แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 538

“ยังมีต่อไปอีก?” อานอานขมวดคิ้ว

ในขณะนี้นัยน์ตาอันเฉียบคมของอานอาน ทำให้ซ่งเฮงตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง

ซ่งเฮงมีความรู้สึกว่าเพียงแค่ตนเองกล้าพยักหน้า จะต้องรู้สึกอนาถมากอย่างแน่นอน

ดังนั้นซ่งเฮงจึงรีบโบกมือ “ไม่ จะไม่มีต่อไปอีก ไม่มีอย่างแน่นอน”

แค่คำพูดยังไม่พอ ซ่งเฮงชูมือขึ้น “ข้าสาบาน ต่อไปข้าจะปฏิบัติต่อพี่สาวเป็นอย่างดี และจะไม่พูดล่วงเกินพี่สาวอีกแม้แต่ครึ่งคำ”

หลังจากนั้นเปล่งน้ำเสียงที่นุ่มนวลอีกครั้ง และมองไปที่อานอานกับเล่อเล่อด้วยสายตาอ้อนวอน “พวกเจ้าให้อภัยข้าสักครั้งได้หรือไม่?”

ในตอนนี้นัยน์ตาของซ่งเฮงเต็มไปด้วยความจริงใจ ซึ่งแตกต่างจากการใช้อำนาจบาตรใหญ่ที่ประตูวังก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

อีกอย่างอานอานกับเล่อเล่อก็จำได้ว่าในตอนนั้น ตอนที่หญิงชั่วผู้นั้นต้องการโยนความผิดให้ท่านแม่ ซ่งเฮงก็ปกป้องท่านแม่

แม้ว่าในช่วงเวลานี้จะไม่ได้พบกับท่านแม่ แต่เรื่องของท่านแม่และเรื่องของจวนอ๋อง อั้นชีกับและคนอื่นๆ ก็ล้วนเล่าให้พวกเขาฟัง

ในท้ายที่สุด อานอานได้ข้อสรุปว่าถึงแม้ท่านน้าผู้นี้จะโง่เขลาไปบ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับว่าเยียวยาไม่ได้

ดังนั้นอานอานจึงไม่พูดอะไรอีก และก้มหน้าทำสิ่งที่อยู่ในมือต่อไป

อานอานกับเล่อเล่อเป็นฝาแฝดกัน และมีจิตใจที่เหนี่ยวนำกัน

เมื่อเห็นท่าทางของพี่ชาย เล่อเล่อก็รู้ว่าพี่ชายให้อภัยท่านน้าแล้ว

ดังนั้นเล่อเล่อจึงแสร้งทำเป็นดุและมองไปที่ซ่งเฮง “ต่อไปหากท่านปฏิบัติต่อท่านแม่ไม่ดี ข้าก็จะไม่สนใจท่านอีกแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งเฮงก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยิ้มด้วยความประหลาดใจ

“ได้! ”

......

ชายแดน

ตอนนี้ทหารชายแดนอยู่ในสถานการณ์คับขัน และกองทัพตกอยู่ในสถานการณ์ขาดแคลน

เพราะทุกคนในกองทัพต่างรู้ว่าราชสำนักไม่ได้ให้เสบียงแก่พวกเขา

ไม่ใช่ว่าตอนนี้ไม่มีเสบียง แต่ราชสำนักไม่ยอมให้เสบียง ทำให้เหล่าทหารไม่สบายใจ

ด้วยเหตุนี้เหล่าทหารจึงพ่ายแพ้

ในเวลานี้ในกระโจมใหญ่ สีหน้าของจีซิงยี่ดูไม่น่ามอง

“ทางด้านราชสำนัก ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ อีกหรือ?” จีซิงยี่ถามรองแม่ทัพของตนเอง

รองแม่ทัพก็สีหน้าดูไม่น่ามอง “เรียนท่านแม่ทัพ ไม่มีขอรับ”

“ปัง----”

จีซิงยี่โกรธมากจนทุบโต๊ะ โต๊ะหนักที่หนาอย่างเห็นได้ชัดถูกจีซิงยี่ทุบจนเกิดรอยแตก

“เหล่าทหารปกป้องชาติบ้านเมืองอยู่ที่ชายแดน หลั่งเลือดหลั่งเหงื่อ แต่แนวหลังกลับไม่เตรียมเสบียงเลยแม้แต่น้อย หรือว่าต้องการมอบดินแดนต้าชิ่งให้กับผู้อื่น?”

จีซิงยี่ปกป้องราชวงศ์มาโดยตลอด แต่ในเวลานี้จีซิงยี่ก็ยังคงผิดหวัง

เขาปกป้องราชวงศ์เพื่ออะไร?

เพื่อการสืบทอดราชวงศ์ เพื่อความมั่นคงของชาติบ้านเมือง

แต่ฝ่าบาทไม่สนใจความเป็นความตายของทหารและประชาชน เช่นนั้นความมุ่งมั่นของเขานับว่าเป็นอะไร?

