แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 305

ลั่วเสี่ยวปิงหันไป ก็เห็นว่าฉีเทียนเห้ากำลังเข้าใกล้ตัวเองแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงตกใจทันที รีบใช้มือกอดอกเอาไว้"เจ้าทำอะไร?"

นางเหนื่อยแล้วจริง!

แต่ฉีเทียนเห้ากลับไม่คำนึงถึงสีหน้าของลั่วเสี่ยวปิง เข้าใกล้เรื่อยๆ ใบหน้าปรากฏสีหน้าที่เสน่ห์ร้าย

รอยยิ้มที่เสน่ห์ร้าย หน้าข้างที่ดูดี และรวมกับหมอกที่คลุมเครือ ถือว่าบนใบหน้ายังมีแผลเป็นที่น่ารำคาญอยู่ แต่ก็ไม่ส่งผลต่อความหล่อของฉีเทียนเห้าในตอนนี้

โดยเฉพาะ กล้ามเนื้อที่แข็งแรงและพอดี รวมกับหยดน้ำโปร่งใส ทำให้ฉีเทียนเห้าดูน่าดึงดูดคนมาก

ลั่วเสี่ยวปิงกลืนน้ำลายลงไปด้วยจิตสำนึก หลังจากกลืนน้ำลายลงไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงถึงสังเกตได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ก็รู้สึกจนคำพูดทันที

ส่วนฉีเทียนเห้า ตอนนี้หยุดอยู่หน้านาง ใบหน้าห้างกับใบหน้าของนางไม่ถึงครึ่งฝ่ามือ ลมหายใจของฉีเทียนเห้ายังเป่าถึงหูของนาง

"เจ้านึกว่าข้าจะทำอะไร?"ฉีเทียนเห้าถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยั่วยวน

ลั่วเสี่ยวปิง"ข้า......"

เพิ่งคิดจะพูด ก็เห็นมือของฉีเทียนเห้าข้ามศีรษะของตัวเองไป......

ลั่วเสี่ยวปิงรีบหลับตา

เพราะนางก็หลบฉีเทียนเห้าไม่ได้อยู่แล้ว มีแต่ต้องหลับตาอย่างเดียว

จากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกถึงเสียงลมพาดผ่านข้างหู แล้วได้ยินเสียงหัวเราะฉีเทียนเห้าตามมา

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกผิดปกติ ลืมตาขึ้นมา ก็เห็นฉีเทียนเห้าหยิบเสื้อของตัวเองในมือ และพูดอย่างกวนตีนมาก"ข้าแค่หยิบเสื้อของตัวเองเท่านั้น"

ลั่วเสี่ยวปิง"......"นางคิดไปไกลเองหรือ?

จ้องฉีเทียนเห้าด้วยความโกรธและเขินอาย จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็หันหลังไปโดยตรง ไม่สนใจฉีเทียนเห้าอีกเลย

"รอก่อน"

ฉีเทียนเห้ากลัวลั่วเสี่ยวปิงจะโมโหจริง เลยหยุดเพียงเท่านี้ พอพูดเสร็จ ฉีเทียนเห้าก็ออกไป

แช่อยู่ในน้ำ มองดูผิวหนังที่เหี่ยวเล็กน้อย ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย

รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย ถ้ามีคนมาในเวลานี้ งั่นตัวเองจะขายหน้ามากเลยใช่ไหม?

กำลังคิดอยู่ หน้าประตูก็มีเสียงส่งมา

ลั่วเสี่ยวปิงหลบเข้าไปในน้ำด้วยจิตสำนึก"เสื้อไว้ที่นี่ให้นะ"

เป็นเสียงของฉีเทียนเห้า จากนั้นฉีเทียนเห้าก็ออกไป

ลั่วเสี่ยวปิงถอนหายใจออก เมื่อเห็นเสื้อผ้าแห้งข้างบ่อน้ำ ลั่วเสี่ยวปิงก็รีบขึ้นฝั่ง

รอหลังจากลั่วเสี่ยวปิงออกจากบ้านไม้ ก็เห็นฉีเทียนเห้ารออยู่ข้างบ้านไม้ ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกสงสัย"ทำไมที่นี่มีเสื้อของข้า?"

ฉีเทียนเห้ามองลั่วเสี่ยวปิงอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก"ข้าให้คนไปหยิบมา"

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า แต่หลังจากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็สังเกตถึงความผิดปกติ

ฉีเทียนเห้าเพิ่งออกไปสักครู่หนึ่งก็หยิบเสื้อผ้าเข้ามา งั้นก็หมายความว่าก่อนหน้านี้เขาก็สั่งให้คนไปเอาเสื้อแล้วหรือ?

