แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 32

วันต่อมา...

หญิงสาวแต่งตัวและเตรียมที่จะไปเรียนที่มหาวิทยาลัย เธอเดินลงมาด้านล่างและกำลังจะเดินออกไปที่รถ ทว่าเสียงทุ้มกลับรั้งให้เธอต้องหยุดชะงักเสียก่อน

"ฉันจะไปส่ง" ชายหนุ่มพูดเสียงราบเรียบ ก่อนจะยกกาแฟดำขึ้นจิบเบาๆ อย่างใจเย็น

"คุณฟ้ามาทานอาหารเช้าก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าให้คนตักโจ๊กให้"

"ไม่ล่ะค่ะ ฟ้าไม่หิว"

"ระวังโรคกระเพาะจะถามหาเอานะคะ"

"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะป้า"

"...."

"ฉันไปรอที่รถนะ จะไปส่งก็รีบๆ มา ฉันมีเรียนเช้า"

"อืม"

ฟ้าฝันเดินที่ยืนรออยู่ที่รถไม่นานชินกรณ์ก็เดินออกมา

ชายหนุ่มหยุดยืนจัดชุดสูทต่อหน้าหญิงสาวให้พอดูดี ก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอใกล้ๆ อีกนิด

"ผูกเนคไทให้ใหม่หน่อย"

"ฉันทำไม่เป็น" เธอปฏิเสธและหันหนี ทว่าถูกเขาดึงตัวกลับไปจนหน้าอกอวบอิ่มชนเข้ากับแผงอกแกร่ง

"นมนิ่มดีนะ น่าจับ น่าดูด น่าเลีย น่า...." ไม่ใช่แค่คำพูดที่แทะโลมเธอ สายตาอันเฉียบคมก็จ้องเข้าที่หน้าอกตูมไม่ขยับ แถมยังไล่ลงมองไปตามเรือนร่างที่ถูกปกคลุมด้วยชุดนักศึกษา แม้จะซุกซ่อนอยู่เขาก็รู้ว่าเธอนั้นซ่อนรูปมาแค่ไหน

"หยาบคาย! มาสิฉันจะผูกให้!" เธอจับคอเสื้อเขาดึงเข้าหาเบาๆ ก่อนจะผูกเนคไทให้ใหม่

มาเฟียหนุ่มโน้มตัวลงมาซุกหน้าไปตรงข้างลำคอของภรรยาสาว ก่อนจะระบายยิ้มเบาๆ ภาพนั้นทำให้การ์ดที่มองเห็นถึงกับต้องเผยรอยยิ้มและพากันหันหน้าหลบ

"ทำอะไรของคุณ"

"ใช้น้ำหอมอะไร ตัวหอมดีจัง"

"...." ผูกเนคไทเสร็จเธอก็รีบถอยตัวออกมาทันที ก่อนจะถูกรวบเอวให้เข้าไปกอดแน่น ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้ามาใกล้ภรรยาสาวอีกครั้ง

"สักรอบก่อนไปเรียนดีมั้ย"

"อืม..." มือเรียวผลักอกแกร่งออกไปอย่างแรง ก่อนจะเข้าไปนั่งรอให้รถ "ฉันมีเรียนเช้า ถ้าขืนคุณยังช้า ฉันจะไปเอง"

"โอเคๆ" มาเฟียหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินไปยังฝั่งคนขับและพาเธอออกไป

บนรถ...

"เลิกเรียนกี่โมง?"

"บ่าย"

"บ่ายเท่าไหร่ ฉันจะได้มารับถูก"

"ไม่แน่ใจ"

"งั้นเลิกเรียนแล้วก็โทรบอก ฉันจะได้ไปรับ"

"อืม"

ฟ้าฝันนั่งเงียบมาตลอดทาง ชินกรณ์เองก็เช่นกันที่ไม่ได้พูดคุยอะไรกับเธอ จนกระทั่งมาถึงมหาวิทยาลัย

"เดี๋ยว"

"อะไร" เธอหันกลับมา ทว่าถูกดึงตัวเข้าไปจูบเบาๆ และปล่อยออกมา

"ตั้งใจเรียนนะ"

"...." ดวงตากลมโตสั่นระริก หัวใจเต้นตึกตักจับจังหวะไม่ถูกเมื่อชายหนุ่มพูดแบบนั้นออกมา "ฉะ ฉันต้องไปเรียนแล้ว"

พูดจบเธอก็รีบเปิดประตูออกมาทันที ก่อนที่รถหรูจะขับเคลื่อนผ่านออกไป

"มีอะไรก็พูดออกมา ไม่ใช่มาแอบนั่งร้องไห้คนเดียว มันอึดอัดนะถ้าไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย"

"ฉันรู้ แต่ฉันไม่ต้องการพูดอะไรทั้งนั้น"

"ภายนอกเธอเป็นคนดูเข้มแข็งนะ แต่คนเข้มแข็งทำไมถึงมานั่งร้องไห้ได้ล่ะ คนเข้มแข็งต้องไม่ร้องไห้สิ"

"เรื่องของฉัน!"

"ถ้าให้ฉันเดาวันนี้คงจะเป็นวันเกิดของใครสักคนที่เธอรักมากๆ เพราะมีเค้กและเทียนตั้งอยู่ตรงนี้"

"เป็นวันเกิดของแม่ฉัน..." สุดท้ายเธอก็ยอมบอกกับเขา

"อ๋อ.."

"สมัยก่อนตอนที่ฉันยังเด็กอยู่ เรามักจะจัดงานเลี้ยงด้วยกัน เป่าเค้กวันเกิด ให้ของขวัญวันเกิดกับแม่ ฉันเคยพูดเอาไว้ว่าถ้าวันหนึ่งฉันเรียนจบมีงานทำ ฉันจะซื้อของที่ราคาแพงๆ ให้กับแม่สักชิ้นนึง แต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่ให้ฉันซื้อของขวัญให้แล้ว"

"...."

"คุณสมน้ำหน้าฉันสิ ตอนนี้ฉันร้องไห้แล้วนะ เวลาที่ฉันอ่อนแอแบบนี้คุณน่าจะสมน้ำหน้าฉันและพูดจาทับถมฉันว่าสมควรแล้วที่ฉันจะไม่มีแม่ เพราะครอบครัวฉันก็ทำให้คุณต้องขาดแม่เหมือนกัน"

"...."

"ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ"

"ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะนั่งฟังเธออย่างเงียบๆ ฉันก็ทำตามในสิ่งที่ตัวเองพูดแล้วไง เอาเป็นว่าฉันจะอยู่ซ้ำเติมเธอและหยุดคิดเรื่องแก้แค้นวันนึง"

"แทนที่คุณจะใช้โอกาสนี้แก้แค้นฉัน คุณชอบหรือไงเวลาที่ฉันด่าคุณ"

"ฉันชอบ เวลาที่เธอปากดีใส่ฉัน มันน่าจูบ..." พูดจบริมฝีปากหนาก็ประทับเข้าจูบเธอเบาๆ ทำเอาหญิงสาวนิ่งไปอยู่ชั่วครู่นึง

"คุณจะทำอะไร?"

"ปลอบใจเธอไง"

"...."