แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 119

ฉีเทียนเห้าหยุดฝีเท้า หันมามองหนานเฉิน สายตาเฉียบคม คิ้วขมวดไม่พูดไม่จา

หนานเฉินเคยเห็นลั่วเสี่ยวปิง เรื่องนี้ไม่ต้องสงสัย

แต่หนานเฉินไม่เหมือนหนานซิง เขามีอุปนิสัยสุขุมใจเย็น ไม่มีทางเอาเรื่องที่ใครๆก็รู้พูดออกมาอย่างจริงจังขนาดนี้

ในเมื่อพูดออกมาเช่นนี้ งั้นก็แสดงว่าในคำพูดของหนานเฉิน มีความหมายอื่นแอบแฝง

เห็นเจ้านายหันมามองตนเอง หนานเฉินไม่ได้หลบสายตา แต่กลับถามฉีเทียนเห้าด้วยท่าทีเคร่งขรึมว่า “เจ้านายยังจำเหตุการณ์ที่ถูกลอบทำร้ายที่หยูโจวเมื่อห้าปีก่อนได้ไหม?”

ฉีเทียนเห้าได้ยินหนานเฉินพูดถึงเรื่องที่หยูโจว สีหน้าเยือกเย็นลง

เรื่องในหยูโจว ถือเป็นความอัปยศของเขา

ตอนนั้นเขาเดินทางไปทำงานที่หยูโจว บุตรสาวอี้หวัง หวินอานจวิ้นจู่ซ่งหลิงหลางแอบตามไปด้วย

ตอนแรกเขาก็ไม่รู้ แต่ต่อมาบังเอิญเจอซ่งหลิงหลางประสบอันตราย

ถึงแม้เขาจะไม่ชอบซ่งหลิงหลางจวิ้นจู่เอาแต่ใจคนนี้ แต่ไม่ว่ายังไงซ่งหลิงหลางก็เป็นคนในพระราชวงศ์ บวกกับอี้หวังมีบุญคนที่ดูแลเขามา ดังนั้นเกิดเรื่องกับบุตรสาวอี้หวัง เขาไม่สนใจไม่ได้

แต่คิดไม่ถึงว่า ซ่งหลิงหลางกล้าซื้อคนข้างกายของเขาแล้ววางยาเขา

หากไม่ใช่เพราะเขารู้ทัน.....

ฉีเทียนเห้าหันไปมองหนานเฉินด้วยสายตาเยือกเย็น เขาพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาขอให้มีเหตุผลเพียงพอ ไม่อย่างนั้นต่อให้หนานเฉินเป็นคนสนิทของเขา เขาก็จะไม่ปล่อยไว้แน่

“เจ้านาย คนที่ช่วยถอนพิษให้ท่านในวันนั้น....” หนานเฉินค่อนข้างลังเล แต่ก็กลับพูดขึ้นว่า “เป็นไปได้ว่าคือแม่นางลั่ว”

เขารู้มากยิ่งกว่าหนานซิง รู้ว่าเมื่อห้าปีก่อนลั่วเสี่ยวปิงท้องโดยที่ไม่ได้แต่งงาน พ่อลูกลูกไม่เป็นที่รู้จัก

แต่เขาไม่เคยคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงกับผู้หญิงคนนั้นเป็นคนคนเดียวกัน

ยังไงก่อนหน้านี้ ลั่วเสี่ยวปิงกับผู้หญิงเมื่อห้าปีก่อนคนนั้นไม่เหมือนกัน

จนถึงเมื่อคืนเขามองเห็นใบหน้าลั่วเสี่ยวปิงที่กลับมาเป็นปกติแล้ว วันนี้ก็เห็นใบหน้าอานอานในระยะใกล้ เขาค่อยเอาทั้งสองคนนี้มาเชื่อมรวมกัน

เวลากับคนต่างคล้องจอง มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่คล้องจองก็คือ

ลั่วเสี่ยวปิงเมื่อห้าปีก่อน ยังเป็นหญิงสาวคนหนึ่งในหมู่บ้านต้าซิงหมู่บ้านเล็กๆนี้ จะไปหยูโจวได้อย่างไร?

เพราะไม่เข้าใจตรงจุดนี้ ดังนั้นหนานเฉินจึงไม่พูดตั้งแต่แรก

แต่หนานเฉินก็รู้ดี เรื่องสำคัญขนาดนี้ไม่พูดไม่ได้

ฉีเทียนเห้าฟังหนานเฉินพูด สุขุมอย่างเขา ก็ตกตะลึง

เมื่อห้าปีก่อนครั้งนั้น....คือลั่วเสี่ยวปิง?

เป็นไปได้ยังไง?

