แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 527

เห็นได้ชัดว่ารอบสุดท้ายฮ่องเต้และฮองเฮาล้วนให้ความสำคัญเป็นพิเศษ ฮ่องเต้ยังได้ให้หลี่กงกงที่อยู่ข้างๆเป็นพิธีกรด้วย

สำหรับลำดับคู่แข่งของซ่งฉงปิง ตัดสินผลโดยการจับฉลาก

คนแรกที่ซ่งฉงปิงจับได้คือเว่ยเจ๋อเหวิน

หลี่กงกงมองทั้งสองคน"พวกเจ้าเตรียมพร้อมหรือยัง?"

เว่ยเจ๋อเหวิน"เตรียมพร้อมแล้ว กงกงเริ่มเลย"

หลี่กงกงพยักหน้า ถามว่า"พวกเจ้าเตรียมจะแข่งอะไร?"

เว่ยเจ๋อเหวินได้ยินเช่นนี้ก็มองไปทางซ่งฉงปิงด้วยรอยยิ้ม"ไม่ว่าแข่งอะไรข้าล้วนยอมแพ้"

หลี่กงกง"......"ดังนั้นเมื่อกี้ที่บอกว่าเตรียมพร้อมแล้ว คือเตรียมยอมแพ้หรือ?

ใครๆล้วนคิดไม่ถึงว่าเว่ยเจ๋อเหวินจะยอมแพ้เสียก่อน ล้วนตกใจมาก

ส่วนหลี่กงกงก็มองไปทางฮ่องเต้ซ่งหยุนจาง สีหน้าของซ่งหยุนจางค่อนข้างจะมืดทึบ

เสวี่ยกุ้ยเฟยที่อยู่ข้างๆเห็นเช่นนี้ ปิดปากหัวเราะขึ้นมา"ฝ่าบาทเพคะ ยังไงพวกเขาก็เป็นคนบ้านเดียวกัน ถึงจะแข่งก็คงไม่ใช้ความสามารถเต็มที่หรอก ยอมแพ้แบบนี้ก็ดี เราจะได้ไม่ต้องเบื่อเสียก่อน"

ซ่งหยุนจางโปรดปรานเสวี่ยกุ้ยเฟยที่สุด และคำพูดนี้ของเสวี่ยกุ้ยเฟยก็มีเหตุผล ซ่งหยุนจางไม่ซีเรียสอยู่แล้ว ดังนั้นเลยสะกิดให้หลี่กงกงเริ่มรอบต่อไป

คนที่สองซ่งฉงปิงเลือกได้เป้ยเจิ้งชิง

ความสามารถของเป้ยเจิ้งชิงทุกคนล้วนเห็นกับตา ดังนั้นทุกคนล้วนนึกว่าเป้ยเจิ้งชิงจะเลือกบทกลอนหรือไม่ก็ภาพวาด

แต่เป้ยเจิ้งชิงกลับได้เลือกเครื่องดนตรี

คนในนี้ไม่มีใครเคยได้ยินเป้ยเจิ้งชิงเล่นเครื่องดนตรี เห็นว่าเป้ยเจิ้งชิงเลือกเครื่องดนตรี ล้วนนึกว่าเป้ยเจิ้งชิงมีความสามารถในด้านเครื่องดนตรี เพียงว่าพวกเขาไม่รู้เท่านั้น

แต่ตอนที่เริ่มการแข่งขัน ภายใต้สายตาที่จับจ้องของทุกคนเป้ยเจิ้งชิงกลับได้เลือกซอสองสาย

ทุกคนอึ้งไปเลย

ซอสองสาย......นี่......ไม่เคยมีคนเคยเล่นซอสองสายในงานพระราชวังเลย เพราะเมื่อเทียบกับเครื่องดนตรีอื่นๆ ซอสองสายไม่มีความได้เปรียบอะไรเลย

แต่ทุกคนก็แค่อึ้งสักพักหนึ่ง รู้สึกว่าเป้ยเจิ้งชิงต้องมีความสามารถพิเศษในตัวซอสองสาย จะต้องทำให้ทุกคนสะดุ้งแน่นอน

และความจริงก็เป็นเช่นนี้ เป้ยเจิ้งชิงทำให้ทุกคนสะดุ้งจริงๆ แต่เป็นการสะดุ้งในทางลบ

เพราะเป้ยเจิ้งชิงไม่ได้มีความสามารถพิเศษต่อซอสองสายเลย นั่นมันคือไม่เป็นเลย

ดังนั้นเป้ยเจิ้งชิงเพิ่งบรรเลง ก็เต็มไปด้วยเสียงที่ราวกับฆ่าหมู อย่าว่าแต่เพลิดเพลิน วินาทีนี้ทุกคนล้วนหวังส่าตัวเองไม่มีหู

แต่เป้ยเจิ้งชิงกลับไม่ได้สังเกตแต่ใด ยังคงบรรเลงอยู่อย่างลืมตัว จนกว่าฮ่องเต้ซ่งหยุนจางทนไม่ไหวให้เขาหยุดลง เขาถึงหยุดลง และทุกคนถึงโล่งใจลง

เป้ยเจิ้งชิงวางซอสองสายลง แล้วทำความเคารพต่อซ่งฉงปิง พูดว่า"ขอตัวก่อน!"

