แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 669

ฉินซานเอ๋อร์หยุดฝีเท้าลง แต่ไม่ได้หันกลับมา

จางซิ่งฮวามองพี่ชายของตัวเองทีหนึ่ง เพียงถอนหายใจออกมา

เวลานี้นางก็ไม่ได้โทษการตัดสินใจของพี่สองในเมื่อกี้นี้ เพราะเรื่องนี้จะโทษพี่สองก็ไม่ได้ ต้องโทษจางลี่เหนียงโกหกเก่งเกิน ทำให้พี่สองโดนหลอก

ส่วนซานเอ๋อร์ ก็น่าสงสารจริงๆ

อยู่กับซานเอ๋อร์มาหลายวันนี้ นางรู้สึกว่าตัวเองและซานเอ๋อร์เข้ากันได้ดีเลย

ทั้งสองคนล้วนมีความคิดของตัวเองและพรสวรรค์ทางด้านการเย็บปัก เรื่องที่มีความสุขที่สุดเมื่ออยู่ด้วยกันก็คือวิจัยการเย็บปักแบบใหม่

ดังนั้นนางหวังว่าซานเอ๋อร์จะได้ดี และหวังว่าพี่สองจะได้ดีเช่นกัน

แต่จางซิ่งฮวาก็รู้อย่างชัดเจน เวลานี้นางไม่สามารถแทรกแซงเรื่องนี้

ดังนั้นในที่สุดจางซิ่งฮวาถอยลงไปกับคนพวกซ่งฉงปิงแบบเงียบๆ

ทันใดนั้น ในลานบ้านก็เหลือแค่จางเอ้อหลางและฉินซานเอ๋อร์

และบรรยากาศระหว่างทั้งสองคนก็แปลกมาก

"เจ้า ยังดีไหม?"จางเอ้อหลางคิดมาตั้งนาน ในที่สุดพูดคำพูดนี้ออกมา

ฉินซานเอ๋อร์ไม่ได้หันมา ยังคงยืนอยู่ข้างๆประตู"ดีอยู่เจ้าค่ะ"

หลังจากได้ยินคำตอบของฉินซานเอ๋อร์ จางเอ้อหลางก็รู้สึกเสียใจภายหลัง

จริงๆแล้วเขาไม่ได้จะถามแบบนี้

จริงๆแล้วเขามีคำพูดมากมายที่จะถาม แต่ไม่รู้จะอ้าปากยังไง

ทันใดนั้น ทั้งสองคนก็ตกอยู่ในความเงียบขรึม

ไม่ทราบว่าผ่านไปนานแค่ไหน ฉินซานเอ๋อร์ถอนหายใจแบบเงียบๆ แล้วหันมามองไปทางจางเอ้อหลาง

ตอนที่มองไปทางจางเอ้อหลาง ฉินซานเอ๋อร์ก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้น

"หากพี่เอ้อหลางแค่โทษตัวเอง งั้นก็ไม่จำเป็นเจ้าค่ะ"ฉินซานเอ๋อร์พูด มือในแขนเสื้อกำแน่นขึ้นเล็กน้อย"จริงๆแล้วถึงแม้ไม่มีพี่เอ้อหลาง ข้าในฐานะที่เป็นผู้หญิงอยู่ข้างนอกก็มีโอกาสพบอันตราย แถมตอนที่อยู่เมืองซีเหอ พี่เอ้อหลางก็เคยได้ช่วยข้า เราสองคนถือว่าหารกันแล้ว"

ตอนที่ฉินซานเอ๋อร์พูดคำพูดนี้ น้ำเสียงใจเย็นมาก ใบหน้าได้ปรากฏรอยยิ้ม

จางเอ้อหลางได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกเจ็บใจแลบไม่อาจบรรยายได้ ส่ายหน้าอย่างต่อเนื่อง"ไม่ ไม่ใช่แบบนี้......"

