แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 731

ตอนที่ซ่งฉงปิงเดินเข้ามา สายตาของซูเสี่ยวเสี่ยวก็อยู่ที่นางตลอด สายตาเต็มไปด้วยความสงสัยและอยากรู้อยากเห็น

ความสงสัยของนางมีมานานแล้ว

ตอนที่ฮ่องเต้ยังเป็นอ๋องอวี้อยู่ หลังจากจวิ้นจู่ที่แท้จริงของจวนอ๋องอวี้กลับมา ซูเสี่ยวเสี่ยวก็เกิดความสงสัยต่อซ่งฉงปิง เพียงว่าไม่ได้เจตนาไปพิสูจน์เท่านั้น

เพราะเหตุใด?

เพราะว่าชาติก่อน ไม่มีซ่งฉงปิงคนนี้เลย

หรือพูดว่า ไม่ใช่ว่าไม่มี เพียงว่า ตอนที่นางรู้ว่ามีคนนี้ ก็ผ่านไปแล้วหลายปี หลังจากอ๋องเซ่อเจิ้งคนใหม่ดำรงตำแหน่งนางถึงรู้ แต่ตอนนั้นซ่งฉงปิง......หรือพูดว่าลั่วเสี่ยวปิง เสียชีวิตไปแล้วหลายปี

ส่วนเหตุใดคนที่เสียชีวิตในความทรงจำชาติก่อนถึงปรากฏตัวอีกครั้งหนึ่ง แถมยังประสบความสำเร็จในชีวิตด้วย จริงๆแล้วซูเสี่ยวเสี่ยวมีความคาดเดาอย่างหนึ่ง

องค์หญิงใหญ่อาจจะมีประสบการณ์ที่คล้ายๆนาง

แต่เรื่องนี้ซูเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้บอกใครทั้งสิ้น

อย่างน้อย ชาตินี้ทุกอย่างล้วนไปตามทางที่ดี สังคมดีกว่าชาติก่อนเยอะเลย

แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

เมื่อนึกถึงที่นี่ ซูเสี่ยวเสี่ยวเตรียมจะเป็นคนที่มีตัวตนต่ำอย่างเช่นเคย แต่ในเวลานี้หลี่เซียงเอ๋อเริ่มรนหาที่ตาย

ช่วงหลายวันนี้ หากพูดว่าซูเสี่ยวเสี่ยวรำคาญใครที่สุด งั้นก็ต้องเป็นหลี่เซียงเอ๋อแล้ว

หลี่เซียงเอ๋อหาเรื่องทุกวันเลย

วันนี้ยิ่งรนหาที่ตายเข้าไปใหญ่ ไปจีบอ๋องเซ่อเจิ้งโดยตรง

ผู้ชายขององค์หญิงใหญ่ จีบง่ายๆแบบนี้หรือ?

แต่ซูเสี่ยวเสี่ยวเพิ่งคิดอยู่แบบนี้ ก็ได้ยินคำพูดของฉีเทียนเห้าที่ว่า'คนขี้เหร่เรื่องมาก' ทันใดนั้นก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมา

เห็นสายตาของทุกคนล้วนมองมาที่ตัวเอง ซูเสี่ยวเสี่ยวก็มีความเก้อเขินเล็กน้อย โดยเฉพาะตอนที่อ๋องเซ่อเจิ้งและองค์หญิงใหญ่ล้วนมองมาทางตัวเอง

แต่เก้อเขินแค่สักครู่หนึ่ง ซูเสี่ยวเสี่ยวก็เก็บสีหน้ากลับมา ลุกขึ้นทำความเคารพต่อฉีเทียนเห้าและซ่งฉงปิงอย่างเคารพ"หม่อมฉันถวายบังคมอ๋องเซ่อเจิ้ง ถวายบังคมองค์หญิงใหญ่เพคะ"

ซ่งฉงปิงไม่รู้จักซูเสี่ยวเสี่ยว แต่มักจะรู้สึกว่าเมื่อกี้ที่สบตากัน สายตาที่ซูเสี่ยวเสี่ยวทองตัวเองนั้นค่อนข้างจะแปลก

แต่นางมีความรู้สึกที่ไม่แย่ต่อซูเสี่ยวเสี่ยว

ไม่เพียงเพราะดวงตาของนางไม่มีความหวังร้าย ยังเป็นเพราะว่า เมื่อเทียบกับคนอื่นที่โดนจับ ถึงแม้ซูเสี่ยวเสี่ยวดูสกปรกไปหน่อย แต่ไม่มีความกระวนกระวายใจ ในทางตรงข้าม สายตายังดูใจเย็นด้วย

เหมือนกับว่านับบัดนี้นางไม่ใช่ตัวประกัน

ซูเสี่ยวเสี่ยวที่เป็นเช่นนี้ทำให้ซ่งฉงปิงเกิดความอยากรู้อยากเห็น

"เจ้าไม่กลัวหรือ?"ซ่งฉงปิงถาม

ซูเสี่ยวเสี่ยวได้ยินเช่นนี้ก็อึ้งไปก่อน จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม"หม่อมฉันไม่มีอะไรต้องกลัวเพคะ"

หยุดพูดสักครู่หนึ่ง แล้วถึงพูดต่อ"เพราะหม่อมฉันเชื่อว่า จะมีคนมาช่วยหม่อมฉันแน่นอนเพคะ"

แต่ความเป็นจริงคือ กลัวก็ไร้ประโยชน์ กลัวก็แก้ไขปัญหาไม่ได้

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มมุมปาก ยังไม่ทันได้พูดอะไร หลี่เซียงเอ๋อที่อยู่ข้างๆก็ฟื้นสติกลับมา ชี้ไปที่ซูเสี่ยวเสี่ยวแล้วตวาดว่า"ซูเสี่ยวเสี่ยว เจ้ากล้ามาหัวเราะข้าอย่างงั้นหรือ?"

