แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 334

ทุกคนต่างคนต่างพูด ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนรน

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่อุบไว้อีกแล้ว พูดว่า “ข้ายังคงหวังว่าพวกเจ้าจะสามารถเพาะปลูกข้าว......”

คำพูดของลั่วเสี่ยวปิงพูดออกไป สีหน้าชาวบ้านก็มีแววแห่งความผิดหวังเล็กน้อย

โดยเฉพาะพวกที่ปลูกข้าวมาทั้งชีวิต ครอบครัวก็เป็นได้แค่ชาวนาที่ทำได้เพียงอิ่มท้อง

พวกเขารู้อย่างชัดเจนว่าลำพังพึ่งพาเพียงผลผลิตในที่ท้องนา พวกเขาจะได้ผลลัพธ์อย่างไร

ลั่วเสี่ยวปิงกวาดมองสายตาของพวกเขาเหล่านั้น ไม่ได้รีบพูด

เธออยากลองดูทัศนคติของพวกเขา ดูว่าคนเหล่านี้จะกล่าวโทษเธอเพราะความผิดหวังหรือไม่

หากเป็นเช่นนี้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือมากมายนัก

เพราะว่าใจคนนั้นล้วนเหมือนบ่อน้ำลึกที่มองไม่เห็นก้นบ่อ ถ้าหากต่อจากนี้เธอทำอะไรไม่ได้เป็นดั่งความคาดหวังของพวกเขา หากเธอยังต้องถูกพวกเขาต่อว่า สู้แบ่งแยกขอบเขตให้ชัดเจนดีกว่า ดีกว่าสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็นมากมายให้กับตัวเอง

แต่ผลลัพธ์คือดี ถึงแม้มีคนไม่น้อยผิดหวังต่อคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง แต่สุดท้ายก็ไม่มีคนพูดจาต่อว่า หรือคิดอยากจะพูดตัดคำพูดลั่วเสี่ยวปิง

นี่ก็เป็นเพราะคนที่มาในวันนี้ล้วนเป็นหัวหน้าครอบครัว แต่ไม่ใช่เหล่าแม่บ้านที่ขาดความรู้

เห็นผลลัพธ์นี้แล้ว ลั่วเสี่ยวปิดพอใจมาก จึงพูดต่อ “แต่ว่า แน่นอนว่าไม่เหมือนการเพราะปลูกสมัยก่อน ข้าจะให้เมล็ดพันธุ์กับพวกเจ้า ผลผลิตต้องเยอะกว่าเดิมแน่นอน”

เมล็ดพันธุ์ที่แช่ด้วยน้ำแร่วิญญาณสามารถเพิ่มผลผลิต จุดนี้นางได้ให้จางเอ้อหลางไปพิสูจน์แล้ว

ถึงแม้ตอนนี้ภาคใต้ยังไม่มีผลผลิต แต่ว่าต้นกล้าที่งอกออกมานั้นก็พิสูจน์ปริมาณผลผลิตในภายหลังได้แล้ว เธอสามารถเชื่อมั่นและวางใจให้ชาวบ้านไปทดลองได้

ได้ยินว่าสามารถเพิ่มปริมาณผลผลิตได้ แสงแห่งความหวังก็ลุกขึ้นในสายตาของข้าวบ้าน

จางเหล่าฮั่นก็ถามขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “งั้น......สามารถเพิ่มขึ้นเท่าไหร่?”

ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน สิ่งที่ชาวนารักที่สุดก็คือข้าว หากไม่ใช่ผลผลิตน้อยเกินไป จะมีใครไม่อยากเพาะปลูกข้าว?

ได้ยินแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็คำนวณในใจครู่หนึ่ง

คนส่วนใหญ่ในต้าชิ่งปลูกข้าว ผลผลิตเยอะที่สุดอยู่ในพื้นที่ราบของภาคใต้ สามารถมีผลผลิตสองสามร้อยกิโลกรัม

ฝั่งหมู่บ้านต้าชิ่งใกล้ชายแดนตะวันตก พื้นที่ค่อนข้างเป็นดินจืดไร้ปุ๋ย ผลผลิตมีแค่เพียงประมาณสองร้อยกิโลกรัม ที่นาระดับสองยิ่งมีผลผลิตเพียงหนึ่งร้อยกิโลกรัม รวมแล้วระดับก็อยู่ในสมัยราชวงศ์ถังและซ่ง

ในสมัยปัจจุบัน ยุคศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด หยวนเหล่าได้ทำให้นาข้าวมีผลผลิตมากกว่าหนึ่งพันกิโลกรัมต่อไร่แล้ว ยุคศตวรรษที่ยี่สิบสองก็ถึงระดับที่นั่งตากลมใต้ต้นข้าวสูงแล้ว

ถึงแม้น้ำแร่วิญญาณของเธอจะพัฒนาเมล็ดพันธุ์ได้ แต่ก็เด่นออกนอกกรอบเกินไปไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงทำการแทรกแซงเมล็ดพันธุ์ข้าวปริมาณผลผลิตทางภาคใต้ที่ให้จางเอ้อหลาง ตามที่จางเอ้อหลางเขียนในจดหมาย คาดว่าสามารถให้ผลผลิตข้าวได้ถึงห้าหกร้อยกิโลกรัม

ห้าหกร้อยกิโลกรัมสำหรับหมู่บ้านต้าซิง นั่นก็เท่ากับว่าเพิ่มขึ้นสามเท่าแล้ว

คิดถึงจุดนี้ ลั่วเสี่ยวปิงพูดอย่างถ่อมตัว “อย่างน้อยก็สามารถเพิ่มผลผลิตได้สองเท่า”

คำพูดนี้ของลั่วเสี่ยวปิง ทำให้ชาวบ้านเฮฮาไปตามกัน

สองเท่าเหรอ!

