แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 179

“หากนางเป็นหมอเถื่อน ข้ามาที่นี่ก็ยิ่งไร้ประโยชน์แล้ว”

ในเวลานี้ ก็มีเสียงที่เคร่งขรึมและฟังดูอายุมากแล้วดังมาจากหน้าประตู

เมื่อหันกลับไป ก็เห็นผู้ชายที่วิ่งออกไปอย่างเร่งรีบเมื่อครู่นี้พาท่านซุนแห่งเหรินโซ่วถังเดินเข้ามา

เวลานี้ใบหน้าของท่านซุนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ และผู้ชายคนนั้นเพียงแค่รู้สึกทำอะไรไม่ถูกและหงุดหงิด

ผู้ชาย ซึ่งก็คืออู๋กัง ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าท่านซุนกับผู้หญิงที่อยู่ในห้องคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกัน แต่เมื่อครู่นี้สิ่งที่เมียของตนเองพูดเขาก็ได้ยินเช่นกัน สีหน้าของท่านซุนตอนนั้นก็ไม่ดีแล้ว ดูท่าทางเหมือนจะโกรธมาก เขามองดูอยู่ด้านข้างยังรู้สึกกลัวจนใจเต้นรัว

ตอนนี้เห็นได้ชัดว่า ท่านซุนโกรธแล้วจริงๆ

เห็นได้ชัดว่าจางเสี่ยวอิงที่นอนอยู่บนเตียงไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์ของท่านซุน พอเห็นท่านซุน ราวกับเห็นที่พึ่งสุดท้าย พยุงตัวขึ้นมาแล้วกล่าวขอร้อง: “ท่านหมอซุน ขอร้องท่านล่ะ ได้โปรดช่วยลูกของข้าด้วย ข้าไม่อาจทนเสียลูกคนนี้ไปได้อีกแล้ว”

หญิงสูงวัยก็คุกเข่าลงไปทางท่านซุนโดยตรงเช่นกัน “ท่านหมอซุน ช่วยหลานชายข้าด้วย ได้โปรดช่วยหลานชายของข้าด้วยเถอะ”

เห็นได้ชัดว่า แม่ผัวลูกสะใภ้คู่นี้ไม่ได้ฟังสิ่งที่ท่านซุนพูดตอนที่เข้ามาเลย

และพานหยิงหยิง หญิงสาวแต่งงานแล้วที่ยืนอยู่ด้านข้างที่โดยไม่ได้พูดอะไรเลยเพียงแค่มองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ในสายตามีความสงสัยเล็กน้อย

“อภัยที่ข้าพูดตามตรง กรณีของลูกสะใภ้บ้านเจ้าข้าก็ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะมาตรวจดูเป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้ข้าจนปัญหา ตอนนี้ก็ยังคงจนปัญญาเหมือนเดิม ที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อมาดูสถานการณ์ของผู้ใหญ่เท่านั้น” ท่านซุนสีหน้าจริงจัง พูดไปตามความจริง

จางเสี่ยวอิงกับหญิงสูงวัยได้ยินคำพูดต่างก็ใบหน้าซีดขาว ท่าทางเหมือนได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง

“แต่ว่า……”

และในเวลานี้ ท่านซุนก็เอ่ยปากอีกครั้ง สายตากลับมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูท่านซุน รู้ว่าท่านซุนต้องการจะพูดอะไร ยิ้มเล็กน้อยกลับไป

มีคนจะออกหน้าแทนนาง นางย่อมไม่พูดอะไรมากอยู่แล้ว

ท่านซุนเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่คัดค้าน ถึงได้เอ่ยปากกล่าวต่อภายใต้ความคาดหวังของคนตระกูลอู๋ “หากจะมีใครที่สามารถรักษาลูกในท้องของนางได้ คนคนนั้นต้องเป็นนางอย่างแน่นอน”

ในระหว่างที่พูด ท่านซุนก็ชี้ไปทางลั่วเสี่ยวปิง

สำหรับลั่วเสี่ยวปิง ท่านซุนเชื่อมั่นและนับถือ

สามารถช่วยเด็กที่สำลักจนขาดอากาศหายใจ และก็สามารถทำให้ลูกสาวของตระกูลหราวให้กำเนิดลูกแฝดได้อย่างราบรื่นได้ ยังสามารถทำผงชงแก้หวัดยาวิเศษเช่นนี้ออกมาได้ ยิ่งสามารถแยกแยะระหว่างสองอาการของลมหนาวและลมร้อน แถมยังสามารถทำยารักษาโรคเกาต์ได้อีก บุคคลเช่นนี้ ในสายตาของท่านซุนคือการอยู่เหนือการดำรงอยู่ของสิ่งธรรมดาทั่วไปนานแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ในสายตาของท่านซุนความสามารถของลั่วเสี่ยวปิงแกร่งกล้ากว่าหลานชายของเขาเล็กน้อยด้วยซ้ำ

บุคคลเช่นนี้กลับถูกคนขนานนามว่าหมอเถื่อน นี่ทำให้ในใจของเขารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

หากไม่ใช่เพราะว่าอีกฝ่ายอยู่ในสถานการณ์วิกฤต เขาก็ไม่มีท่าทีที่ดีเช่นนี้หรอก

ทุกคนที่อยู่ในห้องได้ยินคำพูดของท่านซุน ทั้งหมดมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ ในทางกลับกันลั่วเสี่ยวปิง ในเวลานี้ก็ยังคงสงบนิ่งอยู่เช่นเดิม

