แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 757

คนที่คุกเข่าตรงหน้าซ่งฉงปิงคือป้ารองของตระกูลจางและจางซานหลาง

แต่ว่ามองดูท่าทางตรงหน้านี้ คุกเข่าลงกะทันหันน่าจะเป็นความคิดของป้ารองตระกูลจาง และจางซานหลางไม่รู้เรื่องก่อน

เพราะว่าจางซานหลางในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าทำตัวไม่ถูก

ตอนที่จางเฉินซื่อมา สิ่งที่เห็นก็คือภาพนี้

ทันใดนั้น สีหน้าของจางเฉินซื่อสลดลงมา

เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว มาถึงด้านหน้า จางเฉินซื่อรีบพูดกับซ่งฉงปิง “องค์หญิงใหญ่——”

“เสี่ยวปิง เจ้าดูซานหลางของบ้านข้าคนก็กระฉับกระเฉง เรี่ยวแรงก็เยอะ ไม่ได้แย่กว่าเอ้อหลาง เจ้าดูว่าเขาสามารถช่วยงานเจ้าได้หรือไม่?”

ไม่รอจางเฉินซื่อพูด ป้ารองตระกูลจางก็พูดก่อน ในสายตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เพียงแค่คำพูดนี้ออกไป จางเฉินซื่อก็หน้าดำ ส่วนจางซานหลางก็หน้าแดง

แต่ว่าซ่งฉงปิง สีหน้าไม่เปลี่ยน เพียงแค่มอป้ารองตระกูลจางอย่างเรียบเฉย

สำหรับป้ารองตระกูลจางแล้ว ซ่งฉงปิงมีความทรงจำไม่มาก แต่ก็พอมีความทรงจำอยู่

ก็ไม่ใช่คนจิตใจไม่ดีคนหนึ่ง แต่ก็มีความโลภเล็กน้อย และยังกลัวปัญหา

พูดชัดเจนแล้ว ก็คือหากเรื่องมีผลประโยชน์ต่อนาง นางก็จะกระตือรือร้น หากไม่มีผลประโยชน์อะไร นางก็จะหลีกเลี่ยง ก็คือคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่งแบบนั้น

แน่นอน เห็นแก่ตัวก็ไม่มีอะไรไม่ดี อย่างไรเสียคนทั่วไปก็เห็นแก่ตัว เพียงแค่ป้ารองตระกูลจางแสดงออกชัดเจนเกินไปหน่อย ทำให้คนไม่ชอบเท่านั้น

ก็เหมือนกับเรื่องของจางต้าหลางและเมี่ยวชุ่ยหลานในตอนนั้น

ตอนนั้นจางต้าหลางถูกซ้อมจนหาหัก ป้ารองตระกูลจางก็ไม่ใช่ไม่เข้าไปช่วย

แต่ว่า พอตอนที่บอกว่าต้องการคำอธิบาย เป็นป้ารองแท้ๆของจางต้าหลาง ป้ารองตระกูลจางกลับอยากหลบไปอยู่แต่ข้างหลัง

เรื่องนี้ ไม่ใช่นางไม่เห็น

แต่ว่าจางซานหลางคนนี้ กลับเป็นคนรุ่นหลังที่ใช้ได้คนหนึ่ง

แต่ ถึงจะเป็นเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็ไม่คิดที่จะแสดงกิริยาเร็วขนาดนี้

แค่พูดอย่างเรียบเฉย “มีอะไรไปพูดข้างนอกเถิด อย่ารบกวนเจ้าสาว”

พูดไป ก็ดูป้ารองตระกูลจางด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็จูงเล่อเล่ออานอาน เดินอ้อมนางไป

ป้ารองจางได้ยิน ในใจดีใจอย่างยิ่ง ลุกขึ้นก็จะเดินตามไป แต่กลับดึงตัวจางซานหลานบนพื้นไม่ขยับ

“เจ้า.......”

“เจ้าเป็นอะไรกัน?”

ไม่รอป้ารองจางพูด จางเฉินซื่อโมโหแล้ว

ขวางคนหน้าห้องลูกสะใภ้นางไม่ว่า ยังรบกวนองค์หญิงใหญ่

ยังคิดว่าช่วงนี้นางประพฤติตัวดีแล้ว ตอนนี้ดูแล้ว หมาก็ยังคงกินขี้ไม่เปลี่ยน นางควรคิดถึงแต่แรกแล้ว

ตอนแรกก็ไม่ควรให้พวกนางเข้าบ้าน

จางเฉินซื่อโมโหอย่างมาก

เยื่อใยอะไรพวกนี้ ก็ล้วนยิ่งอยู่ยิ่งน้อย

นางเองก็ระมัดระวังระดับความสัมพันธ์นี้ ไม่กล้ารบกวนเสี่ยวปิงมาก

ส่วนนางดีเลย กลับเข้ามาก็ช่วยซานหลางหางาน!