ซ่งฉงปิงมองเป้ยเจิ้งชิง สีหน้าแปลกเล็กน้อย

พี่ใหญ่ตั้งใจจะแพ้ให้ตัวเองยังว่าได้ เพราะเขาเอ็นดูตัวเอง

แต่เป้ยเจิ้งชิงไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับตัวเองเลย และก็ไม่เคยได้ยินญาติพูดเลยว่าสนิทกับเขา ทำไมเขาถึงตั้งใจจะแพ้ให้ตัวเองล่ะ?

เมื่อเผชิญกับสายตาที่สงสัยของซ่งฉงปิง เป้ยเจิ้งชิงเพียงปรากฏรอยยิ้มที่อ่อนโยนต่อซ่งฉงปิง ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น จากนั้นมองไปทางฮ่องเต้ที่โกรธขรึมอยู่

"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ"

ซ่งหยุนจางรู้สึกแต่ปวดหัวมาก โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นใบหน้าที่ดูเหมือนอ่อนโยนของเป้ยเจิ้งชิงก็ยิ่งปวดเข้าไปใหญ่

"เป้ยเจิ้งชิง เจ้าเล่นเครื่องดนตรีไม่เป็นใช่ไหม?"จางหยุนจางถาม

ถ้าเล่นเป็นจะเลือกซอสองสายได้อย่างไร?

ถ้าเล่นเป็น จะดีดซอสองสายจนไม่น่าฟังแบบนี้ได้อย่างไร?

ไม่ นั่นมันเรียกไม่ได้ว่าเป็นการดีดซอสองสาย นั่นเป็นการฆ่าหมูชัดๆ

ดีที่ยังมีคนที่ปกติอยู่

ดีที่ซูรุ่ยเลือกคำนวณเลข

ต้องยอมรับว่า ผู้หญิงหลายคนปวดหัวกับคำนวณเลขมาก ใครยังจะไปเจาะลึกอีกล่ะ?

ถึงแม้มีบางคนที่คำนวณเลขเก่ง แต่ใครจะกล้าไปแข่งกับซูรุ่ยที่มีชื่อเสียงโด่งดังล่ะ?

"พี่ชายเจ้าจะตั้งใจแพ้ให้ซ่งฉงปิงหรือเปล่า?"มีคนถามซูซือฉี

ซูซือฉีได้ยินเช่นนี้ก็ตกใจมาก"เป็นไปได้อย่างไรล่ะ?พี่ชายของข้าไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับคุณหนูซ่งเลย"

ได้ยินคำพูดของซูซือฉี ทุกคนถึงโล่งใจอย่างสิ้นเชิง

ซ่งฉงปิงได้ยินเสียงนินทาบางอย่าง รู้ว่าซูรุ่ยถนัดคำนวณเลข เลยเงยหน้ามองไปทางซูรุ่ย ถามอย่างราบเรียบ"เจ้าคิดจะแข่งคำนวณเลขยังไง?"

ซูรุ่ยมองซ่งฉงปิงด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง พูดว่า"ข้าและเจ้าตอบคำถามกัน ใครตอบได้มากกว่าใครชนะ"

ซ่งฉงปิงพยักหน้า แต่กลับพูดว่า"ตอบคำถามยุ่งยากเกิน ข้ามีความคิดหนึ่ง เจ้ายอมฟังหรือเปล่า?"

ซูรุ่ยได้ยินก็ครุ่นคิดสักครู่หนึ่ง"เจ้าว่ามา"

ซ่งฉงปิง"ข้าจะออกโจทย์คำนวณโจทย์หนึ่ง ถ้าเจ้าตอบถูก ข้าแพ้ ถ้าเจ้าตอบผิด ข้าชนะ ดีไหม?"

ซูรุ่ยได้ยินเช่นนี้กลับขมวดคิ้ว

ถึงแม้ข้อเสนอของซ่งฉงปิงดีอยู่ แต่ข้อเดียวตัดสินชนะหรือแพ้นั้นก็ไม่ค่อยทางการเท่าไหร่ และถ้าเป็นเช่นนี้นางแค่ออกข้อยากมา ก็ชนะได้แล้วสิ?สำหรับนาง นี่ง่ายไปหรือเปล่า

เหมือนมองออกความคิดของซูรุ่ย ซ่งฉงปิงพูดว่า"แน่นอนแล้ว เพื่อความยุติธรรม เจ้าก็สามารถออกโจทย์มาให้ข้า หากข้าตอบไม่ได้ เจ้าก็ชนะอยู่ดี ได้ไหม?"

ได้ยินซ่งฉงปิงพูดเช่นนี้ ซูรุ่ยก็โล่งใจลง"ในเมื่อเป็นข้อเสนอของแม่นางซ่ง ข้าจะไม่ยอมอย่างไรได้ล่ะ"

ตอนที่พูด ซูรุ่ยมองไปทางฮ่องเต้ที่นั่งอยู่ที่สูง เห็นฮ่องเต้ไม่ได้ปฏิเสธ ถึงโล่งใจลง