แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 24

ลั่วเสี่ยวปิงเปิดปากกัดไขมันทอดที่เด็กๆยื่นมา รสชาติที่ไม่ได้เจอมานาน เด็กทั้งสองรู้เรื่อง ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงพึงพอใจเป็นที่สุด

“อื้ม อร่อยจริงๆ!” ลั่วเสี่ยวปิงกล่าว

เห็นว่าเด็กทั้งสองยังต้องการจะป้อนตัวเองต่อ ลั่วเสี่ยวปิงยืนขึ้นโดยตรง ผลักดันเด็กทั้งสองคน “ได้แล้ว พวกเจ้าออกไปกินกันเอง เดี๋ยวแม่ก็จะห่อเกี๊ยวเสร็จแล้ว”

เด็กทั้งสองได้ยินท่านแม่พูดเช่นนี้ ก็ไม่ได้ยืนกรานอีก กอดถ้วยใบแรกตั้งแต่ที่พวกเขาเกิดมาออกไปกินไขมันทอดด้วยความดีอกดีใจแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงห่อเกี๊ยวอย่างรวดเร็วมาก ครู่เดียว เกี๊ยวขาวๆอ้วนๆก็เรียงเป็นแถวๆอย่างมีระเบียบเสร็จเรียบร้อยแล้ว

คิดแล้วคิดอีก ลั่วเสี่ยวปิงเก็บไว้สามสิบสองตัว ที่เหลือยี่สิบตัวก็เทลงในหม้อทั้งหมดแล้ว

หลังจากที่เกี๊ยวลงหม้อ รอให้น้ำเดือดอีกที ลั่วเสี่ยวปิงก็เทน้ำเย็นลงไป ทำซ้ำเช่นนี้สามรอบ เกี๊ยวก็ลอยขึ้นมาบนผิวน้ำทีละตัวทีละตัว เวลานี้อานอานเล่อเล่อก็กอดถ้วยเปล่าเข้ามาแล้ว บนปากของทั้งสองล้วนเป็นน้ำมันแวววาว ดูแล้วช่างน่ารักเป็นอย่างยิ่ง

ลั่วเสี่ยวปิงตักเกี๊ยวให้คนละถ้วย ทั้งครอบครัวสามคนก็กินขึ้นมาอย่างมีความสุขแล้ว

จนกระทั่งกินเสร็จ สีของท้องฟ้าก็ยังไม่มืดลงไป ลั่วเสี่ยวปิงคาดเดาว่า เวลานี้น่าจะเป็นเวลาช่วงเย็นประมาณห้าโมงครึ่ง

หลังจากล้างจานเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงเอาเกี๊ยวสิบสองตัว ใส่ไขมันทอดอีกหนึ่งถ้วย จากนั้นหยิบเมล็ดแตงโมของกินเล่นบางส่วนใส่ในตะกร้าสะพายหลังใบเล็กอันหนึ่งแล้วพาเด็กทั้งสองออกจากบ้านไปแล้ว

เดินเส้นทางเล็ก ลั่วเสี่ยวปิงหลบเลี่ยงผู้คนในหมู่บ้านโดยตรง มาถึงที่บ้านของจางเฉินซื่อ

จางต้าฉวนสามีของจางเฉินซื่อเป็นคนทำบัญชีในเมือง ดังนั้นฐานะทางบ้านจะมีฐานะกว่าคนในหมู่บ้านค่อนข้างมาก สร้างบ้านเป็นบ้านอิฐบล็อกและกระเบื้อง ทั้งยังมีกำแพงล้อมรอบสูงๆและประตูไม้ที่มั่งคงอีกด้วย

ลั่วเสี่ยวปิงเดินขึ้นหน้าไปเคาะประตู ไม่ช้าก็มีคนตอบรับ ต่อจากนั้นประตูก็ถูกดึงออกจากทางด้านใน

ที่เปิดประตูเป็นชายผู้หนึ่งที่อายุประมาณสิบหกสิบเจ็ดปี ลั่วเสี่ยวปิงจำได้ เป็นจางเอ้อหลางลูกชายคนที่สองของจางเฉินซื่อ

เห็นลั่วเสี่ยวปิง บนใบหน้าของจางเอ้อหลางก็ไม่มีมีความรังเกียจหรือหวาดกลัว มีเพียงความประหลาดใจเล็กน้อยเท่านั้น

“พี่เสี่ยวปิงมาได้ยังไง?”

“น้องเสี่ยวปิง ประเดี๋ยวก็จะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ในบ้านมีมากมาย ครอบครัวของข้าก็ไม่ง่าย ไม่มีอาหารเพียงพอที่จะให้น้องเสี่ยวปิงแล้วจริงๆ”

เห็นได้ชัด เมี่ยวชุ่ยหลานคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงมาเพราะขออาหาร

ในความทรงจำ ในฤดูหนาวเจ้าของร่างเดิมไม่มีอาหารและไม่มีเงินจะซื้ออาหารแล้วจริงๆก็เคยมาขออาหารสองสามครั้ง มิน่าล่ะเมี่ยวชุ่ยหลานถึงได้ป้องกันแบบนี้

เพียงแต่คำพูดของเมี่ยวชุ่ยหลาน กลับทำให้สีหน้าของจางเฉินซื่อกับจางเอ้อหลางยังมีจางต้าหลางและจางซิ่งฮวาลูกสาวคนเล็กของจางเฉินซื่อที่ตามออกมาด้านหลังเปลี่ยนไปแล้ว

แต่จางเสี่ยวเหม่ยลูกสาวของเมี่ยวชุ่ยหลานกลับหลบอยู่ด้านหลังของอาเล็ก บนใบหน้าขลาดกลัว แต่กลับสับสนงงงัน เห็นได้ชัดว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ในลานบ้าน เงียบเหมือนตายแล้วเช่นนั้น

จางเฉินซื่อดึงสติกลับมาได้คนแรก ด่าว่าเมี่ยวชุ่ยหลาน“เจ้าที่สายตาตื้นเขินผู้นี้ ในบ้านให้ของกินของเครื่องใช้กับเจ้าน้อยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ข้ายังอยู่ยังไม่ตายเลยนะ เจ้าก็คิดจะข้ามข้าไปแล้วหรือ?”