แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 347

"เพียงแค่แม่นางพานสามารถแต่งงานกับต้าหลางของเรา พวกเราก็จะสามารถซื้อบ้านใหม่ข้างบ้านตระกูลพานเพื่อเป็นเรือนหอให้คู่บ่าวสาวได้ ในภายภาคหน้าเพียงแค่ต้าหลางปฏิบัติไม่ดีกับแม่นางพาน พวกเราก็จะสามารถไปสั่งสอนต้าหลางได้ถึงบ้าน และกล่าวถามสองสามีภรรยาได้"

"นอกจากนี้ หลานสาวมีนิสัยชอบเก็บตัว ข้ายังพอมีกำลังที่จะดูแลหลานสาว คงจะไม่ขอรบกวนแม่นางพานหรอก สินเดิมของหลานสาวข้าและตาเฒ่าจะเป็นคนรวบรวมเอง จะไม่ทำให้คู่บ่าวสาวต้องเป็นทุกข์มากเกินไปอย่างแน่นอน"

เพียงแค่พูดคำเหล่านี้ออกมา ไม่เพียงแต่คนอื่นๆ จะตกตะลึง จากต้าหลางก็มีสีหน้าที่ตกใจเหมือนกัน

"แม่ ท่าน......"

จางเฉินซื่อชำเลืองมองจางต้าหลาง "เจ้าอย่าเพิ่งพูดอะไรเลย"

"แต่ว่า....."

จางเฉินซื่อคาดหวังว่าจะได้ดิบได้ดี "แต่ว่าอะไรกัน? บัดนี้ไม่ใช่ว่าลูกสะใภ้สำคัญที่สุดหรือ? ข้ากับพ่อของเจ้าไม่ได้หลงๆ ลืมๆ นะ อีกทั้งยังมีเอ้อหลางอยู่อีกด้วย เจ้ายังมาเล่นอะไรอยู่อีกเล่า?"

จางต้าหลางไม่ได้พูดจา แต่ภายในใจของจางต้าหลางกลับสะเทือนใจและเป็นทุกข์

แต่ไหนแต่ไรพ่อแม่ก็ไม่เคยพูดเรื่องที่จะมาซื้อบ้านอยู่ข้างๆ บ้าน และก็ไม่เคยพูดว่านับตั้งแต่นี้เสี่ยวเหม่ยจะเข้ามายุ่งเรื่องของพวกเขา

ต้องการจะซื้อบ้านข้างๆ บ้านตระกูลพาน ต่อให้เป็นบ้านหลังเล็กๆ นั่นก็หลายร้อยตำลึง และจะต้องควักเงินในบ้านออกไปอย่างต่อเนื่องหรือไม่?

อีกทั้งเสี่ยวเหม่ย ชัดเจนว่าเป็นลูกสาวของเขา แต่ความหมายของแม่ก็คือ เขาแต่งงานกับเจ้าสาว ก็อาจจะไม่สนใจแม้กระทั่งลูกสาวได้

ถ้าเป็นเช่นนี้จริงๆ เช่นนั้นเขา......

จางต้าหลางเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง

และคนตระกูลพาน ก็รู้สึกสั่นสะเทือนเล็กน้อย

คำพูดนี้ของตระกูลจางล้วนพูดถึงสิ่งนี้ ซึ่งไม่อาจพูดได้ว่าไม่บริสุทธิ์ใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังรับปากว่าจะซื้อบ้านอยู่ข้างๆ เช่นนี้ หยิงหยิงจะได้ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้สายตาของตนเอง และไม่ถูกรังแกเหมือนเมื่อก่อนอีกใช่หรือไม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน?

ส่วนเด็กคนนั้น ไม่ต้องพูดถึงก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง และเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง มีปู่ย่าช่วยส่งเสีย ซึ่งไม่ได้เป็นไรมากจริงๆ

ตรงกันข้ามกับฉวี่จี้ ที่ก่อนหน้านี้ครอบครัวคิดว่าฉวี่จี้สามารถแต่งงานได้

แต่ตระกูลฉวี่ที่อยู่อำเภอใกล้เคียง ไม่ว่าอย่างไรฉวี่จี้ก็ไม่สามารถย้ายไปที่เมืองซีเหอได้

ระยะห่างที่ไกลเช่นนั้น ลูกสาวจะมีชีวิตอย่างไรใครจะไปรู้ได้?

พานหยิงหยิงอยู่นอกฉากกั้นห้อง อันที่จริงนับตั้งแต่เริ่มชอบจางต้าหลาง ภายในใจก็กระวนกระวายเป็นอย่างมาก กลัวว่าครอบครัวของจางต้าหลางจะดูถูกดูแคลนนาง รังเกียจที่นางเคยแต่งงานมาแล้วอีกทั้งไม่สามารถมีลูกได้

แต่พอจางเฉินซื่อพูดคำนี้ออกมา ความกังวลของพานหยิงหยิงก็ถูกขจัดไปโดยสิ้นเชิง เวลานี้ภายในใจของพานหยิงหยิงก็ทั้งตื้นตันใจทั้งดีใจ

