แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 23

วันต่อมา...

ฟ้าฝันตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเช้าของอีกวัน และเธอก็พบว่าชินกรณ์ไม่ได้นอนอยู่บนเตียงกับเธอแล้ว ไม่รู้ว่าเขาหายไปเมื่อคืนหรือว่าหายไปในตอนเช้าตอนที่เธอยังไม่ตื่น

แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องสนใจ เพราะตอนนี้เธอต้องรีบแต่งตัวและไปเรียนตอนเช้า

ผ่านไปสักพัก...

ตึก ตึก ตึก

"คุณฟ้าคะทานข้าวเช้าก่อนสิคะ"

"...." เธอเหลือบไปมองตามเสียงที่เรียก และก็ได้เห็นชินกรณ์กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่

นึกว่าเขาจะไปทำงานแล้วซะอีก เพราะปกติเขาก็ไม่ได้อยู่ติดบ้านจนถึงเช้าอยู่แล้ว

"ไม่ล่ะค่ะ วันนี้มีเรียนเช้าต้องรีบไปแล้วเดี๋ยวจะสาย ขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยว..."

"...."

"ฉันจะไปส่งเธอเอง"

"...." เธอยกนาฬิกาตรงข้อมือขึ้นมาดู อีก 15 นาทีจะถึงเวลาเข้าเรียนช่วงเช้าของเธอแล้ว ถ้าช้ากว่านี้อาจจะทำให้เธอไปเรียนไม่ทัน

"ฉันไปส่งเธอเรียนทันอยู่แล้วมานั่งลงสิ"

"ฉันไปรอที่รถดีกว่า" พูดจบเธอก็เดินออกไปทันที

ไม่นานชินกรณ์ก็เดินออกมา หลังจากนั้นก็ขับรถพาเธอไปส่งที่มหาวิทยาลัย

"เธอมีอะไรอยากจะพูดหรอ?" ขณะที่รถกำลังแล่นออกไปจู่ๆ ชายหนุ่มก็ถามขึ้นเป็นคำถามที่ตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจู่ๆ ชายหนุ่มถึงเลือกที่จะถามคำนี้กับเธอ

"รู้ได้ไงว่าฉันมีอะไรอยากจะพูด"

"สีหน้าเธอมันฟ้อง"

"ไม่มีอะไรหรอกก็แค่เรื่องไร้สาระน่ะคุณอย่าไปสนใจเลย"

"เรื่องไร้สาระของเธอที่ว่ามันคืออะไร?"

"แล้วคุณจะมาสนใจทำไม"

"ฉันอยากรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่"

"...."

"ว่าไงล่ะ"

"คุณกับฉันเราเคยทะเลาะกันมาก่อนหรือเปล่า"

"ก็ไม่นะ"

"แล้วคุณกับฉันเคยมีเรื่องบาดหมางอะไรกันก่อนหน้านี้หรือเปล่า?"

"ไม่เคย"

"แล้วทำไมคุณถึงเกลียดฉันล่ะ ทั้งๆ ที่เราก็ไม่เคยมีปัญหากันมาก่อน ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน แต่คุณกลับเกลียดฉันอย่างกับว่าฉันเคยไปทำอะไรให้คุณต้องเสียใจมาก่อน"

"...." สีหน้าของชินกรณ์เปลี่ยนไป แต่เขาก็ไม่ได้ตอบคำถามเธออีกเหมือนเดิม นั่นจึงทำให้เธออยากรู้มากยิ่งขึ้นทำไมเขาถึงได้ดูเกลียดเธอมากขนาดนี้

"ทำไมถึงไม่ตอบล่ะ ฉันก็พูดในสิ่งที่คุณอยากรู้แล้วนี่ไง"

"ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะพูดทั้งนั้น"

"คนเรามันจะเกลียดกันไม่ชอบหน้ากันก็ต้องมีเหตุผลสิ คุณดูไม่ชอบหน้าฉันตั้งแต่วันที่เราไปเจอกันที่ร้านอาหารวันนั้น"

"...."

