แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 472

"เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?" ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยถามมือปราบที่อยู่ข้างๆ

มือปราบเห็นลั่วเสี่ยวปิง จึงกล่าวว่า "สายลับคนนั้นที่หมอเทวดาพามาก่อนหน้านี้ เขากินยาพิษฆ่าตัวตายไปแล้ว"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

หลังจากที่พาสายลับคนนั้นกลับมา ได้ถูกค้นตัวแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่บนร่างกายจะมียาพิษอยู่ นอกเสียจากมีคนนำยามาให้เขา

แต่เมื่อเห็นท่าทีของมือปราบ แน่นอนว่าต้องมีเรื่องอื่นๆ เกิดขึ้นอีก

เป็นไปอย่างที่คาดเอาไว้ มือปราบกล่าวอีกเรื่องหนึ่งออกมา

"หวงเหลียนยาสมุนไพรในโกดังวันนี้ ถูกคนทำลายหมดแล้ว......" เมื่อกล่าวถึงตรงนี้มือปราบก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย จากนั้นก็มองลั่วเสี่ยวปิงราวกับว่าแสวงหาการยืนยัน "หมอเทวดาลั่ว ได้ยินมาว่าหวงเหลียนเป็นตัวยาหลักในใบสั่งยาสูตรใหม่ เป็นเช่นนี้จริงหรือไม่?"

ลั่วเสี่ยวปิงเหลือบมองมือปราบ แต่ไม่ได้ตอบคำถามใดๆ "ข้าจะไปดูสักหน่อย"

เมื่อกล่าวจบ ลั่วเสี่ยวปิงก็ก้าวเท้าเข้าไปในหยาเหมิน และเดินตรงไปยังโกดังสมุนไพรทันที

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงมาถึง ก็มีคนมารวมตัวกันอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงสังเกตเห็นว่า ตอนที่หมออู๋เห็นนาง ก็อาการตกใจอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนจะไม่คาดคิดว่านางจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่

เพียงแต่ว่าลั่วเสี่ยวปิงทำเป็นไม่เห็นมัน เดินผ่านคนคุ้มกัน และเข้าไปในโกดังยา

ในโกดังสมุนไพรเวลานี้ มีเพียงกัวหงหยางคนเดียวเท่านั้น

เห็นลั่วเสี่ยวหยางเข้ามา กัวหงหยางก็หลีกทางให้

ลั่วเสี่ยวปิงจึงได้เห็นว่า หวงเหลียนถูกทำลายไปจริงๆ เป็นการใช้ปูนขาวในการเผาไหม้ทำลาย

สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้เกิดเปลวไฟ แล้วก็ไม่ได้ทำให้เกิดความผิดปกติใดๆ แต่มันกลับมีความสามารถเพียงพอที่จะทำให้เกิดความร้อนจนทำลายหวงเหลียนได้

ไม่นานลั่วเสี่ยวปิงกับกัวหงหยางก็ออกมาจากโกดัง หมอหลายคนก็รวมตัวกันเดินเข้ามา "เป็นอย่างไร หวงเหลียนถูกทำลายจริงๆ ใช่หรือไม่?"

กัวหงหยางพยักหน้าอย่างหนักๆ ในแววตามีความโศกเศร้าเสียใจ

และเวลานี้มีคนสองคนคุกเข่าอยู่บนพื้น สองคนนี้คือผู้ดูแลรับผิดชอบโกดังสมุนไพร

เห็นกังหงหยางเป็นเช่นนี้ ทั้งสองคนจึงขอรับโทษอีกครั้งหนึ่ง

แต่กัวหงหยางกลับไม่ได้สนใจสองคนนั้น ยังคงรู้สึกเคียดแค้นดังเดิม

"นายท่าน อยู่ดีๆ หวงเหลียนจะถูกทำลายได้อย่างไร?" หมอคนหนึ่งเอ่ยถาม

หมอคนอื่นๆ ก็มีสีหน้าไม่เข้าใจเช่นกัน

พวกเขาต้องการให้โรคระบาดหมดไปโดยเร็ว พวกเขาจะได้กลับไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว และพักผ่อนได้อย่างเต็มที่

เดิมทีแล้วสมุนไพรไม่เพียงพอเป็นอย่างมาก ตอนนี้หมอเทวดาก็มีใบสั่งยาสูตรใหม่มาชดเชยได้แล้ว แต่เหตุใดเวลานี้หวงเหลียนจึงถูกทำลายไปได้ล่ะ?

กัวหงหยาง : "มีคนนำปูนขาวเข้าไป หวงเหลียนจึงถูกความร้อนของปูนขาวเผาทำลาย"

ได้ยินเช่นนี้ คนทั้งหมดก็ตกตะลึง

ปูนขาวหรือ?