ยิ่งคิด จางเฉินซื่อก็ยิ่งโกรธ หน้าทั้งใบก็เริ่มแดงขึ้นมา

ป้ารองจางเห็นจางเฉินซื่อซักถามตัวเอง คิดถึงเมื่อครู่จางเฉินซื่อคิดอยากจะตัดคำพูดตัวเอง ก็โมโหขึ้นมา “ทำไม พี่สะใภ้ ก็อนุญาตแค่เอ้อหลางของบ้านพี่มีชีวิตที่ดี ยังไม่พอใจที่ซานหลางของบ้านข้ามีชีวิตที่ดี? แบบนี้พี่จะเกินไปหน่อยไหม!”

จางเฉินซื่อฟังแล้ว ก็หน้าดำเลย

สำหรับพฤติกรรมของน้องสะใภ้คนนี้ จางเฉินซื่อรู้มาโดยตลอด หากไม่ใช่เช่นนี้ ตอนแรกตัวเองก็คงไม่คิดที่จะแยกบ้าน

แต่ว่ารู้ก็ส่วนรู้ แต่คิดไม่ถึง นางจะถึงขั้นไม่มียางอายเช่นนี้ คิดอยากจะเกาะเสี่ยวปิง

นางมีสิทธิ์อะไร?

เคยให้เสี่ยวปิงกินหรือเคยให้เสี่ยวปิงเสื้อผ้าใส่?

หากชาวบ้านต้าซิงทุกคนล้วนต้องการให้เสี่ยวปิงช่วยเหลือ เช่นนั้นเสี่ยวปิงจะมีความสงบขององค์หญิงใหญ่อย่างไร

ยังไหรเสียป้ารองจางก็ไม่ได้โง่เขลา เพียงแค่บางครั้งขี้อิจฉาเท่านั้น

เพราะว่าอิจฉา คำพูดบางอย่างพลั้งปากก็พูดออกไปได้

แต่ว่า สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมาะสมอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นป้ารองจางหลังถูกเตือนแล้ว ก็กลืนคำพูดเข้าไป

จางเฉินซื่อได้ยินคำเริ่มต้น แน่นอนว่าเดาคำพูดด้านหลังออกแล้ว

อย่างไรเสียก่อนมาเมืองหลวง นางอยู่ในหมู่บ้านเคยได้ยินคำพูดเสียดสีจากป้ารองบ้างแล้ว

อยากเถียงกลับไปมาก แต่คิดถึงว่าตรงนี้เป็นหน้าประตูห้องหอ ในห้องยังมีลูกสะใภ้ที่เพิ่งแต่งเข้ามา คำพูดบางอย่างให้นางได้ยินแล้วไม่ดี ดังนั้นจางเฉินซื่อจึงต้องกดความโมโหในใจไว้ เดินออกไปข้างนอก

ป้ารองจางเห็นสถานการณ์ จึงดึงตัวจางซานหลาง

จางซานหลางก็เห็นแก่ที่นี่คือหน้าประตูห้องหอ ทะเลาะเสียงดังตรงนี้ไม่ดี ก็เลยตามออกไป

เมื่อหลายคนเดินออกไปแล้ว กลับเห็นไป๋ซู่ยืนอยู่ที่ไม่ไกลนัก

ทั้งหมดไปถึงข้างหน้าไป๋ซู่ ก็ได้ยินไป๋ซู่พูดอย่างไม่ถ่อมตัวไม่เย่อหยิ่ง “ข้าน้อยรับคำสั่งจากองค์หญิงใหญ่ รอพวกท่านอยู่ที่นี่ เชิญตามข้าน้อยมา”

พูดไป ก็ทำท่าเชิญ อากัปกิริยาอ่อนโยนและมีมารยาท

ป้าจางรองเห็นสถานการณ์ ก็พูดอย่างยิ้มแย้ม “ข้าพูดแล้วไง เสี่ยวปิงเป็นคนจิตใจดี”

คำพูดนี้ออกไป สีหน้าของจางเฉินซื่อก็ดำขึ้นอีกครั้ง

จางซานหลางถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าคำพูดนี้ไม่ถูกตรงไหน แต่กลับรู้ว่าคำพูดนี้แปลก แต่ไม่รู้ว่ามันแปลกตรงไหน

เพราะเหตุนี้ เขาก็ทำได้เพียงขมวดคิ้ว

ส่วนไป๋ซู่ก็แค่ยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็เดินนำทางอยู่ข้างหน้า ไม่ได้พูดอะไรเลย

บรรยากาศ ประหลาดอย่างพูดไม่ถูก

แต่ป้าจางรองกลับเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเสียอย่างนั้น ในใจรื่นเริง รู้สึกว่าซ่งฉงปิงพูดง่ายเช่นนี้ เกรงว่าคำขอของตัวเองก็คงตอบรับอย่างง่ายดาย

แค่คิดว่าตัวเองสามารถได้อยู่ในบ้านหลังใหญ่แบบนี้ในเมืองหลวงอีกสักพัก รอยยิ้มบนหน้าของป้าจางรองก็ซ่อนต่อไปไม่ไหวแล้ว

เพียงแค่ พอถูกพามาถึงตรงหน้าซ่งฉงปิง ป้าจางรองก็ตกใจจนหน้าซีดแล้ว