แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 370

“นางแพศยา ข้าจะฆ่าเจ้า!”

เวลาเดียวกันกับที่มีร่างคนพุ่งมาที่ลั่วเสี่ยวปิง เสียงพูดก็ดังขึ้นพร้อมกัน

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกถึงความอันตราย แต่เนื่องจากตัวเองใกล้โพรงหญ้านั้นเกินไป บวกกับเรื่องเกิดกะทันหันมาก ทำให้เธอตั้งตัวไม่ทันเลยแม้แต่น้อย

มองเห็นมีดตัดฟืนยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้เธอ ลั่วเสี่ยวปิงใจหาย แทบจะใช้สติในเสี้ยววินาทีนั้นขยับร่างของตัวเอง เพื่อพยายามให้หลีกเลี่ยงจุดสำคัญของตัวเอง

และแล้ว วินาทีที่มีดกำลังฟันมาที่ลั่วเสี่ยวปิง ก็มีเสียงดัง “ตั้ง” มีดก็เอียง ลั่วเสี่ยวปิงพ้นจากอันตราย

ไม่มีเวลาคิดอย่างอื่น ลั่วเสี่ยวปิงมองคนร้ายฟ่านลี่ฮัวที่อยู่บนพื้น แววตาก็เย็นชา หยิบกระปุกแป้งออกมากระปุกหนึ่ง ขณะที่ฟ่านลี่ฮัวจะลุกขึ้นมาฆ่าเธออีก ก็รีบสาดไปที่ฟ่านลี่ฮัวทันที

ฟ่านลี่ฮัวที่ตอนแรกยังอยากฆ่าคนอย่างตื่นเต้น ขณะที่ผงแป้งสาดโดนตัวแล้ว ก็ตัวอ่อนล้มลงไป

ฟ่านลี่ฮัวสีหน้าหวาดกลัว “เจ้า เจ้าทำอะไรกับข้า?”

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ตอบฟ่านลี่ฮัว แค่มองนางอย่างเย็นชา

เพราะว่าไม่ไกลจากปากทางขึ้นเขาก็มีโรงงานของลั่วเสี่ยวปิง เสียงตะโกนเมื่อครู่ของฟ่านลี่ฮัวดึงดูดคนมาตั้งนานแล้ว ขณะนี้มีคนออกมา เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงทางขึ้นเขาคือลั่วเสี่ยวปิง ก็พากันขึ้นมา

พอมาถึงตรงหน้าแล้ว มองเห็นฟ่านลี่ฮัวบนพื้น แล้วก็มีดข้างกายฟ่านลี่ฮัว ทุกคนก็เดาออกทันทีว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น “เจ้านาย ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

มีคนถามลั่วเสี่ยวปิง สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหน้า จากนั้นก็พูดกับหญิงคนสองที่ค่อนข้างร่างใหญ่และผู้ชายสองคน “พวกเจ้าช่วยข้าส่งนางไปที่ศาลเมือง บอกว่านางวางแผนฆ่าคน”

ทั้งหลายนี้ช่วยลั่วเสี่ยวปิงทำงาน แน่นอนว่าไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตอบรับ

จากนั้นหญิงสองคนก็ไปพยุงตัวฟ่านลี่ฮัวขึ้นมา ฟ่านลี่ฮัวได้ยินลั่วเสี่ยวปิงจะส่งตัวเองให้ทางการ ก็ระเบิดทันที “ลั่วเสี่ยวปิง เจ้ากล้าส่งข้าไปที่ศาล?”

ลั่วเสี่ยวปิงมองฟ่านลี่ฮัวอย่างเย็นชา “ทำไม่ข้าจะไม่กล้า?”

ฟ่านลี่ฮัวกลืนน้ำลาย จากนั้นพูดว่า “ลั่วเสี่ยวปิง เจ้าทำลายอนาคตลูกชายข้า ข้าฆ่าเจ้าก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เจ้ามีสิทธิ์อะไรส่งข้าไปที่ศาล?”

ถ้าไม่ใช่ลั่วเสี่ยวปิงทำให้คนของบ้านใหญ่และบ้านสองถูกขังคุก เหอซิ่งจะเผชิญเรื่องถูกไล่ออกได้อย่างไร? แล้วยังถูกเพื่อนเรียนหัวเราะเยาะได้อย่างไร?

ถ้าไม่ใช่เพราะเช่นนี้ แล้วจะไปเล่นพนันได้อย่างไร?

ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นเพราะลั่วเสี่ยวปิงทั้งนั้น

ถ้าไม่มีลั่วเสี่ยวปิง ตอนนี้ครอบครัวของพวกเขาก็ยังคงใช้ชีวิตที่คนในหมู่บ้านอิจฉา ถ้าหากไม่มีลั่วเสี่ยวปิง เหอซิ่งของนางก็สามารถสอบเข้าเป็นขุนนาง......

