แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 224

เมื่อประตูบ้านตระกูลกัวถูกเปิดออก หราวชิงหย่าก็เดินออกไปพร้อมกับหญิงชราและสาวใช้ เมื่อเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงอยู่หน้าประตู หราวชิงหย่าก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างมีความสุขว่า “ข้ายังนึกว่าจนถึงตอนนี้น้องเสี่ยวปิงก็ยังไม่มาเป็นเพราะลืมไปว่าข้าคนนี้เป็นพี่สาวไปแล้ว ก็เลยกำลังคิดที่จะไปหาเจ้า คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมาที่นี่เสียแล้ว”

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเสียงของหราวชิงหย่า นางก็ระงับความรู้สึกไม่สบายนั้นเอาไว้ในใจ แล้วตอบว่า “ข้าสัญญากับพี่ชิงหย่าว่าข้าจะมาเยี่ยมสักหน่อย ข้าจะผิดสัญญาได้อย่างไรเจ้าคะ?”

หราวชิงหย่าจูงมือของลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้าไปข้างในไปด้วย พร้อมกับตำหนินางไปด้วยว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไร หรือว่าถ้าเจ้าไม่ได้สัญญากับข้าเจ้าก็จะเดินผ่านบ้านของข้าไปและจะไม่เข้ามาใช่ไหม? และจะไม่ได้เป็นเช่นนี้ก็ได้”

ลั่วเสี่ยวปิงยิ้ม และพูดแค่ว่าไม่มีอะไร

หลังจากที่ทั้งสองคนเข้าไปในจวนตระกูลกัวแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ขอบคุณหราวชิงหย่าสำหรับเรื่องในวันนี้ ถ้าหากไม่ได้หราวชิงหย่าช่วยทำให้กัวหงหยางให้ความร่วมมือ เรื่องต่าง ๆ ก็คงไม่ราบรื่นได้ขนาดนี้

แต่ทว่าหลังจากที่หราวชิงหย่าได้ยินแล้วนางกลับยิ้ม แล้วพูดว่า “ขอบคุณอะไรกัน? ข้าช่วยเจ้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง แต่เจ้ากลับช่วยสามีของข้าไขคดีฆาตกรรมแล้วตั้งสองคดี และนี่ก็เป็นการช่วยเพิ่มประสิทธิภาพให้กับสามีของข้าด้วย”

ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น หราวชิงหย่าก็เม้มริมฝีปากไปมา แล้วพูดต่อไปว่า “นอกจากนี้ พ่อลูกตระกูลจงนี้ได้ถูกสอบสวนและประหารชีวิต และทรัพย์สินที่ยึดมาจากบ้านตระกูลจงก็ยังเต็มคลังเก็บของของศาลาว่าการไปหมดแล้วเช่นกัน ข้าต่างหากล่ะที่ควรขอบคุณน้องเสี่ยวปิงสำหรับทั้งหมดนี้”

ศาลาว่าการอยู่ใกล้กับตระกูลกัว แน่นอนว่าเรื่องต่าง ๆ ในศาลาว่าการย่อมแพร่มาถึงหูของหราวชิงหย่าอยู่แล้วในเวลานี้

เมื่อได้ยินหราวชิงหย่าพูดเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วทั้งสองคนก็มองหน้ากันและยิ้ม และเรื่องนี้ก็จบไปทั้ง ๆ แบบนี้เลย

หลังจากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ตามหราวชิงหย่าไปเยี่ยมลูกทั้งสองคน เด็กทั้งสองคนได้ถูกตั้งชื่อแล้ว ชื่อว่ากัวลั่วฟานกับกัวลั่วเฉิน เด็กทั้งสองคนในตอนนี้ไม่ได้ผอมแห้ง ตัวเล็กและมีรอยย่นเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว หลังจากที่เติบโตขึ้นลั่วฟานกับลั่วเฉินทั้งตัวขาวและอวบอ้วน ดวงตาสีดำและเป็นประกายทั้งสองคู่ กลมดิกและหมุนวนไปมา ดูฉลาดน่ารักและเป็นที่น่าชื่นชมมาก

