แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 45

ใบบัว...

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งแท็กซี่ไปยังบ้านเช่าหลังเดิมที่คุณผกาเช่าไว้เพื่อให้คุณปกรณ์พ่อของคุณฟิวอาศัยอยู่ ฉันมักจะมาที่ประจำถ้าวันไหนมีเรียน ฉันไม่สามารถมาที่นี่ได้ทุกวันเพราะคุณผกาสั่งไว้เนื่องจากเกรงว่าจะมีคนสงสัย ทุกครั้งที่ฉันมาฉันก็จะเล่าเรื่องราวต่างๆของคุณฟิวให้ท่านฟังแม้จะไม่รู้ว่าท่านรับรู้หรือเข้าใจหรือเปล่าเพราะอาการของท่านคือไม่รับรู้อะไรแต่มาช่วงหลังๆท่านเหมือนจะอาการดีขึ้นมาเล็กน้อยท่านเริ่มพูดได้เป็นบางคำแต่ฉันก็ขอให้ท่านทำตัวเหมือนเดิมห้ามให้ใครรู้ว่าอาการดีขึ้นเพราะถ้าคุณผการู้ว่าอาการของคุณปกรณ์ดีขึ้นท่านจะไม่ปลอดภัย

ฉันเดินลงมาจากรถแท็กซี่กดกริ่งหน้าประตูสักพักประตูบ้านบานใหญ่ก็เปิดออกคนเฝ้าประตูที่คุ้นหน้าคุ้นตาฉันเป็นอย่างดีก็เปิดให้ฉันเข้าไป ฉันเข้ามาในบ้านก็เจอกับพยาบาลที่คุณผกาจ้างมาดูแลคุณปกรณ์ยี่ยิบสี่ชั่วโมงกำลังนั่งทานข้าวเล่นมือถืออยู่ที่โต๊ะเธอเงยหน้ามองฉันแวบนึงก่อนจะก้มหน้าเล่นมือถือต่อไม่ได้สนใจอะไรฉันมากซึ่งมันก็เป็นแบบนี้มาตลอดอยู่แล้ว

"ขอบัวเข้าไปเยี่ยมท่านหน่อยนะคะ"

"อืม"

ฉันขออนุญาตพยาบาลเสร็จก็เดินเข้ามาในห้องคุณปกรณ์ยังคงนอนในท่าเดิมที่ฉันเห็นมาตลอดหลายปี ยิ่งมองหน้าท่านฉันก็ยิ่งคิดถึงคุณฟิวถ้าเขารู้ว่าพ่อของเขายังมีชีวิตอยู่เขาคงจะดีใจมาก อีกไม่นานหรอกเขาจะได้เจอพ่อแล้วและฉันมั่นใจว่าคุณฟิวจะต้องพาท่านไปรักษาอย่างถูกวิธีจนหายฉันมั่นใจ แม้ว่าทุกวันนี้จะมีพยาบาลคอยดูแลอาการท่านแต่ก็ไม่ได้ทำให้ท่านดีขึ้นเลยท่านยังคงมีอาการทรงๆอยู่แบบนี้เพราะนี่คือความต้องการของคุณผกาที่ต้องการแค่ให้ท่านมีชีวิตอยู่ก็เท่านั้น

"คุณท่านคะบัวมาเยี่ยมค่ะ"

"บะ บัววว"

"ค่ะ บัวเองคุณท่านจำบัวได้ใช่ไหมคะ" พอฉันถามท่านก็พยักหน้าเบาๆ

"บัวขอโทษนะคะที่หายไปหลายวัน บัวไปทะเลกับคุณฟิวมาค่ะ"

"ฟะ ฟะ ฟิวววว"

"ค่ะ คุณฟิวลูกชายของคุณท่านไงคะ"

"ฟะ ฟิววว ฟิววว" เสียงของท่านที่เรียกหาคุณฟิวทำเอาฉันน้ำตาคลอ

"คุณท่านรอบัวนะคะบัวจะบอกคุณฟิวเรื่องของคุณท่าน คุณฟิวจะต้องช่วยคุณท่านออกไปจากที่นี่อย่างแน่นอน เชื่อบัวนะคะ"

ฉันอยู่เช็ดตัวเปลี่ยนแพมเพิสป้อนข้าวป้อนยาให้ท่านจนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาจากห้องฉันหันกลับไปมองที่ห้องอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจบางอย่าง

วันนี้ฉันจะบอกความจริงทุกอย่างให้คุณฟิวรับรู้ ฉันไม่อยากปิดบังอะไรเขาอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่อยากเห็นคุณปกรณ์ต้องทนทุกทรมานไปมากกว่านี้อีกแล้วท่านควรจะได้รับการรักษาที่ถูกต้องไม่ใช่ปล่อยอาการมันทรงๆทรุดๆอยู่แบบนี้