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบเธอเองก็ไม่ได้ถามอะไรต่อจนกระทั่งมาถึงวิทยาลัย

"ตอนเย็นคนของฉันจะเป็นคนมารับเธอเอง คืนนี้ฉันคงไม่ได้กลับบ้านเพราะมีงานต้องทำ"

"ค่ะ" เธอตอบสั้นๆ แค่นั้นจากนั้นก็ลงจากรถไปทันที มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เขาจะไม่ค่อยกลับบ้าน อันที่จริงถ้าเขาไม่บอกเธอเองก็พอจะเดาออกอยู่แล้วว่าเขาไม่ได้จะกลับบ้านแต่ด้วยเหตุผลอะไรเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เรื่องงานเรื่องส่วนตัวของเขาเธอไม่เคยเข้าไปยุ่งวุ่นวายหรือก้าวก่ายเลยแม้แต่น้อย

ด้านในมหาวิทยาลัย...

"หวัดดีหอม รอนานหรือเปล่า"

"ก็พอได้นะ แล้วทำไมวันนี้มาสายได้ล่ะปกติเธอไม่เคยมาสายนะ มีอะไรหรือเปล่า?"

"ก็รออีตาคุณชินกรณ์มาส่งนั่นแหละ มัวแต่ลีลานั่งจิบกาแฟอยู่ได้ใครมันจะไปรอไหว ยังจะบังคับให้ฉันรอให้เขามาส่งอีก"

"เมื่อคืนเขานอนอยู่ที่บ้านหรอ เห็นเธอบอกว่าปกติเขาไม่ได้นอนบ้าน"

"...."

"ขอตัวก่อนนะ ฉันต้องรีบกลับ ไม่อยากกลับบ้านผิดเวลาเดี๋ยวแม่ดุ" พูดจบอาชิก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้ฟ้าฝันยืนอยู่เงียบๆ คนเดียว

ตึก!

"อุ้ย!"

"ตกใจอะไร?" ต้นหอมถามเสียงสดใส เมื่อจู่ๆ ฟ้าฝันก็ดูขวัญอ่อนตกใจแค่เธอมาตบบ่าจากด้านหลัง

"ตกใจเธอนั่นแหละ มาเงียบๆ ตกใจหมดเลย"

"อะไรกัน แค่ฉันมาตบบ่าเธอแค่นี้ ถึงกับตกใจเลยหรอ เป็นคนขวัญอ่อนตั้งแต่เมื่อไหร่"

"...."

"แล้วมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้"

"มาคุยกับอาชิ"

"ทำไมอะ?"

"อาชิไม่ยอมคุยกับฉันเลย"

"ไม่ดีหรอ เธอจะได้ไม่ต้องมีปัญหากับคนชอบใช้เผด็จการนั่น"

"ไม่เกี่ยวกันนะ ฉันแค่อยากให้อาชิกลับมาคุยกันเหมือนเดิม เราเป็นเพื่อนกัน แล้วเราก็เคยคุยกันแบบ...ดีกว่านี้ ไม่ใช่เจอหน้ากันแล้วถามคำตอบคำ ฉันไม่ชินอะ"

"เดี๋ยวอาชิไปเรียนต่างประเทศแล้วมันก็ชินเองแหละ เพราะเธอจะไม่ได้เห็นหน้าอาชิอีกหลายปีเลย"

"เธอพูดซะดูน่ากลัวเลยนะ"

"ป้ะ ไปเถอะ เลิกเรียนแล้ว วันนี้ใครมารับ"

"คนขับรถที่บ้านน่ะ ไปหาขนมกินกันก่อนนะ ฉันยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้"

"ที่ไหนอะ?"

"ร้านเบเกอรี่ร้านประจำของฉันไง เดี๋ยวไปรถฉันเลย แล้วเดี๋ยวจะให้คนขับรถแวะไปส่ง"

"อื้ม ไปกันสิ"