แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 645

อยู่ในหมู่บ้านชิงเหอนี้ ซ่งฉงปิงรู้สึกราวกับว่าอยู่ในหมู่บ้านต้าซิงเลย จึงไม่ชอบที่ถูกคนมาทำความเคารพ

เด็กหนุ่มทั้งสองคนได้แต่มองหน้ากันไปมา และลุกขึ้น

หลี่เหล่าโถวกลับลังเลใจเล็กน้อย

เวลานี้ ซ่งฉงปิงจึงเอ่ยถามหลี่เหล่าโถวว่า "ได้ยินมาว่าเจ้ามีประสบการณ์การตีเหล็กหรือ?"

"เอ่อ......ตอนหนุ่มๆ ข้าน้อยได้ฝึกฝนมาหลายปีขอรับ" หลี่เหล่าโถวประหม่าเล็กน้อย มือไม้ไม่รู้จะจัดวางไว้ตรงไหน และยังพูดติดอ่างอีกด้วย

เห็นหลี่เหล่าโถวเป็นเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็อดไม่ได้ที่จะปลอบโยนเขา "ไม่ต้องประหม่าหรอก......"

เมื่อเห็นการปลอบโยนของตนเองยิ่งทำให้หลี่เหล่าโถวประหม่ายิ่งขึ้น มือวางระเกะระกะไปหมด ซ่งฉงปิงจึงทำได้เพียงปิดปากเงียบเท่านั้น

จางกุ้ยที่อยู่ข้างๆ เห็นเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะอธิบายว่า : "ร้านตีเหล็กที่หลี่เหล่าโถวเคยร่ำเรียนมาก่อนหน้านี้ เป็นที่ที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ศิษย์พี่คนหนึ่งของเขา ตอนนี้ยังสร้างอาวุธยุทโธปกรณ์อยู่ในกระทรวงโยธาธิการอีกด้วย

จางกุ้ยพูดแบบนี้ ซ่งฉงปิงก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

คนหนึ่งดำรงตำแหน่งในกระทรวงโยธาธิการ อีกคนหนึ่งกลับกลายเป็นข้าทาส โชคชะตาชีวิตของศิษย์พี่ศิษย์น้องช่างแตกต่างราวกับฟ้าดินจริงๆ

เพียงแต่ว่าเมื่อเอ่ยถึงอาวุธยุทโธปกรณ์ ซ่งฉงปิงก็นึกอะไรขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน

ตอนนี้เสด็จพ่อยังหาช่างตีเหล็กที่เหมาะสมไม่ได้ มิเช่นนั้นแล้ว ตนเองก็ให้หลี่เหล่าโถวไปลองดูดีไหม?"

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ซ่งฉงปิงจึงมองไปที่หลี่เหล่าโถว "ข้ามีพิมพ์เขียวอยู่หนึ่งแผ่น เวลานี้ยังหาช่างตีเหล็กที่เหมาะสมเพื่อช่วยขึ้นรูปออกมาไม่ได้เลย เจ้าต้องการลองดูหรือไม่?"

ซ่งฉงปิงเอ่ยคำพูดนี้ออกมา หลี่เหล่าโถวก็ถูๆ มือเล็กน้อย "จวิ้นจู่......ไม่ใช่สิ เถ้าแก่......เอาของมาดูก่อนได้หรือไม่ขอรับ?"

ซ่งฉงปิงดูเหมือนจะมองออกว่า ถึงแม้หลี่เหล่าโถวจะประหม่าเล็กน้อย แต่สำหรับการตีเหล็กกลับมีความสนใจอย่างมาก แสดงให้เห็นว่าหลี่เหล่าโถวชอบการตีเหล็กจริงๆ

ซ่งฉงปิงพยักหน้า

เมื่อทุกคนคิดว่าซ่งฉงปิงต้องการปากกาและกระดาษในการวาดภาพ ก็เห็นซ่งฉงปิงดึงรูปภาพออกจากในแขนเสื้อแทน

นี่......คาดไม่ถึงว่าจะนำติดตัวมาด้วย?

นั่นจะต้องเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างมาก

เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว สีหน้าท่าทางของหลี่เหล่าโถวจึงดูจริงจังขึ้นมา

หลี่เหล่าโถวเข้าใจอย่างชัดเจน ที่ในหมู่บ้านมีวันนี้ได้ ก็ล้วนเป็นเพราะซ่งฉงปิงทั้งสิ้น

ตอนนี้ผู้มีพระคุณต้องการความช่วยเหลือ แน่นอนว่าเขาจะต้องทำอย่างสุดความสามารถ

ฉะนั้น ก่อนที่จะได้เห็นพิมพ์เขียว หลี่เหล่าโถวได้ตั้งปณิธานแล้วว่า ไม่ว่าซ่งฉงปิงจะต้องการอะไร เขาก็จะต้องลองดู

แต่ทว่า เมื่อพิมพ์เขียวถูกกางออก เห็นชิ้นส่วนกองนั้น หลี่เหล่าโถวก็ตกตะลึง

ทั้งหมดไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

แล้วก็มองไม่ออกด้วยว่าสิ่งเหล่านั้นคืออะไร

ถึงแม้ว่าจะมองไม่ออก แต่หลี่เหล่าโถวยังอดทนต่อความประหม่า รับสิ่งของนั้นมา มองดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน

