แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 48

ใบบัว...

"ตอนนี้คุณฟิวรู้เรื่องของคุณท่านแล้วนะคะอีกไม่นานคุณฟิวก็จะมารับคุณท่านกลับไปอยู่ด้วยกันแล้วคุณฟิวจะพาท่านไปรักษากับคุณหมอเก่งๆคุณท่านต้องรีบๆหายนะคะ จากนี้เป็นต้นไปคุณท่านต้องมีความสุขมากๆนะคะอยู่เป็นครอบครัวให้คุณฟิวอย่างที่เขาใฝ่ฝันมาตลอด คุณฟิวรักคุณท่านมากยอมแลกทุกอย่างที่มี ส่วนบัวคงจะอยู่ดูแลท่านได้อีกไม่นาน" ฉันพูดทั้งน้ำตาทั้งที่ไม่อยากร้องเพราะเกรงว่าท่านจะไม่สบายใจไปด้วย

"บะ บัว จะ จะ ไป ไหน"

"ไปอยู่ในที่ๆบัวควรจะอยู่ค่ะ คุณท่านก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ" ฉันตอบท่านทั้งน้ำตาเพราะที่ๆฉันจะต้องไปอยู่ก็คือเรือนจำฉันอาจจะไม่ได้เจอหน้าท่านอีกเลยตลอดชีวิต

"มะ ไม่ ไป นะ"

"บัวต้องไปค่ะเพราะบัวทำผิดกับคุณฟิวแล้วก็คุณท่านไว้มากบัวควรต้องชดใช้ ถ้าบัวใจกล้ามากกว่านี้คุณท่านอาจจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่นานหลายปี...บัวผิดเองค่ะบัวขอโทษนะคะคุณท่าน บัวขอโทษ ฮึก ฮึก ฮึก" ฉันขยับมาก้มกราบที่เท้าของท่านอย่างคนสำนึกผิด ฉันคอยเอามือปาดน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด" 

"คุณท่านไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยคะ" ฉันถามเพราะเห็นว่าท่านอยู่ในอาการปกติแล้วไม่ได้มีอาการอะไรที่น่าเป็นห่วง คุณท่านพยักหน้าแทนคำตอบ

"ถ้างั้นเดี๋ยวบัวเช็ดตัวแล้วก็จะป้อนอาหารให้ท่านนะคะ" หลังจากจัดการอะไรเสร็จฉันก็ขอตัวกลับเพราะมันค่ำมากแล้ว

"บัวกลับก่อนนะคะ"

"บะ บะ บัว"

"บัวลาท่านตรงนี้เลยนะคะ บัวเคารพแล้วก็รักท่านเสมอ จากนี้ไปขอให้ท่านมีความสุขนะคะ" ฉันกราบท่านอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาจากห้องที่ตอนนี้คุณผกาไม่อยู่แล้วเหลือเพียงพยาบาลที่ยืนคุยกับคนของคุณผกาที่คุณผกาจ้างมาดูแลความปลอดภัย

"บัวเช็ดตัวแล้วก็ป้อนอาหารให้คุณท่านเรียบร้อยแล้วนะคะ" ฉันบอกพยาบาล

"ขอบใจนะ ว่าแต่ลูกชายของคุณท่านจะมารับคุณท่านแล้วใช่ไหม เมื่อไหร่อ่ะ"

"ใช่ค่ะคงอีกไม่นาน"

"ฉันอยากเจอหน้าเค้าจริงๆเห็นว่าลูกชายของคุณท่านหล่อมากนี่จริงไหมอ่ะบัว"

"อันนี้บัวก็ไม่ทราบค่ะ"

"ไม่ทราบ?? หึ พูดเหมือนท่าเลยนะทั้งที่ตอนนี้เธอก็ท้องกับเค้าอยู่ไม่ใช่หรือไง แต่ฉันคิดว่าเค้าคงจะไม่รับเป็นพ่อของลูกในท้องเธอหรอก แต่ช่างเถอะนั่นมันไม่ใช่เรื่องของฉัน แต่ถ้าเค้ามารับคุณท่านที่นี่ฉันก็จะบอกเค้าว่าฉันนี่แหล่ะที่ดูแลพ่อเขาอย่างดีมาตลอดหลายปี บางทีเค้าอาจจะมองเห็นความดีที่ฉันเคยทำให้พ่อเค้า" ฉันมองหน้าคนตรงหน้าที่ทำหน้าเพ้อฝันซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจ

