แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 618

ซ่งฉงปิงตามฉีเทียนเห้าไปที่จวนอ๋องเซ่อเจิ้ง

ในเวลานี้ในเรือนด้านข้างของอ๋องเซ่อเจิ้ง มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนหายใจหอบอยู่

เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่อยู่บนเตียง ซ่งฉงปิงก็ตกตะลึง

นางไม่คิดเลยว่าคนที่ฉีเทียนเห้าให้ตนเองมาช่วยคือคังหวังเฟยหลิวจิ้งเซียน

ซ่งฉงปิงเหลือบมองฉีเทียนเห้า และไม่ได้ถามอะไร แต่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบชีพจรให้หลิวจิ้งเซียน เพราะในเวลานี้อาการของหลิวจิ้งเซียนแย่มากจริงๆ

เพียงแต่หลังจากตรวจชีพจรแล้ว ซ่งฉงปิงก็ตกตะลึงอีกครั้ง หลิวจิ้งเซียนนาง......

ซ่งฉงปิงมองไปที่ฉีเทียนเห้าด้วยสีหน้าท่าทางเคร่งขรึม

ฉีเทียนเห้าขมวดคิ้ว “เจ้าทำให้เต็มที่ก็พอ”

ในขณะพูด ฉีเทียนเห้าก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

ซ่งฉงปิงมองไปที่หลิวจิ้งเซียนด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

คราวก่อนตอนที่ตรวจชีพจรให้หลิวจิ้งเซียนในวัง นอกจากหลิวจิ้งเซียนวิตกกังวลก็ไม่เป็นอะไร

แต่คราวนี้หลิวจิ้งเซียนสามารถอธิบายได้เพียงสองคำเท่านั้น: น่าสงสารจริงๆ

หลิวจิ้งเซียนน่าสงสารมากจริงๆ

ร่างกายของนางสามารถอธิบายได้เพียงสองคำเท่านั้นว่าทรุดโทรม

นี่ยังคงเป็นผลจากการสวมเสื้อผ้าเพื่อจับชีพจร

หลังจากถอดเสื้อผ้าแล้ว นางก็ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก

บนร่างของหลิวจิ้งเซียนมีร่องรอยทั้งใหญ่ทั้งเล็กจากการถูกเฆี่ยน แผลถูกน้ำร้อนลวก แผลถูกบีบ และแม้กระทั่งแผลถูกทุบตี

มีทั้งแผลเก่าและแผลใหม่

ที่แย่ที่สุดไม่ใช่ร่างกาย แต่เป็นส่วนล่าง

ในเวลานี้ที่นั่นมีเลือดออก ราวกับว่าถูกของไม่มีคมจนฉีกขาด

แม้ว่าในเวลานี้หลิวจิ้งเซียนจะหมดสติ แต่ดูจากชีพจรแล้ว นางน่าจะอยากตาย

ถูกทรมานจนเป็นเช่นนี้ เป็นธรรมดาที่จะอยากตาย

แต่ใครจะสามารถทรมานหลิวจิ้งเซียนจนเป็นเช่นนี้ ได้?

นอกจากอ๋องคังแล้ว ก็ไม่มีใครอื่น

อ๋องคังกลายเป็นคนจิตวิปริต

อาจเป็นเพราะว่าเขามีความผิดปกติบางอย่าง ดังนั้นจึงทำให้จิตใจผิดเพี้ยน?

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ไม่ถูกต้องที่จะปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างโหดร้ายทารุณเช่นนี้

ในเวลานี้ในใจของนาง อ๋องคังเน่าเสียจนไม่เหลือกระดูก

หลังจากเลิกครุ่นคิด ซ่งฉงปิงก็รีบช่วยคน

อย่างแรกคือป้อนน้ำแร่วิญญาณ จากนั้นให้ยาชา และเริ่มเย็บด้านล่าง

หลังจากเย็บเสร็จแล้ว ซ่งฉงปิงก็เริ่มจัดการกับบาดแผลทั้งใหญ่ทั้งเล็กบนร่างกายของหลิวจิ้งเซียน

จนกระทั่งครึ่งชั่วยามต่อมา ซ่งฉงปิงก็ทำเสร็จ

หลังจากเสร็จแล้ว ซ่งฉงปิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วให้ฉีเทียนเห้าให้คนนำเสื้อผ้าชุดใหม่มาเปลี่ยนให้นาง

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หลิวจิ้งเซียนก็เป็นคนที่น่าสงสารคนหนึ่ง

