แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 653

สายตาของซ่งฉงปิงเลื่อนออกจากตัวของอ๋องคังซ่งหงซี ก้มหน้าเล็กน้อย ครุ่นคิดความเป็นไปได้ที่จะหนี

แต่ทว่าอาจจะเดาความคิดของนางออกแล้ว ซ่งหงซีเปิดปากพูดในตอนนี้ “น้องเจียเล่อ ข้าขอเตือนเจ้าอย่าได้มีความคิดที่อยากจะหนี มิเช่นนั้น ญาติของเจ้า.......ข้าก็ไม่สามารถรับรองว่าเขาจะไม่เป็นไรแล้ว”

ซ่งฉงปิงฟังแล้ว ดวงตาหดเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นกะทันหัน มองไปที่ซ่งหงซี กลับเห็นซ่งหงซีตอนนี้กำลังมองตัวเองด้วยสีหน้าเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ในสายตายังคงเหมือนซ่อนยาพิษไว้เหมือนเดิม

ใจสั่นเล็กน้อย ซ่งฉงปิงแกล้งทำเป็นไม่สะทกสะท้าน “เจ้าพูดอะไร? ญาติคนไหนของข้า?”

ซ่งหงซีหัวเราะ ไม่ได้ปิดปัง พูดเพียง “เว่ยเจ๋อฉี ไม่รู้ว่าเจ้าเป็นห่วงเขาไหม?”

ซ่งฉงปิงใจหด กำมือไว้เล็กน้อย แต่ว่าสีหน้ากลับเย็นชาลงอีกนิด “เจ้าอยากทำอะไร?”

เห็นซ่งฉงปิงเวลานี้แล้วสีหน้ายังคงสงบใจเย็น ซ่งหงซีอดขมวดคิ้วไม่ได้ สายตามีความไม่พอใจ

เทียบแบบนี้แล้ว กลับรู้สึกว่าเขาเหมือนตัวตลกแล้ว

สายตาเย็นชา น้ำเสียงของซ่งหงซีก็โหดเหี้ยมขึ้นมาอีก “ข้าจะทำอะไร? เจ้าก็รู้แต่แรกแล้วไม่ใช่หรือ?”

น้ำเสียงของซ่งหงซีมีความเคียดแค้นจนกัดฟัน

ซ่งฉงปิงเงียบ นางรู้จริง

ไม่ใช่จะให้นางรักษาอาการป่วยหรอกหรือ?

“เว่ยเจ๋อฉีอยู่ไหน?” ซ่งฉงปิงถาม

ซ่งหงซี “อันนี้ เดี๋ยวพวกเราค่อยพูดกัน”

พูดจบ ซ่งหงซีออกคำสั่ง “เข้ามา เชิญเจียเล่อจวิ้นจู่ขึ้นรถม้าของข้า”

ซ่งฉงปิงไม่ได้ขัดขืน

เพราะว่านางรู้ ถ้าหากเว่ยเจ๋อฉีอยู่ในมือของอ๋องคังจริง ถ้าหากตัวเองขัดขืน เว่ยเจ๋อฉีก็มีอันตราย

ตอนนี้ นางต้องแน่ใจก่อนว่าเว่ยเจ๋อฉีอยู่ในมือของเขาหรือไม่

สิ่งที่มั่นใจได้ก็คือ อ๋องคังไม่มีวันให้ตัวเองรู้ที่นี่อย่างแน่นอน

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางตามเขาไปแล้วจะเป็นไร?

.......

อีกฝั่งหนึ่ง อั้นหวู่ไปถึงจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง แต่กลับไม่เห็นฉีเทียนเห้า

“เจ้านายไปไหนแล้ว?” อั้นหวู่ค่อนข้างรีบร้อน

ฮันจิ้นมองดูท่าทางรีบร้อนของอั้นหวู่ ขมวดคิ้ว “เป็นอะไร?”

อั้นหวู่เล่าเรื่องให้ฮันจิ้นฟัง ฮันจิ้นขมวดคิ้ว “เรื่องข้ารู้แล้ว เจ้าไปที่พระชายาปกป้องพระชายาก่อน เรื่องที่ควรสืบ ข้าให้คนไปสืบ”

อั้นหวู่ได้ยิน ก็คำนับขอบคุณต่อฮันจิ้น ก็รีบจากไปทันที

พูดตามตรง ตอนนี้ในใจเขาไม่สบายใจอย่างยิ่ง ต้องรีบกลับไปข้างกายพระชายาเข้าถึงจะรู้สึกวางใจ

ส่วนหลังจากอั้นหวู่ออกไปแล้ว ฮันจิ้นก็รีบสั่งให้คนไปสืบเรื่องที่ซ่งฉงปิงสั่งให้อั้นหวู่ไปสืบ จากนั้นก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่สามารถปิดปังได้ ก็ปล่อยเหยี่ยวบินไปตัวหนึ่ง

