แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 408

ลั่วเสี่ยวปิงยังไม่ทันได้ตั้งตัว ฉีเทียนเห้าก็ยื่นมือ จับ เหวี่ยง

ก็ได้ยิน “อ้าก——” เสียงร้องของผู้หญิงแว่วมา

ลั่วเสี่ยวปิงหันหน้ากลับไปดู ก็เห็นหญิงสาวใส่เสื้อสีส้มหรูหราคนหนึ่งล้มอย่างจนตรอก กำลังตะโกนร้องเพราะความเจ็บปวด

ส่วนแส้เส้นนั้นที่เกือบโดนหน้าของเธอ ตอนนี้ก็หล่นอยู่ข้างกายนาง

แล้วดูหน้าหญิงสาวคนนั้น แต่งหน้าละเอียดอ่อน เธอกลับไม่รู้จัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเคยมีบาดหมางกับนาง

หญิงสาวรู้สึกถึงสายตาของลั่วเสี่ยวปิง มองมาทางลั่วเสี่ยวปิง แต่ว่าตอนที่เห็นใบหน้าลั่วเสี่ยวปิง สีหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความโหดร้าย

ลั่วเสี่ยวปิงสงสัย เธอเคยล่วงเกินนางหรือ?

“ยังอึ้งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบพยุงข้า......พยุงข้าขึ้นมา?” ซ่งหลิงหลางจ้องสาวใช้ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก สีหน้าดุเดือด

สาวใช้ตั้งสติ รีบเข้าไปพยุงตัวซ่งหลิงหลาง แต่กลับถูกซ่งหลิงหลางสะบัดมือตบหน้า

เรี่ยวแรงของซ่งหลิงหลางไม่เบาเลย หน้าของสาวใช้มีรอยฝ่ามือบวมแดงขึ้นมาทันที

สาวใช้ถูกตบอย่างไร้เหตุ แต่กลับโมโหไม่กล้าออกเสียง ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตา

เมื่อซ่งหลิงหลางตบคนและระบายอารมณ์แล้ว ก็ไม่สนสาวใช้คนนั้นอีก หันกลับไปจ้องลั่วเสี่ยวปิงอย่างโมโห

“เจ้า......” ซ่งหลิงหลางชี้ลั่วเสี่ยวปิง สีหน้าชั่วร้าย “เจ้าไม่คู่ควรที่ได้ครอบครองใบหน้านี้”

ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้ว แค่รู้สึกแปลกประหลาด

“ไปเถิด”​

ลั่วเสี่ยวปิงดึงมือของฉีเทียนเห้า ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคุณหนูที่บ้าอำนาจจนสมองไม่ปกติ

แต่ทว่าซ่งหลิงหลางจะยอมให้ลั่วเสี่ยวปิงไปได้อย่างไร?

“เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้!” ซ่งหลิงหลางตะโกนโมโห เหวี่ยงแส้มาทางลั่วเสี่ยวปิงอีกครั้ง

ครั้งนี้ฉีเทียนเห้าจับแส้ในมือซ่งหลิงหลางไว้โดยตรง ใช้กำลังภายในสะเทือนแส้จนแตกละเอียด สายตาที่มองซ่งหลิงหลางเย็นชาดั่งน้ำแข็ง ยังส่อแววแรงอาฆาต แต่กลับไม่รู้เพราะอะไรถึงยังไม่ได้ลงมือ

ซ่งหลิงหลางมองไปทางฉีเทียนเห้า เมื่อเห็นรอยแผลอันน่าเกลียดบนหน้าฉีเทียนเห้า สายตาก็แสดงความรังเกียจ จึงไม่ได้สังเกตหน้าตาฉีเทียนเห้ามากนัก จากนั้นก็ตะโกนพูด “เจ้า เจ้ามันไอ้โง่เขลา เจ้ากล้าทำแส้ของจวิ้นจู่อย่างข้าหัก?”

“ซือ——”

ผู้คนที่มุงดูรอบข้างต่างก็พากันสูดหายใจเข้า

จวิ้นจู่!

หญิงสาวคนนี้ กลับเป็นถึงจวิ้นจู่

จากนั้น สายตาของผู้คนที่มองไปทางฉีเทียนเห้ากับลั่วเสี่ยวปิงก็เต็มไปด้วยความสงสาร

ล่วงเกินจวิ้นจู่ เกรงว่าจุดจบคงน่าเวทนามาก

สำหรับฉีเทียนเห้า บนใบหน้ายิ่งไม่มีความเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย สำหรับคำพูดตอบสนองซ่งหลิงหลาง?

นางคู่ควรหรือ?

“จวิ้นจู่แล้วยังไง? จวิ้นจู่ก็สามารถเหวี่ยงแส้ใส่คนอื่นกลางถนน?” ลั่วเสี่ยวปิงเห็นฉีเทียนเห้าไม่พูด ส่วนจวิ้นจู่คนนั้นก็เห็นได้ชัดว่าไม่ยอมเลิกราง่ายๆ

เมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมเธอถึงต้องถือหลักการ “มีเรื่องมากขึ้นสู้ไม่มีดีกว่า” หันตัวจากไป?

