แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 536

“ข้ารับไว้ไม่ได้”

แม้ว่าซ่งฉงปิงจะไม่ได้ขัดสนเรื่องเงิน แต่ความเอื้ออาทรของซ่งหยุนดาสองสามีภรรยา ยังคงทำให้นางตกตะลึง

มีพ่อแม่ที่ไหนแทบจะยกทุกอย่างในบ้านให้กับบุตรสาว?

การให้และการเอาใจใส่อย่างไม่เห็นแก่ตัวเช่นนี้ ทำให้นางซาบซึ้งใจมาก

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ นางก็ยิ่งเกรงใจที่จะรับของเหล่านี้

แต่ทว่าหลังจากซ่งฉงปิงพูดจบ ซ่งหยุนดาสองสามีภรรยาก็ผลักของกลับเข้าไปในมือของซ่งฉงปิง

“ของที่เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ให้เจ้า เจ้าก็แค่รับไว้” ซ่งหยุนดาสีหน้าดูจริงจังและปฏิเสธได้ยาก

ซ่งฉงปิงรู้สึกหนักใจ แล้วเห็นซ่งเฮงที่อยู่ข้างๆ พอดี จึงมีความคิดเห็น “เสด็จพ่อเสด็จแม่ ไม่ใช่ว่าข้าไม่ต้องการ เพียงแต่ให้ข้าทั้งหมดแล้ว ต่อไปซ่งเฮงจะทำอย่างไร?”

จะต้องคำนึงถึงซ่งเฮงด้วย?

ด้วยเหตุนี้ จึงไม่ต้องให้ตนเองมากเกินไป และตนเองก็จะได้รับไว้อย่างสบายใจ

แต่ทันทีที่ซ่งฉงปิงกล่าวเช่นนี้ ซ่งหยุนดาก็เหลือบมองซ่งเฮง แต่ปากก็กล่าวว่า “ทรัพย์สินในบ้านข้าหามาได้ ต้องการให้ปิงเอ๋อร์ก็ให้ปิงเอ๋อร์ เขา…...”

ซ่งหยุนดาสีหน้าเมินเฉย “ตนเองอยากได้ทรัพย์สิน ตนเองก็ไปหาเอาเอง จะแย่งพี่สาวได้อย่างไร?”

เว่ยหวินซีอ่อนโยนกว่าซ่งหยุนดามาก เว่ยหวินซีมองไปที่ซ่งเฮงและกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลว่า “น้องชายของเจ้ายังเด็ก ต่อไปยังมีเวลาอีกมากที่จะเตรียมไว้ให้เขา”

ซ่งฉงปิง: “......” รู้สึกเห็นอกเห็นใจซ่งเฮงเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก เกิดอะไรขึ้น?

ไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้ในจวนอ๋องอี้วมาก่อน บุตรสาวเป็นผู้ให้กำเนิดด้วยตนเอง และบุตรชายเก็บมาเลี้ยง?

ไม่ถูก แล้วก็ไม่ใช่

ซ่งหลิงหลางและซ่งจินจือเป็นบุตรสาวของจวนอ๋องเช่นเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้รับการปฏิบัติเอื้ออาทรเช่นนี้

เมื่อคิดเช่นนี้ ในใจของซ่งฉงปิงก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาก

และซ่งเฮง เมื่อเห็นซ่งฉงปิงมองมาที่ตนเอง เขาก็คิดว่าซ่งฉงปิงกังวลว่าเขาจะไม่พอใจ จึงรีบโบกมือและกล่าวตะกุกตะกักว่า “ท่าน......ท่านพี่ ข้าไม่ต้องการ”

ในขณะพูดก็รู้สึกเหมือนว่าท่าทางไม่ค่อยชัดเจนนัก ซ่งเฮงกล่าวในทันทีว่า “ท่านพี่ เสด็จพ่อพูดถูก ข้าเป็นเด็กผู้ชาย ต่อไปทรัพย์สินของข้า ข้าจะต้องหาด้วยตนเอง”

ในขณะพูดก็หยุดชะงักชั่วคราว ซ่งเฮงกล่าวอีกครั้งว่า “ข้าจะหาเงินจำนวนมากๆ มาให้ท่านพี่ใช้จ่าย”

ซ่งฉงปิง: “......” คนในครอบครัวนี้ นางยังจะพูดอะไรได้อีก?

ริมฝีปากของเขายกขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่เบ้าตาชุ่มชื้นเล็กน้อย

ในท้ายที่สุด ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้ปฏิเสธและรับของไว้

นางคิดว่านางจะไม่ยอมให้คนในครอบครัวปฏิบัติต่อตนเองอย่างจริงใจ

เดิมทีซ่งฉงปิงคิดว่านี่คือสุดท้ายแล้ว

แต่ทันทีที่รับของที่เสด็จพ่อเสด็จแม่ของตนเองให้ ก็มีคนรับใช้ในจวนมารายงานว่ามีคนจากจวนเว่ยมา

เดิมทีซ่งฉงปิงวางแผนที่จะไปตระกูลเว่ยหลังจากงานเลี้ยงในวัง แต่เรื่องของซ่งเฮงทำให้ล่าช้ามาจนถึงตอนนี้ คิดว่าท่านตาท่านยายคงจะเป็นห่วงตนเองแล้ว

แต่ซ่งฉงปิงยังไม่ทันจะเดินไปพบคนตระกูลเว่ยที่ด้านหน้า นางก็พบกับคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาตนเองพร้อมกับสิ่งของมากมาย

นี่……

นี่มันอะไรกัน?