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วบัวกลับก่อนนะคะ"

"เชิญ เดี๋ยวฉันขอไปดูแลว่าที่พ่อสามีก่อนนะจ๊ะ^^"

ฉันนั่งแท็กซี่กลับมาถึงบ้าน ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมฉันกับป้าคำปันยังอยู่ที่นี่ทำงานที่นี่ได้เหมือนปกติทั้งที่คุณฟิวกับคุณเฟื่องแล้วก็คุณท่านรู้เรื่องราวทุกอย่างหมดแล้วนั่นเป็นเพราะคุณฟิวสั่งให้อยู่เขาบอกว่าจะจัดการหลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จหมดแล้วตอนนี้เหมือนฉันแค่รอเวลาเข้าไปอยู่ในคุกพร้อมกับ...ลูกในท้อง ฉันจะไม่บอกเขาหรอกนะว่าฉันท้อง จะว่าฉันโง่งี่เง่าก็ได้ที่ไม่ยอมบอก แต่ฉันมีเหตุผลของฉันเหตุผลของผู้หญิงคนโง่ๆตนนึง

"กลับมาแล้วเหรอบัวทำไมกลับซะมืดค่ำเลยนี้ล่ะ" ป้าคำปันเดินเข้ามาถามฉันในห้อง

"คือวันนี้บัวไปลาคุณท่านมาค่ะ"

"แล้วคุณท่านเป็นยังไงบ้าง" 

"คุณท่านสบายดีค่ะบัวบอกความจริงกับคุณท่านไปหมดแล้วว่าอีกไม่นานคุณฟิวจะมารับท่าน"

"แล้วทำไมหน้าเอ็งถึงมีรอยแดงแบบนี้ล่ะ อย่าบอกนะว่าคุณผกาเป็นคนทำ"

"ช่างมันเถอะค่ะ บัวโดนจนชินแล้ว"

"โดนจนชินไม่ได้หมายความว่าเอ็งจะไม่เจ็บ แล้วนี่เอ็งได้ไปหาหมอมาแล้วหรือยังเรื่องที่เอ็งท้อง"

"ไปมาแล้วค่ะ"

"ป๊ากับแม่จิตใจดีเกินไปแต่ผมไม่ ถึงยังไงผมก็จะต้องเอาผิดกับคนที่ทำให้พ่อของผมต้องทนทุกทรมาน"

"ฟิว....ที่ผ่านมาบัวเป็นเด็กดีมาตลอดตั้งแต่มาอยู่ที่นี่แม่เราเอ็นดูบัวมากเรารู้ใช่ไหม บัวไม่เคยคิดร้ายหรือทำร้ายครอบครัวเราและที่สำคัญบัวก็คอยดูแลพ่อปกรณ์ของฟิวมาตลอดไม่ใช่เหรอสิ่งที่เขาทำมันเป็นเพราะถูกบังคับแต่เค้าก็ไม่ได้ทำตามทุกอย่างที่ถูกสั่ง ป๊าอยากให้ฟิวคิดให้ดีก่อนจะตัดสินใจทำอะไรเพราะถ้าฟิวตัดสินใจพลาดมันจะสายเกินไปที่จะกลับไปแก้ไข" ผมนั่งฟังป๊าพูดแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมหายโกรธใบบัวน้อยลง ผมยังเกลียดผู้หญิงคนนั้น แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บ

หลายวันต่อมาผมนัดเจอกับผกาที่บ้านหลังนั้น บ้านที่มีพ่อของผมพักอาศัยอยู่มานานหลายปี แต่ผมไม่ได้มาที่นี่คนเดียวหรอกนะเพราะผมไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนี้ป๊าให้คนของท่านที่มีฝีมือดีเรื่องการต่อสู้มาด้วยสองคนเพื่อคุ้มกันผมเพราะไม่รู้ว่าผกาจะเล่นตุกติกอะไรหรือเปล่า

