แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 520

เมื่อซ่งหลิงหลางหาซ่งเฮงพบ ก็เห็นว่าซ่งเฮงนั่งนิ่งอยู่คนเดียวในมุมมุมหนึ่ง เห็นซ่งเฮงจากไกลๆ ในดวงตาของซ่งหลิงหลางก็ปรากฏความชั่วร้าย เพียงแต่ไม่นานก็หายไป ทันใดในดวงตาก็ถูกความเครียดความกังวลและความเสียใจเข้าแทนที่

"น้องเฮง....." ซ่งหลิงหลางตะโกนเรียก เสียงแฝงไปด้วยความขมขื่นที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในใจ

ซ่งเฮงได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นแววตาของซ่งหลิงหลาง ซ่งเฮงหลบสายตาด้วยจิตสำนึก ไม่กล้าสบตากับซ่งหลิงหลาง

ซ่งหลิงหลางเห็นซ่งเฮงเป็นเช่นนี้ สีหน้าก็ค่อนข้างไม่น่าดู เพียงแต่เกิดขึ้นชั่วประเดี๋ยวเดียว

"น้องเฮง เจ้า.........ช่างเถิด เป็นพี่หลิงหลางที่ทำให้เจ้าลำบากใจ" ซ่งหลิงหลางพูดพลาง ก้มหน้าลง "ไม่ว่าอย่างไรนางก็เป็นพี่สาวแท้ๆ ของเจ้า ข้าก็เป็นเพียงแค่คนนอกคนหนึ่ง คนที่ควรจากไปคือข้า......ข้า ข้าจะกลับไปที่หมู่บ้านต้าซิง"

ซ่งหลิงหลางพูดพลาง หันตัวกลับด้วยสีหน้าที่เศร้าเสียใจ

"พี่หลิงหลาง....." ซ่งเฮงรีบเรียกซ่งหลิงหลางเอาไว้

ซ่งหลิงหลางยกยิ้มมุมปาก แต่หันหน้ากลับมาด้วยความเศร้าโศก มองซ่งเฮงด้วยสีหน้าที่ไม่อาจฝืนทน "น้องเฮง ข้าไม่อยากทำให้เจ้าลำบากใจจริงๆ ข้าเป็นคนนอก ไม่ควรทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของพวกเจ้าเกิดช่องว่าง......."

"ไม่! พี่หลิงหลางไม่ใช่คนนอก พี่หญิงหลางก็เป็นพี่สาวของข้าเช่นกัน" ซ่งเฮงตะโกนเสียงดัง แต่มือกำแน่นด้วยจิตสำนึก ในดวงตามีความต่อสู้ดิ้นรน

ซ่งหลิงหลางเห็นเช่นนี้ ใจก็รู้ดีว่าจะต้องเพิ่มไฟจึงจะถูก คิดๆ แล้ว จึงกล่าวว่า "เรื่องราวของวันนี้ข้าไม่เคยบอกกับเจ้า น้องเฮงเจ้าไม่ต้องรู้ต่อไปหรอก มันไม่สำคัญ ข้ามันไม่สำคัญ........"

ซ่งหลิงหลางทำท่าทีจนปัญญาที่จะพูดต่อไปได้ ในดวงตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

ซ่งเฮงเห็นท่าทีนี้ของซ่งหลิงหลาง ในหัวใจยิ่งรู้สึกเป็นทุกข์กับซ่งหลิงหลางมากขึ้น

ชัดเจนว่าเมื่อก่อนพี่หลิงหลางมีท่าทีสนุกสนานร่าเริง แต่บัดนี้คล้ายกับช่อดอกไม้ที่เปราะบาง สามารถเห็นได้ชัดเจนว่าช่วงเวลานี้พี่หลิงหลางมีความทุกข์ใจขนาดไหน

คิดถึงจุดนี้แล้ว ใจซ่งเฮงก็ไม่ยินยอม จึงกล่าวว่า "ข้าจะช่วยท่านเอง!"

