แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 630

ตอนที่ซ่งฉงปิงปรากฏตัวบนกำแพงของจนจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง องครักษ์ในที่มืดรู้สึกหัวโตเลย

องครักษ์สองคนที่อยู่ใกล้กันได้สบตาทีหนึ่ง เห็นถึงความกังวลใจจากตาของฝ่ายตรงข้าม

พระชายามา เรื่องของท่านอ๋องก็......

นับบัดนี้ สายตาของทั้งสองคนล้วนมีความกังวลใจปรากฏ

และในเวลานี้ ซ่งฉงปิงที่กระโดดลงมาจากกำแพงไม่ขยับแล้ว

องครักษ์สองคนยืนตรง กลั้นหายใจ ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีตามมา

"ออกมาเถอะ"พูดกับอากาศเปล่าๆอย่างราบเรียบ

ซ่งฉงปิงรู้ตลอดว่าที่มือมีคนอยู่

หากองครักษ์ของจวนอ๋องเซ่อเจิ้งละเลย กลัวความลับข้างในก็รั่วไหลออกไปตั้งนาน ข่าวที่ฉีเทียนเห้ากลับเมืองหลวงคงถูกเปิดเผยออกไปนานเลย

ดังนั้น องครักษ์ของจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง เคร่งครัดมาโดยตลอด

องครักษ์สองคนได้ยินเช่นนี้ก็มองหน้ากัน สายตาผลักกันไปมา หมายความว่าให้ฝ่ายตรงข้ามออกไป

แต่พวกเขาล้วนไม่อยาก

ซ่งฉงปิงรอจนค่อนข้างรำคาญ ขมวดคิ้วอย่างเห็นได้ชัด"ยังไง พวกเจ้าสองคนยังจะให้ข้าไปจับพวกเจ้าออกมาหรือ?"

สองคน?

พระชายารู้ยังไงว่าคือสองคน?

หรือว่าพระชายาได้เจอพวกเขา?

ถึงแม้คิดในใจเช่นนี้ แต่ยังไงซ่งฉงปิงก็ไม่กล้ารอให้ซ่งฉงปิงมาจับคนเอง

ถ้าเป็นเช่นนี้ ท่านอ๋องรู้เข้าจะต้องเอาพวกเขาให้น่าดูแน่ๆ

ดังนั้นองครักษ์สองคนเกือบจะปรากฏต่อหน้าซ่งฉงปิงพร้อมกัน ล้วนใส่ชุดสีดำ ชุดแบบนี้ง่ายที่จะซ่อนอยู่ใต้เงา

แต่ถึงแม้องครักษ์มาถึงต่อหน้าซ่งฉงปิงก็ไม่กล้าสบตากับนาง คุกเข่าทำความเคารพโดยตรง"ข้าน้อยกราบทูลพระชายาพ่ะย่ะค่ะ"

หลังจากพูดพร้อมกันเสร็จ ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ซ่งฉงปิงมองทั้งสองคน ขมวดคิ้ว ถามอย่างเย็นชา"ท่านอ๋องของพวกเจ้าล่ะ?"

ซ่งฉงปิงเห็นว่า พอทั้งสองคนได้ยินคำพูดของตัวเองแล้ว ร่างกายก็แข็งตัวอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ท่านอ๋อง......ไม่อยู่ในจวน"องครักษ์คนหนึ่งอ้าปาก เห็นได้ชัดว่าคำพูดของเขามีการเว้นวรรคเล็กน้อย

แต่องครักษ์อีกคนหนึ่งมองเขาทีหนึ่งอย่างรวดเร็ว แล้วก้มหน้าลง

เดิมทีซ่งฉงปิงแค่อยากจะถามองครักษ์ว่าฉีเทียนเห้าอยู่ไหน เพื่อให้ไม่ต้องไปหาทีละที่ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าองครักษ์สองคนนี้ผิดปกติเช่นนี้ ใจของซ่งฉงปิงตกต่ำลง

"ยังไง?รู้สึกว่าข้าหลอกง่ายหรือ?"น้ำเสียงของซ่งฉงปิงมีความโกรธอย่างเห็นได้ชัด

แต่หลังจากที่องครักษ์คนนั้นพูดจบ ก็เสียใจภายหลังเลย

โกหกต่อหน้าพระชายา จะกี่ชีวิตก็ไม่พอที่จะชดใช้

คำพูดของซ่งฉงปิง ทำให้องครักษ์คนนั้นขนลุกเลย สำนึกผิดในเมื่อกี้นี้อย่างระมัดระวัง"พระชายา ท่านอ๋องอยู่ห้องหนังสือพ่ะย่ะค่ะ"

เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะโกหก ไม่ได้ตั้งใจโกหกจริงๆ

เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าพระชายาจะมากะทันหันขนาดนี้?