ฉีเทียนเห้าไม่เคยหวนคิดถึงเรื่องทุกอย่างเมื่อห้าปีก่อน

กระทั่งสามารถพูดได้ว่า เรื่องที่เคยเกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน เขาไม่มีความทรงจำอะไรเลย

เพียงแค่หลังจากตื่นขึ้นมาเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนแรกนึกเพียงว่าคนรับใช้ทำงานไม่เรียบร้อย ทำให้ซ่งหลิงหลางผู้หญิงคนนั้นประสบความสำเร็จแล้ว

แต่หนานเฉินบอกเขาว่า

ตอนที่เขากำลังจะบ้าเพราะฤทธิ์ยาที่ครอบงำ หนานเฉินบังเอิญไปเจอผู้หญิงที่สลบคนหนึ่งแล้วก็ถูกพิษเหมือนกัน

แต่หลังจากคืนนั้นแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย

เขาเคยสั่งคนไปตามหา แต่ก็ไม่พบร่องรอยอะไรเลย เวลานานไป เขาก็ไม่ตามหาอีกแล้ว

ส่วนซ่งหลิงหลางคนนั้น เขาโยนนางให้ไปบวชชีเป็นเวลาหนึ่งปี

ที่เขากระทำเพียงเท่านี้ ก็เพราะเห็นแก่บุญคุณที่อี้หวังเคยดูแลเขามาในตอนนั้นเท่านั้น

แต่หนานเฉินกลับพูดว่า ผู้หญิงในตอนนั้นคือลั่วเสี่ยวปิง?

แต่ จะเป็นไปได้ยังไง?

หมู่บ้านต้าซิงไปถึงหยูโจว ขี่ม้าทั้งวันทั้งคืนต้องใช้เวลาถึงหกวัน

หากไม่พูดถึงระยะห่างไกล หากผู้หญิงในตอนนั้นคือลั่วเสี่ยวปิงจริงๆ งั้นทำไมลั่วเสี่ยวปิงถึงถูกพิษ แล้วถูกหนานเฉินเก็บได้? หลังจากนั้นสามารถทำได้อย่างไรที่หายตัวไปได้ในขณะที่หนานเฉินพวกเขาไม่รู้ตัว?

ทำไมเจ้านายถึงไม่ยอมพูดออกมา?

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงอาจจะโกรธเพราะเรื่องนี้? หนานซิงคิดไม่ถึง

การได้คลอดลูกให้กับเจ้านาย ถือเป็นเรื่องที่หญิงสาวในเมืองหลวงใฝ่ฝันกันมากมายแค่ไหน นั่นถือเป็นเกียรติอย่างสูง แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่ผู้หญิงจะโกรธเพราะเรื่องนี้?

ฉีเทียนเห้ามองอย่างเป็นการเตือนหนานซิงแวบหนึ่ง แล้วก็ก้าวเดินออกไปข้างนอก

เดิมต้องการที่จะไปจัดการงาน แต่ฝีเท้ากลับเดินมาถึงหน้าห้องลั่วเสี่ยวปิงกับอานอานอย่างไม่รู้ตัว

ประตูเปิดแง้มไว้ แต่ฉีเทียนเห้ากลับไม่กล้าเข้าไป

ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่เขารู้ว่า เขาค่อนข้างเชื่อคำพูดของหนานเฉิน

คิดถึงก่อนหน้านี้ที่รู้สึกว่าผู้ชายก่อนหน้านี้ของลั่วเสี่ยวปิงไม่มีความรับผิดชอบ ทำให้เขาอยากช่วยนางไปต่อยสักครั้ง ในใจของเขาก็เกิดความรู้สึกละอายใจอย่างบอกไม่ถูก

ไม่เคยคิดมาก่อนว่า ตนเองจะกลายเป็นผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบที่ตนเองอยากจะต่อยคนนั้น

แล้วก็คิดถึงท่าทีของลั่วเสี่ยวปิงที่มีต่อพ่อของลูก ฉีเทียนเห้าก็เกิดความรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก มีความรู้สึกเหมือนไม่กล้าให้ลั่วเสี่ยวปิงรู้ความจริง

ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมานี้ ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจลั่วเสี่ยวปิงเป็นอย่างดี แต่สำหรับลั่วเสี่ยวปิง เขาก็พอเข้าใจอยู่บ้าง

หากลั่วเสี่ยวปิง รู้ว่าตนเองเป็นพ่อแท้ๆของลูก คงจะไม่สนใจเขาอีกต่อไป....

คิดถึงความเป็นไปได้เช่นนี้ ในใจฉีเทียนเห้าก็อัดแน่นขึ้นมา

และในเวลานี้ ประตูที่เปิดแง้มถูกเปิดออกจากข้างใน ลั่วเสี่ยวปิงจูงมืออานอาน ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฉีเทียนเห้า

เพราะรู้สึกผิด ฉีเทียนเห้าแทบจะหันตัวเดินหนีไป

อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งที่ได้รับการฝึกฝนมาตลอดหลายปี ทำให้ฉีเทียนเห้าอดทนต่อความอยากหนีไว้ได้ แล้วสายตาก็ไม่กล้าหันไปมองลั่วเสี่ยวปิง

ก้มหน้าลงแล้วมองเห็นใบหน้าของอานอานพอดี ก่อนหน้านี้ไม่รู้สึก แต่ตอนนี้มองดูใบหน้าใบนั้น แลดูเหมือนตัวเองมากจริงๆ แต่ริมฝีปากนั่นกลับเหมือนลั่วเสี่ยวปิง

ฉีเทียนเห้าคิดในใจ หากตั้งแต่คครั้งแรกที่มองเห็นอานอาน แล้วอานอานเป็นเช่นนี้ เขาจะคิดมากกว่านี้ไหม?