แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 16

บ้านชินกรณ์...

หญิงสาวยืนแต่งตัวอยู่ที่หน้ากระจก เธอเตรียมที่จะออกไปหาเพื่อนตามที่นัดกันเอาไว้ โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคมกำลังยืนจ้องมองเธออยู่จากทางด้านหลัง

ทันทีที่เธอตกแต่งสีสันบนใบหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้วก็หันไปหยิบกระเป๋าสะพาย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มพอดี

"คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ก็ตั้งแต่เห็นเธอกำลังยืนแต่งหน้าแล้ว"

"...."

"จะไปไหน?"

"ฉันมีนัดกับเพื่อน"

"เพื่อนคนไหน?"

"ผู้หญิง เป็นเพื่อนสนิท" เธอตอบสั้นๆ เพราะเพื่อนผู้หญิงที่เป็นเพื่อนสนิทก็มีอยู่แค่คนเดียว

แต่ที่จุดหมายเธอจะไปเจอกับเพื่อนคนไหนอีกหรือเปล่าเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน

"ฉันไม่ให้เธอไป"

"แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งกับฉัน?"

"สิทธิ์ของผัวไง"

"ไม่ใช่เรื่อง!"

"มีใครนอกจากเพื่อนสนิทเธออีกหรือเปล่า?"

"ไม่รู้"

"ฉันไม่อนุญาต"

"...." ร่างบางถอนหายใจออกมาอย่างแรง ก่อนที่เธอจะหยิบของใช้ส่วนตัวใส่กระเป๋า และเดินออกไปที่หน้าประตู

"ออกไปได้ก็เอาสิ"

"...." เธอหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดนั้นออกมาจากปากของชายหนุ่ม สายตาของเขาที่ใช้จ้องมองเธอมันบ่งบอกว่าเขาต้องการอะไร "ฉันมีธุระต้องออกไปหาเพื่อน"

"แล้วไง?"

"งั้นก็หลีกไปสิฉันจะได้ออกไปหาเพื่อน"

"เธอแต่งงานแล้ว ควรจะมีเวลาให้กับครอบครัวมากกว่าเพื่อน ไม่ใช่มีเวลาให้กับเพื่อนมากกว่าครอบครัว"

"ฉันมีงานต้องทำจบมั้ย ฉันเรียนใกล้จบแล้วฉันต้องทำงานกับเพื่อนๆ และถ้าคุณไม่อยากให้ฉันไปเจอเพื่อนคนอื่นที่เป็นผู้ชายมันคงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะยังไงก็ต้องได้เจอหน้ากันอยู่แล้ว เลิกเป็นหมาบ้าสักทีลืมไปแล้วหรอว่าคุณกับฉันแต่งงานกันเพราะอะไร"

"ไม่ได้ลืม แต่เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ออกไปไหนถ้าฉันไม่อนุญาต เพราะฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไม่ใช่เธอ"

"งั้นจะให้ฉันย้ายออกไปอยู่ที่อื่นมั้ยล่ะ?"

"...."

"บ้านหลังนี้คุณจะวางอำนาจกับใครก็ได้แต่ไม่ใช่กับฉัน เพราะฉันไม่ชอบอยู่ในอำนาจหรืออยู่ในโอวาทของใคร"

"ปากกล้าดีนี่ แบบนี้โดนกระแทกสักหน่อยคงจะดีขึ้น"

"เอ๊ะคุณ อย่านะ!"

ร่างบางถูกผลักเข้าไปด้านใน เธอล้มตัวลงนอนบนเตียง และสุดท้ายก็ต้องบำเรอกามให้กับสามีในนามจอมเผด็จการคนนี้

"ฉันไปได้แล้วใช่มั้ย?"