แต่ว่า ปูนขาวจำเป็นจะต้องมีน้ำนะจึงจะเกิดความร้อนได้

ตอนนี้ปูนขาวในเมืองหลินอานไม่ใช่ของหายากอะไร เพื่อป้องกันการแพร่กระจายเชื้อของโรคระบาด ในอำเภอจึงใช้ปูนขาวมาทำการฆ่าเชื้อโรค

ถึงแม้ว่าปูนขาวจะนำเข้าไปในโกดังสมุนไพรได้อย่างง่ายดาย แต่น้ำล่ะ?

ใครกันที่จะนำน้ำเข้าไปได้อย่างง่ายดายภายใต้สายตาของผู้ดูแลสองคนนี้?

ถึงแม้จะนำเข้าไป เช่นนั้นผู้ดูแลจะไม่รู้เลยหรือ?

มีคนเอ่ยถามคำถามนี้ออกมา

กัวหงหยางได้ยิน สีหน้าก็ยิ่งดูย่ำแย่ลงกว่าเดิม "ปัสสาวะ"

แม้ว่าในโกดังสมุนไพรจะถูกกลบด้วยกลิ่นของยา แต่กลิ่นปัสสาวะยังพอมีกลิ่นอยู่บ้างเล็กน้อย

ยิ่งกว่านั้น นอกจากปัสสาวะแล้ว ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

ได้ยินเช่นนี้ คนที่อยู่ในที่นั้นก็มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

กลเม็ดนี้ ช่างร้ายกาจจริงๆ

ก็คือมีคนใช้ปัสสาวะทำลายยาสมุนไพร

หมอหลี่ : "ในมือของข้าถือใบสั่งยา"

หมอตู้ : "ข้าถือหนังสือเล่มหนึ่ง"

หมออู๋ : "ข้าไม่ได้ถืออะไรเลย"

กัวหงหยางได้ยินเช่นนั้น ก็ถามคนดูแลทั้งสองคน คนดูแลกล่าวว่า : "รายงานนายท่าน วันนี้นอกเสียจากในมือหมอตู้ที่ถือตะกร้าไม้ไผ่ที่มีฝาปิดแล้ว หมอคนอื่นๆ พวกข้าน้อยก็ไม่เห็นว่ามีอะไรพกติดตัวมาด้วยเลย"

หมอตู้ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที "นายท่านกัว แต่นั่นคือเอาไปใช้ในการใส่ยาสมุนไพรนะ"

เวลานี้หมอตู้เหงื่อออกเต็มไปหมด เพราะสายตาคนอื่นๆ ในที่นั้นมองมาที่เขา เหมือนกับว่าเขาเป็นสายลับคนนั้นจริงๆ

กัวหงหยาง : "คนอื่นใช้ถุงไปใส่ยา เพราะเหตุใดเจ้าถึงเอาตะกร้าไม้ไผ่ไปล่ะ?"

เหงื่อบนหน้าผากของหมอตู้ไหลซึมออกมา "นายท่าน ในตอนนั้นข้างกายข้ามีเพียงตะกร้าเล็กๆ ใบหนึ่งเท่านั้น แล้วก็ไม่ได้หาถุงไปด้วย ตามความสะดวกจึงนำตะกร้าไป......"

"หมอตู้ เหตุใดข้างกายพวกเราจะไม่มีตะกร้า? ล่ะ" หมอจางไม่รอให้หมอตู้พูดจบ ก็ตำหนิออกมา

เห็นได้อย่างชัดเจนเป็นอย่างยิ่ง หมอจางคิดว่าหมอตู้เป็นสายลับไปเสียแล้ว

"ใช่สิ หมอตู้ คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นคนเช่นนี้" หมอหลี่มีความฮึกเหิมบนใบหน้า

หมออู๋เห็นเช่นนั้น จึงกล่าวว่า "หมอตู้ ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอก"

เมื่อหมอตู้ถูกหมอคนอื่นๆ ตำหนิ ก็รู้สึกคับแค้นอยู่ในใจ แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดปลอบใจนี้ของหมออู๋ ใบหน้าของหมอตู้ก็เต็มไปด้วยน้ำตา

"หมออู๋ ขอบคุณที่เจ้าเชื่อใจข้า......"

เมื่อกล่าวจบ หมอตู้ก็สะอื้นไห้

เห็นถึงสถานการณ์เช่นนี้ กัวหงหยางจึงกล่าวว่า "เอาคนมา ไปค้นในห้องหมอตู้"

พูดจบ กัวหงหยางจึงกล่าวว่า "เพื่อเป็นความยุติธรรม พวกเจ้าไปค้นที่ห้องของหมอคนอื่นๆ ด้วย ค้นทุกซอกทุกมุมอย่าให้พลาด"

"ขอรับ——"

บรรดามือปราบรับคำสั่ง แล้วก็ออกไป

บรรยากาศในสถานที่เกิดเหตุค่อนข้างเงียบสงัด แต่ว่าทุกๆ คนกำลังอดทนรอผลในการตรวจค้นอยู่