แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 265

"ข้า มิมีใครสั่งข้ามา"ไอ้โง่นั้นตัวสั่นและตอบกลับ

หนานซิงโมโหมาก ทำท่าจะเตะเขา

ไอ้โง่นั้นกลัวจนกอดหัวแล้วตะโกนออกมา"ไม่มีใครสั่งข้าจริงๆ ข้าแค่รู้สึกโกรธแค้น อยากจะสั่งสอนลั่วเสี่ยวปิงสักครั้งหนึ่ง"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ก็มองไปที่ไอ้โง่คนนั้น"เรามีเรื่องขัดแย้งกันหรือ?"

นางจำไม่ได้ว่าตัวเองยังรู้จักคนนี้เลย

ถึงแม้คนนี้ดูโง่ๆ แต่ร่างใหญ่และดูหน้าดุ คนแบบนี้แยกแยะได้ง่ายมาก นางจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักคนนี้ด้วย

"มี......เปล่า เปล่าขอรับ ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ ล่วงเกินต่อแม่นางแม่นางลั่ว......"ไอ้โง่นี้ช่างมีความปรารถนาที่จะอยู่รอดเหลือเกิน

แต่ลั่วเสี่ยวปิงรำคาญที่จะฟังสิ่งเหล่านี้ ขัดจังหวะด้วยเสียงที่เย็นชา"ข้าจะฟังความจริง"

ได้ยินเช่นนี้ ไอ้โง่นั้นเห็นหนานซิงไม่ได้ทำท่าจะต่อยเขา ถึงกล้าพูดต่อ"ข้าชื่อหูเอ้อ หลานชายของย่าเจียงสี่เป่าขอรับ เจ้า......สั่งคนมาแย่งบ้านข้าไป ทำให้เรื่องดีๆของข้าเสียไป ยังมาต่อยข้าอีก......"

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่โดนต่อยในครั้งก่อน หูเอ้อก็อดไม่ได้ที่จะสั่น

ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวภายหลัง

เดิมที เขาก็รู้สึกกลัวไม่อยากจะไปยั่วยุไอ้หญิงคนนี้เลย เพราะเขาเป็นใหญ่เป็นโตในเมืองจนชินแล้ว มีแต่เขาไปต่อยคนอื่น ไม่ค่อยมีใครเอาชนะเขาได้หรอก แต่กลับถูกต่อยอย่างโหดร้ายขนาดนั้น ซึ่งเจ็บมากด้วย

แต่ว่า......

"อ้อ......"ลั่วเสี่ยวปิงลากเสียงยาว"เจ้านี่เอง"

"......ข้านี่แหละ......"หูเอ้อกลืนน้ำลายเข้าไป จากนั้นมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงด้วยความกลัว"แล้ว......ข้าไปได้ยัง?"

ได้ยินเช่นนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็มองเขาด้วยสีหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม"เจ้านึกว่าเจ้าไปได้หรือ?"

หูเอ้อ"......"อย่าให้เขานึกเอาเองสิ เขาอยากได้คำตอบที่แน่วแน่จากนาง

"ข้า......"

"แจ้งศาลเถอะ"ลั่วเสี่ยวปิงไม่อยากเสียเวลากับหูเอ้อ เลยพูดกับหนานซิงโดยตรง

หนานซิงกำลังคิดจะพูดอะไร แต่หูเอ้อกลับรีบขอร้อง"แม่นางลั่วปล่อยข้าเถอะ ข้าก็ไม่ได้คิดจะแก้แค้นเจ้า คือคนเหล่านั้นมาถามข้าว่าจะแก้แค้นหรือเปล่า"

มิเช่นนั้นในฐานะที่เขารู้ว่าข้างๆลั่วเสี่ยวปิงมียอดฝีมืออยู่ ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่กล้าไปหาเรื่องลั่วเสี่ยวปิงหรอก

คือคนเหล่านั้นหาเจอเขา แล้วถามเขาว่าจะแก้แค้นหรือเปล่า สามารถช่วยเขาฟรี เขาถูกชักชวนจนตกลงกับพวกเขา

เดิมทีนึกว่าตัวเองยังสามารถเอาที่คืนมาได้ แต่คาดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นเช่นนี้

คนเหล่านั้น......ล้วนตายแล้ว

หูเอ้อพูดไปด้วยคิดไปด้วย น้ำมูกไหลไปด้วย ซึ่งดูสกปรกมาก

"คนเหล่านั้นคือใคร?"ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้ว คิดในใจว่าตัวเองนี่ไปขัดใจใครหรือ ถึงกับต้องสั่งคนมากขนาดนี้มาจัดการตัวเอง

นึกถึงคนที่ตัวเองเคยขัดใจ นอกจากนายท่านสามฮัวแล้ว เหมือนมิมีผู้ใดมีความสามารถขนาดนี้แล้ว

แต่ คนเหล่านีสั่งมาจากนายท่านสามฮัวหรือเปล่า?

