แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 740

หูหยานเฉียนตายไปแล้ว

สิ่งที่เสียดายคือ ซ่งฉงปิงไม่ได้รับข่าวที่มีประโยชน์จากปากของหูหยานเฉียนเลย

ส่วนหูหยานยี่ ก็หนีไปได้

ถึงแม้คนของฉีเทียนเห้าไล่ตามในเวลาแรก แต่หูหยานยี่ก็หนีไปได้

ถึงแม้หูหยานยี่เสียหายหนักมาก มีหลายคนที่ปกป้องเขาเสียชีวิตไป

แต่แผนในต้าชิ่งของหูหยานยี่ พวกเขายังไม่รู้ และไม่รู้จะรู้ได้จากทางไหนอีกเลย

องค์หญิงใหญ่ส่วนหมู่บ้านใต้ภูเขา ตอนนี้ก็ว่างเปล่าไปหมด

ฉีเทียนเห้าไปตรวจสอบหลายครั้ง ก็ไม่ได้เจอสิ่งที่มีประโยชน์อะไรเลย

ส่วนหูหยานฉี ถูกซ่งฉงปิงพามาที่จวนองค์หญิงใหญ่

ส่วนเหตุใดถึงเป็นจวนองค์หญิงใหญ่?

เพราะว่าซ่งฉงปิงพักอยู่ในจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง ดังนั้นเมื่อเทียบกันแล้ว จวนองค์หญิงใหญ่เหมาะสมกว่า

หูหยานฉีรู้ว่าจวนองค์หญิงใหญ่ก็คืออดีตจวนอ๋องอวี้ คือสถานที่ที่แม่ของเขาเคยพักอาศัยอยู่ ก็เลยขอพักที่ห้องของแม่

พูดตามตรงแล้ว ถึงแม้สองประเทศทำสงครามกัน แถมพ่อแม่ของหูหยานฉีล้วนไม่ถือว่าเป็นคนดี แต่หูหยานฉีคนนี้ถือว่าบริสุทธิ์มาก

หรือพูดว่า น่าเศร้ามาก

ดังนั้น หลังจากหูหยานฉีอยู่ในจวนองค์หญิงใหญ่แล้ว ซ่งฉงปิงเลยจับชีพจรให้หูหยานฉี

ไม่ดูไม่รู้ พอดูให้แล้วก็ตกใจมาก

หูหยานฉีไม่ใช่เป็นเพราะว่าไม่สมบูรณ์มาแต่กำเนิดทำให้ร่างกายอ่อนแอ แต่เป็นเพราะว่าถูกป้อนยาชนิดหนึ่งมาตั้งแต่เด็ก

ยาชนิดนี้ จะทำให้หูหยานฉีเป็นคนที่ต้องกินยาไปตลอดชีวิต

หลังจากรู้ความจริง หูหยานฉีก็อึ้งไปสักครู่หนึ่ง จากนั้นก็งงไปเลย

แต่ซ่งฉงปิงเห็นความเศร้าโศกในดวงตาของหูหยานฉี

จากที่นางรู้มา หูหยานฉีเป็นคนที่ได้รับการโปรดปรานมาก ในสายตาของทุกคนในเป่ยอัน

ยี่ชินอ๋องถือว่าแสวงหาทุกวิธีเพื่อหูหยานฉีซึ่งเป็นลูกชายเพียงผู้เดียว

หูหยานฉีที่เติบโตในบรรยากาศแบบนี้ แน่นอนก็ต้องรักใคร่และเคารพต่อเสด็จพ่อของตนเอง

แต่เสียดายว่า ทุกสิ่งเป็นเพียงภาพลวงตา ไม่ว่าเกิดขึ้นกับใคร คนนั้นก็รับไม่ได้

หูหยานฉีเลยพักที่จวนองค์หญิงใหญ่ชั่วคราว

ซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้า ล้วนไม่ได้คิดจะทำอะไรต่อหูหยานฉี

แต่ก็ไม่ได้คิดจะให้หูหยานฉีจากไปเร็วขนาดนี้

อย่างน้อย หลังจากสงครามของทั้งสองประเทศจบสิ้นแล้ว ถึงสามารถปล่อยเขากลับไปได้

ส่วนเรื่องที่หูหยานฉีจะเป็นอย่างไรในอนาคต ก็ไม่ใช่เรื่องที่ซ่งฉงปิงต้องเป็นห่วง

สิ่งที่สนุกคือ

หลังจากจบสิ้นเรื่องเหล่านั้นแล้ว เหล่าคุณหนูและหญิงวัยกลางคนเหล่านั้น ล้วนถูกพาลงภูเขา

ถึงแม้ได้รับความช่วยเหลือ แต่หลี่เซียงเอ๋อยังคงวุ่นวาย ไม่คำนึงถึงฐานะที่เป็นองค์หญิงใหญ่ของซ่งฉงปิง แถมยังสามารถใช้คำว่าเย่อหยิ่งมาอธิบายหลี่เซียงเอ๋อคนนี้

