แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 155

ลั่วเสี่ยวปิงคิดว่าผ้าใบเหล่านี้คงจะมีราคาแพง แต่ก็ไม่คิดว่าจะแพงขนาดนี้

อย่าว่าแต่ห้าพันตำลึง ต่อให้นางเอาเงินหนึ่งพันตำลึงออกมาตอนนี้ นางก็รู้สึกเหมือนจะล้มละลายแล้ว

ที่แท้ความเร็วในการหาเงินยังไม่เท่าความเร็วในการจ่ายเงิน!

แต่เมื่อมองไปยังขบวนรถม้าที่ทอดยาว ในตอนนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้มีความคิดที่จะถอยกลับ

มีผ้าใบพวกนี้ ไม่ต้องพูดถึงเรือนกระจกสำหรับทุกครัวเรือนในหมู่บ้านหมู่บ้านเฉินเจีย ถึงจะมีอีกซักสามหรือห้าหมู่บ้านเฉินเจียก็ยังพอใช้

นอกจากนี้ เมื่อสักครู่นางเห็นแล้ว ความเหนียวของผ้าใบพวกนี้นับว่าดีมากคงจะเอากลับมาใช้ใหม่ได้หลายปี ดังนั้นในระยะยาวห้าพันตำลึงถือว่าคุ้มค่า

แต่ก็คิดไม่ถึงว่าต้นทุนจะสูงขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าโอหยางฉี่หยู่จะขนสิ่งเหล่านี้มาในสภาวะที่ไม่รู้ว่าผ้าใบพวกนี้ใช้การได้หรือไม่ ไม่รู้ว่าโอหยางฉี่หยู่มีความกล้ามากหรือมีวิสัยทัศน์ยาวไกลกันแน่…

แต่ว่าเงินนี่…

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกสับสนเล็กน้อย

อีกไม่กี่วันร้านตัดเสื้อเสื้อก็ควรแบ่งส่วนแบ่งให้นาง ถึงแม้จะยังไม่ทราบจำนวนที่แน่นอน แต่แค่คิดก็รู้ได้ว่าส่วนแบ่งของร้านตัดเสื้อต้องไม่เกินห้าพันตำลึงแน่นอน

ส่วนยาถึงนางจะทำออกมาแล้วส่งให้เหรินโซ่วถังภายในวันนี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เงินปันผลทันที

และเงินที่นางมีอยู่ในมือ เมื่อเทียบกับเงินห้าพันตำลึงนั่นก็ราวกับขนหงส์เขากิเลน เฮ้อ ยากจริงๆ

“แม่นางลั่วไม่ต้องกังวลปัญหาเรื่องเงิน เจ้านายของพวกเรากล่าวไว้ หากแม่นางลั่วเตรียมใช้เงินซื้อผ้าใบเหล่านี้ สามารถติดเงินไว้ก่อนก็ได้ ไม่ต้องรีบร้อนให้ตอนนี้” เถ้าแก่ฉินมองออกถถึงความสับสนของลั่วเสี่ยวปิง จึงพูดด้วยรอยยิ้ม

ถึงยังไงเจ้านายก็วางแผนที่จะร่วมมือกับนางในระยะยาว และก็ไม่กลัวว่านางจะหนีไป

นอกจากนี้เจ้านายก็พูดแล้วว่า การให้แม่นางลั่วติดเงินยังได้ไมตรีจากนาง หากในอนาคตแม่นางลั่วมีความคิดดีๆ อะไร นางต้องนึกถึงพวกเขาหอฝูหม่านก่อนแน่นอน

เห็นท่าทางเถ้าแก่ฉินยิ้มตาหยี ลั่วเสี่ยวปิงไหนเลยจะไม่รู้ว่าโอหยางฉี่หยู่คิดอะไรอยู่ในใจ?

แต่ นางก็ไม่ได้คิดเปลี่ยนคู่ค้าทางธุรกิจ ดังนั้นนางจึงพยักหน้า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ รบกวนเถ้าแก่ฉินช่วยขอบคุณเจ้านายโอหยางแทนข้าด้วย”

เมื่อเถ้าแก่ฉินได้ยิน เขาก็ยิ้มและโบกมือ "ไม่รบกวน ไม่รบกวน"

เมื่อเห็นแบบนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป แต่ได้เริ่มจัดการสถานที่ของผ้าใบล้ำค่าเหล่านี้

นอกจากรถม้าสี่คันที่เหลือไว้เตรียมส่งไปยังหมู่บ้านเฉินเจียแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงให้รถม้าเหล่านั้นส่งส่วนที่เหลือไปยังโรงเก็บของในบ้านของนาง

หลังจากที่สินค้าทั้งหมดขนถ่ายเรียบร้อย เดิมลั่วเสี่ยวปิงต้องการบอกลาเถ้าแก่ฉินและไปที่หมู่บ้านเฉินเจียสักหน่อย แต่ถูกเถ้าแก่ฉินรั้งเอาไว้

“แม่นางลั่วรอสักครู่”

