แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 30

เวลาต่อมา...

ฟ้าฝันขับรถไปตามทางโดยไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน เธอไม่ได้โทรหาเพื่อนสนิทเหมือนอย่างเคยเพราะไม่อยากให้ต้นหอมต้องมาพลอยไม่สบายใจไปด้วย

ตอนนี้เธอไม่เหลือใครในครอบครัวแล้วจริงๆ แม้กระทั่งพ่อที่เธอคิดว่าจะเป็นกลาง ในตอนนี้ก็หลงเมียใหม่จนมองว่าเธอเป็นตัวปัญหาผิดไปซะทุกอย่าง

หลังจากที่แม่ตายฟ้าฝันก็เหลือเพียงพ่อคนเดียวที่พอจะพูดคุยเรื่องที่ไม่สบายใจได้ แต่ก็เปล่าเลย พอแม่ตายก็มีแม่ใหม่เข้ามาแทนที่ โดยที่เธอยังไม่ทันได้เตรียมใจรับมือกับเรื่องนี้เลย

เด็กผู้หญิงอายุไม่กี่ขวบต้องเก็บกลั้นความรู้สึกเอาไว้ในห้วงลึกๆ ของหัวใจ ความรู้สึกที่พูดออกไปให้ใครรู้ไม่ได้ จนมันอึดอัดและเธอกลายเป็นคนเก็บกด ก้าวร้าวในบางครั้ง แต่ก็เพราะเธอถูกยั่วให้โมโหก่อนเธอถึงได้แสดงกิริยาก้าวร้าวแบบนั้นออกไป

"ฮึกก..." คนตัวเล็กฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ ทำให้รถที่กำลังขับตามมาต้องหยุดชะงักกลางถนน และทำให้รถติดยาวเหยียด

ปี๊บๆๆๆ

เสียงรถคันหลังบีบแตรไล่พร้อมกับเสียงตะโกนด่าทอจากรถคันอื่นๆ แต่เธอไม่ได้สนใจ ก่อนจะขับรถเลี้ยวเข้าข้างทาง และด้านหน้าก็เป็นแม่น้ำใหญ่

หญิงสาวลงจากรถและเดินไปนั่งอยู่ที่ริมแม่น้ำ ให้ลมเย็นๆ มันพัดมากระทบใบหน้าของเธอเผื่อว่าเธอจะใจเย็นลงได้บ้าง

แต่เธอกลับคิดถึงแม่...คิดถึงวันวานของครอบครัวที่เคยหวานชื่น รอยยิ้มของแม่ รอยยิ้มของเธอ และความอ่อนโยนของพ่อ

แต่วันนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว

"คิดถึงคุณแม่จัง..." เธอพูดเบาๆ ผ่านสายลมที่กำลังพัดลอยไปมา หวังว่าแม่ของเธอจะรับรู้ว่าตอนนี้เธอคิดถึงมากแค่ไหน และเป็นไปได้เธอก็อยากจะไปอยู่กับแม่มากกว่ามาอยู่แบบนี้ "ฟ้าอยากไปอยู่กับคุณแม่จังเลยค่ะ ที่ที่คุณแม่อยู่มันคงมีแต่ความสุข มีแต่รอยยิ้ม ไม่เหมือนนรกบนดินอย่างที่ฟ้ากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้"

หวืดดด~

สิ้นสุดเสียงพูดก็มีลมหวืดใหญ่พัดมาอย่างแรง ทำให้ฟ้าฝันที่นั่งอยู่ก็แทบจะล้มหงายไปเลยเหมือนกัน

เธอนั่งอยู่แบบนั้นจนเวลาผ่านล่วงเลยไปดึกดื่น ฟ้ามืดพาให้มองอะไรไม่ชัด มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาและกระทบกับผืนน้ำ

หญิงสาวลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากตัวและเข้าไปนั่งในรถ

ครืด ครืด ครืด

ทันทีที่เข้ามาในรถโทรศัพท์มือถือของเธอก็สั่นขึ้นมา และปรากฏชื่อเพื่อนสนิทที่เป็นคนโทรเข้า

"ว่าไงหอม"

( กะ แกอยู่ที่ไหน ทะ ทำไมไม่กลับบ้าน ) ปลายสายถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เธอรู้ทันทีว่ามันไม่ปกติอย่างแน่นอน

"เกิดอะไรขึ้นกับแก"

( เขาให้คนมาเค้นถามฉัน เขาคิดว่าฉันรู้ว่าแกอยู่ที่ไหน ฉันพยายามโทรหาแกตั้งแต่หัวค่ำแล้ว แต่แกไม่รับ เขาก็เลยให้ลูกน้องมาเฝ้า ) ปลายสายก็ยังพูดเสียงสั่นไม่หยุด

"อะไรกัน ทำไมเขาถึงได้.."

( แกอยู่ไหน รีบกลับมาเหอะนะ ฉันเองก็ห่วงแกนะฟ้า หายไปแบบนี้ฉันตกใจหมด )

"ฉันไม่ได้ไปไหน แค่หาเวลาให้ตัวเองได้คิดทบทวบอะไรนิดหน่อย กำลังจะกลับแล้ว"

( อืมๆ งั้นก็รีบมานะ )

"โอเค บอกคนของเขาให้กลับไปเลย ฉันกลับบ้านแล้ว"

( จะให้บอกไงล่ะแก เขานั่งอยู่นี่ )

"งั้นเอาโทรศัพท์ให้เขาที"

( อืมๆ )

"...."

( จะกลับได้หรือยัง? ) มาเฟียหนุ่มพูดผ่านสายด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

"คุณกลับออกมาเดี๋ยวนี้นะ หยุดวุ่นวายกับเพื่อนฉันได้แล้ว!"

( เธอกลับมาถึงบ้านเมื่อไหร่ ฉันถึงจะให้คนของฉันกลับ )

"แล้วเขารู้ได้ไงว่าเธออยู่ที่นี่"

"ไม่รู้สิ ขึ้นมาข้างบนได้ด้วย" ต้นหอมพูดเบาๆ เพราะเขารู้ทุกอย่าง รู้เลขห้อง รู้ชื่อคอนโด และขึ้นลิฟท์มาได้ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่คนที่อาศัยอยู่ในคอนโดนี้

"ลืมไป เขามีอิทธิพลนี่นา ทำเรื่องแบบนี้ได้ก็ไม่แปลกหรอก"

"ฉันว่าแกรีบกลับเถอะ ก่อนที่เขาจะเอาคนออกตามหาเธออีกรอบ"

"อื้ม ไว้เจอกันที่มหาวิทยาลัยนะ ฉันกลับก่อนล่ะ"

"จ้ะ ขับรถกลับดีๆ นะฟ้า ระวังด้วย"

"จ้า"

ฟ้าฝันเดินลงกลับมาที่รถของเธอ ถึงตอนนี้เธอก็ไม่ต้องรีบร้อนกลับมากมายหรอก เพราะเพื่อนสนิทปลอดภัยดี

"ฉันคิดไว้อยู่แล้ว ว่าเธอจะต้องมาที่นี่ ก็เลยยังไม่กลับ และมันก็เป็นแบบที่คิดไว้จริงๆ ด้วย"

"คุณ..."

"กลับกับฉัน!"

"อ๊ะ ปล่อยนะ!"

"นิ่งๆ เอากุญแจรถเธอให้คนของฉัน มันจะเอากลับให้เอง"

"ฉันกลับเองได้น่า"

"เรามีเรื่องต้องคุยกันนะฟ้าฝัน!"

"...."