แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 11

ฟ้าฝัน Talk

วันถัดมา...

หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นออกไปฉันก็รีบลุกเอาเสื้อผ้าของเขาบางตัวที่ฉันพอจะใส่ได้ใส่เดินออกมาเพราะเสื้อผ้าชุดเก่าของฉันมันถูกเขาดึงจนสภาพไม่เหลือดีแล้ว

ตึก..

ส้นเท้าของฉันมันกระแทกพื้นอย่างแรงเมื่อต้องหยุดชะงักกระทันหันเพราะถูกลูกน้องของเขาเดินเข้ามาขวางทางเอาไว้

"หลบไป!"

"ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ"

"ฉันจะกลับบ้าน"

"นายสั่งเอาไว้ว่าให้คอยดูแลคุณให้ดีและห้ามปล่อยให้คุณหายไปไหนถ้ายังไม่ได้รับอนุญาต"

"ฉันไม่ใช่นักโทษของใคร และฉันก็ไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งของเจ้านายของพวกนาย" เพราะฉันไม่ชอบอยู่ในโอวาทของใคร ฉันไม่ชอบทำตามใคร ฉันจะทำในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำเท่านั้น

"กลับไปเถอะครับ ผมปล่อยให้คุณออกไปไม่ได้จริงๆ"

"นี่นาย...!?"

"ผมขอร้องล่ะครับกลับเข้าไปเหมือนเดิมเถอะ ถ้านายกลับมาคุณอาจจะเจ็บตัวมากกว่านี้อีก"

"เหอะ!" ฉันเค้นหัวเราะใส่ก่อนจะหันหลังเดินกระทืบเท้ากลับเข้าไปด้านในตามเดิม

นี่ฉันจะไม่มีวันหนีออกไปไหนได้เลยใช่ไหม ฉันจะต้องอยู่ในบ้านหลังนี้บ้านหลังเล็กๆ แถมยังมีการ์ดล้อมรอบอยู่อีกต่างหาก นี่มันเรื่องซวยอะไรของฉันต้องมาอยู่กับผู้ชายคนนี้

ผ่านไปสักพัก...

"คุณจะออกไปไหนครับ"

"...." เพราะฉันเดินออกมาการ์ดก็เดินเข้ามาขวางทางฉันไว้อีกเหมือนเดิม "ไม่ได้จะออกไปไหนฉันจะมายืมโทรศัพท์"

"ไม่ได้ครับ"

"โอ้ย! นี่มันจะมีอะไรบ้างที่ฉันพอจะทำได้ ฉันจะติดต่อหาครอบครัวบ้างไม่ได้เลยหรือไง ป่านนี้พ่อกับแม่ฉันคงจะเป็นห่วงแย่แล้ว ไหนจะเรื่องเรียนของฉันอีก"

"เรื่องนั้นนายคงจัดการให้คุณเรียบร้อยแล้วครับ"

"จัดการ จัดการ จัดการ! อะไรๆ ก็จัดการให้ ฉันต้องการจัดการของฉันเอง เอาโทรศัพท์มาให้ฉันไม่อย่างนั้นฉันจะหาทางหนีจากที่นี่ให้ได้"

"...." การ์ดสองคนหันมองหน้ากัน

"คิดว่าฉันพูดเล่นหรอ?"

"ก็ได้ครับ แต่ผมให้ยืมได้ไม่นานนะครับ"

"อืม"

ฉันรับโทรศัพท์มือถือมาแล้วเดินกลับเข้าไปด้านใน ก่อนจะโทรออกไปหาต้นหอม เพราะนางคือคนเดียวที่ฉันไว้ใจได้ และนางก็คือคนเดียวที่ฉันสามารถพูดอะไรด้วยได้

( ฮัลโหลสวัสดีค่ะ )

"หอม!"

( ยัยฟ้า! นะ นี่แกอยู่ที่ไหน แล้วทำอะไรอยู่ แกรู้มั้ยว่าแกทำให้ทุกคนต้องวุ่นวายกันไปหมด อย่าหายไปแบบนี้สิ คุณพ่อของแกออกตามหาแกเป็นห่วงแกมากเลยรู้มั้ย โทรไปหาแกก็ไม่ติดไม่รู้ว่าแกอยู่ที่ไหน )

"ใจเย็นๆ ก่อนนะ ฉันไม่ได้หายตัวไปฉันถูกจับตัวมา เอาเป็นว่าอย่าเพิ่งพูดอะไรกันมากกว่านี้เลยมีการ์ดเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องฉันเต็มไปหมด"

"กรี๊ดด!!" ฉันส่งเสียงกรีดร้องดังลั่นห้อง พร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นทำเหมือนว่ากำลังพยายามคลานหนีอะไรสักอย่าง ในเวลาเดียวกันการ์ดก็เคาะประตูห้องอย่างรัวๆ

"เกิดอะไรขึ้นครับ?"

"ชะ ช่วยฉันด้วย มีงูเลื้อยเข้ามาจากหน้าต่าง มันตัวสีดำๆ เลื้อยเข้าไปอยู่ใต้เตียง"

"ไหนครับเปิดประตูให้ผมหน่อย"

"...." แบบนั้นก็เข้าทาง ฉันรีบปลดล็อคประตูให้พวกข้างนอกเข้ามาทันที

ทันทีที่การ์ดเข้ามาในห้องก็พากันหันตัวหลบทันทีเพราะฉันใส่แค่ผ้าขนหนู

ความจริงฉันตั้งใจแหละทำเหมือนกับว่าตัวเองเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จและบังเอิญมาเจองูเลื้อยเข้ามาในห้องพอดี

"ชะ ช่วยก่อนสิ จะรอให้งูมันมาฉกฉันตายก่อนหรือไง"

"ผะ ผมขอโทษนะครับ จะรีบหาให้เดี๋ยวนี้เลย"

"รีบๆ ไปสิ" ฉันลุกยืนขึ้นหลบทางให้พวกนั้นเข้าไป ก่อนจะดึงผ้าคลุมที่แขวนอยู่มาคลุมร่างกายของตัวเอง ใช้จังหวะที่พวกนั้นกำลังก้มต่ำมองหาสิ่งที่ทำให้ฉันกรีดร้องอยู่ทางใต้เตียง เปิดประตูออกไปอย่างช้าๆ จากนั้นก็ปิดประตูและล็อคจากทางด้านนอกเพื่อไม่ให้พวกนั้นออกตามฉันมาได้

"ถ้าเจ้านายของพวกนายกลับมาแล้วลงโทษพวกนาย ฉันก็ขอโทษนะที่ทำให้พวกนายต้องเดือดร้อน แต่ฉันอยู่ไม่ได้จริงๆ"

"คุณครับคุณ!!"

ตึงๆๆๆ

เสียงทุบประตูจากทางด้านในและเสียงลูกบิดประตูที่คนด้านในพยายามจะเปิดมันออกมาแต่เปิดไม่ได้เพราะถูกฉันล็อคเอาไว้

จากนั้นฉันก็รีบวิ่งออกไปทันทีโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องวิ่งไปทางไหน แถวนี้มันดูมืดทึบและดูเปลี่ยวไปหมด แถมสภาพของฉันในตอนนี้เรียกได้ว่าถ้ามีพวกโจรโรคจิตมาเห็นพวกมันคงจะมีอารมณ์กันเอามากๆ แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ เสื้อผ้าของตัวเองก็ใช้ไม่ได้จะใส่เสื้อผ้าของเขามาก็ตัวใหญ่จนแทบจะใส่ฉันได้สองคนเลย