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสอบสวน ไม่ทราบว่าความกล้าของนางมาจากที่ไหน

ซ่งฉงปิงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แต่ไม่ได้เอ่ยเสียง อยากดูว่าซูเสี่ยวเสี่ยวจะจัดการยังไง

นางไม่รู้จักซูเสี่ยวเสี่ยวคนนี้ แต่ชื่อของซูเสี่ยวเสี่ยวนางรู้จักอยู่

เป็นภรรยาของอดีตจ้วงหยวน เฉิงเซี่ยงคนใหม่ในตอนนี้

เคยได้ยินมาก่อน แต่ไม่เคยได้เจอ

เสียง"ปัง"ดังขึ้น

ทุกคนล้วนอึ้งไปหมด

ไม่มีใครคิดได้ว่าซูเสี่ยวเสี่ยวจะลงมือ

"จะไปก็ไปด้วยกัน"ฉีเทียนเห้าพูดแบบห้ามปฏิเสธ สามารถสังเกตได้ว่าน้ำเสียงของเขามีความโกรธซ่อนอยู่

ซ่งฉงปิงเห็นว่าฉีเทียนเห้าโกรธ ก็มองไปที่ญาติของขุนนางเหล่านั้น จากนั้นจับมือของฉีเทียนเห้าเหมือนเป็นการปลอบใจ ดึงมือเขาเดินไปทางปากถ้ำ

รอไปถึงหน้าปากถ้ำ ซ่งฉงปิงถึงมองไปที่ฉีเทียนเห้าแล้วพูดว่า"ลืมบอกเจ้าเรื่องหนึ่ง"

ระหว่างที่พูด ซ่งฉงปิงก็ได้พูดเรื่องที่ในหมู่บ้านล้วนเป็นสายลับของแคว้นเป่ยอันออกมา

"ยี่ชินอ๋องของเป่ยอันก็อยู่ในนั้น หากเราจากไปเช่นนี้ พวกเขาจะต้องโยกย้ายกองทัพแน่นอน"ซ่งฉงปิงได้พูดถึงความเป็นห่วงของตัวเอง"เป่ยอันนำสายลับหมู่บ้านหนึ่งไว้ในต้าชิ่ง ต้องมีแผนอะไรแน่ ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่แจ้ง เราอยู่ที่ลับ หากข้าจากไปพร้อมกับเจ้า งั้นก็คือศัตรูอยู่ที่ลับเราอยู่ที่แจ้งแล้ว"

นางอยากจะอยู่ เพื่อที่จะได้รู้ทุกการเคลื่อนไหวของคนพวกเป่นอัน

อย่างน้อย ตอนนี้นางอยู่ต่อก็ปลอดภัยอยู่

ดูจากท่าทีของหูหยานยี่ น่าจะยังไม่ลงมือต่อตัวเองหรอก

คิดอยู่เช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็พูดต่อ"นอกจากว่าเราสามารถกวาดเรียบพวกเขาทั้งหมดในคืนนี้"

แต่หลังจากคนในหมู่บ้านนี้ถูกกวาดเรียบหมดแล้ว ยังไม่รู้ว่ามีสายลับจากที่อื่นอีกหรือเปล่า

ฉีเทียนเห้าได้ยินเช่นนี้ เพียงครุ่นคิดเล็กน้อย ก็อ้าปากพูดว่า"เรื่องนี้ข้ามาจัดการ คืนนี้เจ้าต้องไปกับข้า"

น้ำเสียงห้ามให้คนมาปฏิเสธ

ซ่งฉงปิงเห็นว่าฉีเทียนเห้ายืนหยัด ถึงแม้มีความกังวลหน่อยนึง แต่ก็เลือกที่จะเชื่อฉีเทียนเห้า เลยพยักหน้า

เพราะนางคิดดูแล้ว ตอนนี้ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ต่อ เพราะก่อนหน้านี้อยู่ต่อเพื่อจะหาเจอคนเหล่านี้ ตอนนี้หาเจอ งั้นก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อแล้ว

ส่วนคนเหล่านั้นของเป่ยอัน......สายตาของซ่งฉงปิงมีแสงสว่างพาดผ่าน

ดีที่ตอนนางออกมา ได้วางแผนเอาไว้

หลังจากทั้งสองคนตกลงกัน ก็เตรียมจะพาญาติของขุนนางเหล่านั้นจากไป

แต่ในเวลานี้กลับเกิดข้อผิดพลาด