ชั่วขณะหนึ่งหญิงสูงวัยกับจางเสี่ยวอิงตกตะลึงไปกับคำพูดของท่านซุนยังไม่ตอบสนองกลับมา กลับเป็นอู๋กังที่ตอบสนองกลับมาเป็นคนแรก คุกเข่าลงไปให้กับลั่วเสี่ยวปิง “หมอหญิงเทวดา ได้โปรดช่วยลูกของข้าด้วย”

หญิงสูงวัยก็ได้สติกลับมา คุกเข่าลงไปขอร้องลั่วเสี่ยวปิง

และในที่สุดเวลานี้จางเสี่ยวอิงก็เข้าใจความจริงที่ท่านซุนกล่าวออกมาแล้วเช่นกัน มองไปทางลั่วเสี่ยวปิงด้วยความละอายใจ “หมอหญิงเทวดา ขอท่านซึ่งเป็นผู้ใหญ่อย่าถือสาผู้น้อยได้โปรดอภัยในการพูดจาไม่รู้จักกาลเทศะอยากจะพูดอะไรก็พูดของข้าด้วย ข้า……ขอโทษ……”

ยิ่งพูด จางเสี่ยวอิงก็ยิ่งละอายใจ

ลั่วเสี่ยวปิงไม่คุ้นเคยกับการที่มีคนมาคุกเข่าให้นาง แต่กลับไม่ได้พูดอะไรมาก ยื่นน้ำแร่วิญญาณที่อยู่ในมือออกไปโดยตรง จากนั้นก็หยิบกระดาษกับพู่กันเริ่มเขียนใบสั่งยา

โหง่วจูยู้สิบกรัม ฝูหลิงหกสิบกรัม เสาเย่าไป๋จู๋อย่างละเก้าสิบกรัม กันเฉ่าสามสิบเอ็ดกรัม ม่ายเหมินตงห้ากรัมเป็นต้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง ชื่อของสมุนไพรหลายชนิดก็ปรากฏอยู่บนกระดาษ

ถึงแม้พานหยิงหยิง จะไม่รู้ว่าเพราะอะไรลั่วเสี่ยวปิงถึงต้องไปบ้านของนาง แต่ก็พยักหน้าตอบตกลง

บ้านของพานหยิงหยิง อยู่ข้างบ้านของอู๋กัง ออกจากประตูก็ถึงเลย

หลังจากที่เข้าไปแล้ว ก็จะสามารถเห็นได้ว่าบ้านของพานหยิงหยิง กว้างใหญ่กว่าบ้านของอู๋กังมาก และประณีตกว่ามาก

ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่มีเวลามองพิจารณาแผนผังของบ้านหลังนี้ แต่ให้พานหยิงหยิง พาตนเองไปสำรวจดูรอบๆ

“มีความผิดปกติหรือไม่?” ใบหน้าของพานหยิงหยิง เต็มไปด้วยความประหม่า

เวลานี้พานหยิงหยิง ได้พาลั่วเสี่ยวปิงเดินสำรวจพื้นที่ส่วนใหญ่ในบ้านของนางรอบหนึ่งแล้ว ขาดแค่ห้องนอนเท่านั้น

และสถานที่เหล่านี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ เลยกล่าวว่า “ขอไปที่ห้องนอนของเจ้าได้ไหม?”

ทันทีที่พานหยิงหยิง ได้ยิน ก็รู้สึกลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็พยักหน้า

หลังจากที่เข้าไปในห้องนอนแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงพบว่าการจัดวางของห้องนอนดูอบอุ่นมาก ทุกอย่างที่อยู่ข้างในล้วนเป็นระเบียบเรียบร้อย บนโต๊ะยังมีดอกไม้ป่าทั่วไปวางอยู่ แสดงให้เห็นว่าผู้หญิงเจ้าของห้องเป็นคนให้ความสำคัญกับการใช้ชีวิต

ลั่วเสี่ยวปิงเดินอยู่ในห้องนอนรอบหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปถึงข้างเตียง

หลังจากที่ใช้สายตามองสำรวจไปรอบหนึ่งแล้ว ระยะการมองเห็นของลั่วเสี่ยวปิงก็หยุดอยู่ที่หนึ่งในหมอนใบหนึ่งที่อยู่บนนั้น

หยิบหมอนขึ้นมา ลั่วเสี่ยวปิงดมกลิ่นเบาๆ มีกลิ่นหอมดอกไม้

พานหยิงหยิง ไม่เข้าใจการกระทำของลั่วเสี่ยวปิงอย่างมาก เห็นว่านางกำลังดมหมอนที่ตนเองใช้เป็นประจำปกติ เลยกล่าวว่า “ข้าเป็นคนที่ชอบดอกไม้คนหนึ่ง ในหมอนใบนี้ข้าก็ยัดดอกไม้แห้งเอาไว้ด้วย”

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดอะไร และก็ไม่ได้หันกลับไปมองพานหยิงหยิง แต่กำลังแยกแยะกลิ่นที่ผสมอยู่ในกลิ่นหอมดอกไม้พวกนั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน

นานพักใหญ่ ลั่วเสี่ยวปิงวางหมอนลง ในสายตาแฝงความชัดเจนเล็กน้อย