แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 488

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ก็มองไปทางลั่วหลาน"ลูกชายของเจ้า?"

ระหว่างพูด ลั่วเสี่ยวปิงก็แสยะยิ้ม"เสียแล้ว"แถมยังเสียแบบสิ้นเชิง

ลั่วหลานได้ยินก็อึ้งไปเลย จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนทันที"เจ้า......พวกเจ้า......"

ระหว่างที่พูด ลั่วหลานก็วิ่งมาถึงหน้าลูกชายตัวเองอย่างตะลีตะลาน"ฟู่เอ๋อร์ ฟู่เอ๋อร์ ตื่นหน่อยสิ"

ฟู่เอ๋อร์?

หลังจากเหล่าชาวบ้านได้ยินชื่อนี้แล้ว สีหน้าล้วนแปลกมาก เพราะพี่ชายคนโตของลั่วหลานก็ชื่อว่าลั่วต้าฟู่ ลูกชายของตัวเองก็ชื่อว่าฟู่ ก็ชนกันแล้วสิ?

ถึงแม้คนในชนบทจะไม่มีการศึกษาขนาดไหน ก็ไม่มีใครจะตั้งชื่อลูกตัวเองให้เหมือนกับญาติผู้ใหญ่หรอก

ลั่วหลานไม่สนว่าทุกคนคิดอะไรอยู่ เขย่าเหมาหย่งฟู่บนพื้นอย่างต่อเนื่อง

นางมีแค่ลูกชายคนเดียว ถ้าเสียแล้วทีหลังยังพึ่งอะไรได้อีก?

ในที่สุดเหมาหย่งฟู่ที่ปวดร่างกายทั้งตัวนั้นก็ถูกลั่วหลานเขย่าจนตื่นมา

เหมาหย่งฟู่ยังรู้สึกตัวไม่ได้ เพียงมองข้างนอกด้วยความมึนงง"แม่ เกิดอะไรขึ้น?"

จากนั้น ความเจ็บปวดพุ่งเกิดขึ้น ทันใดนั้นเหมาหย่งฟู่ก็แยกเขี้ยวยิ้มฟัน จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น

เหมาหย่งฟู่ลุกขึ้นมาจากพื้นทันที เตรียมจะเอาหน้าคืนมา

แต่พอลุกขึ้นมา ร่างกายก็ยิ่งปวด

และในเวลานี้เหมาหย่งฟู่เห็นคนฝูงหนึ่งที่ล้อมรอบอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะขี้ขลาดใจ

และความคิดที่จะเอาหน้าคืนมานั้นเป็นเพราะหัวร้อนเท่านั้น เป็นเพราะความศักดิ์ศรีในตัวของผู้ชายกระทำให้เขาเป็นเช่นนี้ แต่หลังจากเผชิญกับสายตาของอวี้หนิงและจีเหวินจุน เหมาหย่งฟู่ก็ท้อถอยอีก

สองคนนั้นเป็นหญิงสาวที่ไหนได้ เป็นเสือตัวเมียชัดๆ

ถึงแม้ไม่อยากยอมรับ แต่เขาไม่กล้ายั่วยุจริงๆ

ลั่วหลานไม่สนว่าเหมาหย่งฟู่เป็นความคิดอะไร สิ่งที่นางรีบร้อนคือเรื่องที่เหมาหย่งฟู่จะสามารถสืบทอดวงศ์ตระกูลได้หรือเปล่า

ดังนั้นเมื่อเห็นว่าลูกชายตื่นขึ้นมา ก็รีบถามว่า"ฟู่เอ๋อร์ ที่นั่นเป็นอะไรหรือไม่?"

คำพูดของลั่วหลาน ทำให้ชาวบ้านที่ล้อมรอบอยู่ล้วนขำขึ้นมา

ลั่วหลานยิ่งอายุมากยิ่งไม่รู้จักคิดเลยจริงๆ อายุมากขนาดนี้แล้วยังกล้าพูดคำพูดที่ไร้ยางอายแบบนี้ต่อหน้าคนจำนวนมากเช่นนี้

คำถามแบบนี้ไม่ควรที่จะปิดประตูแล้วค่อยถามหรือ?

อ้อ ไม่!

คำถามแบบนี้ไม่ใช่คนที่เป็นแม่ควรถามด้วยซ้ำ

อย่างที่คิด ผู้หญิงที่หนีไปกับผู้ชายแบบซี้ซั้วก็เป็นลักษณะแบบนี้แหละ

ความคิดของชาวบ้าน ลั่วหลานสองแม่ลูกไม่รู้หรอก

และเหมาหย่งฟู่ก็ไม่รู้ว่าความหมายของแม่หมายถึงอะไร ดังนั้นมึนงงมาก รีบพูดว่า"แม่ ที่นั่นอะไรกัน แม่ยังไม่เรียกหมอมาให้ข้าอีก?ข้าจะปวดจนตายแล้ว"

จะปวดจนตายแล้ว?