จางเอ้อหลางเถียงคำพูดของฉินซานเอ๋อร์โดยจิตสำนึก

แต่ยังไม่ทันรอให้จางเอ้อหลางพูดจบ ฉินซานเอ๋อร์ก็พูดอย่างเฉียบขาด"เป็นแบบนี้จริงๆ"

จางเอ้อหลางไม่รู้จะพูดอะไร แค่ส่ายหน้า

ฉินซานเอ๋อร์เห็นเช่นนี้ เม้มปากเล็กน้อย รอยยิ้มลึกขึ้น แต่ว่าดวงตามีความเปียกชื้นเล็กน้อย"พี่เอ้อหลาง เราสองคนไม่ได้ติดค้างอะไรแล้ว ตอนนี้ข้ารู้สึกเหนื่อย อยากจะพักผ่อน เชิญพี่เอ้อหลางกลับก่อนเถอะ"

พูดเสร็จ ฉินซานเอ๋อร์ก็หันหน้าเดินเข้าไปในห้อง

ครั้งนี้ไม่มีใครห้ามนางอีก

หลังจากตามด้วยเสียง"ปัง" ฉินซานเอ๋อร์ปิดประตู น้ำตาก็หลั่งไหลลงอย่างบังคับไม่ได้

นับบัดนี้ จริงๆแล้วฉินซานเอ๋อร์รู้สึกไม่สบายใจ

เพราะหลังจากได้เจอกันในเมืองซีเหอ นางก็วางเอ้อหลางไว้ในใจ

แต่เนื่องจากข้างๆของจางเอ้อหลางยังมีอีกคนหนึ่ง นางไม่มีวิธีอื่น มีแต่ต้องปิดบังเอาไว้ จากนั้นหน้าด้านตามพวกเขามาที่เมืองหลวง

ไม่มีใครรู้ว่า ในระหว่างทาง นางถูกจางลี่เหนียงมองเป็นศัตรู และถูกกระทำมากขนาดไหน

แต่ตอนนี้กลับบอกนางว่า เหตุที่จางเอ้อหลางมีความสัมพันธ์กับจางลี่เหนียง เพราะได้แทนที่ตัวเอง

หากจางลี่เหนียงชอบจางเอ้อหลางอย่างจริงใจก็ช่าง สิ่งเหล่านี้นางล้วนยอมได้

แต่ทุกอย่างล้วนเป็นการวางแผนของจางลี่เหนียง

เดิมทีแล้ว ในสถานการณ์ปกติ นางก็ไม่ท้อถอยเพราะสิ่งนี้หรอก

แต่เนื่องจากชอบ นางเลยไม่อยากให้จางเอ้อหลางรู้สึกผิดต่อตัวเอง

ยิ่งชอบเขา ก็ยิ่งไม่อยากให้จางเอ้อหลางสนใจตัวเองเพราะความรู้สึกผิด

นางไม่ต้องการความรู้สึกผิด

ภายในห้อง ฉินซานเอ๋อร์ร้องไห้อย่างไร้เสียง

ส่วนนอกห้อง จางเอ้อหลางรู้สึกกลุ้มอกกลุ้มใจ

จนกว่า ผ่านไปนานมาก จางซิ่งฮวาถึงเดินเข้ามา

จางเอ้อหลางมองจางซิ่งฮวาด้วยความมึนงง จากนั้นอ้าปากถามอย่างขมขื่น"จวิ้นจู่ล่ะ?"

"ไปจัดการเรื่องของจางลี่เหนียง"จางซิ่งฮวาพูดไปด้วย แอบดูปฏิกิริยาของจางเอ้อหลางไปด้วย

เห็นว่าสีหน้าของพี่ชายตัวเองไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไร จางซิ่งฮวาถึงค่อยๆถอนหายใจออกมา

แต่จางซิ่งฮวากลัวว่าจางเอ้อหลางยังเพ้อฝันอะไรกับจางลี่เหนียง ดังนั้นเลยพูดว่า"เมื่อวาน คนเหล่านั้นหาถึงห้องของข้าก่อน ซานเอ๋อร์ปกป้องข้าเอาไว้ แต่นางเกือบจะ......"

ตอนที่พูดถึงสิ่งนี้ จางซิ่งฮวายังคงหวาดผวาอยู่

เมื่อวาน คนเหล่านั้นหาผิดห้อง ดังนั้นเดิมทีซานเอ๋อร์ปลอดภัยอยู่

แต่พวกเขาได้หาเจอห้องของนาง ซานเอ๋อร์ปกป้องตัวเองอย่างเต็มที่ ถูกคนเหล่านั้นตบหน้าและฉีกเสื้อผ้า

จางซิ่งฮวาหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อ"พี่สอง ซานเอ๋อร์เป็นผู้หญิงที่ดี ส่วนจางลี่เหนียงคนนั้นไม่คู่ควรเลย ครั้งนี้ พวกเราไม่มีใครจะให้อภัยจางลี่เหนียงหรอก"

น้ำเสียงของจางซิ่งฮวายืนหยัดมาก

จางเอ้อหลางได้ยินเช่นนี้ ก็ยิ้มแบบขมขื่น"ฮวาเอ๋อร์ ข้าไม่ใช่คนที่แยกแยะความจริงไม่เป็น"

