แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 188

“ปั้ง” กล่องไม้ตกลงบนพื้น ของด้านในตกกระจัดกระจายออกมาหมด

ลั่วเสี่ยวปิงยืนขึ้นด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย มองดูสิ่งของที่หล่นออกมากล่องไม้ สีหน้าดูไม่ค่อยดียิ่งนัก

มันเป็นปมจีนที่นางถักออกมาให้ลูกทั้งสอง ข้างนอกไม่มีขาย

ดังนั้น หมายความว่า อานอานกับเล่อเล่อ……

ดวงตาของลั่วเสี่ยวปิงเต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธ กัดฟันไว้แน่นๆจึงค่อยสามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองในเวลานี้ไว้ได้

ในเวลานี้ กัวฮูหยินใหญ่วางถ้วยน้ำชาลง มองดูลั่วเสี่ยวปิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและอ่อนโยน "หมอหญิงเทวดาอย่ากังวลไปเลย ก่อนหน้านี้ข้าเจอเด็กหน้าตาดีสองคนพอดี เลยอดไม่ได้ที่จะเชิญพวกเขามาเป็นแขกในจวนของข้า”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็เงยหน้าขึ้นมองดูกัวฮูหยินใหญ่ และหลังจากสบกับตาที่ยิ้มแย้มและไม่เห็นข้อบกพร่องใดๆของกัวฮูหยินใหญ่นั้น ในใจของลั่วเสี่ยวปิงก็สงบลงทันที

ตามด้วยจิตใจเริ่มสงบลง สีหน้าของลั่วเสี่ยวปิงก็กลับสู่ความสงบเช่นเคย

“ท่านต้องการให้ข้าทำอะไร？” ลั่วเสี่ยวปิงถามโดยตรง

ใช้เด็กสองคนมาข่มขู่ คงต้องมีความต้องการอะไรแน่เลย

กัวฮูหยินใหญ่ไม่ได้ตอบกลับลั่วเสี่ยวปิงในทันที เพียงแต่ยกคางชี้ไปทางแม่นม

แม่นมเข้าใจ และเดินออกไป

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ใส่ใจ มองดูกัวฮูหยินใหญ่ต่อ

“ลูกสะใภ้ของข้ายังอยู่ในช่วงอยู่เดือนอยู่ และเกือบหนึ่งศพสามชีวิต ไม่รู้ว่าร่างกายของนางเป็นอย่างไรแล้วบ้าง？เป็นอะไรมากหรือเปล่า?” กัวฮูหยินใหญ่กล่าว

หากไม่ใช่เพราะรู้ว่ากัวฮูหยินใหญ่นี้เป็นคนอย่างไร ลั่วเสี่ยวปิงก็คงนึกว่ากัวฮูหยินใหญ่นี้ห่วงใยลูกสะใภ้ของตัวเองจริง เพราะบนใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยจริงๆ

กัวฮูหยินใหญ่เยี่ยงนี้ ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงนึกถึงสถานะที่มักเกิดขึ้นในวงการบันเทิง

นักแสดงคนหนึ่ง หลังจากที่เล่นตัวละครได้สำเร็จ ก็มักจะตกอยู่ในตัวละครนั้นและไม่สามารถออกมาได้ เหตุผลที่มองไม่เห็นข้อบกพร่องของกัวฮูหยินใหญ่ในเวลานี้ อาจเป็นเพราะเหตุผลดังกล่าว?

เมื่อคิดเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็เก็บสีหน้า และกล่าวว่า “ร่างกายมีความสูญเสีย หากไม่บำรุงดีๆ อาจทำให้มีอาการหลงเหลือได้”

คำนี่ก็ถือเป็นเรื่องจริง

“อ๋อ?” กัวฮูหยินใหญ่อ๋อเบาๆ “แล้ว หากไม่ได้รับการดูแลและบำรุงดีๆละ จะสิ้นอายุหรือไม่？”

ตามความเป็นจริง หากหมอบอกว่าร่างกายมีความสูญเสียต้องบำรุงดีๆ มิฉะนั้นก็จะมีอาการหลงเหลือได้ ครอบครัวก็มักจะตระหนักแต่เรื่องบำรุงเท่านั้น และจะไม่ถามว่าจะสิ้นอายุหรือยังอย่างแน่นอน

แต่คนอย่างกัวฮูหยินใหญ่เช่นนี้กลับถาม คำถามที่……

ลั่วเสี่ยวปิงเงยหน้าขึ้นมองกัวฮูหยินใหญ่ ก็สบกับสายตาที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มนั้นของนางพอดี

ในขณะนี้ ประตูถูกเปิดออก แม่นมที่ออกไปก่อนหน้านี้ก็เดินเข้ามา ในมือยังถือถาดเอาไว้ ซึ่งในถาดก็มีขวดยาขนาดเล็กขวดหนึ่งวางเอาไว้

ขวดยาขนาดเล็กมาก ขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือ แต่เมื่อมองดูขวดยานั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็มีความรู้สึกที่ค่อยไม่ดี