ตรงกันข้ามกับการสั่นสะเทือนของตระกูลพาน สีหน้าของฉวี่จี้ไม่สู้ดีนัก

เขารู้ว่าความได้เปรียบของตัวเองอยู่ที่ไหน แต่เพราะสาเหตุที่ไม่สามารถอธิบายของสาวชนบทคนนั้นที่อยู่ตรงหน้า ความได้เปรียบของตัวเองก็ไม่ใช่ความได้เปรียบโดยสิ้นเชิง

สุดท้ายคนตระกูลพานก็กล่าวอำลาก่อน บอกว่าต้องการจะไปปรึกษาหารือกันสักหน่อย ในห้องโถงจึงเหลือเพียงคนสู่ขอของทั้งสองฝ่าย

หลังจากนายท่านพานและพานฮูหยินออกจากห้องโถงไป ก็เป็นธรรมดาที่จะไปถามความคิดเห็นของพานหยิงหยิง

ไม่ต้องเป็นห่วงแม้แต่น้อย พานหยิงหยิงก็จะต้องเลือกตระกูลจางอยู่แล้ว

ถ้าเป็นเมื่อก่อน บางทีคนตระกูลพานก็อาจจะเกลี้ยกล่อมอีกสักครั้ง แต่ครั้งนี้ คนตระกูลพานไม่มีใครเอ่ยปากโน้มน้าวเลยสักคน

เพราะว่าครั้งนี้ ที่พานหยิงหยิงเลือก คนตระกูลพานเองก็เห็นด้วย

ฉวี่จี้ไม่ได้ถูกเลือก เป็นธรรมดาที่จะต้องพาพ่อสื่อแม่สื่อและของหมั้นจากไป ตระกูลพาน ซานหลางพานเจ๋อหยวนเป็นเพื่อนสนิทของฉวี่จี้ จึงต้องการจะไปส่งเขา

ในห้องโถงก็เหลือเพียงสองตระกูลลั่วจางและลั่วเสี่ยวปิง นายท่านพานจึงเอ่ยถึงเงื่อนไข "ในเมื่อพวกท่านบอกว่าจะซื้อบ้านอยู่ข้างๆ บ้าน เช่นนั้นก็ไม่อาจพูดลอยๆ ขึ้นได้ อยากจะแต่งงาน ก็ต้องซื้อบ้านเสียก่อน"

ไม่ใช่ว่าตระกูลพานพูดจาไม่ดี แต่พวกเขากลัวว่าตระกูลจางจะพูดปากเปล่า ถึงเวลาก็จะต้องเสียใจ

จางเฉินซื่อ : "นี่เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว วันพรุ่งนี้.....ไม่สิ วันนี้พวกเราออกไปก็จะไปดูบ้านกันเลย"

"หมอเทวดาลั่ว ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว โปรดช่วยนายท่านของข้าด้วยเถิด"

ลั่วเสี่ยวปิงแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง มองคนติดตามคนนั้นด้วยสีหน้างุนงงสงสัย "นายท่านของพวกเจ้าเป็นอะไรหรือ?"

เพียงคนติดตามได้ฟัง ก็แทบจะร้องไห้ออกมา

"ท้องร่วง ตั้งแต่วันนั้นที่นายท่านของพวกเรากลับไปจนถึงตอนนี้ ก็ท้องร่วงมาสามวันแล้ว......"

เพียงนึกถึงสถานการณ์ภายในบ้าน สีหน้าของคนติดตามแปลกประหลาดอย่างมาก ทั้งร้อนใจ และยากที่จะพูดออกมาให้ชัดเจนได้ในประโยคเดียว

แต่ก็น่าที่พูดยากไม่ใช่หรือ?

นายท่านของพวกเขา ดึงลุกไม่ขึ้นจริงๆ

เพราะอ้วนเกินไป คนใช้ภายในบ้านจะพยุงเขาอย่างไรก็ไม่เป็นผล อีกทั้งจะไปห้องส้วมก็ไปไม่ทัน เมื่อครู่นี้เพิ่งถ่ายไปครั้งหนึ่ง ไม่นานก็ถ่ายออกมาอีกครั้งหนึ่ง เช่นนี้ ภายในบ้านจึงเหม็นคละคลุ้ง บรรดาคนใช้แต่ละคนก็ยิ่งต้องทุกข์ทรมาน

ไม่ต้องพูดว่าบรรดาคนใช้รับไม่ไหว ฮูหยินก็รับไม่ไหวเช่นกัน

สองวันก่อนฮูหยินยังมาเอง แต่รอแล้วไม่มีใครมา วันนี้เหลือเพียงเขาที่รออยู่ที่นี่ และบอกว่าไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องพาคนกลับไปให้ได้

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดคนที่เขารอก็มาแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงแสร้งทำเป็นตกใจ "ท้องร่วงได้อย่างไรกัน?"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดพลาง ขมวดคิ้วขึ้นอีกครั้ง "หรือว่านายท่านหยางแอบกินเนื้อติดมัน?"

เวลานี้คนรับใช้จะกล้าพูดปดได้อย่างไร? เลยต้องสารภาพผิดทั้งหมด

หยางซีไม่เพียงแค่กินเนื้อติดมันในช่วงสิบวันนั้น แต่ในวันที่กินยาก็ยังคงกินเนื้อติดมันด้วย

พอเริ่มท้องร่วงหยางซีก็ยังไม่สนใจ เพียงแค่ตามหมอมาดูอาการ จนกระทั่งเริ่มไม่ไหวแล้ว......