แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 116

ตอนที่อานอานได้ยินเสียงเตะประตู ก็รีบเงยหน้าหันไปมองที่ประตู

ต่อให้สีหน้าอานอานจะดูสงบกว่าเด็กปกติอย่างมาก แต่ความหวาดกลัวในแววตายังคงเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของเขา

มู่กุ้ยผิงเข้าประตูมา สายตาก็เริ่มมองหาภายในห้อง

แต่เมื่อมองเห็นอานอานที่หลบอยู่ตรงมุม ท่าทีอึ้งขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

เด็กคนนี้ ทำไมถึงดูเหมือนคุ้นเคย?

แต่ไม่ช้า มู่กุ้ยผิงก็ไม่สนใจ ต่อให้คุ้นหน้าแล้วยังไง?

ในพื้นที่เล็กขนาดนี้ ต่อให้เป็นลูกชายนายท่านสวินฝู่ เขาก็สามารถเล่นได้อย่างสะใจ เขาจะต้องกลัวอะไร?

เมื่อคิดเช่นนี้ สายตามู่กุ้ยผิงที่มองดูอานอาน แฝงไปด้วยความลามก

แต่มู่กุ้ยผิงไม่ได้เดินไปหาอานอาน แต่ยกเท้าเดินไปนั่งบนเก้าอี้ด้านข้าง แล้วใช้นิ้วกวักเรียกอานอาน พร้อมพูดขึ้นว่า “มานี่”

อานอานไม่ขยับ มองดูมู่กุ้ยผิงอย่างระมัดระวัง

มู่กุ้ยผิงไม่เพียงไม่โกรธ ยังรู้สึกยิ่งตื่นเต้น ปากกับพูดข่มขู่ว่า “เจ้าไม่มา รอข้าไปจับเจ้า เจ้าจะลำบาก”

ฟังดูน้ำเสียงแล้วก็แลดูแปลกประหลาด ภายใต้ความอ่อนโยนแฝงไปด้วยความตื่นเต้นกับความโหดเหี้ยม ทั้งๆที่เขากำลังยิ้มหัวเราะ แต่กลับทำให้รู้สึกน่าหวาดกลัวอย่างที่สุด

อานอานหวาดกลัวจนกำหมัดแน่น ความหวาดกลัวในสายตาไม่จางหายไปเลยสักนิด

สุดท้าย ภายใต้การจ้องมองของมู่กุ้ยผิง อานอานค่อยๆลุกขึ้นมา แล้วก็เดินไปหามู่กุ้ยผิง

ท่าทีที่ว่าง่ายและก็ไม่สบายใจ ทำให้มู่กุ้ยผิงกลับมาพอใจอีกครั้ง

แต่หลังจากอานอานเดินไปหามู่กุ้ยผิงได้สองก้าว กลับหันตัว วิ่งออกไปทางประตูอย่างสุดแรง

แต่เพราะความใจร้อน อานอานชนถูกแจกันด้านข้างจนล้มกองลงบนพื้นพร้อมแจกัน ส่งเสียงดัง ปัง

อานอานกลับไม่กล้าชักช้า มือเท้าทั้งคู่ดันกายลุกขึ้นมา เพราะรีบร้อนมือจึงถูกแก้วบาด แต่อานอานกลับไม่ทันได้สนใจพวกนี้ วิ่งไปที่ประตูด้วยจุดมุ่งหมายที่ชัดเจน

จากนั้น เขายังไปไม่ถึงประตู ก็รู้สึกว่าตรงคอเสื้อด้านหลังถูกคนคว้าจับไว้

ต่อให้สงบสติอารมณ์ได้มากแค่ไหน อานอานก็เป็นเพียงเด็กห้าขวบคนหนึ่ง ความหวาดกลัวอย่างไร้ขีดจำกัดประทุขึ้นมาในใจอานอาน

“แม่….” อานอานร้องเรียกอย่างหวาดกลัว

“ปัง….”

