แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 76

“เพราะว่า คนที่ลั่วเสี่ยวปิงชอบคือข้า”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนก็มองไปทางต้นเสียง ก็เห็นชายร่างสูงที่มีบาดแผลบนใบหน้าเดินออกมาจากกระท่อม โดยมีเด็กสองคนคืออานอานกับเล่อเล่ออยู่ข้างๆ

เมื่อเห็นแม่ของตน อานอานเล่อเล่อก็รีบวิ่งไปทางลั่วเสี่ยวปิง

“ท่านแม่ ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?” อานอานถาม

เมื่อสักครู่พวกเขาได้ยินเสียงเอะอะอยู่ด้านนอก แต่อาฉีบอกว่าถ้าพวกเขาออกมาตอนนั้น พวกเขาจะเป็นภาระของท่านแม่ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าออกมา

“ท่านแม่ คนเลวรังแกท่าน...” ดวงตาของเล่อเล่อแดงก่ำด้วยความคับข้องใจ

ทันใดนั้น เขาก็จ้องสงจางซื่อและคนอื่น ๆ อย่างโกรธเคือง

พวกเขาเป็นคนที่รังแกท่านแม่ พวกเขาเลวจริงๆ

“แม่ไม่เป็นไร” ลั่วเสี่ยวปิงลูบศีรษะของเด็กทั้งสองอย่างปลอบโยน แล้วจ้องไปที่ฉีเทียนเห้า

บุรุษคนนี้ออกมาทำไมกัน? มาสร้างปัญหาหรือ?

ทำไมถึงบอกว่านางชอบเขา?หน้าเนี่ย?ไม่เอาแล้วหรือ?

ฉีเทียนเห้าย่อมสังเกตเห็นการจ้องมองของลั่วเสี่ยวปิง แต่เขาจงใจเพิกเฉย และเดินตรงไปทางลั่วเสี่ยวปิง

เมื่อเขาเดินถึงด้านข้างของลั่วเสี่ยวปิงเขาก็ไม่ได้หยุด แต่กลับเดินตรงผ่านลั่วเสี่ยวปิง ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ฉีเทียนเห้าก็มายืนอยู่ข้างๆจางเอ้อหลาง

“เสี่ยวปิงไม่ชอบจางเอ้อหลาง เพราะว่านางชอบข้า” ฉีเทียนเห้าพูดขึ้นอีกครั้ง ในน้ำเสียงมีความมั่นอกมั่นใจ

ไม่มีใครคาดคิดว่าอยู่ๆจะมีชายปรากฏตัวขึ้นมา แถมยังป็นผู้ชายที่ออกมาจากบ้านของลั่วเสี่ยวปิงอีกด้วย

แม้แต่จางเฉินซื่อและจางเอ้อหลางที่รู้ถึงการมีอยู่ของฉีเทียนเห้า ก็ยังตกใจที่เห็นการปรากฏตัวของฉีเทียนเห้า

ครั้งนี้ดีล่ะ มีชายออกมาจากบ้านของพี่เสี่ยวปิง ถึงจะมีเหตุสมผลแต่ก็ยากจะอธิบายแล้ว

ในเวลานี้ จางเอ้อหลางและจางเฉินซื่อ ยังคงตกตะลึงที่จู่ๆฉีเทียนเห้าก็ปรากฏตัวออกมา เขาจึงละเลยสิ่งที่ฉีเทียนเห้าพูดไปโดยปริยาย

เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งที่ฉีเทียนเห้าพูด ก็พึ่งได้สติว่ามีชายคนหนึ่งอยู่ในบ้านของลั่วเสี่ยวปิง และเขายังได้ทำการเปรียบเทียบระหว่างฉีเทียนเห้าและจางเอ้อหลางอย่างไม่รู้ตัว

แม้ว่าใบหน้าของฉีเทียนเห้าจะมีบาดแผล แต่ดูจากบาดแผลแล้วคงจะเป็นแผลใหม่ แต่ว่าเมื่อฉีเทียนเห้ายืนอยู่กับจางเอ้อหลางที่เตี้ยกว่าเขาไปครึ่งหัว บุคลิกทั้งตัวก็ข่มจางเอ้อหลางไปหมด

จางเอ้อหลางพ่ายแพ้ราบคาบ

แต่ถ้าไม่เทียบบุคลิก แต่ดูจากหน้าตา

จางเอ้อหลางนับได้ว่าเป็นคนหล่อเหลา ส่วนฉีเทียนเห้าถึงแม้ว่าครึ่งหน้าของเขาจะดูดี แต่ใบหน้าเขาก็ถูกทำลายแล้ว ในข้อนี้จางเอ้อหลางยังพอชนะ

แต่ว่าที่ฉีเทียนเห้าพูดว่า ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ชอบจางเอ้อหลาง แต่ว่าชอบเขาประโยคนี้ คนส่วนใหญ่ก็ยังเชื่อ

ไม่ใช่ว่ามีประโยคที่ว่าเห็นอกเห็นใจกันหรือ?ใบหน้าของสองคนนี้ล้วนถูกทำลายไปแล้ว เกรงว่าจะยิ่งเข้าทีกระมัง?