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังหยอกล้อเด็กทั้งสองคนอยู่นั้น สีหน้าของนางก็เต็มด้วยความแปลกตาแปลกใจ

หราวชิงหย่าที่อยู่ข้างๆกำลังมองดูท่าทางเช่นนี้ของลั่วเสี่ยวปิง นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลก ๆ "แฝดชายหญิงสองคนนั้นของบ้านเจ้าไม่ใช่ว่ายิ่งทำให้คนแปลกตาแปลกใจมากกว่าลูกชายทั้งสองคนของบ้านข้าหรอกหรือ? ทำไมเจ้าถึงทำเหมือนไม่เคยมีลูกเลยล่ะ?”

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงได้ยินดังนั้นร่างกายของนางก็แข็งทื่อเล็กน้อย นางเกือบจะเผยพิรุธออกมาแล้ว

ตัวเองไม่มีประสบการณ์ในการคลอดลูกและการมีลูกจริง ๆ ในตอนนั้นเจ้าของร่างเดิมมีชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก ในความทรงจำก็ไม่มีภาพที่เกี่ยวกับตอนที่อานอานกับเล่อเล่อยังเล็กมากนัก ดังนั้นในขณะที่นางกำลังมองดูเด็กอ้วนที่หน้าตาน่ารักที่เหมือนกับเด็กสองคนนั้นนางจึงรู้สึกแปลกตาแปลกใจมาก

แต่ทว่า นางไม่สามารถพูดเรื่องนี้ออกมาได้อยู่แล้ว

แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็มีเหตุผลที่จะอธิบายขึ้นมาอย่างรวดเร็วว่า "ก่อนหน้านี้ข้าละเลยลูกๆอย่างโง่เขลาเบาปัญญาไปแล้ว แต่พอได้เห็นเด็ก ๆ ในตอนนี้แล้วข้าจึงรู้สึกเสียใจขึ้นมาน่ะเจ้าค่ะ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หราวชิงหย่าก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อย สำหรับชีวิตที่ขมขื่นของลั่วเสี่ยวปิงในอดีตนั้น เคยมีคนมารายงานนางแล้ว อันที่จริงผู้คนที่นางคบหาด้วยนั้น ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่ระมัดระวังตัว แต่รอบตัวนางก็มีคนที่จะสามารถช่วยให้นางระมัดระวังตัวได้เช่นกัน

เมื่อนึกถึงวันเวลาที่ผ่านมาในอดีตของลั่วเสี่ยวปิงที่นางเคยได้ยิน ในดวงตาของหราวชิงหย่าก็มีรู้สึกเสียดายเป็นย่างยิ่งขึ้นมาแล้วเล็กน้อย “ในช่วงหลายปีนั้นทำให้เจ้าลำบากใจแล้วจริง ๆ แต่โชคดีที่มันผ่านไปหมดแล้ว และตอนนี้เจ้าก็นับว่าต้นร้ายปลายดีแล้ว......”

พอพูดจบ นางก็หยุดพูดสักครู่หนึ่ง แล้วจึงถามไปว่า “อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันแต่งงานของเจ้าแล้ว ข้าได้ยินมาว่าสามีของเจ้ายังไม่กลับมาเลย ไม่ทราบว่าเขาจะมาทันเวลาไหม?”

หราวชิงหย่าถามนางด้วยคำถามนี้เป็นเพราะว่านางเป็นห่วงลั่วเสี่ยวปิงจริงๆ

อันที่จริงการแต่งงานมักจะต้องใช้เวลาในการเตรียมการหลายเดือน และตอนนี้ก็ห่างจากงานแต่งงานของ ลั่วเสี่ยวปิงประมาณสิบวัน ถึงแม้ว่าการแต่งงานในครั้งนี้จะเป็นเพียงงานแต่งงานเพิ่มเติมในภายหลังเท่านั้นก็ตาม แต่เวลาก็มีไม่มากพออยู่ดี

ถึงแม้ว่าจะมีเวลาเพียงพอ แต่คนคนนั้นก็ไม่กลับมา......

