แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 21

เมื่อคำพูดนี้ของเถ้าแก่โพล่งออกไป ฝีเท้าของลั่วเสี่ยวปิงหยุดชะงัก แต่นัยน์ตากลับเก็บซ่อนความประหลาดใจไว้ไม่อยู่ คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะง่ายดายถึงเพียงนี้

ลั่วเสี่ยวปิงก้มหน้ามองไปทางอานอานที่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับเห็นอานอานกำลังเงยหน้ามองมาทางตัวเองพอดี

แม่ลูกทั้งสองคนสบตากัน เป็นธรรมดาที่ลั่วเสี่ยวปิงจะไม่เพิกเฉยต่อสายตาอันดีอกดีใจของอานอาน

ชั่วขณะนั้น ลั่วเสี่ยวปิงตกตะลึง

เด็กคนนี้ เด็กอัจฉริยะนะเนี่ย!

ลั่วเสี่ยวปิงเก็บความคิด แล้วหันไปมองเถ้าแก่ฉิน

ในเมื่อเถ้าแก่ฉินก็พูดแล้วว่าจ้าวจินซานไม่ได้เป็นผู้ดูแลของหอฝูหม่านแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็คงจะไม่ได้ไม่ขายสิ่งของในมือเป็นธรรมดา

ลั่วเสี่ยวปิงนำเห็ดสดมาทั้งหมดสามสิบชั่ง หกร้อยเหวินพอดี เห็ดตากแห้งสิบชั่ง จากราคาสามสิบห้าเหวินต่อหนั่งชั่ง ขายได้สามร้อยห้าสิบเหวิน บวกกับสูตรการทำอาหารสามอย่าง เถ้าแก่ฉินให้เงินทั้งหมดสิบตำลึง

เมื่อเห็นดังนี้ ลั่วเสี่ยวปิงจึงให้ตำราอาหารของเห็ดตากแห้งอีกหนึ่งอย่างโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย

และในขณะที่หยิบเห็ด เถ้าแก่ฉินสังเกตเห็นเมล็ดสนที่วางอยู่ด้านข้าง

เมล็ดสนในสมัยราชวงศ์ต้าชิ่งก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนกิน เพียงแต่โดยปกติแล้วจะมีที่เปิดปากน้อยมาก สิ้นเปลืองแรงในการกิน และยังมีกลิ่นน้ำมันสนอีก ปกติแล้วจะมีคนชอบน้อยมากเป็นที่สุด มีเพียงคนในครอบครัวร่ำรวยเท่านั้นที่จะนำมาทำขนมเมล็ดสน

แต่เมล็ดสนของลั่วเสี่ยวปิงได้ผ่านขั้นตอนพิเศษมาแล้ว ไม่เพียงไม่มีกลิ่นน้ำมันสน ทุกเมล็ดยังเปิดปากอีกด้วย หลังจากที่เถ้าแก่ฉินชิมแล้วก็ชื่นชอบมาก จึงได้ซื้อเมล็ดสนทั้งหมดของลั่วเสี่ยวปิงในคำเดียว

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้นำเมล็ดสนมามาก นำมาเพียงสิบชั่งเท่านั้น

จากราคาสามสิบเหวินต่อหนึ่งชั่ง ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้รับเงินอีกสามร้อยเหวิน

ธัญพืชหยาบๆมีราคาเพียงห้าเหวินต่อหนึ่งชั่ง แต่ข้าวสารกลับต้องใช้ยี่สิบเหวินต่อหนึ่งชั่ง อาหารเหล่านี้ลั่วเสี่ยวปิงใช้ไปทั้งหมดเก้าเหรียญกับอีกหกสิบเหวิน

ต่อจากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ได้ถามราคาของเกลือและซีอิ๊วขาวอีก เกลือเม็ดใหญ่หนึ่งชั่งห้าสิบเหวิน แต่ซีอิ๊วขาวหนึ่งกระป๋องหนึ่งร้อยเหวิน ลั่วเสี่ยวปิงก็เอาเกลือหนึ่งชั่งและซีอิ๊วขาวขวดเล็กหนึ่งขวด

หลังจากที่ต่อราคากับพนักงานในร้านแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงให้เงินไปหนึ่งตำลึงและหนึ่งเหรียญ

พนักงานในร้านเห็นรูปร่างของลั่วเสี่ยวปิงบอบบางอ่อนแออีกทั้งพาลูกอีกสองคนมาอีก แบกของยี่สิบกว่าโลสิ้นเปลืองแรงจริงๆ จึงได้เสนอว่าสามารถช่วยส่งของให้ได้

อย่างไรเสียในยุคนี้ ลูกค้ารายใหญ่ที่เหมือนลั่วเสี่ยวปิงเช่นนี้จริงๆแล้วก็ไม่ได้มีมาก พนักงานในร้านจึงถือว่าเป็นการผูกวาสนาที่ดีไว้

มีคนช่วยส่ง แน่นอนว่าลั่วเสี่ยวปิงก็ปรารถนาอย่างหามิได้ หลังจากที่นัดไว้ดีแล้วว่าจะออกเดินทางหลังจากนี้หนึ่งชั่วยาม ลั่วเสี่ยวปิงก็พาเด็กๆทั้งสองไปเดินดูของต่อ ตั้งใจว่าจะซื้อของอย่างอื่นอีกหน่อย

เพียงแต่เพิ่งจะเลี้ยวผ่านถนนเส้นหนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงได้เห็นคนผู้หนึ่งโดยคิดไม่ถึง