สีหน้าของลั่วหลานซีดขาว

ที่นั่นปวดจนตาย ยังจะสืบทอดวงศ์ตระกูลได้อีกหรือ?

และใบหน้าของเขา ถูกต่อยจนแบบนั้นแล้ว งั้นข้างล่างคงจะ......

ลั่วหลานยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกสิ้นหวัง ยิ่งสิ้นหวังก็ยิ่งโมโห

และในเวลานี้ ย่าลั่วที่ไม่ไว้ใจหลานชายออกจากบ้าน เลยมาถึงข้างนอกฝูงชน

มีคนเห็นย่าลั่วมา ก็หลบทางให้นางโดยอัตโนมัติ

สีหน้าของย่าลั่วแย่มาก เพราะเดิมนางไม่อยากยุ่งเกี่ยวเข้ามา แค่อยากจะมาดูเท่านั้น

ลั่วหลานก็พูดตาม ชี้ไปที่อวี้หนิงและจีเหวินจุน"ใช่ เจ้าทำให้ตระกูลเหมาไร้ซึ่งทายาทสืบทอด เรื่องนี้ข้าจะไม่ปล่อยพวกเจ้าแน่ๆ"

ระหว่างพูดลั่วหลานก็สั่งสาวใช้ข้างๆ"ยังนิ่งอึ้งทำอะไรอยู่?ไปเรียกรถสิ?"

สาวใช้ได้ยินเช่นนี้ แม้ไม่รู้ว่าไปเรียกรถที่ไหน แต่ก็ยังจากไป

เมื่อเห็นสีหน้าของย่าลั่วและลั่วหลาน ลั่วเสี่ยวปิงก็อดไม่ได้ที่จะเตือน"มีเรื่องหนึ่งข้าต้องเตือนพวกเจ้าหน่อย......"

ย่าลั่วกระตุกใจ รู้สึกแต่ว่ามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีจะเกิดขึ้น

ส่วนลั่วหลานที่อยู่ข้างๆกลับไม่ได้คิดมาก พูดอย่างใจร้อน"พวกเจ้าทำให้ลูกชายของข้ารับบาดเจ็บก็ต้องเข้าคุก ยังจะเตือนอะไรอีก?"

ย่าลั่วมองลั่วหลานทีหนึ่ง จากนั้นมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง พูดอย่างระมัดระวัง"เจ้าอยากจะพูดอะไร?"

ลั่วเสี่ยวปิงยิ้มมุมปาก สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา แต่กลับมองไปที่บริเวณ......อวัยวะเพศของเหมาหย่งฟู่"ปวดไหม?"

สายตาที่เย็นชาของลั่วเสี่ยวปิง ทำให้เหมาหย่งฟู่หนีบขาโดยจิตสำนึก"ไม่......ไม่ปวด......"

ลั่วเสี่ยวปิงมีความรังเกียจพาดผ่านในสายตา จากนั้นย้ายสายตาออกไป มองไปที่ย่าลั่วและลั่วหลาน"ถึงแม้ที่นั่นของเขาใช้ไม่ได้แล้วจริงๆ แต่ไม่มีความสัมพันธ์กับพวกข้าเลย"

ได้ยินเช่นนี้ ย่าลั่วและลั่วหลานล้วนนึกว่าลั่วเสี่ยวปิงจะปัดความรับผิดชอบ เลยพูดว่า"เจ้าอย่ามาพูดมั่วซั่วที่นี่ เจ้านึกว่าเจ้าพูดแบบนี้ก็ไม่ต้องรับผิดชอบหรือ?"

จากนั้น ในเวลานี้มีเสียงดังขึ้นจากฝูงชน"ข้าเป็นพยานได้ แม่นางสองคนนั้นไม่ได้ทำอะไรกับอวัยวะของเขา"

เป็นชายหนุ่มในหมู่บ้านคนหนึ่ง ชื่อจางเหวย

จางเหวยพูดแบบนี้ออกมา สายตาของทุกคนล้วนตกมาที่เขา

เห็นว่าทุกคนล้วนมองมา จางเหวยชี้ไปที่ข้างๆ"บ้านข้าอยู่ที่นี่ ตอนที่แม่นางสองคนต่อยคนข้าเห็นหมด พวกเขาไม่ได้ทำอะไรกับอวัยวะของเขา"

พูดจบ จางเหวยยังมองไปทางจีเหวินจุนทีหนึ่งอย่างรวดเร็ว สีหน้าออกแดงเล็กน้อย

ทุกคน"......"ไม่ได้ทำอะไรกับอวัยวะเพศ แล้วทำไมถึงเสียล่ะ?

ทันใดนั้นสายตาของทุกคนล้วนมองมาที่ลั่วเสี่ยวปิง เต็มไปด้วยความสงสัย