ได้ยินเสียงลั่วเสี่ยวปิง ความสนใจของซ่งหลิงหลางถูกลั่วเสี่ยวปิงดึงดูดกลับมาในทันที

“นางแพศยา เจ้ากล้าสงสัยจวิ้นจู่อย่างข้า?” ในเมื่อเปิดเผยฐานะของตัวเองแล้ว ซ่งหลิงหลางก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว

จากนั้น ซ่งหลิงหลางก็แสดงสีหน้าเหมือนผู้ให้บุญ ยกคางของนางขึ้นสูง เหล่ตามองลั่วเสี่ยวปิง “แต่ถ้าหากเจ้ายอมทำลายโฉมหน้าตัวเอง ข้าก็สามารถที่จะไม่ถือสา ไว้ชีวิตเจ้าได้ เจ้าว่าอย่างไร?”

ซ่งหลิงหลางมองในหน้าลั่วเสี่ยวปิง ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ซ่งหลิงหลางเห็นคนออกมาแล้ว สีหน้าก็ยิ่งได้ใจ “พวกเจ้ารีบเข้าไป จับไอ้ชายโฉดหญิงชั่วสองคนนี้มาให้ข้า ไม่ว่าตายหรือเป็น”

ไม่ว่าตายหรือเป็น นี่มีความคิดอยากฆ่าแล้ว

องครักษ์ได้ยิน มองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงและฉีเทียนเห้า แต่พอมองเห็นใบหน้าครึ่งหนึ่งและแววตาที่มีพลังอำนาจคู่นั้น แววตาของกลุ่มองครักษ์ก็เปลี่ยน ไม่กล้าขยับ

ซ่งหลิงหลางเห็นไม่มีคนขยับ สีหน้าก็เปลี่ยนไปยิ่งดูไม่ดีกว่าเดิม

“พวกเจ้ายังทื่ออยู่ทำไม ยังไม่รีบลงมือ?” พวกองครักษ์สมควรตาย กลับกล้าไม่ฟังคำสั่งนาง ดูว่านางกลับไปจะให้พระชายารองสั่งสอนพวกมัน

พวกองครักษ์สีหน้าลังเล ไม่ได้ลงมือทันที มีองครักษ์อดกล่าวเตือนไม่ได้ “จวิ้นจู่ คนนั้น......ผู้ชายคนนั้นเหมือนจะเป็นอ๋องเซ่อเจิ้ง”

นอกจากรอยแผลบนหน้าครึ่งหนึ่ง ส่วนอื่นที่เหลือก็เหมือนทุกอย่าง

“พี่เทียนเห้า?” ซ่งหลิงหลางตะลึง จากนั้นก็สีหน้าทั้งตกใจและดีใจ “ที่เทียนเห้าอยู่ไหน?”

นางมาถึงพื้นที่ห่างไกลขนาดนี้ก็ล้วนเพราะมาหาพี่เทียนเห้า ผิวหนังก็ไม่รู้ว่าถูกลมฝุ่นเป่าจนหยาบกระด้างไปตั้งเท่าไหร่ ทั้งจริงใจและบริสุทธิ์ใจ และไม่รู้ว่าหากท่านพ่อรู้ว่าตัวเองหนีออกมาแบบนี้แล้วจะโกรธขนาดไหน

ถ้าหากไม่สามารถหาพี่เทียนเห้าจนเจอ ให้เขาแต่งงานกับตัวเอง นางก็ไม่กล้ากลับไปแล้ว

องครักษ์ได้ยินคำเรียกของซ่งหลิงหลางแล้ว หน้าผากก็กระตุก

นี่.......อ๋องเซ่อเจิ้งกับจวิ้นจู่......นั่นมันข้ามรุ่นกันแล้ว ต้องเรียกว่าเสด็จอาถึงจะถูก?

จวิ้นจู่เรียกว่า “พี่เทียนเห้า” นี่.......นั่นก็เท่ากับเป็นรุ่นเดียวกันกับท่านอ๋องหรือ?

แต่ภารกิจขององครักษ์คือปกป้องซ่งหลิงหลางมาหาฉีเทียนเห้า อย่างอื่นพวกเขาไม่ยุ่งเกี่ยว ดังนั้นก็ไม่ออกเสียง ชี้ไปตำแหน่งของฉีเทียนเห้า พูดว่า “ข้าน้อยรู้สึกว่าคนนั้นคืออ๋องเซ่อเจิ้ง......”

ซ่งหลิงหลางมองไปตามทิศทางตามนิ้วมือขององครักษ์ กลับสบตาอันเย็นชาคู่นั้นของฉีเทียนเห้า

สายตานี้......