แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 194

คนที่ถูกฉีเทียนเห้าเรียกให้อยู่ไว้นั้น คือหนานซิง

ทันทีที่หนานซิงก้าวออกมา ลั่วเสี่ยวปิงก็มองสังเกตเขาไปทั่วหัวจรดเท้า ทําให้หนานซิงรู้สึกมีความตึงเครียดที่แปลกประหลาด

ขณะที่หนานซิงคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงจะถามตัวเองเรื่องนายท่านแน่ ลั่วเสี่ยวปิงก็แสดงรอยยิ้มที่เป็นมิตรยิ่งนัก: "ในเมื่อเจ้าเป็นคนที่ฉีเทียนเห้าให้อยู่ดูแลพวกข้า งั้นนับจากนี้ไปภาระหน้าที่ในการดูแลบ้านนั้นก็มอบให้เจ้าแล้ว"

หนานซิง：“？？？”ทําไมเขาเป็นคนที่นายท่านสั่งให้อยู่ที่นี้ก็จะต้องดูแลบ้านด้วย" เขาเป็นเพียงคนที่นายท่านไม่ไว้วางใจพวกเขาแล้วให้เขาค่อยอยู่ปกป้องพวกเขาอย่างลับๆเท่านั้น!

หนานซิงอยากจะหักล้าง แต่เมื่อเห็นดวงตาที่ยิ้มแย้มของลั่วเสี่ยวปิง คำหักล้างอะไรนั้นก็พูดไม่ออกมาแล้

ล้อเล่นเหรอ คนที่อยู่ในใจของนายท่านนะ เขาจะหักล้างอย่างไร?

อีกอย่าง เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดี หากเขากล้าหักล้างนายหญิงในอนาคตจริงละก็ แม้แต่เรื่องการดูแลบ้านนี้นายท่านก็คงจะไม่ให้เขาทำแน่ อาจจะเรียกเขาไปล้างห้องน้ำทีเดียวก็ได้

ผู้เข้าใจสถานการณ์คือผู้เฉลียวฉลาด หนานซิงก็รีบพยักหน้าทันที

เมื่อเห็นหนานซิงเป็นเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกพอใจอย่างยิ่ง พาลูกทั้งสองคนและเดินตรงไปข้างหน้าต่อ

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงกําลังจะเรียกให้หนานซิงไปเช่ารถม้ามาคันหนึ่งนั้น ก็บังเอิญพบกับจางเอ้อหลางที่กําลังขับรถม้าอยู่พอดี

เพียงแต่ว่าสีหน้าของจางเอ้อหลางนั้นดูไม่ค่อยดีนัก

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา หลังจากที่เขาได้ทำอานอานและเล่อเล่อหายไปตรงหน้าประตูหยาเหมิน ในใจของเขาก็รู้สึกกังวลเป็นอย่างยิ่ง

แม้ว่าตอนนั้นเขาได้ถามมือปราบแล้ว มือปราบบอกว่าเด็กสองคนอาจจะไปที่ตระกูลกัวแล้ว และที่หน้าประตูของตระกูลกัว ก็มีคนยืนยันกับเขาว่าเด็กและลั่วเสี่ยวปิงอยู่ในจวนกัวจริง

แต่เนื่องจากเขาไม่ได้เห็นลั่วเสี่ยวปิงกับเด็กๆ จางเอ้อหลางจึงรู้สึกไม่สบายใจมาตลอด ดังนั้นเขาจึงขับรถม้ามายังในเมืองอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าจะพบกับลั่วเสี่ยวปิงพอดีเลย

ในเวลานี้ที่ปากหมู่บ้านต้าซิง ประตูบ้านของลั่วเสี่ยวปิงเปิดอยู่ ทั้งในและนอกนั้นเต็มไปด้วยผู้คน

เมื่อมองไปที่ลานบ้าน คนสกุลจางกับครอบครัวลูกคนโตของตระกูลลั่วและบ้านพ่อแม่ของฝ่ายหญิงฟ่านลี่ฮัว ได้มาเผชิญหน้ากัน

ตรงหน้าประตูบ้าน คนสกุลจางและคนบ้านเก่าของตระกูลลั่วนั้นได้เกิดการเถียงปากกันขึ้น

"พวกเจ้ามันช่างไม่เอาหน้าจริงๆเลย กล้าบุกเข้ามาในบ้านของผู้คน เชื่อไหมว่าเดี๋ยวรอเสี่ยวปิงกลับมาแล้ว พวกข้าไปแจ้งเจ้าหน้าที่ให้มาจับกุมตัวพวกเจ้าทุกคนเลย" จางเฉินซื่อโมโหจนหน้าแดง

เสี่ยวปิงบอกให้นางช่วยดูบ้าน แต่คิดไม่ถึงว่าคนของครอบครัวลูกคนโตจะฉวยโอกาสพาคนพวกเดี๋ยวกันของพวกเขาบุกเข้ามาในตอนที่ตัวเองกลับบ้านไปทำอาหาร แทมยังค้นของภายในจนรุงรังไปหมด หากเสี่ยวปิงกลับมา นางจะอธิบายกับหล่อนอย่างไร？

“เชอะ เจ้าก็ฟ้องให้เจ้าหน้าที่มาจับกุมพวกข้าสิ ใครก็รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงนางถูกเจ้าหน้าที่จับตัวไป？นานขนัดนี้แล้วยังไม่กลับมา ใครจะรู้ว่านางก่อเรื่องอะไรไป?” คนที่พูดคือคนของตระกูลฟ่าน ฟ่านต้าถงพี่ชายของฟ่านลี่ฮัว