จางซานกับหลู่ฮ่วยก็เข้ามาร่วมด้วย และทั้งสามคนจึงเริ่มศึกษาดู

ที่ด้านข้าง ซ่งฉงปิงอธิบายว่า : "ขนาดของสิ่งของเหล่านี้ ก็เหมือนตามที่ระบุไว้ข้างต้น ค่อนข้างละเอียดถี่ถ้วน"

จากนั้น ซ่งฉงปิงก็ชี้ไปที่ส่วนที่สำคัญที่สุดของเครื่องจักร "โดยเฉพาะรายละเอียดตรงนี้จะค่อนข้างยาก"

สิ่งของที่นางให้ แน่นอนว่าเป็นพิมพ์เขียวของพายุเข็มดอกลูกแพร์

เพียงแต่ว่า ถือว่าเป็นพิมพ์เขียวของอาวุธลับ เพื่อป้องกันการสูญหายของพิมพ์เขียว นางเตรียมชั้นเชิงเอาไว้แล้ว

ขั้นแรก พิมพ์เขียวของพายุเข็มดอกลูกแพร์นั้น เป็นเพียงพิมพ์เขียวการถอดแยกชิ้นส่วนเท่านั้น มีทั้งหมดสามสิบห้าชิ้นส่วน สำหรับคนที่ไม่เคยเห็นพายุเข็มดอกลูกแพร์ คิดอยากจะก่อร่างมันให้สำเร็จรูป มันยากซะยิ่งกว่ายาก

นอกจากนี้——

เพียงแต่ซ่งฉงปิงนึกไม่ถึงเลยว่า ในเช้าวันรุ่งขึ้น ไม่รอให้ซ่งฉงปิงไปหาจางเอ้อหลาง จางซิ่งฮวาก็มาหาซ่งฉงปิงด้วยตนเอง

จางซิ่งฮวาเวลานี้ ไม่ใช่เด็กสาวคนนั้นที่ไม่มั่นใจตนเองอีกแล้ว

นางในตอนนี้ สามารถอยู่ตัวคนเดียวได้แล้ว เสน่ห์รอบๆ ตัวก็เปลี่ยนแปลงไปหมด และมีสิ่งที่เรียกว่ารัศมีเปล่งประกายเพิ่มขึ้น

เดิมทีจางซิ่งฮวามีรูปร่างหน้าตางดงามอยู่แล้ว บวกกับจิตใจที่ดีงาม และควบคู่ไปกับความมั่นใจในตนเองที่เผยออกมาจากภายในสู่ภายนอก มันยิ่งดึงดูดความน่าสนใจเป็นพิเศษจริงๆ

เพียงแต่ว่า จางซ่งฮวาทุ่มเทให้กับการออกแบบและตัดเย็บเสื้อผ้า สำหรับเรื่องผู้ชายนั้นจึงไม่ได้สนใจ ฉะนั้นโดยปกติแล้วจึงไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน

จางซิ่งฮวาตามซ่งฉงปิงมาเมืองหลวงสองเดือนกว่าแล้ว แต่กลับไม่เคยมาหาซ่งฉงปิงที่จวนอ๋องเลย เกรงว่าจะสร้างปัญหาให้ซ่งฉงปิง หากมีเรื่องอะไรก็จะฝากคนไปบอกซ่งฉงปิงแทน

แต่ว่าวันนี้ จางซิ่งฮวามาหา อีกทั้งยังดูไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

เห็นท่าทีเช่นนี้ของจางซิ่งฮวา ซ่งฉงปิงก็อดเป็นกังวลไม่ได้ "ซิ่งฮวา เจ้าเป็นอะไรไป?"

จางซิ่งฮวาได้ยินเช่นนั้น ก็เงยหน้าขึ้น ความกังวลใจในแววตาไม่จางหายไป "พี่เสี่ยวปิง......"

ขางซิ่งฮวามีท่าทีลังเลที่จะพูด

เมื่อซ่งฉงปิงเห็นจางซิ่งฮวาเป็นเช่นนี้ ก็ยิ่งกังวลใจมากขึ้น "เกิดอะไรขึ้น? เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเจ้าใช่หรือไม่?"

จางซิ่งฮวาเห็นซ่งฉงปิงเป็นกังวลใจ จึงรีบส่ายหัว "เปล่า ไม่ใช่ข้า แต่เป็นพี่ชายของข้า......"

จางเอ้อหลางหรือ?

เกิดอะไรขึ้นกับจางเอ้อหลาง?

เมื่อซ่งฉงปิงกำลังสงสัย จางซิ่งฮวาหยิบจดหมายออกจากมือ แล้วส่งให้ซ่งฉงปิง

"เจ้าอ่านอันนี้ก็จะเข้าใจเอง" จางซิ่งฮวาพูดจบ ก็มีสีหน้าตำหนิตนเอง "พี่เสี่ยวปิง หากไม่ใช่ว่าข้าตัดสินใจไม่ได้ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ข้าจะไม่มาหาพี่เสี่ยวปิงให้ต้องลำบากใจอย่างแน่นอน"

ซ่งฉงปิงเปิดจดหมายอ่าน และขมวดคิ้วเล็กน้อย