แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 444

อีกด้านหนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงได้มาถึงที่เกิดเหตุ

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง มีคนชุดดำอยู่เต็มพื้น แสดงให้เห็นว่าการต่อสู้เมื่อครู่นี้ที่ผ่านมารุนแรงเพียงใด

แต่ลั่วเสี่ยวปิงไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น รีบไปหาคนของตนเองทันที

หลังจากตรวจดูอยู่หลายครั้ง จึงพบว่าในห้าคน มีสองคนที่ยังมีลมหายใจอยู่

ไม่มีเวลาพอที่จะคิดอะไรมาก ลั่วเสี่ยวปิงก็ดึงขวดยาออกมาจากในแขนเสื้อ หยิบยาเม็ดด้านในออกมา หลังจากที่แยกคนทั้งสองออกมาแล้ว ก็นำเข็มเงินออกมา และรีบรักษาเส้นเลือดหัวใจเอาไว้

จากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงได้ให้คนคุ้นกันส่งห่อสัมภาระของตนเองมา ต่อจากก็ปกปิดห่อสัมภาระ ลั่วเสี่ยวปิงหยิบอุปกรณ์และกาน้ำออกมา เริ่มทำการรักษาคนคุ้มกันทั้งสองคน

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงทำการรักษาทั้งสองคนเสร็จ หนานซิงและคนอื่นๆ ก็ขี่รถม้ามาถึง

ทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บสาหัส ถึงแม้ลั่วเสี่ยวปิงจะใช้ยาชั้นดี แต่ก็ต้องใช้เวลาพักฟื้น ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงนำพวกเขาขึ้นรถม้า

เวลานี้เล่อเล่อก็อยู่ในรถม้าด้วย เพราะเมื่อได้ทราบข่าวว่าเกิดเรื่อง หนานซิงและคนอื่นๆ ก็ไม่กล้าปล่อยให้เล่อเล่ออยู่บ้านเพียงลำพัง

โชคดีที่รถม้าใหญ่พอ คนทั้งสองนอนอยู่ตรงกลางก็ไม่มีผลกระทบใดๆ

ในเมื่อมีคนมาแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็เลยไม่ได้เข้าไปในเมืองต่อ แต่ให้รถม้าเดินทางไปยังเมืองซีเหอแทน

สำหรับคนชุดดำเหล่านั้น มีอั้นหวู่มาตรวจสอบที่มาและจัดการศพ นางแค่ต้องรอผลเท่านั้น

เมื่อฟ้ามืดลง ลั่วเสี่ยวปิงได้กลับมาถึงหมู่บ้านต้าซิงแล้ว

เวลานี้ในหมู่บ้านไม่มีแสงไฟแล้ว และเงียบสงัดเป็นอย่างมาก

แต่ว่ารถม้าของลั่วเสี่ยวปิงกลับทำให้เกิดเสียงหมาเห่าขึ้นมาอย่างฉับพลัน

แต่เพราะว่าบ้านของนางอยู่หน้าทางเข้าหมู่บ้าน ฉะนั้นเสียงหมาเห่าจึงค่อยๆ หายไปอย่างรวดเร็ว

ไป๋เสาลงจากรถก่อนจึงเคาะประตู

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตู

เป็นเว่ยหยางที่มาเปิดประตูให้ เห็นลั่วเสี่ยวปิงกลับมาแล้ว เว่ยหยางรู้สึกตกตะลึงก่อน ทันทีหลังจากนั้นการแสดงออกก็สลับซับซ้อนเล็กน้อย

ปกติเว่ยหยางอยู่ในบ้านอันที่จริงก็รู้สึกฝืนใจอยู่แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็เลยไม่ได้สนใจมาก

ตอนนี้ได้รู้ถึงประวัติชีวิตของตนเองแล้ว จึงให้ความสนใจต่อเว่ยหยางมากขึ้นเป็นธรรมดา

หากไม่ใช่เพราะคนคนนี้ บางทีเจ้าของร่างเดิมอาจจะตายไปนานแล้ว

แล้วก็เป็นเพราะความสนใจนี้ จึงทำให้ลั่วเสี่ยวปิงมองเว่ยหยางแตกต่างออกไปในชั่วพริบตา

ลั่วเสี่ยวปิงละสายตาออกอย่างสงบเยือกเย็น แล้วเดินเข้าลานบ้านไป

เวลานี้เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว ทุกๆ คนก็เดินออกมา

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงประหลาดใจ คือไม่คาดคิดว่าอานอานก็อยู่บ้านด้วยเช่นกัน

เห็นลั่วเสี่ยวปิงกลับมา อานอานก็แปลกใจมาก ตามมาด้วยความรู้สึกดีใจ

"ท่านแม่!" อานอานก้าวมาข้างหน้า ในแววตาไม่สามารถเก็บซ่อนความดีใจเอาไว้ได้

เล่อเล่อเห็นพี่ชายก็ดีใจอย่างมาก ทั้งสองพี่น้องได้พูดคุยกันถึงเรื่องในอดีต

เมื่อรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงและคนอื่นๆ ยังไม่ได้ทานข้าว ย่าเจียงและคนอีกสองสามคนจึงรีบเข้าครัวไปทำอาหารทันที

รอหลังจากคนกลุ่มนั้นทานข้าวเสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงจึงตามอานอานกับเล่อเล่อกลับไปที่เรือนหลัก

เมื่อแม่ลูกสามคนอยู่ในเรือนหลัก ลั่วเสี่ยวปิงจึงเอ่ยถามอานอานว่า : "เจ้ากลับมาได้อย่างไร?"