และคนที่ค้นห้องลั่วเสี่ยวปิงเกินที่สุดก็คือฟ่านต้าถง ในความเป็นจริง หากไม่ใช่เป็นเพราะว่าบ้านหลังนี้ไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านฟ่านเจีย เขาก็อยากเอามันมาเป็นของตัวเองซะแล้ว ตอนนี้แค่ค้นของเล็กๆน้อยๆออกมาได้ เขายังรู้สึกว่ามันไม่คุ้มเลย

คำพูดนี้ของฟ่านต้าถงทำให้เฉินซื่อโมโหจนหน้าแดง และในขณะนี้ ฟ่านลี่ฮัวก้าวไปข้างหน้า บนในหน้าที่โหดร้ายนั้นก็มีรอยยิ้มจอมปลอมปรากฏขึ้น "ข้าว่านะเฉินเอ้อเม่ย ยังไงนี้ก็ไม่ใช่เรื่องบ้านเจ้า เจ้าอย่ายุ่งไปเลยดีกว่า"

จางเฉินซื่อกําลังจะพูด ฟ่านลี่ฮัวก็พูดต่อว่า "เจ้าดูสิคนในครอบครัวอดีตลูกสะใภ้เจ้านั้น ได้ทําเรื่องใหญ่เช่นการฆาตกรรมนี้ลงไป และลูกสาวของเจ้านะก็เคยเข้าคุกมาก่อน เรื่องเหล่านี้ก็ทำให้เจ้าจิตใจว้าวุ่นไปมากแล้วไม่ใช่เหรอ？นี่ข้าก็หวังดีเพื่อเจ้า ไม่เช่นนั้นคนอื่นก็คิดว่าเจ้านะชอบเข้าไปวุนวายกับเรื่องที่ไมเกี่ยวกับตนเองและนอกจากจะไมช่วยอะไรไม่ได้แล้วยังทําใหวุนวายไปอีก"

ทันทีที่ประโยชน์นี้ของฟ่านลี่ฮัวออกมา สีหน้าของจางเฉินซื่อก็ดีแย่ยิ่งนัก

ทันทีที่ฟานหลี่ฮัวพูดแบบนี้ ใบหน้าของจางเฉินก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้าและสีขาว

ฟ่านลี่ฮัวมีความกังวลในใจ แต่ฟ่านต้าถงกลับไม่ได้มีความกังวลใจเช่นฟ่านลี่ฮัว และมองดูท่าทางของฟ่านต้าถงแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาลำคัญจางเฉินซื่อแล้ว จู่ๆก็ไล่คนเหมือนไล่แปด "ไปไปไป พวกข้าเอาของของตัวเอง มันเกี่ยวอะไรกับคนนอกอย่างเจ้า ถ้ายังไม่ไปข้าจะลงมือแล้วนะ"

จางต้าหลางที่เงียบไปนานนั้น เห็นว่าแม่ของตัวเองถูกขับไล่ ก็รีบก้าวขึ้นไปข้างหน้าขวางฟ่านต้าถงเอาไว้ทันที

และจางเฉินซื่อก็พูดในเวลานี้ว่า "ฟ่านต้าถง ข้าว่าเจ้าคงลืมไปแล้วสินะว่าตัวเองแซ่และชื่ออะไรกัน？" มาบ้านคนอื่นแล้วบอกว่าสิ่งของทั้งหมดนี้เป็นของตัวเอง ช่างหน้าด้านจริงๆเลย ข้าเฉินเอ้อเม่ยจะขอพูดไว้ก่อนว่า ตราบใดที่ข้าอยู่ที่นี่ พวกเจ้าก็อย่าคิดที่จะเอาของของเสี่ยวปิงไปเด็ดขาด"

แม้ว่าคนในหมู่บ้านต้าซิงจะไม่รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงเกิดเรื่องจริงแล้วหรือไม่ และได้เฝ้าดูอยู่มาตลอด

แต่ในช่วงเวลาที่วิกฤติ ในใจก็ยังคงรู้ว่าต้องปกป้องคนในหมู่บ้านเดียวกัน

ดังนั้น หลังจากที่จางเฉินซื่อพูดคําเหล่านี้ออกมา ก็มีบางคนที่ได้สติและพูดเห็นด้วยว่า "นั่นนะสิ หากตามคําพูดของเจ้า หากตีนของเจ้าไปเหยียบอยู่ที่ดินแปลงไหน ที่ใดแปลงนั้นก็เป็นของเจ้าเหรอ？"

"เคยเห็นคนหน้าด้านแต่ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านเช่นเจ้ามาก่อน ปล้นของปล้นมาถึงหมู่บ้านของพวกข้าเลย รังแกที่หมู่บ้านพวกข้าไม่มีคนเหรอ?"

“……”

ทุกคน ต่างพูดคนละคำ พูดจนฟ่านต้าถงหน้าแดงไปหมด มีความพาลโกรธเล็กน้อย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นท่าทางของคนในหมู่บ้านต้าซิง คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายแล้วที่เขาอยากเอาอะไรไปสักหน่อยนั้น

และทันทีที่นึกถึงตัวร้ายนั้น ในดวงตาของฟ่านต้าถงนั้นก็เผยแสงแห่งความโหดเหี้ยมออกมา

ฉวยโอกาสในตอนที่ทุกคนไม่ทันได้สังเกต ฟ่านต้าถงก็หยิบไม้ที่มีขนาดใหญ่กว่าแขนที่วางอยู่ด้านข้างนั้น และทุบมาทางจางเฉินซื่อ……