จางเอ้อหลางเรียกด้วยความสอบสวน

ซ่งฉงปิงพยักหน้า

ในขณะที่จางเอ้อหลางโล่งใจ ก็รู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม

พี่เสี่ยวปิงยังคงเป็นพี่เสี่ยวปิงคนเดิม ตัวเองเลวเอง

ซ่งฉงปิงเห็นว่าจางเอ้อหลางจะคิดมากอีกแล้ว เลยบอกสาเหตุที่มาของตัวเองโดยตรง

"ที่เจ้ามาเมืองหลวงก็เพื่อจะทำโรงเรือนผักให้ข้า ตอนนี้ล่าช้าไปครึ่งเดือนกว่าแล้ว เจ้าคิดจะไปหมู่บ้านของข้าเมื่อไหร่?"

จางเอ้อหลางได้ยินเช่นนี้รู้สึกตกใจ

"พี่เสี่ยวปิง เจ้ายังยอมเชื่อข้าหรือ?"

ตัวเองได้ทำสิ่งที่ไม่ได้เรื่องแบบนี้ พี่เสี่ยวปิงยังจะให้ตัวเองทำงานให้นางอีกหรือ?

ซ่งฉงปิงน่าจะสังเกตเห็นความคิดในใจของจางเอ้อหลาง พูดว่า"เจ้าต้องรู้สึกโชคดีที่ไม่ได้นำเรื่องของข้าบอกให้จางลี่เหนียง และยังไม่เคยรั่วไหลเรื่องการทำงานให้นางด้วย"

ไม่อย่างนั้นถึงแม้จะเชื่อถือเขาขนาดไหน ความสัมพันธ์สนิทขนาดไหน นางก็ไม่กล้าใช้เขาทำงานสำคัญหรอก

จางเอ้อหลางได้ยินเช่นนี้ เพียงรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องสมควร เลยไม่ได้พูดอะไรมาก

ความคิดที่รู้สึกว่าการเก็บความลับการทำงานเป็นเรื่องที่สมควรของเขา เป็นเหตุที่ทำให้ซ่งฉงปิงยอมใช้เขาอีกที หลังจากที่เขาเชื่อคนผิด

ล้วนบอกกันว่ากินน้ำจากร่องน้ำ เรียนรู้อุปสรรค ไม่มีใครจะไม่กระทำผิดตลอดชีวิตหรอก

แถมความสามารถในการโกหกคนของจางลี่เหนียงไม่ได้แย่เลย

ดังนั้น ซ่งฉงปิงพูดว่า"พอเถอะ ข้าก็ไม่พูดมาก เรื่องโรงเรือนเจ้าก็น่าจะรู้อย่างชัดเจน ตอนนี้อีกหนึ่งเดือนก็จะเข้าฤดูหนาวแล้ว เจ้ารีบไปจัดการที่หมู่บ้านเลย หากทำให้ข้าต้องเสียกำไรในครั้งนี้ ก็ลองดูสิว่าข้าจะลงโทษเจ้ายังไง"

ครึ่งเดือนนี้ ซ่งฉงปิงก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้จางเอ้อหลางไปเยี่ยมฉินซานเอ๋อร์ทุกวันแต่ไม่ได้แสดงตัว

แต่เรื่องความรักนางจะไม่ยุ่งเกี่ยวหรอก เพราะนางก็ไม่ใช่แม่สื่อ

สองคนนั้นสามารถคบกันได้หรือเปล่าล้วนขึ้นอยู่ที่จางเอ้อหลาง

ส่วนจางเอ้อหลางยอมนอนห้องพักที่นอนกันหลายคนและยอมยกของหนักด้วย เชื่อว่าก็เป็นเพราะฉินซานเอ๋อร์ด้วย ดังนั้น นางเสนอสถานที่ทำงานให้เขา ก็เพียงพอแล้ว

จางเอ้อหลางได้ยินคำพูดของซ่งฉงปิง รู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย ก็ถือว่าโล่งใจลงหน่อย

"ขอบคุณขอรับ พี่เสี่ยวปิง"

จางเอ้อหลางสะอึกสะอื้นเล็กน้อย

ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ไล่คนโดยตรง

ส่วนในขณะเดียวกัน ฝั่งของโม่เวิ่นก็กว่าจะได้รับคำตอบจากลูกน้อง

"เจ้าหมายความว่า อ๋องเซ่อเจิ้งไม่อยู่ในกองทหารจริงหรือ?"