แต่ในขณะนี้ แม่นมก็เดินเข้าเข้าหานาง และยื่นของให้กับนางเหมือนเมื่อกี้

ในตอนนี้ ไม่ใช่แม่นมเป็นคนเอ่ยปากก่อน แต่เป็นกัวฮูหยินใหญ่ที่กล่าวว่า "นี่เป็นยาพิษ สามารถทำให้ร่างกายของคนคนหนึ่งเสื่อมลงได้อย่างรวดเร็วภายในสามวัน"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ มือของลั่วเสี่ยวปิงที่อยู่ในแขนเสื้อนั้นก็กำขึ้นอย่างแน่น

“อย่ากังวลไปเลย มันไม่ถึงตายหรอก อย่างมากที่สุดก็เพียงแค่ทำให้นางนอนอยู่บนเตียงและไม่สามารถทำอะไรได้เท่านั้นเอง” กัวฮูหยินใหญ่ยิ้มจางๆ

นาง ลั่วเสี่ยวปิงไม่ต้องถาม ก็รู้ว่าหมายถึงหราวชิงหย่า

ซึ่งก็หมายถึงว่า กัวฮูหยินใหญ่ต้องการใช้นางเพื่อไปจัดการกับหราวชิงหย่า

ที่แท้ ไม่กี่วันก่อนหลังจากที่จางซิ่งฮวากลับไป ก็ได้นำข่าวสารที่ลั่วเสี่ยวปิงไม่เป็นไรนั้นไปบอกให้อานอานกับเล่อเล่อจริง และอธิบายชัดเจนว่าลั่วเสี่ยวปิงมีเรื่องจึงอยู่พักที่จวนกัว

แต่จางซิ่งฮวาเป็นเพียงแค่ผู้ส่งข่าว ตอนอยู่ในเมืองนางก็ไม่ได้เห็นลั่วเสี่ยวปิงจริง ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นคนสกุลจางหรืออานอานและเล่อเล่อ พวกเขาต่างก็กังวลลั่วเสี่ยวปิงมาก

เมื่อเห็นว่าผ่านไปสามวันแล้ว อานอานและเล่อเล่อก็ไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีก ดังนั้นจึงให้จางเอ้อหลางพาพวกเขาไปในเมือง

จางเอ้อหลางก็กังวลลั่วเสี่ยวปิงเช่นกัน จึงพาลูกทั้งสองมา

แต่เมื่อไปสอบถามที่หยาเหมิน ก็พบว่านายอำเภอไปทำงานแล้ว

และเนื่องจากตอนถึงก็เป็นเวลาเที่ยงพอดี จางเอ้อหลางกลัวว่าเด็กสองคนจะหิว ดังนั้นจึงให้เด็กสองคนรออยู่ใต้ต้นไม้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหยาเหมิน และเขาก็ไปซื้อของกิน

หลังจากที่จางเอ้อหลางจากไป อานอานและเล่อเล่อคิดว่าตัวเองอายุน้อย จึงไปสอบถามข่างสารของแม่ตัวเองกับมือปราบ

มือปราบไม่เคยเห็นเด็กสองคนที่น่ารักขนาดนี้มาก่อน เขาจึงตอบเท่าที่รู้ทั้งหมด ดังนั้นอานอานและเล่อเล่อจึงไม่ได้รอจางเอ้อหลางกลับมา จึงเดินอ้อมไปที่หน้าประตูจวนกัว แต่ก็ถูกคนรับใช้ในจวนพบเห็นพอดี จึงถูกนำตัวเข้ามาโดยปราศจากสิ่งกีดขวางทั้งหมด

อาที่พาพวกเขามาบอกว่าอีกไม่นานแม่ก็จะมาแล้ว ให้พวกเขารอไว้ที่นี่ก่อน

อายังบอกด้วยว่ากลัวว่าแม่จะไม่เชื่อว่าพวกเขาอยู่ที่นี่ จึงขอให้พวกเขาเอาสิ่งที่ถือเป็นหลักฐานยืนยันไปให้แม่ดู

ไม่ว่าเด็กสองคนจะฉลาดแค่ไหน แต่ก็ผ่านอะไรมาน้อย ดังนั้นจึงทำตามที่บอกไป

หลังจากที่อาคนนั้นจากไป เล่อเล่อก็รอพบท่านแม่อย่างสุดใจ ตอนแรกอานอานก็เหมือนกับเล่อเล่อ แต่ไม่นานเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

หากท่านแม่อยู่เป็นแค่แขกในจวนจริงๆ แล้วพวกเขาก็เป็นแค่เด็กๆ ทำไมจะต้องให้คนมาเฝ้าเอาไว้ และไม่พาพวกเขาไปหาท่านแม่โดยตรงเลย?

หลังจากนำความสงสัยของตัวเองพูดออกมา อานอานมองดูตาที่แดงของน้องสาวของตัวเอง และรีบพูดปลอบใจว่า "อย่ากลัว พี่จะหาทางออกได้แน่นอน"

อานอานพึ่งพูดเสร็จ ขณะนี้ตรงหน้าประตูกลับมีเสียงเคลื่อนไหวดังมา