แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 766

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็หายใจติดขัด

เทียนเห้าคิดว่าหญิงผู้นั้นเป็นตนเอง?

“ท่านทำอะไรกับเขา?” ซ่งฉงปิงจ้องมองโม่เวิ่นเทียนด้วยสายตาอันเฉียบคม เบ้าตาแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น

โม่เวิ่นเทียนมองไปที่แววตาของซ่งฉงปิง และไม่กล้าที่จะสบตาซ่งฉงปิง

“ก็......ยาที่ทำให้เขาเกิดภาพลวงตา”

มิเช่นนั้นเขาจะคิดร้ายกับฉีเทียนเห้าได้อย่างไร?

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ สีหน้าของโม่เวิ่นเทียนก็หยุดนิ่ง ดวงตามืดมนลง

อันที่จริงเขาเคยคิดร้ายกับฉีเทียนเห้าจริงๆ

ในตอนนั้นที่ชายแดน......

เดิมทีฉีเทียนเห้าควรจะตายอย่างไม่ต้องสงสัย ใครจะรู้ว่าเขาดวงดี......

แต่เรื่องนี้แตกละเอียดอยู่ในใจ และเขาจะไม่พูดมันออกมา

เมื่อได้ยินที่โม่เวิ่นเทียนพูด หัวใจของซ่งฉงปิงก็ยิ่งเย็นชา

ซ่งฉงปิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ปรับอารมณ์ และมองไปที่โม่เหวินเทียนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เรื่องของข้า ข้าจะจัดการเรื่อง เชิญคุณชายโม่กลับไปเถิด”

โม่เวิ่นเทียนอยากอยู่ที่นี่ แต่เมื่อเห็นแววตาของซ่งฉงปิง ในที่สุดโม่เวิ่นเทียนก็หันหลังจากไป

เรื่องต่างๆ สำเร็จแล้ว สิ่งที่เขาต้องทำก็ทำแล้ว ไม่ควรที่จะรีบร้อนเกินไป

หลังจากที่โม่เหวินเทียนจากไป ซ่งฉงปิงก็ยืนอยู่ตรงนั้น และไม่ขยับอยู่นาน

เสียงด้านในรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และซ่งฉงปิงก็ไม่กล้าที่จะผลักประตูเข้าไป

ก่อนหน้านี้นางยังคงคิดว่าคนที่อยู่ด้านในไม่ใช่เทียนเห้า แต่ต่อมาโม่เวิ่นบอกนางว่าวางยาเทียนเห้า และบอกนางว่าเทียนเห้าคิดว่าหญิงผู้นั้นเป็นตนเอง

ในเวลานี้จิตใจของนางสับสนมาก

หากคนที่อยู่ด้านในคือเทียนเห้า เช่นนั้นแม้ว่าเทียนเห้าจะไม่ได้ตั้งใจทรยศตนเอง แต่ร่างกายของเขาก็พัวพันกับผู้อื่น

ถามใจตัวเองดู เหตุการณ์เช่นนี้ หากบอกว่าไม่สนใจก็คงโกหก

ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ มันก็เกิดขึ้นแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องแปลก ในใจก็เอือมระอาไม่มากก็น้อย

นี่เป็นเหตุผลที่นางไม่กล้าผลักประตูเข้าไปอยู่นาน

เพราะนางกลัวว่าผลักประตูเข้าไปแล้ว จะเห็นฉากที่ไม่อยากเห็น และด้วยเหตุนี้จะไม่สามารถให้อภัยได้

ในเวลานี้ในใจของซ่งฉงปิงสับสนอย่างยิ่ง

แต่หลังจากเกิดความสับสน นางก็มีหัวใจที่ไม่ถดถอย

ในที่สุดก็เดินมาถึงหน้าประตูบานนั้น

ซ่งฉงปิงยื่นมือออกไปและกำลังจะผลักประตู

ในเวลานี้ด้านหลังของซ่งฉงปิง มีมือหนึ่งยื่นออกมาคว้ามือที่จะผลักประตูของซ่งฉงปิงอย่างเงียบๆ

ซ่งฉงปิงตกใจมากและกำลังจะโต้ตอบ

แต่เมื่อหันกลับมา ซ่งฉงปิงก็ตกตะลึง

“เทียนเห้า!”

