แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 550

ซ่งฉงปิงได้ยิน ริมฝีปากโก่ง “ก็แค่ให้พวกเจ้าวางยาสลบเท่านั้น”

หูหยานเฉียนคนนั้นซ่อนได้ลึกมาก ความสามารถแข็งเจ้าร่ง ก็ดูจากระยะเวลาที่ผ่านมานางสืบเรื่องนางกลับไม่ได้เรื่องอะไรเลยก็สามารถดูออก นางไม่ธรรมดาเลยยิ่งกว่าที่นางคิดไว้อีก

อย่าว่าแต่วางยาพิษแล้วจะนำผลกระทบอะไรที่ไม่ดีตามมา สัมผัสที่หกของผู้หญิงบอกนางว่า จะจัดการหูหยานเฉียนโดยตรง ตัวเองจะพลาดอะไรไปเยอะมาก

มิหนำซ้ำ หูหยานเฉียนเป็นจวิ้นจู่ที่รักใครของแคว้นเป่ยอัน หากตายอย่างแปลกประหลาด และยังตายในจวนอ๋องอี้ว นั่นต้องทำให้จวนอ๋องอี้ว แม้กระทั่งทั้งราชวงศ์ต้าชิ่งเจอภัยวิบัติแน่

ถึงแม้หูหยานเฉียนจะไม่เป็นที่รักใคร หากแคว้นเป่ยอันมีความทะเยอทะยาน แค่ใช้หูหยานเฉียนเป็นข้ออ้างทำให้เกิดสงคราม อย่างนั้นจวนอ๋องอี้วต้องกลายเป็นเป้าที่ถูกประชาชนโจมตีแน่

แม้กระทั่ง ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าท่านพ่อตามใจจวิ้นจู่เพื่อนบ้านคนนี้มากเกินไป แต่เมื่อนางสืบเรื่องในอดีตอย่างชัดเจนแล้ว นางถึงเข้าใจเหตุผลของท่านพ่ออย่างชัดเจน

ท่านพ่อ ไม่ได้อดทนเพราะฮ่องเต้ แต่อดทนเพื่อประชาชนทั้งหมดของราชวงศ์ต้าชิ่ง

คิดถึงจุดนี้ ในใจของซ่งฉงปิงมีความคิดอย่างหนึ่งที่เนรคุณขึ้นมาทันที

แต่ว่า ทั้งหมดนี้ยังต้องจัดการวางแผนอย่างดี ความใจร้อนไม่มีวันทำเรื่องใหญ่สำเร็จ

ส่วนวันนี้ ในเมื่อหูหยานเฉียนขยับไม่ได้ง่ายๆ แต่คนอย่างหูหยานเฉียนมาหาเรื่องตัวเองประจำ ตัวเองหากไม่ทำอะไรเลย นั่นก็ต้องขอโทษตัวเองอย่างมากแล้ว

คิดถึงจุดนี้ แววตาซ่งฉงปิงมีประกายความเย็นชา

เพียงแค่ อั้นหวู่และอั้นปาทั้งสองคนฟังคำพูดของซ่งฉงปิงแล้วก็อดมองหน้ากันไม่ได้

วางยาสลบ?

วางยาสลบทำไม ไม่เจ็บไม่คัน

มองความสงสัยของอั้นหวู่และอั้นปาออก ซ่งฉงปิงโก่งริมฝีปาก ค่อยๆเปิดปากพูด “พวกเจ้าก็เช่นนี้.......”

กลางคืน มาถึงอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่จวนอ๋องอี้วเงียบสงบที่สุดในยามค่ำคืน ทั้งสองคนร่างเหมือนดั่งวิญญาณแอบเข้าไปในสวนหวู่

ส่วนสองคนนี้ แน่นอนว่าคืออั้นหวู่และอั้นปา

การป้องกันของสวนหวู่ดูแล้วหล่ะหลวม ความจริงเข้มงวดกวดขัน

แค่มีลมพัดต้นหญ้าสั่นไหวนิดเดียว ก็จะถูกองครักษ์ในที่ลับของสวนหวู่เหล่านั้นจับตา

แต่ว่า สำหรับอั้นหวู่อั้นปาแล้ว เดินในสวนหวู่นั้นรู้ทางหนีทีไล่แล้ว

เพราะว่า พวกเขาจับตาดูสวนหวู่มานานแล้ว

จากนั้น สวนหวู่ที่วินาทีก่อนเงียบสงบ วินาทีต่อมายิ่งเงียบสงบแล้ว

คนที่เข้าสู่การหลับนอน ยิ่งหลับลึกขึ้นอีก

ส่วนองครักษ์และผู้กล้าตายที่ตอนแรกยังไม่ได้นอน ไม่นานก็ค่อยๆหลับไปอย่างไร้ความรู้สึก

จากนั้น อั้นหวู่และอั้นปาทั้งสองก็เข้าสู่ห้องของหูหยานเฉียน

ทั้งสองค้นอยู่สักพัก กลับเอาถุงกระสอบออกมาใบหนึ่ง

จากนั้น ทั้งสองก็นำหูหยานเฉียนใส่เข้าไปในถุงกระสอบ หามออกไปอย่างเงียบสงบ

สุดท้าย ทั้งสองโยนหูหยานเฉียนไว้ในวัดร้างแห่งหนึ่ง

เดิมแล้วในวัดร้างมีขอทานอยู่ แต่ว่าหลับสลบไปเพราะยานอนหลับ ฟ้าร้องก็ไม่มีทางตื่นแบบนั้น