พูดตรงๆคือ หลี่เซียงเอ๋อคนนี้ ดูถูกซ่งฉงปิงมาก

ถึงแม้ตอนนี้ซ่งฉงปิงเป็นตั้งองค์หญิงใหญ่ก็ตาม

ซ่งฉงปิงขี้เกลียดจะสนใจคนเหล่านั้น เลยมอบให้เป้ยเฉิงเซี่ยงพาคนกลุ่มนั้นกลับเมืองหลวง

สิ่งที่สนุกคือ ในเวลานี้ เรื่องมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

หลังจากหลี่เซียงเอ๋อที่เย่อหยิ่งได้กลับเมืองหลวง ก็เย่อหยิ่งไม่ได้อีกแล้ว

พอถึงเมืองหลวง หลี่เซียงเอ๋อก็ถูกกรมราชทัณฑ์พาไป

เพราะว่า จ้งฉางตรวจสอบได้ว่าพ่อของหลี่เซียงเอ๋อเป็นกบฏ แถมยังมีหลักฐานที่ครบถ้วน

ว่าแต่ตอนนั้น สาเหตุที่ซ่งหยุนดาให้จ้งฉางตรวจสอบใต้เท้าหลี่คนนั้น เป็นเพราะว่ารู้สึกใต้เท้าหลี่ทำตัวเกินไป อยากจะหาผิดลงโทษเขาสักหน่อย

แต่คิดไม่ถึงว่า จะตรวจสอบสิ่งผิดปกติออกมาได้จริงด้วย

ตั้งแต่ฮ่องเต้หย่งเฉิงเป็นต้นมา ใต้เท้าหลี่ก็มีการติดต่อกับเป่ยอัน

แม้กระทั่งทางราชสำนักยังได้ค้นพบสายลับของเป่นอันบางคนจากเงื่อนงำของใต้เท้าหลี่

ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้คาดเดาไม่ได้ หลี่เซียงเอ๋อก็ได้รับโทษในความเย่อหยิ่งของนาง

หอมกลิ่นดอกไม้ สีสันสดใส อบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ

สถานที่แบบนี้ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลาย

ตอนนี้ข้างหน้าของทั้งสองคนมีแก้วน้ำชาวางอยู่ ข้างในมีน้ำชาที่สาวใช้ต้มให้

แต่ว่า ซูเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้กินน้ำชาต่อหน้านี้เลย

ส่วนซ่งฉงปิง ถือแก้วน้ำชาในมือ หลังจากจิบหลายอึกแล้ว ก็ยังคงไม่เห็นซูเสี่ยวเสี่ยวจะอ้าปากเลย

ทันใดนั้น ซ่งฉงปิงรู้สึกประหลาดใจมาก

ซูเสี่ยวเสี่ยวก็ไม่ใช่คนที่กระตุ้งกระติ้ง ตกลงเป็นเรื่องอะไร ทำให้นางยากที่จะอ้าปากเช่นนี้?

ตั้งแต่ที่ซูเสี่ยวเสี่ยวกับนางเข้ามาในห้องอุ่นแล้ว หรือพูดว่าหลังจากที่เข้ามาในจวนอ๋องเซ่อเจิ้งแล้ว ซูเสี่ยวเสี่ยวก็เกือบจะเป็นสถานะแบบนี้แล้ว

ตอนนี้ ซ่งฉงปิงได้ให้สาวใช้ถอยลงไปก่อนแล้ว ในห้องอุ่นมีเพียงซ่งฉงปิงและซูเสี่ยวเสี่ยวสองคน หากมีอะไรพูดไม่ได้จริงๆ งั้นหมายความว่า ต้องเป็นเรื่องที่เร่งรีบมาก

แต่ถ้าเป็นแบบนี้ไป ก็ไม่ใช่วิธีเลย

ซ่งฉงปิงเลยวางแก้วน้ำชาในมือลง"หากพูดไม่ได้จริงๆ ก็อย่าบังคับตัวเองเลย"

ซูเสี่ยวเสี่ยวได้ยินเช่นนี้ ร่างกายก็อึ้งเล็กน้อย แล้วเงยหน้ามองไปทางซ่งฉงปิง จากนั้นถอนหายใจออกมา

"ก็ไม่ใช่ว่าพูดไม่ได้ เพียงแต่ว่าไม่รู้จะพูดจากไหนดี"

แถมถึงแม้จะพูดไม่ได้จริง แต่ยังไงคนก็มาแล้ว......

และเรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องอื่นๆ นางก็คิดมาหลายวัน ถึงกล้าที่จะมาที่นี่

แม้กระทั่งสามียังไม่รู้เลย

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ สีหญ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่กลับประหลาดใจมากขึ้น

แต่ซ่งฉงปิงไม่ได้พูด เพียงอดทนรออยู่

ในเมื่อซูเสี่ยวเสี่ยวได้พูดเปิดประโยค งั้นก็จะพูดต่อแน่นอน

นานมาก ซูเสี่ยวเสี่ยวถึงทำใจได้ทุกอย่าง คิดจะเดิมพันสักครั้งหนึ่ง

เงยหน้าเผชิญสายตาที่ดูฉลาดของซ่งฉงปิง

"องค์หญิงใหญ่ เจ้าเชื่อกรรมชาติก่อนกับชาตินี้ไหม?"