ดังนั้นทุกคนล้วนรู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรในบ่อน้ำแล้วหรือ?

เมื่อนึกถึงที่นี่ ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกร้อนใบหน้า จ้องฉีเทียนเห้าทีหนึ่งจากนั้นก็ไปหาอานอานและเล่อเล่อ

ฉีเทียนเห้าที่ถูกจ้อง"......"กระทันหันมาก ไม่ทราบว่าเหตุใดตัวเองถึงถูกจ้อง

ในที่สุดฉีเทียนเห้าก็รู้สึกว่าสาเหตุที่ลั่วเสี่ยวปิงทำเช่นนี้ก็เพราะตัวเองทำให้นางเหนื่อยเกินไป เลยอุ้มลั่วเสี่ยวปิงขึ้นมาในแนวนอน

ลั่วเสี่ยวปิง"เจ้าทำอะไร?"

ในเวลานี้ เด็กสองคนวิ่งมาพอดี ข้างหลังยังมีไป๋เสาตามอยู่

อานอานสอนตัวหนังสือให้เขา เขาก็เรียนอย่างตั้งใจ ตอนที่อานอานฝึกวิชาต่อสู้ สี่เป่าก็ไม่ได้ว่างเลย ฝึกท่านั่งม้าไปด้วย คนเลยดูแข็งแรงขึ้นเยอะ

อาจเพราะว่ารู้ตำแหน่งและหน้าที่ในอนาคตของตัวเองแล้ว ดังนั้นถึงแม้อายุของสี่เป่ายังไม่ถึงเจ็ดปี แต่ดูสุขุมนุ่มลึกกว่าเดิมมากมาย ทำให้คนไม่สามารถมองเขาเป็นเด็กที่มีอายุเพียงเจ็ดปีเท่านั้น

แต่ถึงเป็นเช่นนี้ เมื่อสี่เป่าได้ยินย่าตัวเองขอร้องคุณหญิงให้พาตัวเองไปเที่ยวด้วย ก็ตาสว่างขึ้นมา

เห็นเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ยอมจะปฏิเสธ และเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งเท่านั้น เลยพยักหน้ายอมรับ

ส่วนซ่งหลิงหลิง เดิมทีก็จะไปด้วย แต่เมื่อได้ยินว่าอู้เจินไม่ยอมไป แม้ซ่งหลิงหลิงรู้สึกเศร้าเล็กน้อย แต่ก็ยืนหยัดที่จะอยู่กับอู้เจิน

ส่วนคนอื่นๆ อย่างเช่นเว่ยหยาง ก็ไม่ได้คิดจะออกไปเลย

ดังนั้น หลังจากเตรียมรถม้าเสร็จ หนานซิงก็เป็นคนขับรถม้า ในรถม้านอกจากมีลั่วเสี่ยวปิง ไป๋เสา อานอาน เล่อเล่อ และสี่เป่าแล้ว ยังไปรับหญิงชราซูกับชุยเหวินเฉิงที่จะไปในเมืองด้วย

ส่วนฉีทียนเห้าและอั้นหวู่ขี่ม้าอยู่ข้างนอก

ไม่นานรถม้าก็มาถึงในเมือง ก็ให้หญิงชราซูกับชุยเหวินเฉิงลงรถ แล้วรถม้าก็วิ่งไปต่อ

พอมาถึงจุดหมายปลายทาง แม้ยังไม่ถึงเที่ยงวัน แต่มีคนอยู่จำนวนไม่น้อยแล้ว ดูครึกครื้นมาก เมื่อเทียบกับนางก่อนปีใหม่ในครั้งนั้น ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่เลย

และสิ่งเหล่านี้ ล้วนเป็นเพราะงานโคมไฟในคืนนี้

ได้ข่าวว่าในเมืองจะจัดงานโคมไฟที่ยิ่งใหญ่ขึ้นทุกปี จะดึงดูดสาวสวยชายหล่อมากมายมาเข้าร่วม ซึ่งครึกครื้นมาก

และเนื่องจากคนเยอะ ความเร็วของรถม้าจึงช้ามาก

เล่อเล่อเลยเปิดผ้าม่านมองไปที่นอกหน้าต่าง เต็มไปด้วยความสนใจ

แม้กระทั่งสี่เป่า ก็ตื่นเต้นกับความครึกครื้นภายนอกด้วย

มีแต่อานอานสงบที่สุด ราวกับว่าไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่างข้างนอกเลย

ในเวลานี้ มีเสียงสนทนาส่งเข้ามาในหูของลั่วเสี่ยวปิง ทำให้อารมณ์ของลั่วเสี่ยวปิงที่ดีอยู่แต่เดิมนั้นหายไปหมดเลย