แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 263

คนที่วิ่งเข้ามาเป็นขอทานกลุ่มหนึ่งที่เสื้อขาดรุ่งริ่ง ส่วนคนที่หกล้มเมื่อกี้เป็นชายชราวัยประมาณห้าสิบที่มีร่างผอมบางกว่า ผมและเคราดูยุ่งเหยิงมากและใส่เสื้อขาดรุ่งริ่ง

"ไอ้แก่ กล้ามาพื้นที่ของพวกเรา อยากตายใช่ไหม?"

"ต่อยสิ!"

จากนั้น ขอทานเหล่านั้นก็ต่อยไปที่คนแก่ขอทาน

ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้วมองฉากนี้ แต่กลับเห็นคนแก่ขอทานแค่กอดหัวของตัวเองเอาไว้ ไม่ได้ต่อต้านและขอร้องใดๆเลย

บังเอิญว่า สายตาของคนแก่มองทะลุผ่านหมัดและขาของคนกลุ่มนั้น มองไปทางรถม้า และได้สบตากับลั่วเสี่ยวปิง

นั่นเป็นดวงตาที่เงียบสงบไม่มีการแปรปรวนใดๆ เหมือนมองออกชีวิตแล้ว ไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะโดนต่อยเลย แม้กระทั่งความเจ็บปวดก็เหมือนรับรู้ไม่ถึง

ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด เมื่อเห็นดวงตาแบบนี้ ถึงแม้ได้สบตาเพียงวินาทีเดียว ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกไม่สบายใจ เลยเรียกชื่อหนานซิงโดยจิตสำนึก

"นายหญิงขอรับ......"

"ช่วยเขา"

หนานซิงได้ยินเช่นนี้ ก็กระโดดลงรถม้าทันที

ไม่ได้ลงมือ แค่โยนเศษเงินลงพื้น"ไสหัวไป"

ขอทานพวกนั้นได้เห็นเงิน ใครยังจะไปสนใจคนแก่ขอทานล่ะ?

พอแย่งเงินเสร็จก็ไปกันหมด

ส่วนคนแก่ขอทาน ก็คลานขึ้นมาจากพื้น สะบัดฝุ่นที่มีอยู่มากมายบนร่างกายของตัวเองออก จากนั้นถอยไปข้างๆ หลบทางให้รถม้า

ทั้งกระบวนการสงบมาก ไม่มีการกล่าวขอบคุณหรือพูดใดๆ เหมือนกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับเขาเลย

คนที่แปลกประหลาดแบบนี้ ไม่เพียงแค่ลั่วเสี่ยวปิงสังเกตอยู่ตลอด แม้กระทั่งไป๋เสาและหนานซิงก็ไม่ได้ที่จะมองสังเกต

ไป๋เสายังพอว่า แต่หนานซิงกลับขมวดคิ้ว เหมือนคิดอะไรอยู่

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปที่คนแก่ขอทาน จากนั้นสะกิดหนานซิงเอาเงินให้เขา หนานซิงเลยเดินหน้าขึ้นไป เอาหนึ่งตำลึงให้คนแก่ขอทาน จากนั้นก็กลับไปที่รถม้า

ลั่วเสี่ยวปิงวางผ้าม่านรถบง หนานซิงขับรถม้าต่อ

เนื่องจากอยู่บนถนน ดังนั้นความเร็วของรถม้าจึงไม่ได้เร็วเลย

แต่ว่าผ่านไปไม่นาน ไป๋เสาที่นั่งอยู่ในรถพร้อมกับลั่วเสี่ยวปิงก็เปิดผ้าม่านออก และมองไปที่ข้างหลัง

"มีอะไรหรือ?"เห็นว่าสีหน้าของไป๋เสาผิดปกติ ลั่วเสี่ยวปิงเลยถาม

ไป๋เสา"คนแก่ขอทานเมื่อกี้นี้เดินตามอยู่หลังรถม้า"

ได้ยินเช่นนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็มิได้รู้สึกอะไร แค่พูดว่า"เขาอาจจะต้องผ่านทางนี้พอดี"

ไป๋เสายังคิดจะพูดอะไร แต่เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่สนใจเลย ในที่สุดก็มิได้พูดออกจากปาก

รถม้าแล่นออกไปจากเมือง แต่ผ่านไปไม่นาน รถม้าก็หยุดลงอีกครั้ง

"นายหญิงขอรับ ข้างหน้ามีกับดักขอรับ"หนานซิงพูด

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยิน ก็คิดจะเปิดผ้าม่านรถเพื่อดูสถานการณ์ภายนอก แต่ถูกไป๋เสาห้ามไว้"นายหญิงเจ้าคะ ไม่ได้เจ้าค่ะ"

เห็นสีหน้าของไป๋เสาจริงจังมาก ลั่วเสี่ยวปิงก็มองออกเล็กน้อย"จัดการยากหรือ?"