เมื่อเว่ยหลี่พ่อบ้านของตระกูลเว่ยเห็นซ่งฉงปิง ก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มและคำนับซ่งฉงปิง “ข้าน้อยคารวะเจียเล่อจวิ้นจู่”

ซ่งฉงปิงรีบช่วยประคองไม่ให้เว่ยหลี่ต้องมากพิธี และถามด้วยความสงสัย “ไม่ทราบว่าท่านมาที่นี่…...”

ซ่งฉงปิงมองไปทางด้านหลังเว่ยหลี่

คนติดตามหลายสิบคนล้วนมีของอยู่ในมือมากบ้างน้อยบ้าง

เว่ยหลี่จ้องมองไปที่แววตาของซ่งฉงปิง ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “นี่เป็นของกระจุกกระจิกที่เหล่าคุณชายที่เตรียมไว้ให้จวิ้นจู่ ข้าน้อยจึงนำมาส่งด้วยตนเอง”

เมื่อได้ยินว่าเป็นสิ่งของที่บรรดาพี่ชายน้องชายเตรียมไว้ให้ตนเอง ซ่งฉงปิงก็ไม่คิดอะไรมากนัก จึงหลีกทางและพาคนรับใช้เหล่านั้นไปที่เรือนของตนเอง

หลังจากรอคนรับใช้เหล่านั้นก็นำกล่องและหีบใส่ของเข้าไปที่ห้องด้านหลังสวนดอกไม้ในเรือนของนาง จากนั้นเว่ยหลี่ก็หยิบของในห่ออีกชิ้นหนึ่งออกมาจากในอ้อมแขน ใช้ผ้าผืนเล็กๆ ห่อไว้ และดูไม่ออกมาข้างในคืออะไร

“นี่…...” ซ่งฉงปิงสงสัย

เว่ยหลี่ยิ้มและกล่าวว่า “สิ่งเหล่านี้นายท่านและฮูหยินใหญ่เตรียมไว้ให้จวิ้นจู่”

ซ่งฉงปิงรู้สึกสับสนงุนงง

อีกทั้งเสด็จพ่อเสด็จแม่ก็ส่งมาให้เช่นกัน

แต่ละคนล้วนมุ่งเน้นที่จะส่งของมาให้นาง นี่ไม่ใช่เรื่องปกติ

ซ่งหยุนดาและเว่ยหวินซีทั้งสองคนมองหน้ากัน หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ยิ้ม

เว่ยหวินซีกล่าวว่า “ในเมื่อท่านตาท่านยายส่งสิ่งของเหล่านี้มาให้เจ้า เจ้าก็รับไว้”

พวกเขายังไม่ยอมบอกว่าเป็นเพราะกังวลว่าปิงเอ๋อร์จะขาดสิ่งนั้น จึงต้องการชดเชยให้ปิงเอ๋อร์

ก่อนหน้านี้ตอนที่บรรดาผู้ใหญ่เหล่านั้นให้คนส่งตั๋วเงินเหล่านั้นมา พวกเขาล้วนเห็นความดีใจของปิงเอ๋อร์อยู่ในสายตา

เพียงแค่รู้สึกว่าไม่มีอะไรมากมายที่จะให้ปิงเอ๋อร์ และทำให้ปิงเอ๋อร์มีความสุขมากว่านึกเสียใจ

ไม่สิ คนตระกูลเว่ยเติมเต็มความน่าเสียใจนี้

เมื่อเห็นซ่งฉงปิงยังคงงุนงง เว่ยหวินซีก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าไม่ต้องกังวล สิ่งของเหล่านี้สำหรับพวกเขาแล้ว ไม่เท่าไหร่หรอก”

ไม่เท่าไหร่หรอก?

สิ่งของมากมายเช่นนี้ ไม่เท่าไหร่หรอก?

มีสิ่งของอะไรที่ถูกนางมองข้ามไปหรือไม่?

เมื่อเห็นสีหน้าที่สับสนของซ่งฉงปิง เว่ยหวินซีก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ “ปิงเอ๋อร์ ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่รู้ใช่หรือไม่? ”

ซ่งฉงปิงกะพริบตา

นางอยากรู้อะไร?

เว่ยหวินซีเห็นว่าซ่งฉงปิงไม่รู้จริงๆ จึงกล่าวด้วยยิ้มว่า “บรรดาพี่ชายน้องชายหลายคนของเจ้า......อ้อ ยังมีน้าชายสองคนของเจ้าด้วย ตอนที่อยู่ข้างนอก พวกเขาถือโอกาสทำการค้าเล็กๆ ”

เว่ยหวินซีไม่ได้อธิบายอย่างละเอียด

แต่ซ่งฉงปิงรู้สึกว่าสิ่งที่เรียกว่าการค้าเล็กๆ จะต้องไม่เล็กอย่างแน่นอน

น่าขบขัน เจ้าเคยเห็นการค้าเล็กๆ ที่สามารถได้ร้านค้ามาหลายสิบร้านอย่างสบายๆ หรือไม่?

หากเจ้าเคยเห็นการทำการค้าเล็กๆ ที่ได้มาอย่างสบายๆ นั่นเป็นทรัพย์สมบัติ?