ในตอนแรกตกใจมาก จากนั้นก็ดีใจมาก

เทียนเห้าอยู่นี่ นั้นก็แสดงว่าคนที่อยู่ด้านเป็นตัวปลอม เทียนเห้าไม่ได้มีความสัมพันธ์กับผู้อื่น

เมื่อครู่กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แต่ในเวลานี้รอบดวงตาของซ่งฉงปิงเปียกชื้น

อย่างไรก็ตาม ซ่งฉงปิงไม่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

และในเวลานี้ฉีเทียนเห้าก็ปล่อยมือของซ่งฉงปิงอย่างรวดเร็ว เบ้าตาแดงก่ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตัว และแม้กระทั่งกลิ่นอายของเจตนาฆ่า “ท่านเป็นใครกันแน่?”

ถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

ซ่งฉงปิงตกใจเล็กน้อย

แต่ไม่นานซ่งฉงปิงก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

โม่เวิ่นบอกว่าฉีเทียนเห้าคิดว่าคนที่อยู่ด้านในเป็นตนเอง

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ถูกวางยา แต่ในตอนนี้เขาคงจะสงสัยในตัวตนของตนเอง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซ่งฉงปิงก็มองไปที่ฉีเทียนเห้าด้วยสายตาที่อ่อนโยน

“ที่รัก 520”

คำพูดในยุคปัจจุบันเหล่านี้ มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้

ดังนั้นเทียนเห้าคงจะแน่ใจได้ว่าตนเองเป็นใคร?

เป็นอย่างที่คิดไว้ ฉีเทียนเห้าตกใจ และสีแดงในดวงตาก็เข้มขึ้นเล็กน้อย

แต่โชคดีที่ในนาทีสุดท้าย เขาจับตัวชายคนหนึ่งที่เดินผ่านมา จากนั้นก็คิดว่าจะไปหาปิงเอ๋อร์ที่เหรินยี่ถัง

แต่เขาไม่กล้าไป

เพราะระหว่างทาง เขาเห็นปิงเอ๋อร์มากมาย

อาการของเขาแย่ลงเรื่อยๆ และทุกครั้งที่เห็นปิงเอ๋อร์ เขาก็มีแนวโน้มที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงรออยู่ที่เดิม และติดต่อลูกน้อง

และในเวลานี้ เขาก็เห็นว่าโม่เวิ่นเทียนพาปิงเอ๋อร์มา

แต่เขาไม่รู้ว่าปิงเอ๋อร์ผู้นั้นเป็นตัวจริงหรือว่าตัวปลอม ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะปรากฏตัว

ในท้ายที่สุด เขาทำได้เพียงซ่อนตัวในความมืดด้วยความยากลำบาก และไม่กล้าแม้แต่จะให้โม่เวิ่นเทียนเห็น

เพราะยากที่จะรับประกันว่าหลังจากถูกวางยาแล้ว จะไม่ถูกวางยาอีก

เพื่อรักษาสติสัมปชัญญะสุดท้าย เขาฟังการสนทนาระหว่างทั้งสองคน และยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ แต่ก็กลัวว่าจะเป็นกับดัก

จนกระทั่งเหลือเพียงปิงเอ๋อร์คนเดียว

เขามองดูนางในความมืดอยู่นาน......อย่างน้อยสำหรับเขา เวลานั้นช่างยาวนานมาก

หลังจากนั้น เขาเห็นว่านางกำลังจะผลักประตู

แต่ด้วยสัญชาตญาณ ประกอบกับผลของฤทธิ์ยาในร่างกาย เขาไม่สามารถยับยั้งได้แล้ว

ในระยะใกล้ เขาได้กลิ่นที่คุ้นเคย แต่ก็กลัวว่าจะเป็นภาพลวงตา

จนกระทั่งเขาได้ยินปิงเอ๋อร์พูดว่า ‘ที่รัก 520’ ในที่สุดเขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ และอุ้มปิงเอ๋อร์ไปที่บ้านที่ใกล้ที่สุดของเขา

ที่รัก 520 เป็นปิงเอ๋อร์ที่สอนเขา การสารภาพรักที่สวยงามที่สุด และมีเพียงปิงเอ๋อร์ที่รู้ ‘สัญญาณลับ’

ถึงกระนั้นเขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะกังวล

กังวลว่าสัญญาณลับจะเป็นภาพลวงตาของตัวเอง

โชคดีที่ตื่นตกใจไปเอง

เมื่อเห็นท่าทางที่เหนื่อยล้าของปิงเอ๋อร์ ฉีเทียนเห้าก็ไม่ได้ปลุกนาง แต่ลุกขึ้นจากเตียงเบาๆ และสวมเสื้อผ้า

เมื่อยืนอยู่ที่หน้าประตู ดวงตาของฉีเทียนเห้าก็เต็มไปด้วยความหนาวเย็น

คิดร้ายกับเขา เช่นนั้นโม่เวิ่นเทียนจะต้องชดใช้