นั่นมันแนวคิดอะไร?

นั่นมันสามารถทำให้พวกเขากินอิ่ม และยังสามารถมีอาหารเหลือไปขายได้

ท่ามกลางความดีใจของทุกคน ลั่วเสี่ยวปิงก็ทิ้งประโยคสำคัญอีก “ข้าหวังว่าที่นาของพวกเจ้ายังคงปลูกข้าว พื้นที่แห้งก็ปลูกพริก”

พอสงครามมาถึง ผู้อพยพเต็มเมือง จะมีผู้คนมากมายอดตาย

เพราะฉะนั้นเวลานี้สามารถเพาะปลูกข้าวยังไงก็เป็นเรื่องที่ดี

ลั่วเสี่ยวปิงจึงเจรจาอย่างดีกับพวกเขา อีกสามวันนับจากนี้ มาเซ็นสัญญาและรับเมล็ดข้าวกับเมล็ดพริก และให้พวกเขาไปแจ้งกับชาวบ้านที่ไม่ได้มา แสดงให้เห็นว่าไม่ว่าเป็นใคร ขอแค่ตั้งใจทำนาไม่มีใจว่อกแว่ก ล้วนเซ็นสัญญานี้ได้ทั้งนั้น

แต่ว่าลั่วเสี่ยวปิงก็พูดคำไม่ดีไว้ล่วงหน้า บอกหากมีใครนำของรั่วไหลออกไป ก็เจอกันที่ศาล ไม่ยอมมืออ่อนแน่นอน

ถึงแม้จะมีข้อเสนอนี้อยู่ แต่ชาวบ้านก็ยังคงจากไปอย่างดีใจ

เมื่อชาวบ้านจากไปไม่นาน หนานซิงก็กลับมาแล้ว

หนานซิงไปหมู่บ้านหลี่เจียมา และไปในเมืองมา สืบเรื่องที่ควรสืบมาทั้งหมดแล้ว

คนที่ไปหาคนตระกูลหลี่ที่หมู่บ้านหลี่เจียคือลั่วเจียซิ่ง ลั่วเจียซิ่งไปเพราะฟังคำสั่งของยาลั่ว แต่ก่อนไปได้ไปพบลั่วเหอซิ่ง

ตอนแรกย่าลั่วอยากให้คนของหมู่บ้านหลี่เจียมากีดกั้นลั่วเสี่ยวปิง ลั่วเหอซิ่งคิดแล้ว ก็ให้ลั่วเจียซิ่งพูดต่อหน้าคนหมู่บ้านหลี่เจียมากมาย

ท่ามกลางนี้คนที่สามารถเป็นเมียน้อยในตระกูลฉี สามารถกินอยู่อย่างสบาย และให้ย่าเถียนไปใช้ชีวิตปั้นปลายในบ้านลั่วเสี่ยวปิง เป็นผู้ใหญ่ในตระกูลฉี ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความคิดของลั่วเหอซิ่ง

ย่าเถียนเป็นคนฟุ่มเฟือย สิ่งที่ควรพูดไม่ควรพูด ต่อหน้าคนหมู่บ้านหลี่เจียล้วนพูดออกไปหมดแล้ว เพราะฉะนั้นจะสืบก็ง่ายมาก

แต่สาเหตุที่พวกย่าเถียนมาถึงหลังปีใหม่นั้น ก็เป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้หิมะปิดล้อมภูเขา พวกเขาออกมาไม่ได้

ส่วนหนานซิงไปในเมือง ก็เพราะจะสืบเบาะแสของลั่วเหอซิ่ง

ตอนนี้ลั่วเหอซิ่งกลับมาในเมืองอีกแล้ว ใช้จ่ายเปลี่ยนไปเป็นฟุ่มเฟือย มนุษยสัมพันธ์ดูเหมือนดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน แต่ติดพนัน เรื่องนี้คนรอบข้างไม่รู้

ฟังหนานซิงรายงานจบ แววตาลั่วเซี่ยวปิงก็ส่อแววเย็นชา

ตระกูลลั่วถูกทำให้แตกแยกไปหมดแล้วยังสามารถกระโดดโลดเต้นได้แบบนี้อีก ไม่ใช่เพราะอาศัยว่าลั่วเหอซิ่งเป็นซิ่วฉายหรอกหรือ ชื่อเสียงยังอยู่หรือ?

คิดไปมาลูกคนโตและคนรองของตระกูลลั่วที่ไปใช้แรงงานหนักก็ใกล้จบแล้ว ฉวยโอกาสมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้ตระกูลลั่วดีกว่า