ซ่งเฮงพูดพลาง ล้วงขนมชิ้นหนึ่งออกมาจากในแขนเสื้อของตนเอง แล้วยัดเข้าไปในปาก

ซ่งหลิงหลางเห็นทุกสิ่งทุกอย่างนี้แล้ว ภายในใจก็รู้สึกดีใจอย่างมาก กระทั่งน้ำตาไหลออกมา

เข่นนี้แล้ว สองพี่น้องคู่นี้นางก็จะสามารถกำจัดได้

ในเมื่อจวนอ๋องอย่างพวกเขาไร้ความปรานี เช่นนั้นทำไมนางจะต้องมีคุณธรรมต่อพวกเขาด้วย?

รองพระชายาพูดถูก ในสายตาของเสด็จพ่อเสด็จแม่มีเพียงซ่งฉงปิงและซ่งเฮงเพียงสองคนเท่านั้น เพียงแค่พวกเขาไม่อยู่แล้ว นางจึงจะสามารถเป็นหนึ่งเดียวในจวนอ๋องได้

ถึงอย่างไรนางก็เติบโตมาในจวนอ๋อง ถึงแม้จะไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่ก็ยังดีกว่าคนอื่นๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ว่าท้านที่สุดพวกเขาจะไม่ต้องการตนเองก็ไม่เป็นอะไร รองพระชายาดีต่อนางขนาดนี้ ต่อไปพี่จินจือก็จะเป็นคุณหนูเพียงหนึ่งเดียวของจวนอ๋อง นางจะติดตามรองพระชายาก็นับว่าไม่เลว

ความคิดเหล่านี้ปรากฏขึ้นในหัวใจของซ่งหลิงหลาง ไม่นานซ่งหลิงหลางก็นั่งยองๆ ลง แล้วโอบกอดซ่งเฮงเอาไว้ในอ้อมกอด และกล่าวด้วยใบหน้าที่เจ็บปวดใจว่า "น้องเฮง เจ้าวางใจเถิดนี่ไม่ใช่ยาที่มีพิษร้ายแรงอะไร พี่สามารถแก้พิษให้เจ้าได้ทันเวลาอย่างแน่นอน พี่จะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องได้รับอันตรายอย่างแน่นอน"

ปากพูดเช่นนี้ แต่ความคิดภายในใจของซ่งหลิงหลางกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

ซ่งเฮงก็ไม่สงสัยในตัวนาง พยักหน้า แต่ไม่พูดจา คนค่อนข้างนิ่งเงียบเล็กน้อย

หลังจากกินขนมไปแล้ว อันที่จริงเขาก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เพราะท่าทีของซ่งฉงปิงที่ปฏิบัติต่อเด็กสองคนนั้นปรากฏขึ้นซ้ำๆ ในสมองของเขา

แทบจะเป็นตั้งแรกเริ่มแรกนั้น เขาก็รู้สึกว่านางไม่ใช่คนชั่วร้าย และเขาไม่เคยคิดที่จะทำร้ายคนดีๆ คนหนึ่ง

แต่สิ่งที่กินเข้าไปแล้วไม่อาจคายออกมาได้ บวกกับที่เขาก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธพี่หลิงหลางอย่างไร ฉะนั้นซ่งเฮงจึงรู้สึกทรมานใจเป็นพิเศษ ชั่วพริบตาก็พูดอะไรไม่ออก

เพราะว่างานเลี้ยงพระราชวังไม่สามารถนำคนรับใช้เข้ามาได้ ฉะนั้นการลงชื่อบรรดาท่านชายและคุณหนูจะต้องเข้ามาทำด้วยตัวเอง

ไม่นาน ด้านหน้าของไห่กงกงก็มีขบวนคนมาต่อแถวยาวถึงสองแถว ชายด้านซ้ายหญิงด้านขวา

เพียงแต่ไม่นาน ทุกคนก็สังเกตเห็นว่า ในบรรดาคนที่ต่อแถวไม่มีซ่งฉงปิงคุณหนูรองของจวนอ๋องอี้วที่เพิ่งรู้จัก แล้วก็ไม่มีเอ้อหลางแห่งตระกูลเว่ย