"คุณฟิวคะ" พอฉันกลับมาที่บ้านฉันก็รีบไปหาคุณฟิวที่ห้องทันทีฉันเคาะประตูห้องเขาไม่ถึงนาทีประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างของเจ้าของห้องที่ส่งยิ้มมาให้ฉันยิ้มตอบเขาแบบไม่เต็มที่นักเพราะตอนนี้ใจของฉันมันกำลังคิดหนักว่าจะเริ่มต้นพูดกับเขายังไงดี

"เธอกลับมาแล้วเหรอ วันนี้ไปเรียนทำไมไม่บอกฉันจะได้ไปรอรับ" คุณฟิวเดินมาหาฉันแล้วจูงมือฉันไปนั่งที่ปลายเตียง

"ก็วันนี้คุณฟิวก็มีเรียนเหมือนกันนี่คะบัวไปเองสะดวกกว่า"

"อย่ามาอ้างหรือเธอกลัวว่าฉันจะไปหาเรื่องไอ้เค"

"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ บัวบอกแล้วว่าบัวกับเคเป็นเพื่อนกันเท่านั้น"

"ให้มันจริงเถอะ"

"คุณฟิวคะ...บัวมีเรื่องจะบอกกับคุณฟิว"

"เรื่องอะไร ไว้บอกตอนหลังได้ไหมตอนนี้ฉันอยากจะกินเธอใจจะขาด"

"ไม่ได้ค่ะ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องสำคัญมากที่สุดในชีวิต"

"ฮึก ฮึก บัวขอโทษค่ะแต่บัวไม่มีทางเลือกจริงๆ ถ้าบัวไม่ทำตามที่คุณผกาสั่งคุณผกาก็จะทำร้ายคุณปกรณ์บัวสงสารท่าน"

"เธออย่าพูดว่าเธอสงสารพ่อของฉัน ถ้าเธอสงสารเธอควรจะบอกความจริงตั้งแต่แรกไม่ใช่ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้ ไม่รู้ว่าป่านนี้พ่อฉันจะเป็นยังไงบ้าง"

"พ่อคุณฟิวท่านสบายดีค่ะนังบัวไปเยี่ยมท่านบ่อยๆมันมาเล่าให้ป้าฟังว่าคุณปกรณ์ท่านสบายดีคุณผกาจ้างพยาบาลพิเศษคอยดูแลท่านตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง" ป้าคำปันพูดเพื่อให้คุณฟิวเข้าใจซึ่งฉันคิดว่าตอนนี้เขาคงไม่ฟังอะไรทั้งนั้น

"หึ สบายดี พูดออกมาได้ นอนป่วยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอว่าสบายดี อยากเป็นแบบนั้นบ้างไหมล่ะ ห๊ะ"

"ตอนนี้เราต้องไปพบกับผกา" คุณเฟื่องพูดขึ้นมา

"แม่รู้จัก??"

"อืมแม่รู้จัก ผกาเธอเป็นอาของฟิวเป็นน้องสาวบุญธรรมของพ่อของฟิวตอนนี้เป็นผู้บริหารดูแลบริษัทเก่าของพ่อฟิวอยู่ ตอนนั้นแม่คิดว่าพ่อของฟิวยกให้น้องสาวดูแลก่อนที่ตัวเองจะไปต่างประเทศ และที่แม่ไม่เคยบอกความจริงว่าฟิวมีญาติอีกคนคือผกานั่นเป็นเพราะพ่อกับแม่ฟิวสั่งไว้ว่าห้ามบอกใครแม้แต่คนเดียวว่าฟิวมาอยู่กับแม่ตอนที่พ่อกับแม่ฟิวเอาฟิวมาฝากแม่ทั้งสองได้กำชับแม่เอาไว้ว่าห้ามให้ใครรู้ว่าฟิวเป็นใครเพราะเกรงว่าฟิวจะไม่ปลอดภัยพวกเขาขอร้องให้แม่บอกกับทุกคนว่าฟิวคือลูกของแม่ ตอนนั้นแม่ก็ไมได้คิดอะไรมากคิดว่าเป็นเรื่องขัดแย้งทางธุรกิจเฉยๆถ้าจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วท้้งสองคนจะกลับมารับฟิวกลับไปจนมาวันนี้แม่ไม่เคยรู้เลยว่าผกาคือคนที่วางแผนทำร้ายพ่อแม่ของฟิวเพื่อหวังสมบัติ"

"ผมจะเอามันเข้าคุก"

"จะทำอะไรต้องใจเย็นๆนะฟิวจัดการกับคนแบบนี้เราต้องมีหลักฐานแน่นหนา"

"เธอต้องไปกับฉัน พาฉันไปหาผู้หญิงที่ชื่อผกาฉันจะไปตกลงกับผู้หญิงคนนั้น"

ตอนนี้เขาจะให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำถ้ามันสามารถชดใช้ความผิดของฉันได้"

"หลังจากที่ฉันช่วยพ่อได้แล้วเธอกับป้าของเธอคงจะต้องออกไปจากบ้านหลังนี้แล้วก็ไปนอนในคุกแทน" ฉันก้มหน้ายอมรับผิดทุกอย่างถ้าความผิดของฉันคือการที่ฉันต้องไปอยู่ในคุกฉันก็ยอม