"มาตรงเวลาดีนี่ ไหนล่ะเอกสาร" พอเข้ามาในบ้านผู้หญิงคนนั้นนั่งรออยู่ก่อนแล้วข้างๆมีผู้ชายชุดดำยืนขนาบข้างซ้ายขวา

"แล้วพ่อผมอยู่ไหนผมต้องเห็นกับตาว่าพ่อผมปลอดภัยดี"

"ได้ไม่มีปัญหา" ผกาพูดกับผมก่อนจะหันไปพูดอะไรบางอย่างกับชายชุดดำข้างๆจากนั้นผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้าไปในห้องๆนึงด้านหลังผมยืนรออย่างใจจดใจจ่อเพราะครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปีที่ผมจะได้เจอหน้าพ่อ พ่อที่แท้จริงของผม พ่อที่ผมคิดว่าท่านไม่รักผมพ่อที่ทิ้งผมไป แต่จริงๆแล้วท่านไม่ได้หนีไม่ได้ทิ้งผมไปไหนเลย สักพักผมก็เห็นพยาบาลคนนึงเข็นรถเข็นที่มีชายชราในชุดผู้ป่วยนั่งอยู่ออกมา พยาบาลคนนี้มองผมด้วยสายตาสื่อความหมายแต่ผมไม่ได้สนใจ ผมมองหน้าผู้ชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นอย่างพิจารณาว่าใช่พ่อของผมจริงไหมเพราะผมไม่เคยเจอหน้าพ่อเลยแต่โชคดีที่แม่เฟื่องเก็บรูปครอบครัวของผมไว้ท่านเอามาให้ผมดูก่อนที่ผมจะมาที่นี่ แล้วก็เป็นท่านจริงๆด้วยพ่อปกรณ์ของผมถึงแม้ตอนนี้ท่านจะแก่และดูทรุดโทรมลงแต่เค้าโครงหน้าของท่านยังเหมือนเดิม ท่านเงยหน้ามองผมช้าๆก่อนที่ผมจะเห็นน้ำตาของท่านที่ไหลออกมาอย่างช้าๆ 

"ฟะ ฟะ ฟิว" เสียงของพ่อเบามากแต่ผมได้ยินชัดเจนว่าท่านเรียกชื่อของผม

"พ่อออออ" ผมเรียกพ่อด้วยความรู้สึกจุกอก 

"พ่อของเธออยู่นี่แล้ว แล้วไหนล่ะเอกสารที่เธอเตรียมมาฉันขอตรวจสอบก่อนว่ามันเป็นของจริงไม่ใช่เอกสารปลอม" 

"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณจะไม่เล่นตุกติกถ้าเกิดผมให้เอกสารคุณไปแล้วคุณไม่ปล่อยพ่อผมมาล่ะ"

"เธอคิดว่าฉันอยากดูแลตาแก่นี่ไปตลอดชีวิตหรือไง ที่ผ่านมาฉันต้องเสียเงินกี่สิบล้านจ้างคนมาดูแลเพื่อทำให้พ่อของเธอมีชีวิตอยู่รู้บ้างไหมเพราะฉะนั้นถ้าฉันได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วเธอจะเอาตาแก่นี่ไปไหนก็เอาไปฉันจะได้หมดภาระหน้าที่เสียที"

ผมให้คนของผมเอาเอกสารทั้งหมดไปให้ผกาตรวจสอบเพราะคงจะกลัวว่าเอกสารที่ให้ไปมันเป็นเอกสารปลอมอยากจะบอกว่าตอนนี้ผมคอยลุ้นว่าจะโดนจับได้ไหมว่าทั้งหมดคือเอกสารปลอมที่ป๊าจ้างคนทำขึ้นมาแต่ผมก็มีแผนสำรองไว้แล้วเพราะไม่ว่ายังไงวันนี้ผมต้องพาพ่อกลับออกไปให้ได้แม้จะแลกด้วยชีวิตของผมก็ตาม

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงที่คนของผกาเอาเอกสารไปตรวจสอบก่อนจะเดินมากระซิบบางอย่างกับผกาทำให้ผกาหันมามองหน้าผมโดยที่ผมไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าตอนนี้แผนของผมสำเร็จหรือเปล่า

"เอกสารพวกนี้..."