สำหรับหญิงสาวในเมืองหลวง ซ่งฉงปิงก็ถูกจุดสำคัญที่ให้ความสนใจ

เพียงเริ่มแรกหญิงสาวทุกคนต่างให้ความสนใจซ่งฉงปิง เพราะว่าซ่งฉงปิงเป็นบุตรีที่มาจากในชนบท ที่ขณะนี้ทุกคนให้ความสนใจซ่งฉงปิงก็เพราะว่าซ่งฉงปิงไม่มีท่าทีของคนชนบทอย่างที่พวกนางจินตนาการเอาไว้ ไม่ใช่ว่าไม่สามารถขึ้นเวทีได้ แต่บุคลิกยิ่งทำให้พวกนางรู้สึกกดดัน

เมื่อถูกเปรียบเทียบเด็กสาวที่เติบโตมาในชนบทเช่นนี้ บรรดาหญิงสาวที่เรียกได้ว่าพวกนางเติบโตมาในเมืองหลวงเช่นนี้จะอดทนได้อย่างไร?

ฉะนั้นเมื่อมีโอกาสประลองฝีมือในครั้งนี้ ความคิดแรกของพวกนางก็คือให้ซ่งฉงปิงเข้าร่วม จากนั้นก็ทำลายนางให้แหลกเป็นชิ้นๆ ทำให้นางอับอายขายหน้าอย่างที่สุด

ถึงอย่างไร เด็กสาวชนบทคนหนึ่ง นางมีนิสัยที่ดีกว่าพวกนาง หรือว่าจะสามารถเอาชนะเรื่องตีขิม เล่นหมากรุก คัดลายมือ วาดภาพ ร้องเพลง เต้นรำ ขี่ม้า และยิงปืนกับพวกนางได้?

และในส่วนท่านชายเหล่านั้น ตระกูลเว่ยก็แทบจะเป็นการมีอยู่ในเทพนิยาย ท่านชายตระกูลเว่ยดีเลิศแค่ไหน ทุกคนล้วนได้ฟังกรอกหูมาตั้งแต่เด็ก แต่จะทำอย่างไรคนตระกูลเว่ยล้วนไม่เคยปรากฏตัวในเมืองหลวงเลย พวกเขาอยากจะประลองฝีมือกับคุณชายตระกูลเว่ยก็หาคนไม่พบ บัดนี้มีโอกาสเช่นนี้แล้ว แน่นอนท่านชายที่หยิ่งผยองเหล่านั้นก็เริ่มรู้สึกคันไม้คันมืออยากต่อสู้

ฉะนั้น เมื่อคนเหล่านี้เห็นว่าพวกเขาไม่ได้มีความคิดจะลงชื่อสมัคร ก็ไม่อาจยืนนิ่งได้อีก

คนที่เดินมาถึงตรงหน้าซ่งฉงปิงคือคนที่ลงชื่อสมัครก่อน และเป็นเจียงหรูเยว่ที่ครั้งที่แล้วถูกลั่วเสี่ยวปิงตบอย่างโหดเหี้ยมที่หอปิงอวี้

แน่นอนว่าไม่ใช่เจียงหรูเยว่เพียงคนเดียว ยังมีกลุ่มของบรรดาคุณหนูของตระกูลที่มีตำแหน่งสูงไม่น้อยเข้ามาด้วย

พวกนางต่างทำความเคารพซ่งหยุนดาและเว่ยหวินซีอย่างสุภาพ จากนั้นเจียงหรูเยว่จึงยิ้มแล้วกล่าวถามซ่งฉงปิงว่า "คุณหนูรองซ่งทำไมถึงไม่ลงชื่อเข้าร่วมการประลองฝีมือหรือ? เป็นเพราะว่าไม่เคยร่ำเรียนมาก่อนใช่หรือไม่?"