เวลานี้ไม่ใช่วันหยุดของอานอาน

อานอานได้ยิน ความดีใจในแววตาจึงหายไปเล็กน้อย "ท่านแม่ ที่บ้านฟูจื่อเหมือนว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ฟัง ในใจก็เคร่งเครียด

หากเป็นเรื่องปกติลั่วเสี่ยวปิงอาจจะไม่มีความรู้สึกพิเศษใดๆ แต่เมื่อรู้ว่าคนตระกูลเว่ยเป็นญาติของร่างตนเอง อีกอย่างที่ตระกูลเว่ยอาศัยอยู่ทางด้านนี้ก็เพื่อตามหาตนเอง

ฉะนั้นเมื่อได้ยินว่าตระกูลเว่ยเกิดเรื่อง ลั่วเสี่ยวปิงไม่สามารถควบคุมจิตใจของตนเองได้ อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงขึ้นมา

"ดูเหมือนว่าหลานชายของท่านอาจารย์จะเกิดเหตุร้าย" อานอานพูดจบก็ส่ายหน้า "รายละเอียดข้าก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดคำพูดนี้ ความมุ่งมั่นเล็กๆ น้อยๆ ในใจของอานอานก็พังทลายลงอย่างรวดเร็ว แล้วก็แตกสลายอย่างเร็วไว

เมื่อเทียบกับกฎเกณฑ์เหล่านั้น สำหรับอานอานแล้ว ความสุขของแม่ยังคงสำคัญที่สุด

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้นอนด้วยกันกับแม่มานานมากแล้วจริงๆ แล้วก็อยากนอนด้วยกันกับแม่อย่างมาก

ด้วยเหตุฉะนี้ สามคนแม่ลูกจึงนอนอยู่บนเตียงเดียวกันได้สำเร็จ

เพียงแต่ว่า ได้เจอกันหลังจากที่จากกันไปนาน สามคนแม่ลูกมีเรื่องจะพูดคุยกันมากมาย

หรือจะพูดว่า ส่วนใหญ่แล้วเป็นเล่อเล่อที่พูด สองคนอานอานกับลั่วเสี่ยวปิงฟังมากกว่า

แน่นอนว่า อานอานพยายามเล่าเรื่องสนุกๆ ในโรงเรียนอย่างสุดความสามารถ

ผลสุดท้ายก็คือ สองคนอานอานกับเล่อเล่อรู้สึกครึกครื้น จนนอนไม่หลับ

จนปัญญา ลั่วเสี่ยวปิงจึงเล่านิทาน《ไซอิ๋ว》ให้ฟัง

แต่เพิ่งจะเล่าถึงหงอคงจอมป่วนจบ เด็กทั้งสองคนก็ง่วงนอนเสียแล้ว

เล่อเล่อกล่าวก่อนจะเข้านอน "ท่านแม่ พรุ่งนี้เล่านิทานซุนหงอคงให้ข้าฟังต่อนะ"

ลั่วเสี่ยวปิงรับปากแล้ว เด็กทั้งสองคนก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

เพียงแต่หลังจากที่เด็กทั้งสองคนหลับไป ลั่วเสี่ยวปิงกลับนอนไม่หลับเสียเอง

นางมีเรื่องอยู่ในใจ ยังคงกังวลว่าตระกูลเว่ยเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ท้ายที่สุดแล้วนอนไม่หลับจริงๆ ลั่วเสี่ยวปิงจึงลุกขึ้น ออกจากห้อง ไปเปิดประตูเรือนหลัก

แต่สิ่งที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงคาดไม่ถึง ก็คือในเวลานี้เว่ยหยางยืนอยู่ในลานบ้าน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เห็นลั่วเสี่ยวปิงออกมา เว่ยหยางก็แปลกใจ ความซับซ้อนในดวงตาของเขาทำให้ลั่วเสี่ยวปิงมองเห็นได้ชัดเจนผ่านแสงจันทร์

เพียงแต่เห็นได้ชัดว่า เว่ยหยางเตรียมที่จะหลีกหนี

แต่ในเวลานี้ ลั่วเสี่ยวปิงได้กล่าวอย่างเย็นชาว่า "ท่านไม่อยากกลับบ้านหรือ?"