ล้วนถูกทำลายเพราะลั่วเสี่ยวปิงทั้งนั้น

คิดถึงจุดนี้ ความเกลียดชังในสายตาของฟ่านลี่ฮัวเหมือนจะล้นออกมาแล้ว “ลั่วเสี่ยวปิง เจ้าไม่ได้ตายดีแน่ ถึงข้ากลายเป็นผีก็ไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่”

ฟ่านลี่ฮัวในตอนนี้เริ่มมีอาการบ้าคลั่งบ้างแล้ว แต่ว่าหลังจากโดนยาผงกระดูกอ่อนของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว นางก็ไม่มีเรี่ยวแรงอะไร คำพูดที่ตะโกนออกมาก็ไม่ได้มีกำลังเท่าไหร่

หญิงสองคนที่พยุงตัวนางมองดูลั่วเสี่ยวปิง เมื่อได้รับสัญญาณจากลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ก็ลากตัวฟ่านลี่ฮัวเดินออกไปแล้ว

ฟ่านลี่ฮัวในเวลานี้ รู้สึกเหมือนสุนัขตายที่ถูกลากตัว แต่ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นกรรมที่นางก่อขึ้นเอง

ถ้าหากไม่มีใจคิดร้ายตั้งแต่แรก ตระกูลลั่วของพวกเขาก็ไม่ได้มีจุดจบเช่นวันนี้

รอจนฟ่านลี่ฮัวถูกลากตัวไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็เรียกให้คนงานไปทำงานต่อ

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็เดินเข้าไปในเขาต่อ

แต่ว่าเดินไปเรื่อยๆ รอจนเดินห่างจากหมู่บ้านไกลแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็หยุดเดินกะทันหัน

“ออกมาได้แล้ว!”

ลั่วเสี่ยวปิงพูดกับกลางอากาศ

พูดจบ ท่ามกลางป่าไม้ก็ยังเงียบสงบ บางทีก็ได้ยินเสียงลมพัดผ่านหรือเสียงนกบินผ่าน

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้รีบร้อน เพียงแค่ยืนนิ่ง ไม่ได้ขยับตัว

ฉีเทียนเห้าจัดคนไว้ข้างกายเธอ เธอรู้

ไป๋เสาคืออั้นลิ่ว ยังมีอั้นหวู่ อั้นชีและอั้นปา

อั้นหวู่กับหนานซิงเธอเก็บไว้ข้างกาย ช่วยเธอทำงาน ตอนนี้อยู่ที่บ้าน ไม่ได้พามาด้วย

เธอไม่โทษฉีเทียนเห้าที่ส่งคนมาอยู่ข้างกายเธอ ความหวังดีและหวังร้าย เธอแยกแยะออก

สำหรับปัญหาเรื่องความเป็นส่วนตัว เธอเชื่อว่าฉีเทียนเห้ารู้จักขอบเขต เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องรู้เยอะ

อั้นยีสงสัยที่ลั่วเสี่ยวปิงเรียกตัวเองออกมาแล้วถามแค่ฐานะของตัวเองและกล่าวขอบคุณเท่านั้นไม่ได้ถามอะไรเลย แต่ก็ถอนตัวออกไป

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ยังคงเข้าไปในเขา แน่นอนว่าน้ำพุร้อนก็แช่แล้ว

ถ้าหากน้ำพุร้อนไม่ล้อมด้วยห้อง มีอั้นยีอยู่ เธออาจจะไม่แช่ แต่ว่ามีห้องล้อม เธอก็ไม่ดัดจริต

ต่อจากนั้นสามวัน ลั่วเสี่ยวปิงก็ไปรักษาคนป่วยในเมือง

ครั้งนี้ที่ไปรักษาในเมืองอีก ก็ผ่านไปสิบกว่าวันแล้ว ขณะนี้ชื่อเสียงเรื่องของลูกและลดความอ้วนก็แพร่ออกไปแล้ว คนไข้ที่มาหาลั่วเสี่ยวปิงยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ยุ่งจนแทบเท้าไม่ติดพื้น

ระหว่างนี้ ฟ่านลี่ฮัวหลักฐานมัดตัว ถูกจับขังเข้าคุก ส่วนตระกูลลั่วก็แยกแตกสลายอีกครั้ง

ครั้งนี้ตัวเอกก็คือลั่วเจียซิ่ง

ในตระกูลลั่ว เหตุเพราะว่ามีลั่วเหอซิ่ง ลูกคนโตหลานคนโตอย่างลั่วเจียซิ่งบางทีก็เหมือนคนล่องหน ตัวเขาเองก็เหมือนไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง คนอื่นพูดอะไร ก็ไปทำ ไม่ใช่คนดี แต่ก็ไม่ใช่คนไม่ดี

ครั้งนี้ ลั่วเจียซิ่งกลับตามภรรยากลับบ้านไปแล้ว ตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลลั่ว

ได้ยินว่าย่าลั่วเคยขัดขวาง แต่เพราะว่าในรายชื่อวงศ์ตระกูลย่าลั่วกับลั่วเจียซิ่งไม่ได้มีความสัมพันธ์กันอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นก็ทำได้แค่มองลั่วเจียซิ่งถูกภรรยาที่ตั้งครรภ์ของลั่วเจียซิ่งพาตัวไปแล้ว

สำหรับลั่วเหอซิ่ง ถูกหาตัวกลับมาตระกูลลั่วไม่นานก็หนีไปแล้ว

บ้านสองของตระกูลลั่วกั้นกำแพงกลางลานบ้านไปเลย ตัดขาดการความสัมพันธ์กับตระกูลลั่วเก่าอย่างสิ้นเชิง เช่นนี้แล้ว ตระกูลลั่วก็ซัดคลื่นอะไรขึ้นมาอีกไม่ได้แล้ว

เรื่องเหล่านี้ล้วนลือมาถึงหูของลั้วเสี่ยวปิง ลั่วเสี่ยวปิงทำการรักษาในเมืองสามวันจบลงพอดี

หนานซิงเล่าให้ลั่วเสี่ยวปิงฟังตอนนั่งรถม้า ได้ยินข่าวพวกนี้ของตระกูลลั่ว ลั่วเสี่ยวปิงไร้ความรู้สึก

เพียงแต่ว่าขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงเปิดม่านแล้วมองไปข้างนอกโดยไม่ได้ตั้งใจ ลั่วเสี่ยวปิงมองเห็นร่างหนึ่ง

“จอดรถ——”