวรู้ว่าตัวเองเป็นใครศรจะไม่ว่าอะไรเลยแต่นี่มันอ่อยไปทั่ว อ่อยทั้งพี่อ่อยทั้งแฟนของศร หน้าด้านที่สุด"

"เธออย่ามาพูดจาพล่อยๆลูกศรใบบัวไม่เคยทำอย่างที่เธอพูด แล้วอีกอย่างนึงนะฉันจะบอกเธอให้รู้เอาไว้ว่าฉันกับใบบัวเรามีอะไรกันก่อนที่เธอจะเข้ามาซะอีก"

"คุณฟิว" ฉันตกใจกับสิ่งที่คุณฟิวพูด ฉันไม่คิดว่าเขาพูดออกไปต่อหน้าคุณลูกศร

"ฟิว"

"??"

"ฉันพูดขนาดนี้แล้วเธอจะเอายังไง หรือเธอจะเป็นฝ่ายขอเลิกฉันก่อนก็ได้นะ เธอจะได้ไม่รู้สึกเสียหน้า"

"ยังไงก็ไม่เลิก เรายืนยันคำเดิมว่าเราจะไม่เลิกกับนายเพราะเราไม่ได้ทำอะไรผิดต่อให้นายจะมีอะไรกับคนรับใช้ชั้นต่ำนี่เราก็จะไม่ยอมเลิกแล้วเราจะบอกเรื่องนี้กับอาเฟื่องแล้วคอยดูกันว่าแม่นายท่านจะว่ายังไงถ้ารู้ว่าลูกชายของท่านมีอะไรกับคนใช้ในบ้าน"

"เชิญตามสบาย" คุณฟิวตอบอย่างไม่แคร์แต่ฉันแคร์ แคร์ความรู้สึกของคุณเฟื่องเพราะท่านมีบุญคุณกับฉันมากมายจนฉันทดแทนท่านยังไงก็คงไม่หมด

"คุณฟิวคะใจเย็นๆนะคะ บัวว่าเราควรที่จะ.." ฉันกำลังจะบอกให้เขาค่อยๆพูดห้ามใช้อารมณ์ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูคุณเฟื่องฉันกลัวว่าท่านจะเสียใจแล้วก็ผิดหวังในตัวฉันแต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจคำพูดของฉันเลย

"เงียบไปเลยไม่ต้องพูด เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง" คุณฟิวพูดกับฉันแล้วหันไปพูดกับคุณลูกศรที่กำลังแสดงสีหน้าโกรธแค้นชิงชังฉันอย่างไม่ปิดบัง

"เธอบอกว่าจะโทรไปบอกแม่ฉันเรื่องใบบัวใช่ไหม"

"ใช่ เราจะบอกเรื่องนี้ให้อาเฟื่องได้รู้ว่าคนรับใช้ของท่านที่ท่านชมนักชมหนาว่าดีอย่างนั้นดีอย่างนี้จริงๆแล้วนิสัยเป็นยังไงกันแน่"

" หึ ไม่ต้องลำบากเธอหรอกเพราะฉันจะโทรไปบอกแม่เอง"