มาก็มา แต่พระชายายังถามพวกเขาว่าท่านอ๋องอยู่ไหน นี่......

องครักษ์รู้สึกว่า อนาคตของตัวเองมืดไปหมด

ซ่งฉงปิงมององครักษ์สองคนด้วยสายตาที่ลึกซึ้งทีหนึ่ง และไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับสองคนนั้นต่อ กลับเดินไปที่ห้องหนังสือของจวนอ๋องเซ่อเจิ้งโดยตรง

แต่ความผิดปกติขององครักษ์ และหลายวันนี้ฉีเทียนเห้าก็ไม่ได้ปรากฏตัว ทำให้ซ่งฉงปิงเกิดหนามขึ้นในใจ

และตอนที่เดินถึงหน้าห้องหนังสือ หนามชิ้นนี้ก็ได้งอกออก

ห้องหนังสือของจวนอ๋องเซ่อเจิ้งเป็นเรือนๆหนึ่ง ปกติเรือนทั่วไปก็มีคนเฝ้าอยู่หน้าประตู ครั้งนี้ก็ไม่เว้น

และตอนที่ซ่งฉงปิงเดินไปถึงหน้าเรือน ก็ถูกหนานซิงห้ามเอาไว้ แถมยังเป็นการห้ามแบบจงใจ

เมื่อก่อนนางไม่เคยถูกใครห้ามเลย

ในเมื่อหนานซิงกล้าห้ามตนเอง ต้องเป็นคำสั่งของฉีเทียนเห้าแน่นอน

เห็นห้องหนังสือที่อยู่ในที่ไม่ไกล สายตาของซ่งฉงปิงก็เย็นชาลง

จากนั้น ใช้สายตาที่เย็นชามองไปทางหนานซิง

นางอยากจะเถียงเขากลับไปว่า'ข้ามาไม่ได้หรือ?'

แต่ในที่สุดก็กลายเป็นคำพูดที่ใจเย็น"มาดูหน่อย"

ใช่แล้ว คำพูดที่พูดนั้นใจเย็นมาก แม้กระทั่งซ่งฉงปิงเองก็สังเกตไม่ได้

ฉีเทียนเห้ารู้สึกว่าซ่งฉงปิงค่อนข้างจะผิดปกติ แต่ก็พูดไม่ออกว่าผิดปกติตรงไหน ขมวดคิ้วเล็กน้อย ระงับความรู้สึกที่จะวิ่งขึ้นไปข้างหน้า"อืม หลายวันนี้ข้ายุ่งมาก"

พูดเสร็จยังเสริมอีก"อีกไม่กี่วันข้าก็จะไปหาเจ้า"

ซ่งฉงปิงมองฉีเทียนเห้า มือกำเป็นหมัด

อีกไม่กี่วัน?

แล้วหลายวันนี้ล่ะ?อยู่ด้วยกันกับหลิวจิ้งเซียน

อยากจะสอบถาม แต่นิสัยอย่างซ่งฉงปิง ในที่สุดก็ไม่ได้ถามออกมา

นางเคยบอกว่า ถ้าเขาทรยศต่อนาง นางก็จะหย่า

ซ่งฉงปิงทำหน้าตึงเครียด ในที่สุดก็ไม่ได้ถามอะไรและพูดอะไรออกมาเลย

จากนั้นหันหน้าเดินจากไป

ถามก็ยังไงล่ะ?

ความจริงก็ปรากฏให้เห็นแล้ว

ซ่งฉงปิงในตอนนี้ แม้ภายนอกดูใจเย็น แต่ในใจถูกความโกรธครอบงำแล้ว ลืมไปตั้งนานว่าไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นล้วนต้องถามให้ชัดเจนก่อน

ในเวลานี้ นางแค่อยากจะออกจากที่นี่

ฉีเทีนนเห้ามองเงาที่จากไปของซ่งฉงปิง มีความรู้สึกกังวลใจ

รู้สึกแต่ว่าจะเกิดเหตุขึ้น

สีหน้าของปิงเอ๋อร์ ผิดปกติมาก

แต่ไม่ว่าคืดยังไง เขาก็คิดไม่ออกว่าผิดปกติตรงไหน

คิดจะวิ่งตามขึ้นมาโดยจิตสำนึก แต่พอมือจับอยู่บริเวณหัวใจ ฉีเทียนเห้าก็ได้ลังเลใจ