"ได้ แต่ฉันจะให้คนของฉันตามไปด้วย เพราะฉะนั้นถ้าเธอจะยุ่งกับผู้ชายคนไหนก็ระวังตัวให้ดี เพราะลูกน้องของฉันมันฟังคำสั่งของฉันไม่ใช่คำสั่งของเธอ"

"...." หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปหยิบเอาเสื้อผ้าในตู้มาใหม่ชุดเก่าถูกฉีกขาดหมดแล้ว แต่ต่อให้มันจะยังใส่ได้เธอก็ไม่เอามาใส่อยู่ดีเพราะมันยับยู่ยี่จนไม่น่าใส่ ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ตอนนี้ก็ถูกลบออกจนหมดแล้ว แต่เธอก็ต้องรีบไปเพราะมันเลยเวลานัดมานานพอสมควรแล้ว

ร้านอาหาร...

ครืด ครืด ครืด

ร่างบางล้วงกระเป๋าหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาและกดรับสาย ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรปลายสายก็ใส่เข้ามาเป็นชุดไม่ยั้ง

"ใจเย็นก่อนนะหอม ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันสบายดี มีปัญหานิดหน่อยเลยมาช้า แต่ตอนนี้มาถึงแล้วนะ"

( อะ อ่าวเหรอ เดี๋ยวฉันออกไปรับนะ )

"โอเคๆ"

กดวางสายได้ไม่นานเพื่อนสนิทของเธอก็เดินออกมารับ จากนั้นทั้งสองก็เดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน

"หวัดดีฟ้า // หวัดดีคนขี้เหงา"

"ต้า อาชิ" เธออุทานขึ้นเบาๆ

"ตกใจทำไม?" อาชิเอ่ยถาม

"เปล่าๆ ก็แค่ไม่คิดว่าพวกนายจะมาด้วย"

"ความจริงฉันชวนเพื่อนมาเยอะกว่านี้นะ แต่ไม่มีใครว่างมาเลย ก็มีแต่สองคนนี้นี่แหละที่ว่าง"

"นั่งลงสิ ยืนนานไม่ปวดขาหรือไง"

"ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้น" เธอรีบเถียง

"ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า คงคุยเรื่องงานไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ"

"อื้ม.."

"แล้วแกกลับยังไง?"

"เขาให้ลูกน้องมาคอยตามฉัน"

"ทำอย่างกับเธอเป็นลูกนกในกรงทองเลย"

"มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลยนะ"

"ไม่เป็นอะไรนะฟ้า สักวันชีวิตเธอจะต้องดีขึ้น"

"อื้ม.."

"เธอจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า?"

"ฉันต้องกลับเลย ถ้าฉันเถลไถลไปที่อื่นเขาจะไม่ยอมให้ฉันออกมาอีก"

"งั้นก็กลับดีๆ นะ แล้วเจอกัน"

"จ้ะ ขับรถกลับดีๆ เหมือนกันนะแก อย่าซิ่งให้มันมากนักล่ะ"

"จ้าแม่"

ฟ้าฝันนั่งมองเพื่อนสนิทเดินออกไป ส่วนเธอก็ลุกขึ้นกระชับสายกระเป๋าสะพายแล้วเดินกลับไปหาลูกน้องของชินกรณ์ที่เขาส่งมาคอยตามดูแลเธอ

"ฉันจะกลับบ้านแล้ว"

"ตอนนี้นายไม่ได้อยู่บ้านครับนายอยู่ที่คลับ นายสั่งมาว่าถ้าคุณฟ้าเสร็จธุระแล้วให้ไปหาที่คลับครับ"

"ฉันเหนื่อยฉันปวดหัว อยากบอกนายของนายด้วยนะว่าฉันจะกลับบ้าน"

"...."

"สภาพฉันเป็นแบบนี้ยังจะลากฉันไปที่นั่นอีกหรือไง?"

"ไม่ครับ"

"ไม่ต้องทำตามคำสั่งของฉันก็ได้ แต่พวกนายไปเถอะฉันจะนั่งรถแท็กซี่กลับเอง"

"ไม่ได้ครับคุณฟ้า นายสั่งให้พวกผมมาคอยดูแลคุณฟ้า ผมต้องพาคุณฟ้ากลับครับ"

"งั้นก็ไปสิ"

"ครับ"