แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 69

ฟิว..

"ฟิว"

"ครับ"

"พ่อจะไม่ซ้ำเติมฟิวหรอกนะเพราะพ่อรู้ว่าตอนนี้ฟิวเองก็เสียใจและรู้สึกผิดกับสิ่งที่เคยทำแต่มีอีกเรื่องนึงที่ฟิวไม่เคยรู้ พ่อไม่รู้ว่าถ้าฟิวรู้ฟิวจะรับได้ไหม แต่พ่อก็อยากให้ฟิวได้รับรู้เอาไว้เผื่อว่ามันจะทำให้ฟิวรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาใบบัวเจ็บมากแค่ไหน"

"เรื่องอะไรครับ" 

"ใบบัว..เคยแท้งลูก"

"???" ใจของผมที่ดิ่งอยู่แล้วตอนนี้มันยิ่งดิ่งลึกลงไปอีกเพียงแค่พ่อพูดว่าบัวเคยแท้งมาก่อน แล้วแท้งยังไงตอนไหนทำไมผมถึงไม่รู้

"ความจริงพ่อก็ไม่อยากจะบอกฟิวหรอกนะเพราะบัวเคยขอร้องพ่อเอาไว้ว่าไม่ให้ฟิวรู้เรื่องนี้" 

"ทำไมเธอถึงไม่บอก"

"ตอนแรกบัวก็ไม่ยอมบอกพ่อเรื่องนี้ แต่ในวันที่ฟิวพาพ่อกลับมาพ่อเรียกบัวมาถามเรื่องหลานเพราะพ่อจำได้ว่าวันนั้นที่บัวไปหาพ่อที่บ้านของผกาเพื่อบอกเรื่องที่ฟิวจะมาช่วยพ่อพ่อได้ยินบัวทะเลาะกับผการุนแรงมาก ผการู้ว่าบัวท้องกับฟิวก็เลยขู่บังคับให้บัวทำแท้งแต่บัวไม่ยอมบัวถูกผกาทำร้ายทุบตีใบหน้าของบัวในวันนั้นพ่อยังจำได้ดีมีทั้งรอยมือมีทั้งรอยเลือดเพระาถูกผกาทำร้าย"

"แล้วบัวแท้งได้ยังครับเธอได้บอกพ่อไหม" ผมถามพ่อด้วยหัวใจที่ปวดร้าวเมื่อรู้ว่าบัวเคยแท้งลูก โดยที่ผมไม่เคยรู้เหี้ยอะไรเลย

"บัวแท้งในวันที่ฟิวพาพ่อเดินทางไปรักษาที่อเมริกา สาเหตุที่บัวแท้งตอนแรกพ่อก็ไม่รู้หรอกแต่คำปันมาพูดให้พ่อฟังทีหลัง คำปันบอกว่าบัวเครียดมากกับเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเธอมีภาวะแท้งคุกคามทำให้เธอต้องเสียลูกไป

"แล้วทำไมคนในบ้านถึงไม่มีใครรู้"

"วันนั้นทุกคนไปส่งฟิวกับพ่อที่สนามบินกันหมดก็เลยไม่มีใครรู้"

"แล้วใครพาบัวไปหาหมอครับ"

"คนที่พาบัวไปหาหมอก็คือศิวา คำปันโทรให้ศิวามารับเพราะตอนนั้นไม่มีใครแล้ว"

"ไอ้ศิวาเหรอครับ" 

"ใช่ ศิวาดูแลใบบัวมาตลอดตั้งแต่บัวแท้งลูกจนออกมาจากโรงพยาบาลเพราะแบบนี้ใบบัวถึงรักและนับถือศิวามากเพราะถ้าไม่มีศิวาบัวอาจจะตกเลือดจนเสียชีวิต"

ผมเดินมาที่ห้องของใบบัวที่เจ้าของห้องไม่อยู่มาหลายปีแล้วผมเปิดประตูเข้าไปในห้องที่ว่างเปล่าข้าวของทุกอย่างของเธอไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยเพราะผมให้คนเอาของๆเธอที่เหลืออยู่ไปเผาทิ้ง ผมทรุดตัวนั่งลงที่พื้นอย่างหมดแรง มองไปรอบๆห้องที่เมื่อนานมาแล้วผมก็เคยเข้ามานอนที่ห้องนี้กับใบบัวเวลาที่เธอไม่ยอมขึ้นไปนอนกับผมบนตึก