ลั่วเสี่ยวปิงหันกลับมามองเถ้าแก่ฉินอย่างสงสัย

เถ้าแก่ฉินในตอนนี้ไม่ได้ดูร่าเริงแจ่มใสเหมือนกับก่อนหน้านี้ที่เขาเจรจาธุรกิจ แต่กลับมีท่าทีลังเลและไม่แน่ใจที่จะพูด

หลังจากที่รู้จักเถ้าแก่ฉินมานานขนาดนี้ นางไม่เคยเห็นเถ้าแก่ฉินเป็นแบบนี้มาก่อน

ในขณะที่รู้สึกแปลกๆในใจ ลั่วเสี่ยวปิงถามว่า "เถ้าแก่ฉินมีเรื่องอะไรอีกหรือ?"

“คืออย่างนี้แม่นางลั่ว ตอนนี้มีข่าวเรื่องหนึ่งแพร่สะพัดในเมือง ว่ากันว่าลูกสาวของตระกูลหราวคลอดก่อนกำหนดเกือบเป็นหนึ่งศพสามชีวิต แต่เป็นเพราะมีหมอหญิงคนหนึ่งช่วยชีวิตทั้งสามคน ไม่รู้ว่าหมอหญิงคนนี้ใช่แม่นางลั่วหรือไม่?”

เถ้าแก่ฉินมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง ในแววตามีความต้องการใคร่รู้เล็กน้อย

ตระกูลหราวเป็นตระกูลดังที่มีชื่อเสียงในละแวกนี้ ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นจึงกระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

แต่ทุกคนรู้เพียงว่าลูกสาวของตระกูลหราวได้รับการช่วยเหลือจากหมอหญิงคนหนึ่ง แต่ไม่มีใครรู้ว่าหมอหญิงคนนี้เป็นใคร

อีกอย่างเถ้าแก่ฉินก็เป็นคนดี ดังนั้นนางจึงไม่สามารถปฏิเสธคำขอของเขาตามใจชอบได้

ยิ่งไปกว่านั้น นางก็กำลังวางแผนจะเปิดโรงหมอขายยา ตรวจใครก็ไม่ใช่ตรวจเหมือนกัน?

เถ้าแก่ฉินรู้ว่าบ้านของลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะจัดงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า “อย่างนั้นก็รออีกสองสามวัน แล้วข้าค่อยมาเชิญเจ้า”

หลังจากที่ทั้งสองตกลงกัน เถ้าแก่ฉินก็ไม่อยู่ต่อและจากไป

ทันทีที่เถ้าแก่ฉินจากไป ลั่วเสี่ยวปิงก็ตามรถม้าสี่คันไปยังหมู่บ้านเฉินเจีย

ผ้าใบลั่วเสี่ยวปิงให้คนส่งตรงไปยังบ้านของผู้ใหญ่บ้านเฉินเจีย และลั่วเสี่ยวปิงก็ตรงไปที่บ้านของตาเฉินโดยตรง

แต่อย่างไรการทำเรือนกระจกอุ่นก็ต้องใช้ทักษะในการก่อสร้างด้วย ดังนั้นต้องไปหาตาเฉินซึ่งเป็นช่างฝีมือเก่าถูกต้องแล้ว

แน่นอนว่าเป็นอย่างที่ลั่วเสี่ยวปิงคิด และหลังจากคุยกับตาเฉินไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ทั้งสองคนก็หารือวางแผนเรียบร้อย

ลั่วเสี่ยวปิงตัดสินใจสร้างกำแพงอิฐและคั่งดิน(*แท่นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ด้านล่างมีช่องทางเชื่อมต่อถึงกันปล่องไฟ คนทางเหนือของจีนใช้เป็นเตียงนอนในฤดูหนาว) ใช้เพื่อเผาฟืนเพิ่มอูณหภูมิของเรือนกระจกอบอุ่น ส่วนที่เหลือใช้แถบไม้ไผ่กับผ้าใบกันน้ำ

งานประเภทนี้ง่ายสำหรับช่างฝีมือแล้วเป็นเรื่องง่ายดาย ตาเฉินประมาณการ แสดงออกว่าสามารถทำได้ทั้งหมดภายในห้าวัน

ใช้เวลาเพียงห้าวัน ลั่วเสี่ยวปิงพอใจมาก จึงจากไปโดยไม่พูดอะไร

เวลาผ่านไปและในที่สุดครอบครัวของลั่วเสี่ยวปิงก็เริ่มจัดงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ ถึงแม้ว่าลั่วเสี่ยวปิงจะไม่ได้เชิญคนจากบ้านเก่าของตระกูลลั่วมา แต่พอเช้ามาสมาชิกทุกคนจากบ้านเก่าของตระกูลลั่วก็มากันหมดแล้ว

นี่เป็นสิ่งที่ลั่วเสี่ยวปิงคาดไว้แล้ว แต่อานอานและเล่อเล่อกลับทำหน้าไม่พอใจ

“ท่านแม่ ลั่วว่างซิ่งไปที่ห้องของท่าน”