แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 25

ประตูถูกผลักจากด้านนอกอย่างแรงทำให้ประตูพังเข้ามา คนตัวเล็กถูกดึงให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินออกไปด้านนอก

"อ๊ะคุณ ปล่อยฉันนะ คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!!" เธอพยายามสะบัดมือของเขาให้หลุดออกไป แต่ยิ่งดิ้นเขายิ่งจับเธอแน่นมากขึ้น

"ตามมา อย่าขัดขืน!"

"ปล่อยฉัน ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น!" หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สายตาจับจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลานั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

คนหล่อๆ นิสัยดีใช่ว่าจะเป็นทุกคน และคนที่หน้าตาไม่ดีก็ใช่ว่าจะนิสัยไม่ดีไปซะหมด

อย่างเช่นเขาคนนี้...

ตุบ!

ฟ้าฝันถูกโยนลงบนเตียงในห้องห้องนึงที่ถูกทาสีเป็นโทนดำ บรรยากาศและทุกสิ่งรอบข้างมันดูน่ากลัวพิลึก

"อึก นี่มันอะไรกัน จะขังฉันอีกหรือไง!"

"ฉันไม่ขังเธอหรอก แต่ฉันจะเอาความจริงที่เธอดู ความจริงที่ครอบครัวของเธอปกปิดมาโดยตลอด"

"...." เธอทำหน้างงใส่เขา

ปึก!

อัลบั้มรูปถูกโยนลงบนเตียงตรงหน้าของหญิงสาว เธอรีบหยิบมันขึ้นมาและเปิดดูทันที

"นี่มันแม่ของฉัน..." เธอมองไปที่รูปก่อนจะใช้ปลายนิ้วสัมผัสกับใบหน้าของผู้เป็นแม่ผ่านรูปเบาๆ

"ใช่ คนข้างๆ ก็คือแม่ของฉันเอง"

"รูปนี้ฉันเคยเห็น แม่เคยเอาให้ฉันดู บอกว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็กของแม่ และก็เติบโตมาด้วยกัน จนกระทั่งมีครอบครัวแล้วก็ยังอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม"

"...."

"คุณเอารูปนี้ฉันดูทำไม?"

"วันที่แม่ฉันตาย เป็นวันที่ครอบครัวสองครอบครัวไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน นั่งรถคันเดียวกัน ระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำ ลุกท่วมทั้งคัน ฉันหนีออกมาได้เพราะตัวเล็กทุกคนในรถออกมาได้อย่างปลอดภัยยกเว้นแม่ของฉัน ทั้งที่มีโอกาสเข้าไปช่วยแต่ทุกคนเลือกที่จะยืนดูเฉยๆ มองดูแม่ของฉันตายอย่างเลือดเย็น แบบนี้แม่ของเธอยังจะกล้าเรียกแม่ของฉันว่าเพื่อนอีกหรอ?"

"อุบัติเหตุ?"

"อ้อ ลืมไปว่าตอนนั้นเธอยังไม่เกิด เธอยังอยู่ในท้องแม่ของเธออยู่เลย"

"...."

"ฉันเกลียดครอบครัวเธอเกลียดเธอ เพราะครอบครัวของเธอมันคือฆาตกร"

"แต่ถ้าคุณอยากจะแก้แค้นต่อก็ได้ ฉันจะยอมให้คุณทำทุกอย่างกับฉัน ฉันจะไม่ขัดขืนเลยถ้ามันทำให้คุณเลิกเกลียดเลิกโทษว่าแม่ของฉันเป็นคนผิดได้ ฉันก็ยอม"

"...." ชินกรณ์ยืนนิ่งเมื่อได้เห็นท่าทางที่หนักแน่นของคนตรงหน้า เธอยอมให้เขาทรมานทุกอย่างไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจ โดยที่เธอจะไม่ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย

"ไม่ใช่แค่คุณที่ต้องสูญเสียแม่ไป ฉันเองก็ต้องสูญเสียแม่ไปไม่ต่างจากคุณ แถมพ่อยังพาเมียใหม่เข้ามาทั้งที่แม่ตายไปได้ไม่ถึงเดือน หลังจากนั้นพ่อก็หลงรักเมียใหม่จนหัวปักหัวปำไม่สนใจฉันเหมือนเดิม ฉันมันกลายเป็นหมาหัวเน่า ถ้าเมียใหม่ของพ่อมีลูกได้ ฉันก็คงจะกลายเป็นแค่ลูกเมียเก่าที่ไม่มีค่าอะไรสำหรับเขา"

"ฉันไม่ได้อยากฟังเรื่องราวชีวิตของเธอ มันก็สมแล้วล่ะที่เธอต้องเจอแบบนั้น"

"คุณพูดว่ามันสมแล้วหรอ.." หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมาเม็ดต่อเม็ดจนเปียกชุ่มไปทั่วใบหน้า

"ใช่มันก็สมแล้วไงที่เธอต้องเจอแบบนั้น พ่อแม่เธอเคยทำกรรมอะไรไว้ผลกรรมมันก็เลยมาตกอยู่ที่ลูก เธอก็เลยต้องเผชิญกับเรื่องแบบนี้"

"...." เธอพยายามจะยิ้มให้กับคำพูดของชายหนุ่ม แต่ริมฝีปากของเธอมันกลับสั่นระริกน้ำตาก็ไหลออกมาไม่ยอมหยุด

"คืนนี้ฉันไม่อยู่บ้าน ฉันให้เธอนอนอยู่ที่นี่ หรือเธอจะกลับไปนอนที่ห้องนั้นก็ตามใจ"

"...." เธอไม่ได้ตอบอะไร หลังจากที่ชายหนุ่มออกไปจากห้อง เสียงร้องสะอึกสะอื้นก็ดังก้องไปทั่วห้องทันที

ตอนนี้เธอแค่ต้องการใครสักคน ใครก็ได้ที่สามารถปลอบใจเธอ ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้ในตอนนี้ ทำให้เธอหยุดร้องไห้ไม่ต้องมีน้ำตา

เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยเพราะทุกคนในครอบครัวไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง แต่แม่ของเธอมักจะพูดถึงเพื่อนสนิทที่จากไปให้ฟังอยู่บ่อยๆ และเธอก็เชื่อว่าแม่ของเธอไม่ใช่คนใจร้ายใจดำขนาดนั้น แต่ที่ไม่เข้าไปช่วยเพราะมันช่วยไม่ได้มากกว่า