เหยี่ยวตัวนี้อยู่ข้างกายฉีเทียนเห้าตั้งแต่เล็ก หลังจากนั้นออกไปปฏิบัติหน้าที่ ตอนนี้ถึงกลับมา

มีเหยี่ยวตัวนี้อยู่ ไม่ว่าฉีเทียนเห้าอยู่ไหน ล้วนสามารถหาได้จนเจอในเวลาอันรวดเร็ว

ส่วนอั้นหวู่ออกจากจวนอ๋องเซ่อเจิ้งแล้ว ก็รีบไปที่หอปิงเยว่ทันที

พอถึงหอปิงเยว่ อั้นหวู่ก็ปรากฏตัว

เถ้าแก่เห็นอั้นหวู่ ตะลึงเล็กน้อย ยังไม่ได้เปิดปาก อั้นหวู่ก็ถาม “พระชายาล่ะ?”

พอเถ้าแก่ฟังแล้ว ขมวดคิ้ว “พระชายาไม่ได้มา”

พออั้นหวู่ฟังแล้ว ก็รู้สึกไม่ดีในใจ ถามต่อ “แล้ววันนี้อ๋องคังเคยมาหรือไม่? จัดอยู่ห้องรับรองไหน?”

เถ้าแก่ก็สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา “วันนี้อ๋องคังไม่ได้มา และไม่ได้ให้คนมาจองห้องรรับรองในหอปิงเยว่ องครักษ์ห้า เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่?”

ในสายตาของอั้นหวู่มีความร้อนรน ไม่ได้อยู่ต่อ จากไปอย่างรวดเร็ว

ซ่งหงซีหลับพูดข้อเสนอขึ้นมาในตอนนี้ “บอกว่าเจ้าก็ได้ แต่ว่าเจ้าต้องรักษาอาการป่วยให้ข้าก่อน”

ซ่งหงซีคิดไว้แล้วว่าซ่งฉงปิงต้องตอบตกลง

แต่ทว่า ซ่งฉงปิงกลับหัวเราะเบาๆ “อ๋องคังคิดว่า แบบนี้ข้าก็จะทำตาม?”

ซ่งหงซีขมวดคิ้ว กลับฟังซ่งฉงปิงพูดต่อ “เจ้าไม่บอกข้าว่าฉีเอ๋อร์อยู่ไหน ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าจับตัวฉีเอ๋อร์จริงหรือไม่? อีกอย่าง ข้าต้องแน่ใจความปลอดภัยของฉีเอ๋อร์”

นางไม่เคยเป็นคนที่ถูกควบคุมได้ง่ายๆ

ซ่งหงซีคำนวณแล้วว่าเลือกบริเวณใกล้เคียงหอปิงเยว่ คนอื่นหาตัวเองไม่เจอในหอปิงเยว่ แต่กลับคิดไม่ถึง หอปิงเยว่ก็คือถิ่นของตัวเอง

ตัวเองอยากยื้อเวลาให้ตัวเองสักนิด หรือส่งข่าวอะไรพวกนี้ ก็สะดวกหน่อย

ซ่งหงซีเหมือนคาดถึงแล้วว่าซ่งฉงปิงจะพูดเช่นนี้ แค่หัวเราะเย็นชา “เจ้าจะปฏิเสธข้าเช่นนี้?”

“มิเช่นนั้นล่ะ?” ซ่งฉงปิงไม่ได้ปฏิเสธ

ตอนแรกสีหน้าซ่งฉงปิงยังคงรักษาสีหน้าอ่อนโยนเล็กน้อย ตอนนี้ ไม่มีแม้แต่น้อยแล้ว จ้องสายตาซ่งฉงปิง ก็เหมือนกับจ้องเหยื่อที่ถูกล่าอย่างนั้น โหดเหี้ยม

“ซ่งฉงปิง เจ้าคิดจริงหรือว่าข้าไม่กล้าทำอะไรเจ้า?”

สำหรับซ่งฉงปิง ซ่งหงซีเกลียดเข้ากระดูก

ไม่เพื่ออย่างอื่น ก็เพราะว่าซ่งฉงปิงทั้งๆที่สามารถรักษาอาการป่วยของตัวเองได้ แต่กลับไม่ยอมรักษาให้เขา

นี่ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาชัดๆ สำหรับเขาแล้ว จะไม่ใช่การเหยียดหยามได้อย่างไร?

ซ่งฉงปิง นี่คือดูถูกตัวเองลับหลังกระมัง?

คิดถึงจุดนี้ สายตาของซ่งหงซีมีแววอาฆาต

มือก็กำไว้แน่นเป็นหมัด มีเสียงกึกกักดังขึ้น

เห็นได้ชัด นี่คือการข่มขู่ซ่งฉงปิงอย่างหนึ่ง