จีซิงยี่ผู้ที่ปกป้องราชวงศ์อย่างแน่วแน่มาโดยตลอด ในขณะนี้สั่นคลอนแล้ว

เมื่อรองแม่ทัพที่อยู่ข้างๆ ได้ยิน แม้ว่าในใจจะขุ่นเคือง แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าตอบ

มีบางคำที่ท่านแม่ทัพพูดได้ แต่เขาไม่สามารถพูดได้ เขายังคงรู้เหตุผลข้อนี้ดี

หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดจีซิงยี่ก็ทำให้ตนเองสงบสติอารมณ์ลงและถามรองแม่ทัพว่า “ทางด้านอ๋องเซ่อเจิ้งเล่า? ว่าอย่างไรบ้าง?”

เมื่อนึกถึงท่าท่างของอ๋องเซ่อเจิ้ง รองแม่ทัพก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“พูด!” จีซิงยี่สีหน้าทรุดลง

รองแม่ทัพ “ท่านแม่ทัพ อ๋องเซ่อเจิ้งกล่าวว่า เรื่องในกองทัพล้วนเป็นหน้าที่รับผิดชอบของท่านแม่ทัพ เขาจะไม่เข้ามายุ่ง”

เมื่อจีซิงยี่ได้ยินเช่นนี้ กล้ามเนื้อบนใบหน้าก็หดเกร็งมากขึ้นเรื่อยๆ

ความรับผิดชอบเรื่องทางการทหาร เป็นสิ่งที่เขาต้องพยายามด้วยตนเอง

เพียงเพราะเขาปกป้องราชวงศ์ และเป็นแม่ทัพที่ฝ่าบาทส่งมาที่นี่ด้วยพระองค์เอง เขาจึงควรรับผิดชอบเรื่องทางการทหารอย่างเต็มที่

ในตอนแรกเขาคิดว่าเป็นเรื่องยาก แต่ไม่เคยคิดเลยว่าอ๋องเซ่อเจิ้งจะปล่อยมือโดยตรง

ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาต้องการหารือกับอ๋องเซ่อเจิ้ง แต่......

จีซิงยี่เหมือนลูกบอลที่ถูกปล่อยลม และโบกมือให้รองแม่ทัพ “เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

ปิงเอ๋อร์พูดถึงเรื่องที่เสบียงถูกคนกว้านซื้อ ผู้ใต้บังคับบัญชาไปสืบมาแล้ว และส่งข่าวมาในทันที เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่มีเงื่อนงำอะไร

ด้วยโอกาสนี้ เขาต้องการดูว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังต้องการทำอะไร

......

ในเวลานี้หมู่บ้านต้าซิงที่อยู่ไม่ไกลจากชายแดน เพิ่งประสบกับการปล้นครั้งใหญ่

ตอนที่ชาวบ้านลงมาจากเขา สิ่งที่เห็นก็คือความโกลาหลในหมู่บ้าน

ในหมู่บ้านมีเสียงร้องไห้เป็นครั้งคราว

“พวกคนชั่วแคว้นซีหรง จะปล้นของของพวกเราก็ปล้นไป มาเผาบ้านของพวกเราทำไม?”

“เสบียงสำรองของฤดูหนาวนี้ ถูกปล้นไปทั้งหมด แล้วพวกเราจะอยู่อย่างไร......”

“......”

เดิมทีเมื่อสามวันก่อน

เนื่องจากฮันหลินพ่อบ้านของเรือนฉีได้เตือนว่าชาวแคว้นซีหรงจะลงมาจากเขา จึงแจ้งชาวบ้านล่วงหน้า พวกชาวบ้านจึงรวบรวมเงิน และไปที่ภูเขาพร้อมกับฮันหลินเพื่อหลบหนี

หลังจากผ่านไปสามวัน เมื่อแน่ใจว่าชาวแคว้นซีหรงจากไปหมดแล้ว ผู้คนในหมู่บ้านก็ลงมา

แม้ว่าจะปกป้องผู้คนไว้ได้ แต่สถานการณ์ในหลายหมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกลนั้นเลวร้าย และเสบียงของชาวบ้านก็หายไปทั้งหมด

แม้แต่บ้านของหลายครอบครัวก็ถูกชาวแคว้นซีหรงเผาจนวอด

ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นๆ แม้แต่ผู้นำหมู่บ้านจางเต๋อหวั่ง ในเวลานี้ก็รู้สึกหดหู่ใจเช่นกัน

ตรงกันข้าม หนึ่งเดียวที่ไม่ได้รับผลกระทบคือเรือนฉี

เป้าหมายใหญ่ที่จัดเก็บส่วยอย่างเรือนฉี เป็นไปไม่ได้ที่ชาวแคว้นซีหรงจะไม่สนใจเรือนฉี

แต่เรือนฉีมีคนคอยเฝ้า ชาวแคว้นซีหรงเหล่านั้นต้องการเข้าไปก็คงถูกคนข้างในจัดการ

ในท้ายที่สุดชาวแคว้นซีหรงพบว่าขอแค่พวกเขาไม่ยั่วยุคนในเรือนก็จะอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข ดังนั้นจึงเริ่มกวาดเสบียงของทุกครัวเรือนเหมือนตั๊กแตนที่ข้ามชายแดน

แต่ด้วยวิธีนี้ ชาวบ้านของหมู่บ้านต้าซิงจะไม่มีอะไรกิน

แต่ทว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือหลังจากนี้......