ไป๋เสาคิดแล้วส่ายหน้า"หนานซิงกับบ่าวจัดการได้เจ้าค่ะ"

ลั่วเสี่ยงวปิงได้ยินเช่นนี้ก็เบาใจลง

ภายในรถม้า ชั่วเสี่ยวปิงได้ยินเสียงต่อสู้กันของภายนอก ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะเปิดม่านออก

ครั้งนี้ไป๋เสามิได้ห้าม เพราะเมื่อกี้สถานการณ์ยังไม่ชัดเจน ถ้าเปิดม่านออกอาจมีอันตราย

พอลั่วเสี่ยวปิงเห็นหนานซิงที่อยู่นอกรถม้ากำลังต่อสู้กับสิบกว่ายี่สิบคน ก็เกิดความกังวล"ไป๋เสา เจ้าไปช่วยเขาสิ"

ไป๋เสาได้ยินแต่มิได้ทำตาม"บ่าวรับผิดชอบแต่ความปลอดภัยของนายหญิงเจ้าค่ะ"

ลั่วเสี่ยวปิงมิได้ตอบทันที แต่เห็นว่าหนานซิงที่อยู่ข้างนอกกำลังต่อสู้อย่างอันตรายอยู่

ถึงแม้ความสามารถของหนานซิงแข็งแกร่งมาก แต่ฝั่งตรงข้ามได้เปรียบตรงที่มีคนมาก ส่วนหนานซิงยังมิได้เก่งถึงขั้นที่สามารถรับมือกับหลายๆคนได้

ลั่วเสี่ยวปิงเชื่อว่า ถ้าไป๋เสาไม่ไปช่วย หนานซิงจะต้องรับบาดเจ็บแน่นอน

ดังนั้น ลั่วเสี่ยวปิงพูดกับไป๋เสาอย่างแน่วแน่"เจ้าลงไปช่วย"

พอพูดเสร็จ กลัวไป๋เสาจะปฏิเสธ น้ำเสียงของลั่วเสี่ยวปิงก็จริงจังขึ้น"นี่เป็นคำสั่ง"

ไป๋เสาได้ยินเช่นนี้ มีแต่ต้องลงไปช่วย

แต่ก่อนที่จะลงไปสั่งไว้ว่า"นายหญิงห้ามลงรถม้านะเจ้าค่ะ"

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า ไป๋เสาถึงวางใจลง จากนั้นก็เข้าร่วมการต่อสู้

ถึงแม้ลั่วเสี่ยวปิงรู้ว่าไป๋เสามีฝีมือการต่อสู้ในตัว แต่ไม่เคยเห็นนางได้ใช้จริง พอวันนี้ได้เห็นก็ทำให้ลั่วเสี่ยงวปิงรู้สึกนับถือ

หลังจากไป๋เสาลงจากรถม้า ก็ยกขาขึ้นเตะไปที่หน้าของคนที่ไม่มีการป้องกันใดๆ จากนั้นใช้ขาเกี่ยวมีดในมือของผู้ชายที่กระเด็นออกไปกลับมา หมุนในมือหลายครั้ง จากนั้นก็จับมีดไว้อย่างแน่น ฟันไปที่แขนของผู้ชาย ท่าทางที่แม่นยำปราดเปรียวแบบนี้ ไม่สอดคล้องกับบุคลิกภายนอกของไป๋เสาเลย

ส่วนไอ้โง่ที่อยู่ข้างๆ เดิมก็เป็นแค่นักเลงตามถนน ไม่เคยเห็นสถานการณ์ที่น่ากลัวอะไรเลย ตอนที่เห็นพวกเขาฟันกันอย่างโหดร้ายก็กลัวจนขาอ่อนล้มไปกับพื้นแล้ว

การเข้าร่วมของไป๋เสา ทำให้ฝั่งตรงข้ามมีแววที่จะแพ้ แต่ในเวลานี้ ในตอนที่ไม่มีใครสังเกตได้ มีร่างๆหนึ่งค่อยๆปรากฏขึ้นในข้างหลังของรถม้า