เสียงอานอานหยุดลง ประตูก็ถูกเตะโด่งจนเปิดออก

ในวินาทีที่ลั่วเสี่ยวปิงเตะประตู สิ่งที่เห็นตรงหน้าคืออานอานถูกชายวัยกลางคนคนหนึ่งจับตัวไว้ ส่วนอานอานสีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

วินาทีนี้ ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกหัวใจแตกสลาย เจ็บปวดจนนางแทบหายใจไม่ออก

เดิมมู่กุ้ยผิงถูกขัดจังหวะแล้วสีหน้าโกรธจัด แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าลั่วเสี่ยวปิง ความโกรธบนใบหน้ากลายเปลี่ยนเป็นความลามกมาแทนที่

“กระต่ายน้อยบุกมาถึงที่ งั้นก็มาสนุกพร้อมกันเถอะ”

มู่กุ้ยผิงพูดพร้อมกับหิ้วอานอานเดินไปหาลั่วเสี่ยวปิง ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ด้านนอกมีคนเฝ้าอยู่ แล้วลั่วเสี่ยวปิงเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง สามารถมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้

อานอานที่อยู่ในมือมู่กุ้ยผิงเห็นลั่วเสี่ยวปิง ในใจดีใจอย่างมาก

แต่จากนั้นอานอานก็พูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “แม่…”

ทำไมแม่ถึงก็มาอยู่ที่นี่?

ดวงตากลมโตของอานอาน จ้องมองแม่ของตนเองด้วยดวงตาแดงก่ำ แต่ไม่ยอมร้องไห้ออกมา

เขาไม่เปิดปากพูดอีก กลัวว่าหากเปิดปากพูดตอนนี้แล้วจะร้องไห้ออกมา

เขาเป็นลูกผู้ชายตัวน้อย จะร้องไห้เสียน้ำตาไปเรื่อยไม่ได้

“อย่าเข้ามา”

เมื่อกี้เสียงของเขาร้องเรียกไม่เบาเลย และก็ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว คนของเจากลับไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ นี่หมายความว่าอย่างไรเขารู้ดีแก่ใจที่สุด

เห็นฉีเทียนเห้าทั้งสองไม่ขยับ ในใจมู่กุ้ยผิงค่อยโล่งอก รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือสามารถปกป้องชีวิตของเขาได้ มุมปากเผยรอยยิ้มแปลกประหลาด

“เจ้าถอยออกไป” มู่กุ้ยผิงมองดูฉีเทียนเห้า เขาไม่เห็นลั่วเสี่ยวปิงอยู่ในสายตาเลย ที่ต้องกำจัด ก็มีเพียงฉีเทียนเห้า เพราะเขาสัมผัสได้ถึงความอันตรายบนตัวฉีเทียนเห้าเท่านั้น

สายตาฉีเทียนเห้าเยือกเย็น กำหมัดแน่น เส้นเอ็นบนหน้าผากกระตุก กำลังจะลงมือ กลับมองเห็นน้ำตาลั่วเสี่ยวปิงไหลลง เขาจึงไม่กล้าวู่วามอีก

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูอานอานที่ยังคงถูกบีบคอ และใบหน้าที่ขาวซีดของอานอานนั้น ด้วยดวงตาแดงก่ำ

“เจ้าปล่อยเด็กคนนั้น ข้าเป็นตัวประกันของเจ้า” ลั่วเสี่ยวปิงพูดพร้อมก้าวเดินไปข้างหน้า สีหน้าตั้งใจเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัว

นางรู้ดี จะปล่อยให้คนคนนั้นบีบคออานอานต่อไปไม่ได้

คอของอานอานยังบางเล็ก หากยังบีบต่อไป ต่อให้ไม่เสียชีวิต ก็จะส่งผลกระทบต่อร่างกายอย่างรุนแรง

นางเสี่ยงไม่ไหว

มู่กุ้ยผิงมองดูลั่วเสี่ยวปิงทั้งๆที่กลัว กลับค่อยๆเดินเข้ามาเขา จึงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ในสายตาเขา ความหวาดกลัวในสายตาสาวงามทุกคน ล้วนทำให้รู้สึกมีความสุข ทำให้ตื่นเต้น

ดังนั้นคำปฏิเสธที่มาถึงปาก มู่กุ้ยผิงกลืนกลับไป พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ เจ้าเข้ามา เจ้ามาแล้ว ข้าก็จะปล่อยคน”

ลั่วเสี่ยวปิงเดินไปหามู่กุ้ยผิง ส่วนฉีเทียนเห้าถึงแม้จะขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ห้าม

ความสนใจของฉีเทียนเห้า ล้วนอยู่ที่มู่กุ้ยผิง เตรียมพร้อมหากมู่กุ้ยผิงลงมือ เขาก็จะลงมือ

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงเดินไปใกล้มู่กุ้ยผิง เหลือระยะห่างเพียงไม่กี่ก้าว สายตามู่กุ้ยผิงกลับโหดเหี้ยม นิ้วมือเริ่มออกแรง

“ไม่…”