เมื่อจัดการทั้งหมดนี้เสร็จแล้ว อั้นอวู่หยิบกระปุกออกมาจากกลางอก เปิดกระปุกออก กลิ่นเหม็นมากลอยออกมา

จากนั้น อั้นหวู่นำกระปุกนั้นเข้าใกล้ถุงกระสอบ

ไม่นาน ในถุงกระสอบก็มีความเคลื่อนไหว

จวิ้นจู่บอกแล้ว ตอนที่ซ้อมคน ต้องให้คนสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดถึงจะเห็นผลได้ดีที่สุด เพราะฉะนั้น ดีที่สุดจะให้หูหยานเฉียนรับรู้ในสภาพที่สลบไม่ได้เด็ดขาด

หูหยานเฉียนตื่นแล้ว ก็พบว่าตัวเองอยู่ในถุงกระสอบ

วินาทีนี้ หูหยานเฉียนรู้สึกเพียงหวาดกลัวอย่างที่สุด

แต่ว่าไม่นานหูหยานเฉียนก็สงบสติลงมา เพราะว่า นางมั่นใจว่าเป็นไปไม่ได้ที่ตัวเองจะอยู่ในถุงกระสอบ มั่นใจว่าตอนนี้ต้องฝันไปอย่างแน่นอน

กำลังคิดเช่นนี้อยู่ ทั้งหมัดทั้งถีบก็ทับถมมาที่ตัวนาง

เจ็บ! เจ็บมาก!

ไม่ใช่ฝันเด็ดขาด

“อ้าก——” เสียงร้องตะโกนเสียงดังทำลายค่ำคืนอันเงียบสงบ

เพราะว่าหูหยานเฉียนในตอนนี้ ถึงแม้จะอายุสามสิบแล้ว แต่ดูแลได้เป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นคนทั้งคนดูแล้วอายุน้อยมาก และสวยงาม เพราะฉะนั้นขอทานบางส่วนที่ไม่เคยมีผู้หญิงก็ต้องจ้องตาเป็นมัน

เพียงแค่ภาพนี้ ทำให้หูหยานเฉียนตกใจอย่างจริงจังแล้ว

และอย่างรวดเร็ว หูหยานเฉียนก็พบว่าบนร่างตัวเองใส่เพียงชุดนอนเท่านั้น

นี่คือฝันร้าย ต้องเป็นฝันร้ายแน่นอน

หูหยานเฉียนปลอบใจตัวเอง แต่ความเจ็บปวดบนร่างตัวเองบอกนางว่า ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ฝันร้าย

.......

ตอนที่หูหยานเฉียนถูกองครักษ์ของตัวเองรับกลับจวน สภาพอนาถมาก หูหยานเฉียนโมโหจนหลังจากให้ซินแสดูอาการและทายาแล้ว ก็ทุบทำลายข้าวของในสวนหวู่ไปไม่น้อย

เวลานี้ ซ่งหลิงหลางและซ่งจินจือที่ได้ข่าวต่างก็รีบมากันแล้ว

“แม่บุญธรรม ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?” ซ่งหลิงหลางในตอนนี้ ได้เรียกหูหยานเฉียนว่าแม่บุญธรรมแล้ว

แต่ ในใจของซ่งหลิงหลาง หูหยานเฉียนหลายปีนี้มาเป็นห่วงตัวเองอยู่ตลอดเวลา ก็เหมือนกับแม่แท้ๆก็ตัวเอง เมื่อรู้ว่าหูหยานเฉียนเกิดเรื่องแล้ว นางเป็นห่วงหูหยานเฉียนจริง

“ไสหัวไป แม้แต่เจ้าก็มาหัวเราะเยาะข้าหรือ?” หูหยานเฉียนตะโกนอย่างโมโห

สีหน้าความเป็นห่วงของซ่งหลิงหลางเกร็งไว้ ทันใดนั้นทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

แต่ว่า ท่ามกลางการมองด้วยสายตาโหดร้ายของหูหยานเฉียน ซ่งหลิงหลางก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างรีบร้อน

เมื่อซ่งหลิงหลางไปแล้ว ซ่งจินจือถึงเปิดปากพูด “แม่ ท่านเป็นอะไร? คือใคร?”

เผชิญหน้าต่อลูกสาวแท้ๆของตัวเอง แน่นอนว่าหูหยานเฉียนไม่ทำเหมือนที่ทำต่อซ่งหลิงหลาง

แต่พอคิดถึงสภาพที่ตัวเองถูกล้อมด้วยขอทาน ถูกขอทานกลุ่มหนึ่งจ้องตาเป็นมัน สีหน้าของหูหยานเฉียนไม่ดีอย่างที่สุด

“องครักษ์——” หูหนานเฉียนเคร่งขรึม

ไม่นาน ตรงหน้าหูหยานเฉียนคุกเข่าเต็มไปด้วยองครักษ์ มีประมาณสิบกว่าคน องครักษ์เหล่านี้ปรากฏตัวก็คุกเข่าลง ไม่สามารถเลี่ยงเศษกระเบื้องบนพื้นได้เลย ก็คุกเข่าลงไปข้างบนนั้นเลย

มองดูคนเหล่านั้น หูหยานเฉียนก็ยิ่งโมโห มือก็โยนเจ้า้วน้ำชาใบหนึ่งไปที่หัวของคนหนึ่ง

“พวกไร้ประโยชน์ ไร้ประโยชน์ทั้งนั้น!”