"คุณฟิวเข้ามาทำอะไรมืดๆในห้องนี้คะป้าเปิดไฟให้มั้ย" ป้าคำปันเดินเข้ามาถามเพราะคงจะเห็นว่าประตูห้องของใบบัวถูกเปิด

"ผม..." ผมพูดอะไรไม่ออกทำได้แค่นั่งก้มหน้า

"ถ้าให้ป้าเดาคุณฟิวคงจะรู้ความจริงแล้วใช่มั้ยคะ"

"ครับ"

"เดี๋ยวป้ามานะคะคุณฟิวรอป้าอยู่ตรงนี้ก่อน" ผมไม่รู้ว่าป้าคำปันให้ผมรอแกทำไมหรือแกจะมาบอกเรื่องที่อยู่ของใบบัว สักพักแกก็เดินกลับมาพร้อมกับสมุดเล่มเล็กๆสีชมพู แกยื่นให้กับผม

"อะไรครับ"

"ฮึก ฮึก พ่อก็รักหนู พ่อขอโทษ ฮึก ฮึก"

"ปะป๊าไม่ร้องนะคะ" ปกหันหน้ามาแล้วเอามือน้อบๆของแกเช็ดน้ำตาให้ผมแต่มันยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิม

"ปะป๊าร้องไห้เหมือนแม่บัวเลย ไม่เก่งเลยห้ามร้องนะคะ"

"หนูไม่โกรธพ่อ...เอ่อ ปะป๊าเหรอครับ"

"ไม่ค่า หนูรู้ว่ามันยังไม่ถึงเวลาของหนูแต่อีกไม่นานหนูก็จะกลับมาอยู่กับปะป๊ากับแม่ ปะป๊ารอหนูนะ^^"

"ครับปะป๊าจะรอหนูนะลูก" ผมก้มลงหอมแก้มอวบอิ่มสีขาวอมชมพูของเด็กน้อยอย่างแสนรักแม้จะเพิ่งได้เจอหน้าแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกรักและผูกพันกับแกมากมายขนาดนี้"

"หนูไปก่อนนะคะปะป๊า บ๊าย บายค่าาา" พูดจบแกก็ค่อยๆเลือนหายไปอย่างช้าๆ

"อย่าพึ่งไปลูก!!!" ผมตะโกนเรียกแกเพราะไม่อยากให้แกไป

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วรีบมองไปรอบๆห้องเพื่อหาเด็กน้อยแต่ก็ไม่เจอ ผมไม่รู้ว่าลูกมาหาผมจริงๆหรือว่าผมคิดเรื่องลูกมากจนเกินไปจนเก็บเอาไปฝัน

"ปะป๊า หนูรักปะป๊านะคะ" เสียงที่ดังแว่วเข้ามาในหูที่มาจากที่ไหนสักแห่งทำให้ผมน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

กลับมาที่ปัจจุบัน...

ผมแอบเดินตามใบบัวกับลูกโดยที่ไม่ให้ทั้งสองคนรู้ตัวจนมาที่บ้าหลังเล็กๆหลังนึงที่ภายในรั้วบ้านปลูกผักผลไม้เอาไว้จนเต็มพื้นที่ บ้านหลังนี้คนของผมรายงานว่าใบบัวซื้อบ้านหลังนี้อยู่กับลูกเพียงลำพังสองคนส่วนไอ้ศิวานานๆมันถึงจะมาที่นี่สักครั้งหนึ่งแต่มันไม่เคยนอนค้างที่นี่เลยสักครั้งเพราะมันจะไปนอนที่โรงแรมนั่นทำให้ผมรู้ว่าจนถึงตอนนี้ใบบัวยังไม่มีใครและไม่ได้ตกลงปลงใจกับไอ้ศิวาเพราะฉะนั้นมันจะเป็นไปได้ไหมที่ผมจะง้อขอคืนดีและขอโทษกับสิ่งที่ผมเคยทำ ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมมันร้ายแรงจนเกินกว่าจะให้อภัย แต่ผมก็ได้ให้สัญญากับพ่อกับป๊ารวมถึงแม่เฟื่องว่าผมจะพาใบบัวกับลูกกลับมาให้ได้แม้ความหวังมันจะริบหรี่มากจนมองไม่เห็นหนทางเลยก็ตาม