ทันทีที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้หลิวจิ้งเซียน เรียบร้อย นางก็เห็นว่าหลิวจิ้งเซียนฟื้นแล้ว

เมื่อหลิวจิ้งเซียนฟื้นขึ้นมา แววตามีความมึนงงและสิ้นหวัง เมื่อเห็นหลิวจิ้งเซียนเป็นเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็รู้สึกว่าหากตนเองไม่พูดอะไรเลย หลิวจิ้งเซียนอาจจะจมดิ่งอยู่ในเหลวลึกของตนเอง และไม่สามารถออกมาได้

เช่นนี้อาจจะเกิดปัญหาได้ง่าย

กายป่วยรักษาได้ง่ายมาก แต่ใจป่วยรักษาได้ยากมาก

หลังจากครุ่นคิด ซ่งฉงปิงก็กล่าวว่า “ท่านอยากแก้แค้นหรือไม่?”

ซ่งฉงปิง “จวนอ๋องเซ่อเจิ้ง”

เมื่อหลิวจิ้งเซียนได้ยิน สายตาก็เต็มไปด้วยความสับสน......

หลังจากปลอบโยนหลิวจิ้งเซียนแล้ว ซ่งฉงปิงก็เดินออกไป และมองไปที่ฉีเทียนเห้าด้วยสายตาที่สงบ

แต่ฉีเทียนเห้ารู้สึกแปลกๆ กับสายตาที่สงบของซ่งฉงปิง และรู้สึกว่ามีบางอย่างแอบแฝงภายใต้สายตาที่สงบของซ่งฉงปิง

“ปิงเอ๋อร์......เป็นอะไรไป?” ฉีเทียนเห้าคิดว่าต้องถามเรื่องนี้ให้ชัดเจน มิเช่นนั้นจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ของคู่สามีภรรยา

“ดูเหมือนว่าท่านจะเป็นก่วงหลิวจิ้งเซียนมาก?” ซ่งฉงปิงถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

พูดตามตรง ฉีเทียนเห้าดูจริงจังกับการให้ตนเองไปตรวจอาการให้คนคนหนึ่ง ตอนที่นางเห็นหลิวจิ้งเซียน นางรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ไม่มีผู้หญิงคนไหนเต็มใจให้สามีของตนเองเป็นห่วงหญิงอื่น นางก็เช่นกัน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดฉีเทียนเห้าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“หลิวไท่ฟู่เคยมีบุญคุณกับข้า......”

......

ในอีกด้านหนึ่ง ลั่วเสี่ยวจู๋นอนอยู่บนพื้นเหมือนสุนัข ร่างกายมีทั้งแผลเก่าแผลใหม่ ใบหน้าถูกแต่งแต้ม ช่างน่าเวทนายิ่งนัก นอกจากความหวาดกลัวในดวงตาแล้ว ก็ยังคงเป็นความหวาดกลัว

“ฉันขอร้องท่าน ปล่อยข้า ปล่อยข้า......” เสียงของลั่วเสี่ยวจู๋ไร้เรี่ยวแรงมาก และมีร่องรอยของความทุกข์ยากอยู่ในนั้น

หากนี่เป็นจุดจบของชีวิตนาง เช่นนั้นการเกิดใหม่ของนางจะมีประโยชน์อะไร?

แทนที่จะเป็นเช่นนี้ มิสู้เป็นเหมือนชาติที่แล้ว

อย่างน้อยในชาติที่แล้ว ก่อนตายนางก็ไม่ต้องเจ็บปวดมากขนาดนี้

ในเวลานี้ใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าลั่วเสี่ยวจู๋ก็ถูกไฟไหม้จนจำรูปลักษณ์เดิมไม่ได้ และนัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและความเกลียดชัง

“ลั่วเสี่ยวจู๋ เจ้าขอร้องให้ข้าปล่อยเจ้า แล้วเจ้าเคยคิดที่จะปล่อยพวกเราหรือไม่?” แม้ว่าเสียงของคนผู้นี้จะแหบแห้ง แต่ก็สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นผู้ชาย

เสียงแหบแห้งเหมือนมาจากนรก ด้วยคำถามจากจิตวิญญาณ “ลั่วเสี่ยวจู๋ เจ้าไม่ได้ไว้ชีวิตผู้คนหลายร้อยคนในหมู่บ้านของเรา เจ้าจะมีหน้ามาขอให้ข้าปล่อยเจ้าได้อย่างไร? ”