ทุกคนต่างก็คิดอย่างนั้น

อีกอย่างตอนนี้ดวงตาของลั่วเสี่ยวปิงก็กำลังลุกเป็นไฟ

ตอนนี้นางมั่นใจอย่างสมบูรณ์แบบแล้วว่า ฉีเทียนเห้าคนนี้ต้องมาสร้างปัญหาแน่นอน

ใช่แล้ว ในมุมของลั่วเสี่ยวปิง ฉีเทียนเห้าไม่ได้มาช่วยนางกับจางเอ้อหลางแก้หน้าเลยสักนิด อีกอย่างหากนางอยากจะแก้หน้าก็ย่อมทำได้เอง

แต่กระนั้น ถึงแก้หน้าไม่ได้แล้วยังไง?

ชื่อเสียงกินได้ไหม? คนอื่นพูดสองสามคำแล้วเนื้อจะลดลงไหม?

ไม่ทั้งนั้น!

ดังนั้น ไม่ว่าอย่างไร นางทนเห็นเด็กทั้งสองคนถูกด่าว่าไม่ได้

ตอนนี้สายตาที่ลั่วเสี่ยวปิงมองแม่หม้ายหลี่ มีถ้าทีที่แบบว่าหากแม่หม้ายหลี่ยังขืนพูดอีก นางก็จะลงมือต่อไป

แม่หม้ายหลี่ตกตะลึงกับรังสีของลั่วเสี่ยวปิง นางขาดความมั่นใจไปครู่หนึ่ง และไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

แต่ว่า ความรู้สึกแสบร้อนบนใบหน้าของนาง และความอับอายที่นางถูกตบต่อหน้าทุกคน ทำให้สีหน้าของแม่หม้ายหลี่เปลี่ยนไป

สุดท้าย แม่หม้ายหลี่ก็ไม่ได้ลงมือทำอะไร นางเพียงแค่นั่งลงบนพื้นแล้วคร่ำครวญว่า “สวรรค์ ข้าไม่อยู่แล้ว โลกนี้มันอะไรกัน รังแกข้าที่เป็นแม่หม้ายคนหนึ่ง? ข้าอยู่มาจนอายุปูนนี้แล้ว กลับถูกเด็กคนหนึ่งตบเข้าให้ ข้าไม่อยู่แล้ว…”

“ฮือ ฮือ... ท่านพี่ เจ้าจากข้าไปเร็วเหลือเกิน ทิ้งให้ข้าต้องอยู่คนเดียวถูกผู้อื่นรังแก ไม่มีเหตุผลเลย...”

แม่หม้ายหลี่คร่ำครวญในลำคอ น้ำเสียงดูน่าเวทนา

ถึงแม้ว่าบางคนจะมองตาของแม่หม้ายหลี่ด้วยความเห็นอกเห็นใจ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไร

กลับเป็นสงจางซื่อ ไม่มีความกลัวเกรง ทั้งยังพูดประชดประชัน “อยู่มานานก็ยิ่งรู้เห็นมากจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กจะกล้าทุบตีผู้อาวุโส ประเพณีพื้นบ้านของหมู่บ้านต้าซิงนี่ช่าง... เฮ้ออ...”

หลังจากที่สงจางซื่อพูดจบ ยังไม่ทันจะทำอะไรต่อ นางก็ถูกลั่วเสี่ยวปิงจ้องมองอย่างเย็นชา "ทำไม? เจ้าก็อยากโดนด้วย?"

เมื่อพูดอย่างนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็ยกนิ้ว ขยับข้อต่อ ทำเหมือนจะลงมือ

สงจางซื่อเหลือบมองใบหน้าที่บวมเป่งของแม่หม้ายหลี่ ก็หยุดลงทันที

แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็สนใจเพียงอานอานเล่อเล่อที่ถูกด่าว่าเป็นเด็กสวะ นางรีบไปเรียกร้องความยุติธรรมให้กับเด็กๆ แต่นางไม่เห็นอารมณ์เจ็บปวดจากแววตาของเด็กทั้งสองคน

แต่ว่า ฉีเทียนเห้าเห็นแววตาของเด็กน้อยทั้งสองคน อย่างแปลกประลาด ในใจฉีเทียนเห้าก็อึดอัดใจสั่น รู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมา

ฉีเทียนเห้าพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว “ใครบอกว่าพวกเขาเป็นเด็กสวะ?”