"นี่......"หูเอ้อลังเลแล้ว

หนานซิงเตะจนหูเอ้อพลิกร่างโดยตรง วางเท้าข้างหนึ่งบนหน้าอกของเขา"พูด"

คำเดียว เต็มไปด้วยการขู่

หูเอ้อที่ขี้ขลาดอยู่แล้ว ไม่ทันไปคิดถึงอย่างอื่น รีบพูดว่า"คือหอว่านเซียง ทีแรกข้าก็ไม่รู้จักคนนั้น แต่ต่อจากนั้นข้าพบว่าคนที่มาหาข้าเป็นผู้ดูแลคนหนึ่งของหอว่านเซียง"

หอว่านเซียง นายท่านสามฮัวจริงด้วย?

ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้ว ใต้ตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

"ตรงนี้จะปวดครึ่งชั่วโมง ภายในสามเดือนขอให้เจ้าไม่ทำความชั่วก็จะไม่เป็นอะไร ถือว่าเป็นบทเรียนแก่เจ้า"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดเสร็จ ก็ไม่สนใจหูเอ้ออีก หยิบขวดๆหนึ่งและผ้าฝ้ายสีขาวม้วนหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ ยื่นให้หนานซิง"เจ้าพันบาดแผลก่อน"

แต่หนานซิงไม่ได้รีบรับยามา กลับมองไปที่แขนเสื้อของลั่วเสี่ยวปิงอย่างประหลาดใจ

ไม่เพียงแค่หนานซิง แม้กระทั่งไป๋เสาและเว่ยหยางก็ล้วนจ้องไปที่แขนเสื้อของลั่วเสี่ยวปิง

แปลกใจว่าทำไมลั่วเสี่ยวปิงถึงซ่อนยาทาแผลและผ้าพันแผลในแขนเสื้อ นางรู้ล่วงหน้าว่าจะรับบาดเจ็บหรือ?

เมื่อเทียบกับพวกเขา ลั่วเสี่ยวปิงดูใจเย็นมาก"ข้าหยิบมาจากเหรินโซ่วถัง"

แน่นอนว่านางไม่ได้หยิบมาจากเหรินโซ่วถังหรอก ของทุกอย่างนางล้วนไว้ในสเพซ

แต่คำอธิบายนี้พวกหนานซิงก็เชื่อกันแล้ว

เดิมทีหนานซิงจะรอกลับไปค่อยรักษาบาดแผล เพราะแผลแค่นี้เองสำหรับเขาไม่เท่าไหร่หรอก บาดแผลที่หนักกว่านี้เขาก็คงโดนมามากมายแล้ว

แต่ลั่วเสี่ยวปิงยืนหยัด หนานซิงมีแต่ต้องทำตาม

แน่นอนว่า ได้รับความเป็นห่วงจากนายหญิง หนานซิงก็รู้สึกว่าการที่ตัวเองรับบาดเจ็บมันก็คุ้มแล้ว

เนื่องจากแผลอยู่บริเวณหลัง ดังนั้นไป๋เสาจึงช่วยหนานซิงพันแผลจนเสร็จ

รอพันแผลเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงถึงพาเว่ยหยางและไป๋เสาขึ้นรถม้า หนานซิงเป็นคนขับรถม้าเหมือนเดิม

เดิมทีลั่วเสี่ยวปิงจะให้ไป๋เสาขับรถม้า แต่หนานซิงกลับยืนยันว่าจะขับเอง

อย่าพูดเล่นเลย ถ้าให้เจ้านายรู้ว่าตัวเองอยู่ในรถม้าเดียวกับนายหญิง งั้นเขาต้องซวยแล้วสิ?

ส่วนหูเอ้อ ไม่มีใครไปสนใจเขาอีก ปล่อยให้เขากรี๊ดร้องอยู่ที่เดิม

บนรถม้า ไป๋เสาอ้าปาก"นายหญิงวางยาพิษอะไรให้หูเอ้อหรอเจ้าคะ?"