หราวชิงหย่ากังวลใจเล็กน้อย “ไม่ทราบว่าสามีคนนั้นของเจ้าไปทำอะไรหรือ?”

ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหน้าไปมา “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปไหนแล้ว ส่วนเรื่องแต่งงาน เขาบอกว่าเขาจะกลับมาให้เร็วที่สุดน่ะเจ้าค่ะ”

ถึงแม้ว่าจะพูดอย่างนี้ แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่มีความหวังอะไรเลย

เมื่อย่าเจียงได้ยินดังนั้น นางก็จำเป็นต้องยอมแพ้ แต่ดวงตาคู่หนึ่งของนางกลับมองไปที่ประตูอย่างกระตือรือร้น และมีความเฝ้าปรารถนาอย่างมากอยู่ในสายตานั้นด้วย

จนกระทั่งมีเสียงของรถม้าดังมาจากนอกกำแพง อานอานกับเล่อเล่อจึงตะโกนขึ้นมาว่า "ท่านแม่กลับมาแล้ว" อานอานกับเล่อเล่อยังไม่ทันจะวิ่งไปถึงประตู ย่าเจียงก็วิ่งไปที่ประตูแล้วอย่างรวดเร็ว

ท่าทางนี้ของย่าเจียงทำให้ อานอานกับเล่อเล่อต้องมองหน้ากันเลิกลั่ก และภายในดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความฉงนสนเทห์

ลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้ามาพร้อมกับไป๋เสา อั้นหวู่และอั้นปาแล้ว และทันทีที่เดินเข้ามานางก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่กระตือรือร้นนั้นของย่าเจียงเข้าเสียแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้เดินเข้าไปถามย่าเจียงในทันที นางเพียงแค่ยื่นอาหารที่อยู่ในมือให้อานอานกับเล่อเล่อ แล้วให้อานอานกับเล่อเล่อแบ่งกันกับสี่เป่า

สำหรับของที่คนอื่นกิน ไป๋เสาล้วนแต่กำลังถืออยู่ในมือทั้งหมด ลั่วเสี่ยวปิงจะไม่ไปยุ่งเกี่ยว

เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งสองคนพาสี่เป่าไปแบ่งอาหารกันกินแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงจึงมองไปทางย่าเจียง

ในขณะนี้ ย่าเจียงกำลังมองดูลั่วเสี่ยวปิงด้วยขอบตาที่แดงก่ำ มือของนางสั่นเล็กน้อยเพราะความตื่นเต้น แต่ความกระตือรือร้นภายในดวงตากลับไม่ลดย้อยลงเลยสักนิด "ท่าน......ท่านคือผู้มีพระคุณหรือ?"

ย่าเจียงพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ และมีความไม่แน่ใจอยู่ด้วย

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ย่าเจียงจำนางไม่ได้มาโดยตลอด อันที่จริงลั่วเสี่ยวปิงเปลี่ยนไปมากจริงๆ ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงอัปลักษณ์ที่มีรอยแผลเป็นอยู่บนใบหน้าจะกลายเป็นหญิงสาวที่อายุอ่อนกว่าวัยไปแล้วสองสามปีที่มีรูปโฉมงดงามได้ภายในระยะเวลาอันสั้นได้ล่ะ?

ตอนที่อยู่ร้านค้าคนกลาง ย่าเจียงได้ยินเสียงของลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งขึ้นมา จนกระทั่งมาถึงหมู่บ้านต้าซิงแล้ว การคาดคะเนที่อยู่ในใจของย่าเจียงก็ได้ขยายใหญ่ขึ้นแล้ว

เพียงแต่ในตอนแรกผู้มีพระคุณบอกว่าในบ้านของนางมีแค่ห้องห้องเดียว ซึ่งแตกต่างจากสภาพในตอนนี้เป็นอย่างมาก และนี่ก็ทำให้ภายในใจของย่าเจียงรู้สึกสงสัยและมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง